Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Είναι μια μέρα ευαισθητοποίησης, ενημέρωσης για τα δικαιώματα και προώθησης της ισότητας των ατόμων με αναπηρία.
Στην τάξη μας ενημερωθήκαμε, επεξεργαστήκαμε και προσεγγίσαμε βιωματικά διαφόρων ειδών αναπηρίες. Μπήκαμε στη θέση του άλλου μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων με στόχο την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης και την κατανόηση των εμποδίων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Αντιληφθήκαμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι.
Πριν δύο εβδομάδες υποδεχτήκαμε στο νηπιαγωγείο μας την κ. Χριστίνα, ένα άτομο με οπτική αναπηρία, μαζί με τον σκύλο- οδηγό της. Μας ενημέρωσε ότι η Λούνα, όπως και κάθε σκύλος- οδηγός, έχει εκπαιδευτεί ειδικά για να βοηθάει ανθρώπους που δεν βλέπουν. Ο σκύλος γίνεται τα μάτια του ανθρώπου για να κινείται με ασφάλεια στους δρόμους, να σταματά σε εμπόδια, να βοηθάει να περάσουν μαζί τη διάβαση και γενικά πολλά άλλα. Επίσης, μας ενημέρωσε τι δεν πρέπει να κάνουμε αν συναντήσουμε στο δρόμο ένα σκύλο- οδηγό. Δεν πρέπει να τον χαϊδέψουμε, να του δώσουμε φαγητό και να παίξουμε μαζί του, γιατί μπορεί να μπερδευτεί και να κινδυνεύσει ο άνθρωπος που βοηθάει. Έπειτα, τα παιδιά με τη σειρά τους έκαναν ερωτήσεις στην κυρία Χριστίνα και τους έλυσε πολλές απορίες.
Στο τέλος, τους μοίρασε διάφορα χαρτιά με γραφή Braille(σύστημα γραφής με ανάγλυφες κουκίδες) για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή και να επεξεργαστούν τη γραφή.
Στη συνέχεια, μεταφερθήκαμε στην αυλή όπου είχε φτιαχτεί μια αυτοσχέδια διαδρομή με εμπόδια. Τα μισά παιδιά έδεσαν στα μάτια τους ένα μαντίλι και τα άλλα μισά έγιναν ο σκύλος- οδηγός. Έτσι, μπήκαν σε μια βιωματική διαδικασία να καταλάβουν ως ένα σημείο την ευθύνη που έχει ένας σκύλος- οδηγός, αλλά και το πώς αισθάνονταν όταν δεν έβλεπαν και έπρεπε να τους οδηγήσει κάποιος άλλος.
Την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου ξεκινήσαμε την ημέρα μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Μετά το ελεύθερο παιχνίδι οι νηπιαγωγοί άρχισαν να «μιλούν» στα παιδιά στη νοηματική γλώσσα. Σκοπός ήταν τα παιδιά να προβληματιστούν, να σκεφτούν και να προκύψει το θέμα της ημέρας από τα ίδια τα παιδιά.
Στη συνέχεια, συζητήσαμε για το ποιες άλλες αναπηρίες γνωρίζουν και είδαμε την ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Βλέπω… Νιώθω… Ακούω», η οποία έχει δημιουργηθεί από το Ειδικό Νηπιαγωγείο Κωφών και Βαρήκοων Πάτρας σε συνεργασία και με άλλα σχολεία. Η ταινία στοχεύει στην ευαισθητοποίηση για τα άτομα με αναπηρία και προωθεί τις αξίες του σεβασμού, της αλληλεγγύης και της αποδοχής.
Έπειτα, είδαμε το παραμύθι «Η Αργυρώ γελάει» και καταλάβαμε ότι μπορεί να κάνει πολλά πράγματα όπως όλα τα παιδιά παρότι βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο.
https://www.youtube.com/watch?v=R1XDjJ8L7FA
Στη συνέχεια, μαζευτήκαμε πάλι στην παρεούλα και παίξαμε ένα κουίζ με ερωτήσεις για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να επικοινωνούμε με τα άτομα με αναπηρία.
Μόλις ολοκληρώσαμε το κουίζ, συνεχίσαμε με μια κινητική δραστηριότητα. Κάποια παιδιά κάλυψαν τα μάτια τους και κράτησαν ένα μπαστούνι, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά πήραν τον ρόλο του οδηγού. Έτσι με υπευθυνότητα προσπάθησαν να τους οδηγήσουν μέσα στο χώρο με ασφάλεια.
Μετά , καλύψαμε ξανά τα μάτια μας και προσπαθήσαμε να βρούμε από πού έρχεται ο ήχος από το κουδουνάκι. Νιώσαμε πώς είναι να στηριζόμαστε σε μία αίσθηση, την ακοή.
Έπειτα, παρακολουθήσαμε διάφορα βίντεο με αθλήματα και με παραολυμπιονίκες και αντιληφθήκαμε ότι μπορούν να κάνουν πολλά από τα αθλήματα που γνωρίζουμε απλά με κάπως διαφορετικό τρόπο.
Μόλις είδαμε το βίντεο από το τραγούδι «Ρούντολφ το ελαφάκι» στη νοηματική, μπήκαμε σε διαδικασία να μάθουμε και εμείς κάποια νοήματα όπως το καλημέρα, το καληνύχτα και το χειροκρότημα.
Στη συνέχεια, είδαμε ένα βίντεο με τον Έλληνα ζωγράφο Ηλιάδη Τριαντάφυλλο, ο οποίος έχει κινητική αναπηρία και ζωγραφίζει με το στόμα. Παρακολουθήσαμε πολλές από τις δημιουργίες του και προσπαθήσαμε και εμείς να γίνουμε καλλιτέχνες ζωγραφίζοντας με το στόμα. Τα παιδιά αντιλήφθηκαν πόσο δύσκολο είναι, αλλά κατάλαβαν ότι όταν έχεις θέληση μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
Μόλις ο πίνακάς μας ολοκληρώθηκε τα παιδιά έγραψαν από κάτω ¨Χρόνια Πολλά¨ στη γραφή Braille.
Η μέρα έκλεισε με την προσπάθεια των παιδιών, τα οποία ήταν καθισμένα στο πάτωμα, να σηκωθούν έχοντας τα χέρια τους στην πλάτη τους.
