Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 27 Ιουνίου 2023

Στις 15 Ιουνίου 2023, στις 7 το απόγευμα, συναντήθηκα στην Παιανία  με τις μαθήτριές μου και τους μαθητές μου που αποφοίτησαν το 1993 από το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας, στο προκαθορισμένο ραντεβού μπροστά στο σχολείο μας. Είναι η τρίτη κατά σειρά προγραμματισμένη συνάντησή  μας. Η πρώτη συνάντηση έγινε στις 15 Ιουνίου του 2003 στην Παιανία και η δεύτερη στις 15 Ιουνίου του 2013 στα Γιάννενα που είναι ο τόπος καταγωγής και διαμονής μου.

Πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που τους έδωσα το Απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου και τους ξεπροβόδισα στο Γυμνάσιο.  Ήμουν νιος και γέρασα…

Με το πρώτο αντίκρισμα αναγνώρισα όλες τις μαθήτριές μου και όλους τους μαθητές μου, ακόμη κι αυτούς που είχα τριάντα χρόνια να τους δω. Ήτανε μία ευχάριστη έκπληξη που δεν την περιμένανε. Ούτε κι εγώ για να είμαι ειλικρινής.

«Δάσκαλε, δεν άλλαξες, μόνο τα μαλλιά σου και τα γένια σου άσπρισαν» ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα. Λες να έχουν δίκιο… Μακάρι να είναι έτσι… αλλά δεν είναι… Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν αστειεύεται…

Μετά τις πρώτες αγκαλιές και τις εκπλήξεις μεταξύ των μαθητών μου (μερικοί είχαν τριάντα χρόνια να συναντηθούν), τους έδωσα δύο βιβλία από τα τρία που έχω γράψει για την εκπαιδευτική μου διαδρομή (το τρίτο δεν το έχω τυπώσει, αλλά υπάρχει ψηφιακά στο Ιστολόγιό μου), λέγοντάς τους ότι – εν αγνοία τους – συμμετείχαν και οι ίδιοι στην συγγραφή κάποιων κειμένων μου.

Βγάλαμε και τις πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στην είσοδο του σχολείου μας, που σίγουρα θα λειτουργήσουν τα επόμενα χρόνια ως εμπόδιο στη λήθη.

Στη συνέχεια καθίσαμε στην καφετέρια «Pause» δίπλα στο σχολείο μας και πίνοντας το καφεδάκι μας αναπολήσαμε τα παλιά γεγονότα αλλά συζητήσαμε και τα νέα.

Με μεγάλη συγκίνηση άκουγα από τα «παιδιά μου» να έχουν μεγάλη επιτυχία στην επαγγελματική και οικογενειακή τους ζωή. Μου έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες σχετικά με αυτά τα οποία μου έλεγαν.

Το πόσο ευχάριστα περνούσε η ώρα δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις!  Η συζήτηση μαζί τους και τα καινούρια πράγματα που μάθαινα με εντυπωσίαζαν.

Βγάλαμε ξανά φωτογραφίες και συμπεριλάβαμε και τους μαθητές εκείνους που δεν ήταν στην πρώτη φωτογράφιση στην είσοδο του σχολείου.

Μόλις νύχτωσε, πήραμε το δρόμο για την ταβέρνα του «Μίκα» στην πλατεία Κύπρου. Είναι μία πολύ καλή και ιστορική ταβέρνα που πήγαινα και τα χρόνια που ήμουν δάσκαλος στην Παιανία. Απολαμβάνοντας τα εδέσματα του Μίκα και το κρασί από τα Μεσόγεια,  συνεχίσαμε την κουβέντα μας.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η Γιάννα η Καρανίκα, μητέρα τριών παιδιών, που σπουδάζει γυμνάστρια στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών! Μάλιστα την επόμενη ημέρα θα εξετάζονταν σε ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Ελπίζω να τα πήγε καλά στην εξέταση.

Οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου εξέφρασαν την επιθυμία να συναντηθούμε εκ νέου στα Γιάννενα. Συμφώνησα μαζί τους, αλλά τους είπα να μην ισχύσει η καθιερωμένη ανά δέκα χρόνια συνάντηση, αλλά να γίνει γρηγορότερα, γιατί τα δέκα χρόνια είναι πολλά… και θέλω να είμαι παρών και στην τέταρτη συνάντηση…

Δεν παραλείψαμε να βγάλουμε και τις τελευταίες φωτογραφίες στην ταβέρνα του Μίκα.

Τα μεσάνυχτα γεμάτοι ικανοποίηση αποχαιρετηθήκαμε, με την ευχή να έχουμε υγεία και να ανταμώσουμε με το καλό στα Γιάννενα.

Διανυκτέρευσα στην Παιανία στο σπίτι ενός φιλικού μου ζευγαριού, του Γιώργου και της Ευγενίας, εκλεκτών συναδέλφων, που συνυπηρετήσαμε στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας και ποτέ δεν χαθήκαμε τα επόμενα χρόνια. Όταν έρχονται στα Γιάννενα (τόπος καταγωγής και του Γιώργου), πάντα ανταμώνουμε.

Με τις έντονες και δυνατές συγκινήσεις που προηγήθηκαν, ο ύπνος δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τελικά, έστω και δύσκολα, κατάφερα να κοιμηθώ.

Το πρωί, ευχαριστώντας το Γιώργο και την Ευγενία για τη φιλοξενία, πήρα το δρόμο της επιστροφής για τα Γιάννενα. Το ταξίδι ήταν πολύ ευχάριστο, γιατί  ήταν γεμάτο από  όμορφες αναμνήσεις!

Θα περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να «συνέλθω» από την ένταση της ικανοποίησης και της αγάπης που βίωσα στην Παιανία. Εξάλλου η Παιανία μού είχε δώσει και στο παρελθόν πολλή αγάπη και δυνατές συγκινήσεις, όταν ήμουν δάσκαλος για πέντε χρόνια στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο (1990-1995).

Για την ιστορία οι μαθήτριες και οι μαθητές που παραβρέθηκαν στη συνάντηση είναι οι: Ζωή Νίκου, Αναστασία Μπάτα, Δέσποινα Κατσιμίχα,  Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Ελένη Στάμου, Νικολέττα Μαργέτη, Τατιάνα Μπουκουβάλα, Γιάννα Καρανίκα, Γιάννα Σιδέρη (μαθήτρια του άλλου τμήματος της ΣΤ` τάξης), Τάσος Σπανός, Γιάννης Πρίφτης και Σόλων Κατσιμίχας (μαθητής μου από την επόμενη τάξη και διοργανωτής της διαδήλωσης που έγινε στο σπίτι μου το 1994, βλέπε σχετικό άρθρο μου). Παρόντες ακόμη ήταν ο Χρήστος, σύζυγος της Αναστασίας, και ο Βαγγέλης, σύζυγος της Δέσποινας.

Επικοινώνησαν μαζί μου με βιντεοκλήση η Γιάννα Κανδρή από τη Φιλαδέλφεια της Αμερικής (θα ήταν παρούσα αλλά λόγω έκτακτης δουλειάς ανέβαλε το ταξίδι) και η Μαίρη Σιδέρη, αδερφή της Γιάννας. Τις θυμάμαι τις αδερφές Σιδέρη, αν και δεν τις είχα μαθήτριες, γιατί είναι κόρες ενός καλού μου φίλου, του Τάκη.

Κλείνοντας το σημείωμα τούτο θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλες και όλους που παραβρέθηκαν στη συνάντηση αυτή, όπως και τις μαθήτριες που επικοινώνησαν μαζί μου! Ας μου επιτραπεί να κάνω και μια ιδιαίτερη μνεία στην Κωνσταντίνα Τσαπακίδου που ήρθε από την Αγγλία και στην Δέσποινα Κατσιμίχα που ήρθε από την Κρήτη και έδωσαν και πάλι το παρόν στο αντάμωμά μας!

Εις το επανιδείν!

ΥΓ: Αν οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου επιθυμούν να γράψουν και τη δική τους οπτική για το αντάμωμα ή κάτι άλλο για τα μαθητικά τους χρόνια, το Ιστολόγιό μου θα είναι πάντα στη διάθεσή τους για τις αναρτήσεις τους.