Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 1 Δεκεμβρίου 2016

Ο δάσκαλος στην εκπαιδευτική του διαδρομή επαναλαμβάνεται όσον αφορά τη διδακτέα ύλη, όμως, ανία δεν υπάρχει γι’ αυτόν που αγαπάει την Εκπαίδευση, γιατί κάθε τάξη έχει τη μοναδικότητά της. Οι μαθητές, ως ανεπανάληπτες προσωπικότητες, αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στην ψυχή του καλού δασκάλου, όπως και το αντίθετο συμβαίνει, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό!

Είναι στη φύση των μαθητών να επιδιώκουν την καλή επικοινωνία με το δάσκαλο τους και να τον έχουν κοντά τους σε όλα τους τα προβλήματα. Αισθάνονται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, όταν τον βλέπουν με υπομονή και κατανόηση να ασχολείται μαζί τους. Και οι παιδαγωγικές σχέσεις, όταν οικοδομούνται στην καλή επικοινωνία, σημαίνει ότι υπάρχει και αμοιβαία αγάπη, αμοιβαίος σεβασμός, αμοιβαία εκτίμηση αλλά και αμοιβαία ψυχική ευφορία· κι όλα αυτά έχουν άμεσο αντίκτυπο στην πρόοδο των μαθητών!

Συχνά, ως απόμαχος της Εκπαίδευσης, κάνω κάποια γυρίσματα στο χρόνο, ανοίγω τα αρχεία μου από τα σχολεία που υπηρέτησα και φέρνω στη μνήμη μου αρκετά περιστατικά με τους μαθητές μου, που τα αξιοποιώ στο συγγραφικό μου έργο. Υπάρχουν όμως και τα περιστατικά εκείνα, τα οποία έχουν καταγραφεί τόσο έντονα στη μνήμη μου, που δεν πρόκειται ποτέ να τα σβήσει ο χρόνος και πάντα θα με ακολουθούν στη ζωή μου!

Μερικές φορές κάποιοι παλιοί μαθητές μου με ρωτούν με ποια τάξη δέθηκα περισσότερο, και η απάντηση μου είναι: «εξίσου με όλες, ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που δίδαξα»! Βέβαια, όταν είχα τους ίδιους μαθητές για δύο συνεχόμενα διδακτικά έτη, εκ των πραγμάτων, είχα την ευκαιρία να κάνω περισσότερες καινοτομίες στην προσπάθειά μου να παρουσιάσω κάτι διαφορετικό στην τάξη· αυτή ήταν και η μόνη διαφορά με τις άλλες τάξεις που δίδαξα για λιγότερο χρόνο.

Στα περιστατικά που θα αναφέρω παρακάτω – γνωστά και από προηγούμενα άρθρα μου – θα φανούν οι καλές παιδαγωγικές σχέσεις που είχα με τους μαθητές μου, ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που με είχαν δάσκαλο.

Το σχολικό έτος 1982-1983, διορίστηκα στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο του Γάλαρου, του Νομού Αχαΐας. Μετά από δύο μήνες δέχτηκα την αμοιβαία απόσπαση που μου πρότεινε ένας συνάδελφός μου και βρέθηκα στο 3^ο  Δημοτικό Σχολείο Πειραιά. Τόσα χρόνια πέρασαν κι ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τα θλιμμένα βλέμματα των μαθητών μου, την αμηχανία μου και τη στεναχώρια μου, όταν τους ανακοίνωσα τη φυγή μου από το σχολείο! Παρέμεινα στο Γάλαρο μόνο για δύο μήνες, κι όμως δέθηκαν μαζί μου οι μαθητές, κι εγώ δέθηκα μαζί τους, αλλά και με τους κατοίκους του χωριού είχα πολύ καλές σχέσεις, όπως φαίνεται και στο άρθρο μου, «Αναμνήσεις από το Γάλαρο Αχαΐας».

Δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω και το συγκινητικό περιστατικό με τη μαθήτριά μου την Ευδοξία που μου φίλησε τα χέρια, γιατί την έμαθα να διαβάζει και να γράφει στην ΣΤ’ Τάξη του 7^ου Δημοτικού Σχολείου Περάματος, το σχολικό έτος 1984-1985, όπως αναλυτικά περιγράφω το γεγονός στο άρθρο, «Η ευγνωμοσύνη της Ευδοξίας».

Το σχολικό έτος 1993-1994, υπηρετούσα στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας και είχα αναλάβει την ΣΤ’ Τάξη. Μετά από έξι μήνες, χωρίς να το περιμένω,  αποσπάστηκα από την υπηρεσία για τρεις μήνες στο Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο Κηφισιάς. Ήταν ξαφνικό και μας στενοχώρησε όλους, και μάλιστα οι μαθητές μου αντέδρασαν με «ακραίο» και συγκινητικό τρόπο, ερχόμενοι στο σπίτι μου με πανό που έγραφε «Βασίλης Τασινός ήταν ο πιο καλός», διεκδικώντας δυναμικά το δάσκαλό τους μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους, όπως περιγράφω αναλυτικά το γεγονός στο άρθρο, «Διαδήλωση στο σπίτι».

Ακόμη, συγκινητικά ήταν και τα λόγια που μου έγραψε η Ηλιάνα – μόλις έμαθε ανάγνωση και γραφή – στην Α’ Τάξη του 5^ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων, το σχολικό έτος 2000-2001: «Αγαπητέ κύριε, σας ευχαριστώ πολύ που με μαθαίνετε γράμματα. Σας αγαπώ πολύ, θέλω να είστε καλά και ποτέ να μην αρρωστήσετε.»! Τα λόγια αυτά τα έγραψα και στα δύο προηγούμενα άρθρα μου, «Η πρώτη Έκθεση της Ηλιάνας» και «Τα πρωτάκια μου».

Υπάρχουν και πολλά άλλα περιστατικά αγάπης και εκτίμησης με πρωταγωνιστές τους μαθητές μου· όμως, επέλεξα να γράψω τα ίδια, για να καταδείξω, μέσα από τα ασυνήθιστα αυτά γεγονότα, τη μεγάλη τους αγάπη, που ήταν απόρροια των καλών παιδαγωγικών σχέσεων· ελπίζω να μην μου αποδοθεί έπαρση ή εγωισμός για την επιλογή μου αυτή· εξάλλου, το γράψιμό μου είναι κυρίως βιωματικό, και αναπόφευκτα θα περιλαμβάνει και τέτοια γεγονότα.

Τα χρόνια λοιπόν που ήμουν δάσκαλος, είχα μια καλή επικοινωνία με τους μαθητές μου, οι οποίοι με ένιωθαν σαν έναν πολύ δικό τους άνθρωπο και εκδήλωναν την αγάπη τους ποικιλοτρόπως! Η καλή επικοινωνία συνεχίζεται και σήμερα, με αρκετούς από τους ενήλικες πλέον μαθητές μου, είτε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, είτε με το τηλέφωνο, είτε δια ζώσης, όπου αναπολούμε με πολλή αγάπη το χρονικό διάστημα που ήμασταν μαζί στην τάξη! Ακόμη, η επικοινωνία με τους παλιούς μαθητές μου με βοηθάει να βγάζω από μέσα μου το παιδαγωγικό και διδακτικό υλικό που βρίσκεται εν υπνώσει, και έτσι να συνεχίζω τη συγγραφική μου δραστηριότητα! Δεν το κρύβω, ότι αρκετά κείμενα που έχω γράψει τα οφείλω στην επικοινωνία αυτή, στην οποία μάλιστα συμμετέχουν μαθητές από τις περισσότερες τάξεις που έχω διδάξει!

Κάθε τάξη είχε και το άρωμά της!!!