Σε όλους είναι οικεία η εικόνα τους: ορδές ανθρώπων με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την φρίκη όλων των πολιτισμών παίρνουν τον δρόμο της φυγής με την ελπίδα όχι για καλλίτερη ζωή, επαγγελματική σταδιοδρομία ή ταξιδιωτικές εμπειρίες, αλλά για ζωή.
Είναι οι πρόσφυγες, δηλαδή άτομα που εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε κοινωνική ομάδα ή εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, βρίσκονται εκτός της χώρας της οποίας έχουν την ιθαγένεια και δεν μπορούν, ή εξαιτίας αυτού του φόβου, δεν επιθυμούν να απολαμβάνουν την προστασίας της χώρας αυτής. Είναι δέντρα ξεριζωμένα που πρέπει να ευδοκιμήσουν σε όποιο χώμα και να μεταφυτευτούν, μπορούν; Έφυγαν γιατί πίστεψαν πως κάτι καλλίτερο από τον θάνατο θα βρουν παντού να τους περιμένει. Ένα χαρακτηριστικό τους γνώρισμα έγινε ο αγώνας τους για την επιβίωση.
«Επειδή δεν συμβαίνει εδώ δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει». Ένα βίντεο που μέσα σε 93 δευτερόλεπτα αποτυπώνει τη δυστυχία των παιδιών που βιώνουν τον πόλεμο.
Κουβαλάνε τα λίγα υπάρχοντά τους ή και τίποτα. Φτάνουν πάμφτωχοι, χωρίς τίποτα, λένε. Μα είναι όντως χωρίς αποσκευές οι πρόσφυγες; Έρχονται όντως χωρίς τίποτα; Όλα αυτά που έζησαν, που έχουν στο μυαλό τους, στην καρδιά τους, στη ψυχή τους και είναι αόρατα για μας δεν είναι πάντα μαζί τους; Όλοι μας δεν κουβαλάμε μαζί μας τον πολιτισμό μας; Χάνει ποτέ κανείς τις γνώσεις του, τις αναμνήσεις του, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του;
Το «Ταξίδι» του Majid Adin περιγράφει την προσωπική ιστορία του πρόσφυγα βραβευμένου σκηνοθέτη.Πρόκειται για μια συνεργασία με τη φιλανθρωπική οργάνωση Help Refugees και την εταιρεία παραγωγής Blinkink οι οποίες στηρίζουν και βοηθούν πρόσφυγες. Στο πλαίσιο αυτό, ο ταλαντούχος Majid Adin δημιούργησε «Το Ταξίδι» (TheJourney), μια animated ταινία μικρού μήκους η οποία εξιστορεί την περιπέτεια μιας συριακής οικογένειας. Μια ιστορία με συγκινητικές ανατροπές, κομψότητα και ειλικρινή συγκίνηση.
Ο Adin μας βυθίζει στη θλίψη του πολέμου και της προσφυγιάς και μας θυμίζει πως μερικά παιδιά θα δουν αυτόν τον χειμώνα περισσότερα από όσα θα ζήσει ένας ενήλικας μια ολόκληρη ζωή. Η δυνατή αυτή ταινία περιγράφει την προσωπική εμπειρία του σκηνοθέτη στο κέντρο προσφύγων Καλαί της βόρειας Γαλλίας, ονομαζόμενο «Ζούγκλα» (Jungle), και όπως δηλώνει ο ίδιος «Αν αυτή η ταινία βοηθήσει ένα παιδί προσφύγων από τους χιλιάδες από τον σκληρό χειμώνα, τότε θα έχει κάνει τη δουλειά του».
Καθώς ο πληθυσμός των ανθρώπων παγκοσμίως αναγκάζεται να αφήσει το σπίτι του εξαιτίας της βίας και των συρράξεων ολοένα και αυξάνεται, ο δημόσιος διάλογος γύρω από αυτό το θέμα εντείνεται.
Ζητήματα σχετικά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες κατά καιρούς πρωτοστατούν σε κανάλια, εφημερίδες και το διαδίκτυο, ενώ οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να κατανοήσουν αλλά και να εξηγήσουν στους μαθητές τους το φαινόμενο του αναγκαστικού εκτοπισμού και την πολυπλοκότητά του.
Από την άλλη, τα σχολεία σε όλο τον κόσμο, όπως και στην Ευρώπη, φιλοξενούν έναν αυξανόμενο αριθμό μαθητών προσφύγων. Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται έτσι αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις και αναζητούν εργαλεία για να μπορέσουν να ανταποκριθούν καλύτερα στις εκπαιδευτικές ανάγκες των νέων μαθητών τους.
Το νέο βίντεο animation της Unicef για τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου και της προσφυγιάς συγκλονίζει
Κάποιες ιστορίες δεν είναι για παιδιά. Το ταξίδι της Ivine από τη Συρία είναι μια τέτοια ιστορία. Μια ιστορία που κανένα παιδί δεν πρέπει να φανταστεί, πόσω μάλλον να βιώσει. Για εκείνη, ο πόλεμος στη Συρία έχει κοστίσει πολύ ακριβά στην οικογένειά της, στα όνειρά της. «Είχα εφιάλτες με αυτές τις καταστάσεις και έκλαιγα, και το μαξιλάρι μου ήταν μούσκεμα από τα δάκρυά μου», λέει.
Το «Η Ivine και το Μαξιλάρι» είναι το νέο βίντεο animation της Unicef για τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου και της προσφυγιάς. Παρουσιάζει την αληθινή ιστορία της 14χρονης Ivine και του μαξιλαριού της, του Pillow. Μετά από μια επικίνδυνη απόδραση από τη Συρία, το μικρό κορίτσι εγκαταστάθηκε σ` έναν καταυλισμό προσφύγων στη Γερμανία, όπου ήρθε αντιμέτωπο με νέες προκλήσεις.
Το βίντεο για την Ivine είναι το δεύτερο που δημιουργεί η Unicef για τη σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Unfairy Tales – Άδικα Παραμύθια», η οποία αποτελείται από ταινίες – αληθινές ιστορίες της φυγής των παιδιών από τις συγκρούσεις και οι οποίες εξηγούν τη φρίκη που κρύβεται πίσω από την αιτία για την οποία έφυγαν.
Τα «UnfairyTales – Άδικα Παραμύθια» είναι μέρος της πρωτοβουλίας #actofhumanity, που επικεντρώνεται στο ότι τα παιδιά είναι παιδιά, ανεξαρτήτως από το που προέρχονται και στο ότι κάθε παιδί έχει δικαιώματα και αξίζει μια δίκαια ευκαιρία στη ζωή.
«Ανεξαρτήτως από το που βρίσκονται στον κόσμο, όταν τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών φτάνουν στον προορισμό τους, είναι η αρχή ενός άλλου ταξιδιού, όχι το τέλος του δρόμου», λέει η Paloma Escudero, επικεφαλής επικοινωνίας της UNICEF. Και συμπληρώνει: «Κάθε μέρα, παντού, άνθρωποι βοηθάνε αυτά τα παιδιά με μικρές πράξεις ανθρωπιάς. Αυτές οι πράξεις σπάνια δημιουργούν ειδήσεις, κάνουν όμως όλη τη διαφορά για κάθε παιδί πρόσφυγα και μετανάστη ξεχωριστά. Η UNICEF θέλει να υπογραμμίσει αυτές τις πράξεις ανθρωπιάς για να εμπνεύσει και άλλους και να δείξει το δρόμο
Το πρώτο βίντεο animantion της σειράς ήταν το «Η Μαλάκ και η βάρκα της», το οποίο παρουσίαζε ένα προσφυγόπουλο και το πώς αυτό βιώνει το ταξίδι του με τη βάρκα προς ένα ασφαλές καταφύγιο για το ίδιο και την οικογένειά του. Κατά τη διάρκειά του, η Μαλάκ, αφηγείται το πώς έζησε αυτό το ταξίδι περιγράφοντας τα συναισθήματά της.Η πρώτη ιστορία, «Η Μαλάκ και η Βάρκα: Το ταξίδι από τη Συρία», ακολουθεί τη Μαλάκ, ένα 7χρονο κορίτσι, στο ταξίδι που κάνει από την Συρία προς την Ευρώπη, μέσα σε μια βάρκα, διασχίζοντας τα νερά της Μεσογείου. Η σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Unfairy Tales» είναι μέρος της ανθρωπιστικής εκστρατείας #NoLostGeneration για να σηματοδοτήσει τα 5 χρόνια εμφύλιου πολέμου στη Συρία. Δείτε τη μικρή ταινία με την καθαρότητα μιας παιδικής ματιάς και την ελπίδα μιας θαμμένης παιδικής γκριμάτσας που λαχταρά να ξαναβγεί στο φως
Η Μαλάκ και η βάρκα το τραγούδι Kάτω από την αστροφεγγιά μία βάρκα πλέει στ΄ ανοιχτά. Το ταξίδι άρχισε, κυλά μπόρα πέφτει από τα ψηλά. Πλημμύρα, η θάλασσα βροχή, ποιος θα με γλιτώσει τη φτωχή; Φοβάμαι, τρέμω απ΄ το κρύο η νύχτα άγριο θηρίο. Να, η βάρκα γέμισε νερά. Ψάχνω, θα βρω στεγνή μεριά, ώσπου να βγούμε σε στεριά να απλώσω τα όνειρά μου; Τους φίλους, Πατρίδα και γονείς ποιος τους είδε τάχατες; Κανείς; Μήνυμα η χαρά ας στείλει με τριαντάφυλλο στα χείλη.
Μουσική : NΙΚΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ
Στην Ελλάδα ζουν σήμερα περίπου 11.500 αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, η δε διαδικασία αναγνώρισης συνήθως διαρκεί από 18 έως 36 μήνες. Ανάμεσα στους αιτούντες άσυλο ή έχουν άσυλο είναι και παιδιά. Παιδιά που έχουν βιώσει συχνά σε περιβάλλοντα όπου κυριαρχούν η φτώχεια, η βία και η εξαθλίωση και όπου οι Αναπτυξιακοί Στόχοι της Χιλιετίας είναι μακρινό όνειρο. Όσον αφορά τους πρόσφυγες μαθητές η πολιτιστική τους ιδιαιτερότητα βρίσκεται όχι μόνο στην πολιτισμική και άλλου είδους καταγωγή, αλλά και στο ακραίο βίωμα να έχει έρθει κανείς αντιμέτωπος με τον θάνατο και στην πρόσκαιρη ή μόνιμη απώλεια των πατρίδων τους.
Χάνεται όμως μια πατρίδα; Μπορεί ποτέ να σου κλέψουν την πατρίδα σου; Η έννοια πατρίδα δεν αποτελεί αυτονόητο και στατικό δεδομένο αλλά μπορεί να επαναπροσδιοριστεί μέσα από την προσωπική εμπειρία του κάθε πρόσφυγα ξεχωριστά. Στα ερωτήματα “τι είναι πατρίδα” και “πόσες πατρίδες έχει ο άνθρωπος” οι απαντήσεις είναι επίσης πολλές. Δεν είναι πατρίδα εκτός από σύνορα και εδάφη και αγκαλιές, φιλιά, μυρωδιές, χάδια, νανουρίσματα, παιχνίδι, φωνές, τραγούδια, γεύσεις, αξίες; Ναι, είναι και ευτυχώς αυτή τη πατρίδα δεν μπορεί ποτέ κανείς να την κλέψει, ποτέ από κανένα, όσο την κρατάει ζωντανή μέσα στην καρδιά του και στο μυαλό του.
Ένα στοιχείο χαρακτηριστικό για τους πρόσφυγες μαθητές που δεν θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους–ο επαναπατρισμός αποτελεί σχεδόν πάντα το όνειρο κάθε πρόσφυγα- είναι η αναγκαιότητα να επιτύχουν στο εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών που θα εγκατασταθούν προσωρινά ή οριστικά. Ενώ για εκείνους τους μαθητές προσφυγικής καταγωγής που θα επαναπροωθηθούν ή θα επαναπατριστούν προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για επιτυχή επανένταξή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας καταγωγής τους. Είναι προφανές ότι αποτελούν ικανή και αναγκαία συνθήκη η στοιχειώδης συμβατότητα των εκπαιδευτικών συστημάτων μεταξύ τους αλλά και μια εκπαιδευτική φιλοσοφία και πρακτική που διασφαλίζει την ομαλή πορεία και των προσφύγων μαθητών στην θεσμοθετημένη εκπαίδευση και ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Ως ο πιο κατάλληλος εκπαιδευτικός προσανατολισμός στις δημοκρατίες προτείνεται η Διαπολιτισμική Εκπαίδευση.
ΦΟΡΑ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ
Στην παρούσα εργασία που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Teachers4Europe», γίνεται η παρουσίαση της πορείας της δημιουργίας και χρήσης μίας ταινίας μικρού μήκους στη σχολική τάξη, αναφορικά με το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα στην Ευρώπη. Η ταινία, στη δημιουργία της οποίας συμμετείχαν οι μαθητές μας, χρησιμεύει ως εφαλτήριο προβληματισμού για την ταυτότητα της Ευρώπης, την Ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά και ζητήματα που αφορούν στην ετερότητα, στην ενσυναίσθηση, στη συναισθηματική νοημοσύνη, στην αντίληψη της θέσης μας στην Ευρώπη και τον κόσμο, στις διαφορές μεταξύ ανελεύθερων και δημοκρατικών καθεστώτων και στην εκμάθηση πολιτισμικών στοιχείων σε διαφορετικά κοινωνικά και εθνοτικά πλαίσια.
Το κινηματογραφικό υλικό συνοδεύεται από δύο έντυπα,
το «Μπλοκάκι Παιχνιδιών» που περιλαμβάνει μία ποικιλία δραστηριοτήτων που μπορούν να πραγματοποιηθούν σε έτερο χρόνο, μετά τη θέαση της ταινίας και αγγίζουν τα παραπάνω ζητήματα σε μία πολυθεματική προσέγγιση
και το «Τετράδιο Δασκάλου» που παρέχει ένα πλαίσιο εργασίας, απλές κατευθυντήριες γραμμές για την αποτελεσματική και απροβλημάτιστη χρήση του υλικού.
Ευτυχώς η παγκόσμια κοινότητα έχει συμφωνήσει να προστατεύει τους πρόσφυγες που ήδη στην Αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν ιερά πρόσωπα. Οι πρόσφυγες μαθητές έχουν το δικαίωμα να έχουν διαφορετικές εμπειρίες, όχι υποχρεωτικά μόνο τραυματικές, να έχουν διαφορετική πολιτισμική καταγωγή, να μιλούν και να διεκδικούν την περαιτέρω καλλιέργεια της πρώτης τους γλώσσας, να είναι σε τελική ανάλυση διαφορετικοί χωρίς να φοβούνται και να μην αντιμετωπίζονται σαν «αθεράπευτα μειονεκτικοί» και ως «καταδικασμένοι να αποτύχουν». Τους κατοχυρώνεται το δικαίωμα να επιτύχουν στο αντίστοιχο εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς να καταδικάζονται οι πιθανές μελλοντικές τους επιλογές σε αποτυχία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν επιτρέπεται για κανένα παιδί στον κόσμο να είναι άπιαστο όνειρο. Στο σχολείο, όπως και σε όλη την κοινωνία, ο διάλογος των πολιτισμών δεν πρέπει να είναι ένας θλιβερός μονόλογος, αλλά μια ευκαιρία για κατανόηση, επικοινωνία και αλληλεγγύη για όλες και για όλους.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό όλοι μας και όχι μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υποδοχής να ανταποκριθούμε σε όλες τις ανάγκες των μαθητών με προσφυγική καταγωγή, ώστε να ανατραπεί η ρήση «ενός κακού πολλά έπονται» και να μην συνεχιστεί η προσφυγιά από έλλειψη μόρφωσης και από περιθωριοποίηση. Γι αυτό όλοι οι συνειδητοποιημένοι δημοκράτες πολίτες, μικροί και μεγάλοι, ας αναλάβουμε δράση ώστε τα παιδιά προσφυγικής καταγωγής να μη ζουν σε μια κουλτούρα της σιωπής.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΗΣΥΧΑΖΕΤΕ!
Πηγή : Βούλα Παπαγιάννη, συγγραφέας και παιδαγωγός του Κέντρου Διαπολιτισμικής Αγωγής (ΚΕ.Δ.Α.) του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πολλές φορές με λέξεις ακυρώνουμε ανθρώπους ή τους πληγώνουμε, τους προσβάλουμε , τους χαρακτηρίζουμε άχρηστους.
Οι άνθρωποι όμως έχουν δικαίωμα να επιλέγουν πώς θέλουν να τους αποκαλούμε και αυτό σε μια δημοκρατία πρέπει να το σεβόμαστε. Παραδείγματος χάριν ονομάζουμε τους Ίνουιτ Εσκιμώους που είναι παρατσούκλι και σημαίνει «αυτός που τρώει ωμό ψάρι». Είναι σαν τους Έλληνες να τους λένε οι άλλοι « φασολαδοφαγάδες» αντί για Έλληνες και Ελληνίδες. Αυτό συμβαίνει γιατί κάτι μπορεί να μην το γνωρίζουμε ή γιατί μας παραπληροφορούν.
O Πόλεμος στη χώρα των μολυβιών της Βούλας Παπαγιάννη
TA ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Με την Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού των Ηνωμένων Εθνών που αποτελεί τον πρώτο παγκόσμιο νομικά δεσμευτικό κώδικα για τα Δικαιώματα του Παιδιού στην ιστορία τίθενται οι στοιχειώδεις αρχές για την ευημερία τους στα διάφορα στάδια της ζωής τους. Μέσα από τα 54 άρθρα της που είναι ισότιμα και αλληλένδετα, ξεκαθαρίζεται το φάσμα των δικαιωμάτων των παιδιών για την επιβίωση, την ανάπτυξη και εξέλιξή τους, την προστασία και την συμμετοχή. Πρόκειται για προϊόν του παγκόσμιου πολιτισμού και αποτελεί το ελάχιστο που πρέπει να απολαμβάνει κάθε παιδί στον κόσμο ώστε να εξελιχθεί σε παραγωγικό ενήλικα που συμμετέχει ενεργά στα κοινά και σε πολίτη που θα σέβεται τα δικαιώματα των άλλων.
Για την προσωπική και παγκόσμια πρόοδο τα παιδιά όλης της γης πρέπει να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους , αλλά και να κατανοήσουν ποια είναι και να συμπάσχουν μ αυτούς που τα δικαιώματά τους καταπατούνται.
Τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα αγγίζουν την ζωή όλων μας άμεσα ή έμμεσα .
Μαθαίνουμε για τους πρόσφυγες
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε το Εκπαιδευτικό υλικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (αγγλ. Office of the United Nations High Commissioner for Refugees, UNHCR) είναι η Υπηρεσία του ΟΗΕ που παρέχει βοήθεια και προστασία στους πρόσφυγες. Ιδρύθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1950 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και άρχισε να λειτουργεί το 1951. Έχει έδρα την Γενεύη της Ελβετίας.
Σκοπός της οργάνωσης σύμφωνα με την ιδρυτική της Διακήρυξη καθώς και την Σύμβαση σχετικά με το καθεστώς των προσφύγων η οποία εγκρίθηκε στις 25 Ιουλιου 1951 απ΄ την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, είναι “να διασφαλίζει ότι κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να ζητήσει άσυλο και να βρει καταφύγιο σε μια άλλη χώρα, με την προοπτική του εθελοντικού επαναπατρισμού, της τοπικής ένταξης στη χώρα ασύλου ή της μετεγκατάστασης σε τρίτη χώρα”.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1954 και το 1981.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ συνεργάζεται με γνωστά πρόσωπα του καλλιτεχνικού κόσμου που βοηθούν στην ευαισθητοποίηση του κοινού και ονομάζονται Πρεσβευτές Καλής Θέλησης. Γνωστοί Πρεσβευτές Καλής Θέλησης είναι η Αντζελίνα Τζολί και ο Γιώργος Νταλάρας.
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Σίγουρα έχεις ακούσει σχόλια σχετικά με τους λόγους που προσελκύει η Ελλάδα τους πρόσφυγες. Κάποιοι λένε πως το διάβασαν κάπου, άλλοι πως αυτά λένε γενικά οι άνθρωποι , άλλοι πως έχουν προσωπική εμπειρία, άλλοι πως το γνωρίζουν έμμεσα από κάποιον που γνώρισαν. Εσύ τι πιστεύεις πως προσελκύει τους πρόσφυγες στην Ελλάδα;
Δημοκρατία, υψηλό βιοτικό επίπεδο, ασφάλεια, υγειονομική περίθαλψη, ίσα δικαιώματα, ευκαιρίες σταδιοδρομίας, εκπαίδευση, ειρήνη, ανθρώπινα δικαιώματα, γάμος, σπουδές , η επαγγελματική αποκατάσταση, το κλίμα, η ισότητα των φύλων, η ανεξιθρησκεία, η ιατροφαρμακευτική υποδομή.
Σκέφτεσαι και κάποιους άλλους λόγους;
Οι κυνηγημένοι του ’22 με τους κυνηγημένους του σήμερα, δεν έζησαν και πολύ διαφορετικές καταστάσεις.Ωστόσο και οι δύο τραγωδίες έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: το Αιγαίο. Και αυτό δεν το προσπερνάς εύκολα.
Οι διαδρομές των Σύρων σήμερα είναι ανατριχιαστικά όμοιες με τις θαλάσσιες διαδρομές του ’22 και τα όσα βίωσαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας εν πλω (και το τονίζουμε αυτό) μοιάζουν τρομακτικά με όσα βιώνουν σήμερα οι Σύροι πρόσφυγες.
Τσέκαρε το παρακάτω κουίζ, για να το διαπιστώσεις αυτό και μόνος σου.Διάβασε πατώντας στην παρακάτω εικόνα μαρτυρίες ανθρώπων που διέσχισαν το Αιγαίο κυνηγημένοι, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο και προσπάθησε να καταλάβεις ποια ανήκει σε Σύρο πρόσφυγα και ποια σε Έλληνα πρόσφυγα του 1922.
Υλικό ευαισθητοποίησης και ενεργοποίησης
2.Στην παρακάτω διαδραστική εικόνα: “Πρόσφυγες – Σαν τα τρελά πουλιά”θα βρείτε πλούσιο υλικό ευαισθητοποίησης και ενεργοποίησης
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να δείτε το δωρεάν
Εκπαιδευτικό υλικό για το ρατσισμό και τη διαφορετικότητα
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
