Ιδού τα ποιήματα που το αγαπημένο μου Γ2 συνέθεσε δουλεύοντας σε ομάδες, αφού επεξεργαστήκαμε το ποίημα του ρομαντικού ποιητή Σ. Κόλλεριτζ “Δουλειά χωρίς ελπίδα”.
Τα ποιήματα έπρεπε να έχουν τίτλο “Ζωή χωρίς ελπίδα” και να εμφορούνται από το ρομαντικό πνεύμα, δηλαδή τη θλίψη και τη μελαγχολία που ταιριάζει στις ρομαντικές ψυχές.
(Το πρώτο ποίημα μας μεταφέρει στον κόσμο της υπερρεαλιστικής ποίησης και ως τέτοιο θα το ερμηνεύσουμε!)
“Ζωή χωρίς ελπίδα,
περπατώ με μια γαρίδα.
Δεν υπάρχει κόσμος άλλος,
μου’ πε ένας παπαγάλος.
Και συνάντησα έναν hippo
και αργότερα έναν ίππο.
Η ζωή δεν έχει ελπίδα,
γι’ αυτό φάε μια γαρίδα.
Κάν’ τηνα και σαγανάκι,
βάλε και πολύ τυράκι.
Ζωή χωρίς ελπίδα
είναι άδεια η πατρίδα,
χωρίς φίλους τριγυρνώ
κι ούτε έρωτα θα βρω.”
Δημήτρης, Σπύρος, Άρης, Αντώνης
“Κάθε πόρτα κλείνει μπροστά μου
και έχω παρέα τη μοναξιά μου,
μόνο εγώ και η σκιά μου
μέσα στο σκότος της καρδιά μου.
Θάνατος αργός και οδυνηρός
των ονείρων μου ο τιμωρός.
Για όλα τα λάθη της ζωής μου
και τα πάθη της ψυχής μου
δίνω ένα τέλος στην απαισιόδοξη ζωή μου.
Το σώμα μου θα είναι νεκρό
αλλά το πνεύμα μου θα παραμένει ζωντανό.
Δε νιώθω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα.
Μια ζωή χωρίς ελπίδα.”
Μαριαλένα, Κατερίνα, Στεφανία, Ζωή, Αμαλία
“Τι να την κάνω τη ζωή
χωρίς κάποιον να με νοιάζεται,
χωρίς κάποιον να με φροντίζει
και να με αγαπά.
Γιατί να υπάρχω κλεισμένος εδώ μέσα,
περικυκλωμένος και φυλακισμένος
από τα τσιμεντένια δεσμά,
γύρω μου μόνο φασαρία υπάρχει.
Ολομόναχος χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα.
Μέσα σε τόσους βρίσκομαι άλλους
κι όμως κανείς δε με προσέχει.
Παντού ζευγάρια αγαπημένα και ενωμένα
κι εγώ εδώ ολομόναχος
σαν λύκος χωρίς αγέλη.
Απομονωμένος σε μία γκρι ζούγκλα
όπου τίποτα δεν έχει νόημα.
Της ζωής μου τα σκοινιά
ήρθε η ώρα να κοπούν.”
Νίκος, Δημήτρης
“Είναι σαν κύκλος η ζωή με κέντρο την αγάπη,
διάμετρο τον έρωτα και εμβαδό το δάκρυ.
Μα ο κόσμος όπου ζω είναι γεμάτος πόνο,
κάνω τα πάντα για να βρω αγάπη δίχως φθόνο.
Μόνος εγώ περπατώ χωρίς να κάνω κάτι
για να έβρω το σωστό που θα μου δώσει την αγάπη.
Ζω χωρίς ελπίδα στον κόσμο μου αυτό
και δεν μπορώ να το υποστώ άλλο πια αυτό.”
Μαρία, Γωγώ, Ήβη, Φωτεινή, Ζωή
Και τώρα βλέπουμε τις ποιητικές δημιουργίες του Γ3:
“Μια ζωή θλίψη γεμάτη
δίχως σκοπό δίχως κάτι.
Δεν υπάρχει ελπίδα
χαρά στον κόσμο αυτό
δεν είδα.
Βούλιαξα μέσ’ ΄στο σκοτάδι
διάβηκα τον κόσμο του Άδη
γύρισα πάλι πίσω περιμένοντας
να έρθει το βράδυ.
Δίχως φίλους δίχως παρέα
η ζωή δεν είναι ωραία.
Δεν αξίζει να ελπίζεις
αν δεν ξέρεις ότι αξίζεις῾
Ηλιάννα, Βάσω, Ευγενία, Βασίλης, Ευριπίδης
“Τι ωραία που είναι η φύση.
Γεμάτη δέντρα, ευωδιαστά λουλούδια,
χαρούμενα ζωάκια.
Το μεθυστικό άρωμα των ανθών,
των πορτοκαλιών και των λεμονιών
γεμίζει την ατμόσφαιρα.
Οι μέλισσες τριγυρίζουν από λουλούδι
σε λουλούδι για να μαζέψουν το νέκταρ τους.
Διάφορα ωραία και χρωματιστά λουλούδια
βρίσκονται στη φύση και γεμίζουν
με χρώματα και αρώματα την πλάση.
Και εγώ εδώ ζω χωρίς ελπίδα.
Νιώθω μια απέραντη θλίψη.
Γιατί; Δεν ξέρω.
Είναι όλα τόσο όμορφα, αλλά εγώ
τα βλέπω όλα μαύρα.
Δε γνωρίζω από άλλα χρώματα
και ούτε θέλω να τα μάθω.
Η ζωή είναι τόσο δύσκολη για μένα.
δεν υπάρχει ελπίδα για μένα.
Προσπάθησα να αλλάξω τον κόσμο μας, αλλά δεν τα κατάφερα.
Συνέχεια μου έκλειναν την πόρτα.
Γιατί δεν ξέρω.
Θέλω να μείνω για όλη μου τη ζωή
σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο κλεισμένη.
Γιατί δε θέλω να βλέπω
την υποκρισία των ανθρώπων.
Νομίζουν πως δεν τους καταλαβαίνω.
εγώ όμως το βλέπω στα μάτια τους.
Την αλήθεια.
Και εγώ ζω με την αλήθεια.
Την αλήθεια της ζωής.
Αργυρώ, Βερόνικα, Μαριάντζελα
Τα μάτια σου είναι ουρανός
τα χείλη σου φωτιά
και όταν σε αγγίζω γίνομαι πυρκαγιά.
Φωτιές παντού σκορπάς
όταν περπατάς
και η καρδιά μου δυνατά χτυπά
όταν είμαι από εσένα μακριά.
Ιωάννης, Αναστάσης, Αιμιλία, Μαργαρίτα, Σταυρίνα, Αντρέας, Διονύσης
Ετρωγα σουβλάκι
μια μέρα στην Αθήνα, βλέποντας
την Ακρόπολη, σαν ντόνατς
με δυο φρύδια.
Συνάντησα και εσένα,
σου είπα σ’ αγαπώ
μα μου είπες
με αυθάδεια ότι είμαι πολύ χοντρός.
Χωρίς καμία ελπίδα
σου είπα σε παρακαλώ
αν με αγάπαγες ξανά
θα σε είχα σαν χρυσό.
Θανάσης, Αντρέας, θωμάς
Κλείνουμε πανηγυρικά με το Γ1:
Ζωή χωρίς ελπίδα
είναι άδεια η πατρίδα,
οι πόλεις, τα στενά, οι δρόμοι
και η ψυχή μου η μικρή γεμίζει
με θλίψη. Τα αστέρια είναι μόνα
κι ο ουρανός στεγνός κι εχάθηκε
το φως σου για πάντα ολοτελώς.
Τα μελομακάρονα μείναν μόνα μες
στο σπίτι ξεχασμένα, δεν μπορώ
να τα πλησιάσω, γιατί τα φώτα είναι σβησμένα.
Η ΔΕΗ μου έκοψε το ρεύμα
και ο ΟΤΕ το τηλ και δεν μπορώ
να σε πάρω να σου πω πόσο πολύ σε αγαπώ.
Φίλιππος, Ανέστης, Χρήστος, Πέτρος, Γιάννης
Οι μέρες περνούν κι η ζωή μικραίνει,
κάθομαι δίπλα απ’ το παράθυρο και περιμένω να έρθει.
Να’ ρθει μια μέρα να ιδώ το φως που θα φωτίσει
ανθρώπους, ζώα να σώσει από τη δυστυχία.
Όμως ακόμα σωτηρία κανείς μας να βρει,
ζωή χωρίς ελπίδα ζούμε σ’ αυτή τη γη.
Μαριάντζελα, Μαρία, Κλειώ, Εριφύλλη, Άλκης, Μαρία
Τι να την κάνω τη ζωή
δίχως να έχω εσένα,
αφού έχεις φύγει μακριά
κι όλα πλέον μου είναι ξένα.
Χωρίς εσένα η ζωή μου νόημα δεν έχει
γιατί η καρδιά μου απ’ τη δικιά σου απέχει.
Ζωή, Άννα, Φένια, Μπρικέντα
Χριστούγεννα έρχονται, καιρός να ευθυμήσουμε, να προβληματιστούμε και κυρίως να δημιουργήσουμε. Κι επειδή έχω αντιληφθεί τους μικρούς καλλιτέχνες που κρύβετε μέσα σας, ιδού το project!
