27 Ιουνίου 2016. Ένα σημείωμα στο γραφείο μου μού υπαγορεύει να ανοίξω το συρτάρι του γραφείου μου. Εκεί με περιμένει ένα παιδικό τετράδιο γεμάτο από τα λόγια σας…..
Αργότερα, κάποιο πουλάκι, χωρίς σιδεράκια πια, μου είπε ότι πρέπει να συμπληρώσω τις λευκές σελίδες του λευκώματος, να αφήσω κι εγώ το ίχνος μου στο χρόνο. Ε, ναι, λοιπόν, ήρθε να μιλήσω και θα μιλήσω!
Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή, από την ώρα που μπήκα στο Α1, έτοιμη να αναλάβω τη γλώσσα και την Οδύσσεια. Και απαιτώ ησυχία, γιατί “ὁμιλώ”! Είχα τόσο άγχος ότι έχω ξεχάσει να διδάσκω, να επιβάλλομαι, να μιλάω και να με ακούν, μετά από την αποχή μου λόγω γέννας και άδειας μητρότητας, που βρήκα τα αθώα και φοβισμένα ματάκια σας και άρχισα να “ὁμιλώ” ακατάπαυστα μάλλον! Η αλήθεια είναι ότι εγώ φοβόμουν μάλλον το γυμνάσιο πιο πολύ από εσάς, γιατί κι εγώ είχα να προσαρμοστώ σε ένα νέο περιβάλλον κι εγώ έπρεπε να γίνω αποδεκτή από μαθητές και εκπαιδευτικούς και μέσα σ’ όλα αυτά έπρεπε να “ομιλήσω” κιόλας! Τωόντι, ήμουν εκνευριστική, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Ήθελα να θέσω τους όρους μου και τα δικά σας όρια, χωρίς να γίνω αντιπαθητική. Κι απ’ ό,τι διαβάζω, δεν ήμουν τελείως αντιπαθητική! Απλώς, “τρομερή”. Στόχος επετεύχθη δηλαδή. Μπράβο μου!!!!!!!
Εσείς τι πετύχατε όμως; Να με ξεαγχώσετε και να ενεργοποιήσετε εκείνο το κουμπί που δυστυχώς δεν μπορώ να απενεργοποιήσω πλέον. Άρχισα να παίζω μαζί σας! Έβγαλα το πένθος από το χαμό του πατέρα μου και στολίστηκα γιορτινά, χωρίς να το καταλάβω. Θυμήθηκα πώς είναι να ξυπνάς από ύπνο βαθύ. Κι όλα αυτά, τυφλώνοντας τον Κύκλωπα! Αν δεν τα είχατε καταφέρει τόσο καλά στην πρώτη σας δοκιμασία, τώρα θα ήμουν μια πιο συμβατική και σίγουρα πιο ξεκούραστη καθηγήτρια…
Μετά ήρθε το Β1. Άλλος αέρας, άλλη διάθεση, ωραία Ελένη και Τρώες που μιλούν βλάχικα! Τι μεγάλες προσδοκίες απέκτησα και μόνο που το σκέφτηκα ότι θα το κάνουμε. Και πόσο με “δοξάσατε”, όταν παρουσίασα την εργασία σας σε συναδέλφους σε μια ημερίδα καινοτόμων πρακτικών με το γέλιο που αυθόρμητα απέσπασα από τους ακροατές των διαλόγων σας!
Ζήσαμε όμως κι εκείνα τα σκοτεινά Χριστούγεννα… Εκεί γράψαμε την ιστορία μας, εκεί γίναμε οικογένεια. Τα άλλα ήταν κορδέλλες, η ουσία κρυβόταν εκεί. Σ’ εκείνα τα κάλαντα, σ’ εκείνη τη βουβαμάρα, σ’ εκείνη την αγωνία και φυσικά σ’ εκείνη τη λύτρωση για όλους μας. Είχαμε πια μεγαλώσει, όλοι μαζί.
Το Γ1 ήταν αναπόφευκτα γιορτή! Ήμασταν προγραμματισμένοι να το απολαύσουμε. Είχα πλέον ενεργό σύμμαχό μου και την Kassiani Poulianou, γιατί τη χαρά πρέπει να τη μοιράζεσαι. Μαζί τα σχεδιάσαμε όλα, τις επισκέψεις, τα προγράμματα, τις γιορτές και τα πανηγύρια. Κι όταν κάτι με πτοούσε, με δυσκόλευε, αυτή μου έδειχνε το δρόμο της σύνεσης και της ψυχραιμίας, που εγώ ως γνωστόν δεν κατέχω, αυτή με ηρεμούσε και με καθησύχαζε ότι όλα θα πάνε καλά. Και όλα πήγαν καλά!
Και όλα θα πάνε καλά! Γιατί είμαστε οικογένεια πλέον. Κι όπως ξαναείπα στη γιορτή του συλλόγου, όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι τους για να χτίσουν τη δική τους ζωή, δεν παύουν να είναι παιδιά μας, δεν παύει να είναι το σπίτι τους. Κι αυτό ισχύει ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Γ!
Ποτέ δε θα ξεχάσω τα ματάκια όλων σας όταν σας αποχαιρετούσα στην ίδια γιορτή, όταν μαζευτήκατε γύρω μου για να με ακούσετε, λες και θα ακούγατε κάτι μοναδικό! Κι αυτή την εικόνα θα κρατήσω μέσα μου χαραγμένη. ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ, Γ1, Γ2 και Γ3!!! Κι ας μην ήμαστε και τα τρία χρόνια όλοι μαζί. Όταν σας ανταμώνω στην πλατεία με τη γρανίτα στο χέρι, θα σας καμαρώνω όλους το ίδιο!!!
Με απέραντη αγάπη,
η “κουτσή” Μαρία
