ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ Μαρία Σταμάτογλου 

Μια ταινία που γυρνά στα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, απλώς για να αναρωτηθούμε τελικά ποιοι υπέφεραν λιγότερο, οι νικητές ή οι ηττημένοι ή μάλλον ποιοι ήταν νικητές και ποιοι ηττημένοι …

Τη θυμάστε την κ. Χρυσούλα Αγγελοπούλου της πληροφορικής; Ε, λοιπόν,  αυτή θα μας φυλάει στο διαδίκτυο! Όταν το 2ο Γυμνάσιο Καλλιθέας έστηνε ιστολόγια για εθελοντικές δράσεις και ανθρώπινα δικαιώματα, το 12ο Γυμνάσιο Καλλιθέας έστηνε ιστολόγια για την ασφαλή περιήγησή μας στο διαδίκτυο! Ευκαιρία λοιπόν να επιμορφωθούμε αμφότερα σχολεία! Άλλωστε τι μας χωρίζει; Το 1 της δεκάδας!

safergymnasium

(Δείτε στ’ αγαπημένα μου και την ιστοσελίδα του σχολείου τους)

Θέλετε να μάθετε πώς δημιουργήθηκαν οι αυθεντικοί φασίστες; Θέλετε να δείτε πώς γίνεται η πλύση εγκεφάλου και η εκπαίδευσή τους; Μήπως είναι τα πρότυπά σας; Μήπως θέλετε να τους μιμηθείτε; Για δείτε αυτό και τα λέμε …

Η γέννηση ενός φασίστα …

Από το facebook

από το facebook

Ας κάνουμε κάτι διαφορετικό, για όσους αρέσει η λογοτεχνία αλλά δεν μπορούν να αγοράζουν συνεχώς βιβλία. θα σας προτείνω ηλεκτρονικές διευθύνσεις στις οποίες θα μπορείτε να κατεβάζετε και να διαβάζετε ηλεκτρονικά ολόκληρα βιβλία! Ξεκινάμε, λοιπόν, με κάτι κλασικό: “Έγκλημα και τιμωρία” του Φ. Ντοστογιέφσκι.

Έγκλημα και τιμωρία

Γεια σας, με λένε Άλκη και θα σας διηγηθώ παρακάτω μια ιστορία, που όσο κι αν μοιάζει με παραμύθι, είναι πραγματικά αληθινή και έγινε και βιβλίο! Είναι η ιστορία του φίλου μου και συμμαθητή μου Ναβίντ που δεν ήρθε για διακοπές…

«Μια φορά και έναν καιρό, ο Ναβίντ ζούσε στη χώρα του ωραία και καλά, αλλά μετά ήρθε ένας τρελός Πρόεδρος και από τότε όλα έγιναν άσχημα και κακά. Η μαμά του Ναβίντ απολύθηκε από το νοσοκομείο που δούλευε γιατί δεν συμπαθούσε τον Πρόεδρο και ο μπαμπάς του (ο κ. Γιουσίφ) μπήκε στη φυλακή γιατί έγραψε στην εφημερίδα του ότι ο λαός θέλει δημοκρατία.

Για να γλιτώσει ο Ναβίντ και η μαμά του έφυγαν κρυφά και πήγαν προσωρινά σε μία καινούργια χώρα. Εκεί έμειναν πολλούς μήνες. Έπρεπε να δουλέψουν, να μαζέψουν λεφτά για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αν πήγαιναν στην αστυνομία της χώρας να βγάλουν χαρτιά ή να ζητήσουν οποιαδήποτε βοήθεια, οι αστυνομικοί θα τους έστελναν πίσω στην πατρίδα του, γιατί είναι φίλοι με τον κακό Πρόεδρο. Γι’ αυτό έπρεπε να ξαναφύγουν κρυφά. Αλλά για να ξαναφύγουν έπρεπε πάλι να πληρώσουν ένα σωρό λεφτά.

Έτσι κι ο Ναβίντ, από ανάγκη δούλεψε σε κείνη τη χώρα. Μαζί με τη μαμά του, για πολλούς μήνες έκαναν τους ράφτες σε ένα υπόγειο και μικρό ραφτάδικο. Έπαιρναν πολύ λίγα λεφτά, γι’ αυτό, αν ήθελαν να φύγουν μια ώρα αρχίτερα από τη χώρα αυτή, έπρεπε να δουλεύουν πολλές ώρες. Και αυτό έκαναν! Δούλευαν περίπου 15 ώρες την ημέρα και τελικά αφού μάζεψαν κάποια λεφτά, τα έδωσαν σε έναν άνθρωπο που είχε μια βάρκα για να τους περάσει στην Ελλάδα.

Αυτός ο άνθρωπος, στη βάρκα του, δεν έβαλε μόνο τον Ναβίντ και την κ. Γιουσίφ. Παρόλο που η βάρκα ήταν μικρή, στρίμωξε μέσα κι άλλους πολλούς ανθρώπους, γυναίκες, άντρες, παιδιά. Κόσμο από πολλές διαφορετικές χώρες, που ήθελε να έρθει στην Ελλάδα. Όλοι ήταν αμίλητοι και στα μάτια τους είχαν μία στεναχώρια και ένα φόβο. Ο Ναβίντ κατάλαβε ότι μάλλον και αυτοί οι άνθρωποι είχαν αναγκαστεί να φύγουν από τα σπίτια τους, όπως ο ίδιος και η μητέρα του.

Το ταξίδι με τη βάρκα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Είχε κύμα και κουνούσε πολύ. Σε κάποια στιγμή και όταν η βάρκα πλησίαζε στην ακτή, ο βαρκάρης είπε σε όλους να πηδήξουν στη θάλασσα. Η κ. Γιουσίφ τότε, του είπε με δυνατή φωνή ότι τον είχαν πληρώσει ένα σωρό λεφτά για να τους βγάλει στην ακτή και όχι για να τους ρίξει στη θάλασσα. Κάποιοι άλλοι φώναξαν ότι δεν ήξεραν κολύμπι όμως αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ κακός τελικά, γιατί έβγαλε ένα όπλο και είπε σε όλους όσους ήταν στη βάρκα: «Ή βουτάτε στη θάλασσα ή σας γεμίζω τρύπες».

Αναδημοσίευση από τις ιστορίες προσφύγων.

Την ιστορία του Ναβίντ μπορείς να τη γράψεις εσύ, αν παίξεις το παρακάτω παιχνίδι:

παίξε το παιχνίδι με το Ναβίντ

Χθες το βράδυ, σε μια μαγευτική ατμόσφαιρα στο “Θέατρο Βράχων” στο Βύρωνα απόλαυσα τη συναυλία το Κ. Χατζή με τη μεγάλη μας τραγουδίστρια Μαρινέλλα. σας παραθέτω παρεμφερή αποσπάσματα από προηγούμενες αντίστοιχες συναυλίες, γιατί θέλω να ακούσετε πώς γίνεται μία φωνή να μη χωράει στη μουσική …

Σ ‘ αγαπώ όπως η μάνα το παιδί,

όπως η φλόγα το δαδί,

όπως ο γέρος τη ζωή που τον αφήνει.

Σ’ αγαπώ όπως η άβυσσος το φως,

όπως τα όνειρα ο φτωχός

κι ο κουρασμένος την ειρήνη.

Αχ, πώς με κοιτάς …

Νεκρό μου όνειρο

Ερωτευτείτε μικροί μου εθελοντές, αλλά να θυμάστε αυτό που λέει το τραγούδι: “Σ ‘ αγαπώ θα πει μ’ αρέσει νἀ ‘ σαι ο εαυτός σου…”

Ευχαριστούμε κ. Πουλιάνου!