ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ Μαρία Σταμάτογλου 

Μετά τον όρκο του Ιπποκράτη, οι εθελοντές γιατροί δίνουν ένα νέο όρκο, τον όρκο του εθελοντή, του ανθρώπου που δεσμεύεται να παρέχει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα, όπου γης, όπου ανθρώπινος πόνος…

Από το καταστατικό των “Γιατρών του Κόσμου”:

“…Εμείς που υπογράφουμε το παρόν καταστατικό γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί και υγειονομικό προσωπικό, διακηρύσσοντας έμπρακτα για μία ακόμα φορά την αφοσίωσή μας στην προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει την ημέρα που ορκιστήκαμε, να παράσχουμε τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες μας στον άνθρωπο, ασκώντας το λειτούργημά μας κατά πως υπαγορεύει η συνείδησή μας και η ιατρική δεοντολογία και, χωρίς να υπολογίζουμε πόνο, κούραση ή οποιαδήποτε άλλη σωματική ή ψυχική ταλαιπωρία.

Εμείς που βιώνουμε καθημερινά τη δυστυχία των συνανθρώπων μας, ζώντας ανάμεσα σε ανθρώπινες υπάρξεις, που έχουν την ανάγκη μας και αποζητούν τη φροντίδα μας -ασθενείς, ανάπηρους, τραυματίες- κάνουμε κτήμα μας την αγωνία, την ανασφάλεια, τον πόνο, αλλά και τις ελπίδες τους.

Εμείς που ανησυχούμε βαθιά, βλέποντας την καθημερινή αλλοτρίωση των αξιών στο όνομα του χρήματος, της εκμετάλλευσης, της δίψας για εξουσία, και την αυξανόμενη αποξένωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και την εγκατάλειψή του στο έλεος της μοίρας του.

Όλοι εμείς λοιπόν, διατηρώντας ζωντανά στη σκέψη μας τον όρκο του Ιπποκράτη, οργανώνουμε τη δράση μας για να βρούμε διέξοδο στις ανησυχίες μας και να προσφέρουμε τη βοήθειά μας στους πληθυσμούς που πλήττονται από σεισμούς, επιδημίες, φυσικές καταστροφές, μαζικά προβλήματα ή βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και γενικότερα, στον καθένα, που για οποιονδήποτε λόγο υποφέρει, σωματικά ή ψυχικά.

Για τους λόγους αυτούς, ιδρύουμε οργάνωση με το όνομα “Γιατροί του Κόσμου – Ελληνική Αντιπροσωπεία” και με έδρα την Αθήνα”.

ΠΗΓΗ: Γιατροί του Κόσμου

“Το χαϊκού είναι ιαπωνική ποιητική μορφή. Κάθε χαϊκού είναι ένα επίγραμμα 17 συλλαβών, που διαιρείται σε τρεις ανομοιοκατάληκτους στίχους (5, 7, 5 συλλαβών). Πρόκειται για μια ποιητική μινιατούρα, ένα στιγμιότυπο σε λέξεις, που συνήθως μας ξαφνιάζει με τον τελευταίο στίχο του.

Σημαντικός εκπρόσωπος θεωρείται ο Ματσούο Μπασό. Διαβάστε δυο ποιήματά του, το περίφημο «Χαϊκού του βατράχου», κι ένα άλλο, σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη”.

«Το χαϊκού του βατράχου»

Παλιά λίμνη
ένας βάτραχος μέσα πηδά
ήχος νερού

Μ. Μπασό

«Χάικου του Μπασό»

Φάρσα της μοίρας:
κάτω απ’ το κράνος λαλεί
ένα τριζόνι.

Γ. Σεφέρης

Άλλα χαϊκού

Δ.Ι. Αντωνίου, [Από τα Χάι-Κάι]

Αυτή τη νύχτα
τζιτζίκια μεθυσμένα
σαν μεσημέρι…

*

Στη μαύρη νύχτα
ζωγραφίζω γιασεμιά
να ξημερώσει.

Γιώργης Παυλόπουλος, [Το ένα σου μάτι…]

Τρεις φίλοι παίζαν
στα ζάρια το φιλί της.
Κι άλλος το πήρε.

*

Ώχου κι απόψε
δε γλιτώνεις το ξύλο
Καραγκιόζη μου!

Νάσος Βαγενάς, [Τρία χαϊκού]

Έχεις πεθάνει.
Το αίμα σου δεν το ξέρει.
Μήτε το στόμα σου.

*

Νύχια ζεστά.
Αναντικατάστατα.
Γόνατα. Χείλη.

*

Ούτε ένας στίχος
Δε θα μείνει από μας
Για την αγάπη.

ΠΗΓΗ: http://digitalschool.minedu.gov.gr

Αρκετά με τη θεωρία. ας δημιουργήσουμε τώρα! Το Γ2 διέπρεψε και σας παραθέτω σε σχόλιο τα χαϊκού του! Περιμένω και τα δικά σας!

Ο Μαρουάν ήταν 21 χρονών όταν έχασε το δεξί του χέρι και το αριστερό του μάτι από οβίδα, στη Συρία, τον Αύγουστο του 2012.  Με παραδειγματικό κουράγιο και αισιοδοξία  προσπαθεί τώρα να ξανακτίσει τη ζωή του.

Το μεγαλύτερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας,  υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Δαμασκό.  Μετά το ξέσπασμα του πολέμου μεταφέρθηκε στη Χάμα. Εκεί αρνήθηκε τις εντολές για συμμετοχή σε βομβαρδισμό περιοχών όπου είχαν οργανωθεί αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις.  Κρύφτηκε σε ένα φίλο του σε γειτονικό χωριό και αποφάσισε να αναζητήσει ασφάλεια στην Τουρκία.

Κατά την έξοδό του όμως,  στις 22 Αυγούστου,  ο στρατός άρχισε να βομβαρδίζει.   ”Προσπάθησα να κρυφτώ σε ένα σπίτι και ξαφνικά είδα το χέρι μου να ξεριζώνεται από το σώμα μου,” εξιστορεί ο Μαρουάν στην  Ύπατη Αρμοστεία.   Οι φίλοι του έδεσαν το άκρο του ακρωτηριασμένου χεριού με σύρμα για να σταματήσει η αιμορραγία.   ”Πήρα το χέρι μου στο λεωφορείο. Ήλπιζα ότι θα μου το αποκαταστήσουν χειρουργικά.”

Όταν φτάσανε σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο, μετά από μιάμιση ώρα, ο Μαρουάν έχασε τις αισθήσεις του. Οι γιατροί του φρόντισαν τα τραύματα και του έβγαλαν ένα θραύσμα από το αριστερό μάτι.  Δυστυχώς δεν  υπήρχαν ελπίδες για το χέρι του αλλά ούτε και για το μάτι.

Ωστόσο δεν το έβαλε κάτω.  Πέρασε στην Τουρκία με δύο καλούς του φίλους και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Αντάκια.   Ο Μαρουάν ήθελε να πάει οπουδήποτε θα είχε θεραπεία για το μάτι του κι ένα προσθετικό μέλος,  που στοιχίζει ακριβά.

Αποφάσισαν να περάσουν  στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν ούτε διαβατήρια ούτε και λεφτά για τους διακινητές.   Τότε πήραν τη μεγάλη απόφαση.   Αψηφώντας την αναπηρία του, θα κολυμπούσαν μέχρι το Καστελλόριζο. Θα ένωναν την Ασία με την Ευρώπη κολυμπώντας!

Στις 1 Νοεμβρίου 2013, έφτασαν στην περιοχή του Κας της Τουρκίας, στο πιο κοντινό ακρωτήρι απέναντι από το Καστελλόριζο.  Είχαν τυλίξει τα κινητά τους σε πλαστικές σακούλες,  είχαν δέσει τα παπούτσια  στις  ζώνες τους και βούτηξαν στο νερό με τα ρούχα, γύρω στις 8 το βράδυ.  Η θάλασσα ήταν ήρεμη αλλά κρύα. Κολύμπησαν ήσυχα,  χωρίς να κάνουν θόρυβο.

Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά έφτασαν στο Καστελλόριζο. «Ανάψαμε φωτιά για να στεγνώσουμε και στη συνέχεια παραδοθήκαμε στην αστυνομία,» μας λέει. «Δεν μας πίστεψαν και έψαχναν  για  το σκάφος και για το διακινητή,»  λέει χαμογελώντας.  Κατάγεται από μια παραλιακή πόλη, νότια της  Λαττάκιας, την ξέρει καλά τη θάλασσα από παιδί.

Στο Καστελλόριζο έμεινε πέντε μέρες και έλαβε «αναβολή απομάκρυνσης» για 6 μήνες.  Αίτηση ασύλου δεν υπέβαλε την Ελλάδα γιατί πίστευε ότι δεν θα του εξασφάλιζε ούτε προσθετικό μέλος αλλά ούτε και τα ελάχιστα απαιτούμενα για μια φυσιολογική ζωή.

Το όνειρό του είναι να μπορέσει να ξαναρχίσει τη ζωή του με ασφάλεια, να δουλέψει,  να παντρευτεί, να ζήσει.   Οι γονείς και τα δύο αδέλφια του – 10 και 15 ετών – βρίσκονται στην Τουρκία ενώ η νιόπαντρη του αδελφή είναι στη Συρία.

Σήμερα ο Μαρουάν βρίσκεται στη Αυστρία, όπου πέρασε παράτυπα, και ζήτησε πολιτικό άσυλο. Ελπίζει στην επανένωση της διασκορπισμένης οικογένειάς του και σε ένα καλύτερο μέλλον.

ΠΗΓΗ: Ιστορίες προσφύγων, Ύπατη Αρμοστεία

Ένα ταξίδι για σπουδές στη Γερμανία ήταν η καθοριστική στιγμή για τη ζωή του Κούσα. «Ο πατέρας μου είχε πάει εκεί για λίγους μήνες, όταν ήμουν μικρός. Κι όταν γύρισε, μας είπε ότι στη χώρα δεν εφαρμόζεται η θανατική ποινή», εξηγεί ο 32χρονος Ιρανός. «Για μένα, ήταν συγκλονιστικό. Ήταν η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι. Να ψάχνω πρόσβαση σε πληροφορίες, σε μια εποχή που δεν υπήρχε Ίντερνετ. Να ερευνώ σε απαγορευμένα βιβλία, που αν σε έπιαναν με αυτά μπορούσαν κάλλιστα να σε σκοτώσουν». Ο Κούσα κατάφερε να διαφύγει απ’ τους κινδύνους που προκαλούσε η δίψα του για μάθηση. Το τίμημα που πλήρωσε ωστόσο, ήταν ο δρόμος της προσφυγιάς.

Μεγαλωμένος στην Τεχεράνη, ο Κούσα πέρασε στο Πολυτεχνείο, στο τμήμα μηχανολόγων μηχανικών. Ήταν μια εποχή που «καταβρόχθιζε» βιβλία κριτικά προς την οικονομική ανισότητα και το Ισλάμ. Από τους πρώτους μήνες των σπουδών του ξεκίνησε να ασχολείται με την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύντομα, η σχολή τον διέγραψε για τη δράση του και λίγο αργότερα κλήθηκε στο στρατό.

«Δεν ήθελα με τίποτα να πάω», λέει με αμείωτη αποφασιστικότητα. «Δεν ήθελα να είμαι φαντάρος, γιατί δεν ήθελα να μάθω να σκοτώνω. Η οικογένειά μου νόμιζε πως απλώς απέφευγα τις κακές συνθήκες και με κατηγορούσε ότι δεν κάνω κάτι που έχουν καταφέρει όλοι». Με τη μεσολάβηση γνωστών, ο Κούσα τοποθετήθηκε σε στρατόπεδο της πρωτεύουσας. Ωστόσο, όταν παρουσιάστηκε, αρνήθηκε να πάρει όπλο. Δεν το έκανε επειδή φοβόταν, αλλά επειδή δεν το επέτρεπε η συνείδησή του. Τον έστειλαν στο ψυχιατρείο με διάγνωση για βαριά κατάθλιψη και ο γιατρός συνέστησε ηλεκτροσόκ. «Ένιωθα ότι ήμουν διαφορετικός, περίεργος», διηγείται. «Ότι ήμουν ο μόνος που σκέφτεται έτσι, κι ότι δεν υπάρχει κανείς να μου πει ‘δεν είναι κι άσχημη ιδέα’. Προσπάθησα να δώσω τέλος στη ζωή μου, αλλά ευτυχώς δεν τα κατάφερα».

Ευάλωτος και ταλαιπωρημένος, ο Κούσα έφυγε μακριά: στην Αρμενία, όπου είχε σπίτι και όπου γνώρισε το χριστιανισμό. «Δεν μπορούσα να μείνω άθεος», εξηγεί. «Χρειαζόμουν δύναμη ψυχολογικά, γιατί δεν τα άντεχα όλα αυτά μόνος μου. Διάβαζα τη Βίβλο και μου άρεσε σαν πορεία ζωής». Όταν όμως επέστρεψε στο Ιράν κι άρχισε να μιλάει ανοιχτά για τη νέα του θρησκεία, ο κίνδυνος που διέτρεχε ήταν μεγάλος. Ήρθαν στο σπίτι του για να τον συλλάβουν και τότε αποφάσισε να διαφύγει από τη χώρα.

Με λεωφορεία, με τρένα και με τα πόδια, ο Κούσα βρέθηκε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2008. Στο ταξίδι του, γνώρισε από κοντά τα κρατητήρια και στις δύο πλευρές των ελληνοτουρκικών συνόρων. Βίωσε κακοποίηση, απειλές και κακουχίες, που ωστόσο δεν κατάφεραν να του σπάσουν το ηθικό. Στόχος του ήταν, μεταξύ των άλλων, να καταπολεμήσει τη μοναξιά. «Την τρομακτική μοναξιά», όπως λέει, «που νιώθουν όσοι αναζητούν την ελευθερία – στην έκφραση, στη θρησκευτική συνείδηση, στη δράση».

Από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε.