“Πριν τους αλλάξει ο χρόνος”, Κ.Π.Καβάφης
Λυπήθηκαν μεγάλως στον αποχωρισμό των.
Δεν τόθελαν αυτοί· ήταν η περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά — Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια ως πριν·
είχεν ελαττωθεί η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν, δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.— Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αίσθημά των, πριν τους αλλάξει ο Χρόνος·
ο ένας για τον άλλον θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων ετών τ’ ωραίο παιδί.
“Τελευταίο ταξίδι”, Κώστας Καρυωτάκης
Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Nα ‘μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
H τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!
που λάμπει μες τη νύχτα, τίποτ’ άλλο.
στα βάθη του μυαλού μου, τίποτ’ άλλο.
τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό,
ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ
μιὰ μέρα τοῦ θανάτου…
Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό,
ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,
– τί μοῦ στοιχίζει στὴν καρδιὰ
τὸ ξαναπέρασμά του;
Ἂς εἶναι, ὡστόσο, – τί ὠφελεῖ;
Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,
στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ
καὶ μὲ λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ – ἂχ καρδιά μου!
ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,
κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει…
Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,
γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ
καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,
αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,
ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,
– σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ
– νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει…
Και για όσους θέλουν λίγη μελαγχολία, σας συνδέω με ιστοσελίδα με τα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Και καλή διασκέδαση, μικρά μου μελαγχολικά πλάσματα!
Ήρθε η ώρα να σχολιάσω τον Όσκαρ Γουάιλντ: Μπράβο, Κατερίνα! Πού το βρήκες αυτό το αριστούργημα;
“Γιατί η απώτατη σιωπή μού έχει επιβληθεί
και το λαούτο της ψυχής μου
τις νότες δεν μπορεί να βρει.
Μα αν δεν κατάλαβες, τότε καλύτερα να φύγεις
σε χείλια με γλυκύτερο τραγούδι να προσφύγεις.
Κι εγώ θα μείνω εδώ, να κανακεύω αγόνως
άσματα ανεπίδοτα, φιλήματα αφίλητα, βουβός, μακριά σου μόνος.”
Το λαούτο της δικής σου ψυχής παίζει υπέροχους σκοπούς…
Λοιπόν……..αυτό είναι ένα ποίημα που μου αρέσει πολύ!!Είναι του Όσκαρ Ουάιλντ και λέγεται:
“SILENTIUM AMORIS – Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”
Όπως ο ήλιος ο λαμπρός,
κι αν αγαπάει τη σελήνη δεν το δείχνει
χρυσές αχτίδες μες στο πρόσωπο της ρίχνει
και λάμπει, την τυφλώνει, και μακριά τη διώχνει
στ’ απόκοσμο μπαλκόνι, όπου ούτε ένα αηδόνι
ποτέ δεν κελαηδά.
Έτσι κι εγώ.
Με χείλια σφαλιστά από την ομορφιά σου
να τραγουδήσω δεν μπορώ έν’ άσμα στην καρδιά σου.
Όπως το παγερό τ’ αγέρι,
που αχάραγα φυσάει φρενιασμένα
και τα φιλιά σκορπά τα λυσσασμένα
στων καλαμιών τη ράχη, μα σπάει το ένα
εκείνο που παρήγε την ηχώ του
κι έβγαζε το τραγούδι το δικό του.
Έτσι κι εγώ.
Τρέφω για σένα πάθος μανιασμένο
μα απ’ την πολλή μου τη λατρεία βουβαμένο.
Και σίγουρα θα το ’δες, στα μάτια μου θα διάβασες
και ξέρεις το γιατί.
Γιατί η απώτατη σιωπή μού έχει επιβληθεί
και το λαούτο της ψυχής μου
τις νότες δεν μπορεί να βρει.
Μα αν δεν κατάλαβες, τότε καλύτερα να φύγεις
σε χείλια με γλυκύτερο τραγούδι να προσφύγεις.
Κι εγώ θα μείνω εδώ, να κανακεύω αγόνως
άσματα ανεπίδοτα, φιλήματα αφίλητα, βουβός, μακριά σου μόνος.
Μπράβο Κατερίνα. Ημουν σίγουρη ότι θα εμπνεόσουν δημιουργικά!
Μια λέξει σ ‘αγαπω
Ετσι πως τρεχω περπατω ξάφνου πέφτω στο γκρεμό
πριν πέσω όμώς εσύ με μια βουτία απ’ την σιωπη
λές την λέξει αυτή που ταράσει την ζωη λες την λέξει
σ’αγαπω πουτόσο επιθυμω να ακουσω μια στιγμή
απ’ την δική σου την φωνή.Μόνο μια φορα νωμιζα θα
ακούσω μονάχα ξανα την λέξει αυτή οταν ξανάρθει η
στιγμή και έρθεις πάλυ εσύ εσύ αλλα τελικά δεν έρθεις
εσύ ποτέ ξανά.
Δεν το΄ χα σκεφτεί ότι το αφιέρωμα ταιριάζει και με την περίπτωσή μου… Μαθητής της Γ μου έγραψε και ποίημα για την ημέρα που θα φεύγω!
Ωστόσο, προσπαθώ να τους πείσω να διαβάσουν λίγο ποίηση, συνδυάζοντας και τους ποιητές που προσεγγίζουμε στο μάθημα. αλλά μόνο εσένα πιάνω… Χαχα
Εντάξει Μαρία μου ,το πιάσαμε το υπονοούμενο εσύ τώρα προετοιμάζεσαι κάπου να πας και μας έβαλες ποίηση του αποχωρισμού…ή μήπως είναι τυχαίο;Αστειεύομαι φυσικά ,φαντάζομαι το αφιέρωμα έχει να κάνει με τη γλώσσα.Αυτό της Αρβανιτάκη μ’έκανε κομμάτια βραδιάτικα,σε καλό μου!