Τώρα ξέρω γιατί
οι δύτες βουτάνε στα βαθιά.
Γιατί τσακίζουν τη μέση τους
κάνοντας επικίνδυνα μακροβούτια.
Δεν είναι οι θησαυροί
που βρίσκονται ξεχασμένοι εκεί,
δεν είναι οι αρχαίες ελληνικές τριήρεις
με τις πολύτιμες υδρίες που τους περιμένουν.
Αυτές οι ατέλειωτες απόπειρες
να φτάσουν στο βυθό
έχουν μόνο έναν σκοπό
ν΄ αγγίξουν, έστω, λίγο από τη λάσπη,
εκεί που τυφλά σέρνονται
τα πιο τρελά όνειρά τους.
(ΣΕΦΕΡΗΣ)
Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός…
Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός…
Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς…
Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό…
Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής…
Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν…
Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις…
Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν΄ απογοητευτείς…
Όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν΄ αποτύχεις…
Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε…
Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε…
Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δεν μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν΄αλλάξει και ν΄ αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει…
Δεμένος με τις βεβαιότητές του, είναι ένας σκλάβος…
Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του…
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος!!!
(Leo Buscaglia … Ο δρόμος της … μη δέσμευσης )
Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;…. (Λειβαδίτης)
Σχέδια που εγκαταλείπουμε…. Αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε…
Προσδοκίες των άλλων από εμάς που τις τροφοδοτήσαμε κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν…
Δικές μας απαιτήσεις απ’ τους άλλους, ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα και τη δική μας υστεροβουλία…
Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντατη ζωή μας…
Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή…
Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα…
Μέσα σε μια στιγμή… εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως…
Μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα.
Πού να πας τότε;… Πού να κρυφτείς;…
Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;…….
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη λίμνη με κρυστάλλινα και καθαρά νερά που μέσα της κολυμπούσαν τα ομορφότερα ψάρια με τα περισσότερα χρώματα.
Σ’ εκείνη λοιπόν τη λίμνη ήρθαν να κάνουν μπάνιο η ΘΛΙΨΗ και η ΟΡΓΗ.
Έβγαλαν τα ρούχα τους οι κοπέλες και μπήκαν γυμνές να κολυμπήσουν στη λίμνη.
Η ΟΡΓΗ ως συνήθως βιαστική χωρίς να ξέρει το γιατί, έκανε μπάνιο στα γρήγορα και βγήκε γρήγορα από το νερό…Αλλά η ΟΡΓΗ είναι τυφλή ή τέλος πάντων δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα.
Έτσι γυμνή και καθαρή, μόλις βγήκε από τη λίμνη φόρεσε όποιο φόρεμα βρήκε. Συνέβη όμως εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της ΘΛΙΨΗΣ. Και έτσι ντυμένη σαν θλίψη έφυγε η ΟΡΓΗ.
Σε λίγο, πολύ ήρεμα και γαλήνια, η ΘΛΙΨΗ τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία βιασύνη, και χωρίς τη συναίσθηση του χρόνου που κυλούσε βγήκε από τη λίμνη. Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της έλειπαν.
Όπως όμως όλοι ξέρουμε στην ΘΛΙΨΗ δεν αρέσει να είναι γυμνή. Έτσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε στην ακτή. Αυτό φυσικά ήταν της ΟΡΓΗΣ.
Από τότε λοιπόν, λένε ότι συναντάμε την ΟΡΓΗ τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη.
Αν όμως κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η ΟΡΓΗ που βλέπουμε είναι μια μεταμφίεση και πίσω από τη σκληρή της όψη στην πραγματικότητα κρύβεται η ΘΛΙΨΗ…
Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει…
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει ο ήλιος…
Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη…
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες.
Τα μάτια δε λένε…
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες…
Να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωναν όλα
τα δέντρα του κόσμου…
