Μαρτυρία από Σύσκληπο

ΤΑ ΟΣΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ περιλαμβάνονται στα αρχεία του τουρκικού στρατού, καταδεικνύει για ακόμα μια φορά η νέα μαρτυρία Τουρκοκύπριου, για ύπαρξη ομαδικού τάφου στα κατεχόμενα.

Σε δημοσίευμα γίνεται αναφορά στην εκτέλεση αμάχων σε σπίτι στο Σύσκληπο. Μαρτυρία, η οποία επιβεβαιώνεται και στο βιβλίο του Ερόλ Μουντερτζιμλέρ, απόσπασμα του οποίου δημοσίευσε στις 2 Φεβρουαρίου ο “Φ”.

Δημοσίευμα της Γενί Ντουζέν αναφέρεται σε πιθανό ομαδικό τάφο αγνοουμένων

Μια νέα μαρτυρία, αποδεικτικό στοιχείο, για τις εκτελέσεις Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων και αμάχων κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, και ταυτόχρονα μια ακόμη απόδειξη για τα όσα σημαντικά σχετικά με την τύχη των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας βρίσκονται καταχωνιασμένα αρχεία του τουρκικού στρατού, έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό.Δημοσίευμα της τουρκοκυπριακής εφημερίδας Γενί Ντουζέν, την περασμένη Τετάρτη 23 Σεπτεμβριου, έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρονται και στο βιβλίο του Ερόλ Μουτερτζιμλέρ με τίτλο «Ξεπουλιέται η Νήσος Κύπρος», αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσε ο «Φ» στις 2 περασμένου Φεβρουαρίου Στο βιβλίο, το οποίο δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, περιλαμβάνονται μαρτυρίες Τούρκων αξιωματικών που έλαβαν μέρος στην τουρκική εισβολή στις οποίες γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις Ελληνοκυπρίων.

Συγκεκριμένα, γίνεται χαρακτηριστική αναφορά, για την περίπτωση αγνοούμενων αμάχων από τον Σύσκληπο, οι οποίο εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, όπως προκύπτει από τη μαρτυρία και καμία επίσημη μέχρι στιγμής αναφορά για τάφο στη συγκεκριμένη περιοχή δεν υπάρχει, σύμφωνα με πληροφορίες.

Τα όσα αναφέρονται, είναι σοκαριστηκά και καταγράφουν το μέγεθος της βαρβαρότητας, αλλά και τις ευθύνες της Τουρκίας στο θέμα, για τα όσα διαπράχθηκαν από μέρους του τουρκικού στρατού.

Όλα αυτά, είναι στοιχεία τα οποία βρίσκονται στα αρχεία του τουρκικού στρατού, όπως προκύπτει μέσα από τα γεγονότα και τις μαρτυρίες, αφού όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, για το συγκεκριμένο περιστατικό είχαν ληφθεί καταθέσεις από Τούρκους στρατιώτες και Τουρκοκύπριους που έλαβαν μέρος στο περιστατικό.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της Τουρκοκύπριας δημοσιογράφου Σεβγκιούλ Ουλουντάγ στη Γενί Ντουζέν, ένας Τουρκοκύπριος αναγνώστης της εφημερίδας, υπέδειξε κάποιο σημείο στο οποίο υποστήριξε ότι βρίσκονται θαμμένοι Ελληνοκύπριοι. «Κατά τη διαδρομή μας, σταματήσαμε σε ένα σημείο του δρόμου που οδηγεί στο χωριό Κρινί. Εκεί μού έδειξε ένα σημείο στα βουνά που βρίσκονταν απέναντι. Η περιοχή ήταν γεμάτη βράχους», αναφέρεται στο δημοσίευμα της Γενί Ντουζέν.Στη συνέχεια, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, πήγαν να δουν το σημείο που υπέδειξε ο αναγνώστης από ψηλά και εκεί άρχισε να εξιστορεί την ιστορία.

 «Το 1974 ήμουν γύρω στα 12-13, όταν μια μέρα είδα να φέρνουν σε αυτό το σημείο πτώματα, τα οποία μετά μετέφεραν στο σημείο που βρίσκονται οι βράχοι».Η δημοσιογράφος, αναφέρει ότι άργησε να διερωτάται από πού να είχαν μεταφερθεί αυτά τα πτώματα και αν επρόκειτο για την περίπτωση των 18 αγνοουμένων από το χωριό Σύσκληπος.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, υπάρχουν δύο ομάδες αγνοουμένων από τον Σύσκληπο, όμως εκτιμάται, ότι πρόκειται για την πρώτη ομάδα αγνοουμένων, αυτών που χάθηκαν μεταξύ 26ης Ιουλίου και 3ης Αυγούστου.

Όπως αναφέρεται, όταν οι Τούρκοι στρατιώτες μπήκαν στον Σύσκληπο, οι κάτοικοι του χωριού ήταν κρυμμένοι στα χωράφια και στο χωριό βρισκόταν μόνο μια ομάδα ηλικιωμένων. Όμως, μετά από λίγες μέρες, πολλοί που ήταν κρυμμένοι στα χωράφια, αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. «Την επόμενη μέρα, ορισμένοι κάτοικοι του χωριού, μαζεύτηκαν στο σπίτι του … (αναφέρει το όνομα του Ελληνοκύπριου ιδιοκτήτη του σπιτιού)», αποκαλύπτει χαρακτηριστικά στο δημοσίευμα. «Εκεί έμειναν τρεις μέρες, όπου ένας Τουρκοκύπριος και δύο Τούρκοι στρατιώτες τους επισκέφθηκαν για επιθεώρηση και τους είπαν να μείνουν στο σπίτι. Κάθε μέρα, ο Ελληνοκύπριος που είχε το σπίτι κερνούσε καφέ και φρούτα σε αυτούς τους στρατιώτες που τους επισκέπτονταν καθημερινώς. Στις 3 Αυγούστου τους επισκέφθηκε ο Τουρκοκύπριος στρατιώτης, από αυτούς που τους επισκέπτονταν καθημερινώς, και του έδωσε φαγητό και στη συνέχεια έφυγε. Το βράδυ της ίδιας μέρας, πήγε στο σπίτι μια άλλη ομάδα στρατιωτών, η οποία αποτελείτο από δύο Τουρκοκύπριους και πέντε Τούρκους στρατιώτες, καθώς και έναν λοχία. Χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες, βάζοντας τους πρώτους σε ένα δωμάτιο και τις γυναίκες στο μπάνιο. Αφού πρώτα τις βίασαν, αργότερα τις σκότωσαν. Τους άντρες τους μετέφεραν σε ένα αγρόκτημα που βρισκόταν κοντά στο χωριό και το οποίο είχα μετατρέψει σε στρατόπεδο».

Η μαρτυρία του Γκιουλεργιούζ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ,στο δημοσίευμα γίνεται αναφορά στο απόσπασμα του βιβλίου του Ερόλ Μουτερτζιμλέρ και συγκεκριμένα στα απομνημονεύματα του συνταγματάρχη πεζικού του τουρκικού αρχηγείου της ταξιαρχίας των κομμάτων, Σαλίχ Γκιουλεργιούζ.

Το συγκεκριμένο απόσπασμα δημοσίευσε ο «Φ» στις 2 Φεβρουαρίου 2009. Συγκεκριμένα αναφέρει ο Γκιουλεργιούζ ότι στις 3 Αυγούστου 1974, «μάθαμε ότι το βράδυ δολοφονήθηκαν σε ένα σπίτι 14 Ελληνοκύπριοι που είχαν μείνει στο χωριό Σύσκληπο.Το επεισόδιο, επιβεβαίωσαν ένας υπαξιωματικός του πυροβολικού, δύο άντρες κομάντο και δύο αγωνιστές (προφανώς Τουρκοκύπριοι).

Μέχρι αργά το βράδυ, λήφθηκαν καταθέσεις από αυτούς». Την επομένη, όπως αναφέρει, στις 4 Αυγούστου, «νωρίς το πρωί ήρθε ο πρόεδρος του επιτελείου σώματος στρατού, συνταγματάρχης Μαχμούντ Μπογούσλου. Επισκεφθήκαμε μαζί το σπίτι όπου δολοφονήθηκαν οι Ελληνοκύπριοι στον Σύσκληπο.

Ήταν ένα μακάβριο θέαμα. Τους εκτέλεσαν στο καθιστικό του σπιτιού, που βρισκόταν κοντά σε μια φάρμα με κότες, πυροβολώντας τους από την είσοδο τους σπιτιού. Ήταν καθισμένοι σε 8 πολυθρόνες και καρέκλες, μέσα σε λίμνη αίματος, με διάτρητα στήθη και κεφάλια. Ανάμεσά τους ήταν πέντε άτομα, άντρες και γυναίκες, αγκαλιασμένοι μεταξύ τους και μέσα στα αίματα. Ένα άτομο, καθισμένο σε μια καρέκλα κοντά στην είσοδο του σπιτιού ήταν χωρίς κεφάλι και κάτασπρο» Πιο κάτω αναφέρει, «είχαν ασελγήσει σε μικρό κορίτσι 11-12 χρονών, της οποίας είχαν φορέσει μια χλαίνη Ελληνοκυπρίων στρατιωτών. Την είδαμε που την έβαλαν να ετοιμάσει πρόγευμα για τους στρατιώτες μας σε ένα κοτέτσι στον Σύσκληπο και όταν μας είδε μάς καλημέρισε χαμογελώντας».

ΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΤΑΝ ΓΙΑ ΤΑ «ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ» ΤΟΥ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ,η δημοσιογράφος αναφέρεται στην περίπτωση ενός Τουρκοκύπριου Κερυνειώτη, του Κ., ο οποίος ήταν αναμεμειγμένος στα όσα διαδραματίστηκαν στο χωριό Σύσκληπος, ο οποίος όπως αναφέρει, εξιστορώντας τα γεγονότα συχνά, περηφανευόταν γι’ αυτά. Όσον αφορά το μικρό κορίτσι, όπως αναφέρει η δημοσιογράφος στο ρεπορτάζ της, έμαθε ότι πέρασε μεγάλος μέρος της ζωής της στο νοσοκομείο και ότι αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα.

Στη συνέχεια, η δημοσιογράφος, αναφέρεται στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με Ελληνοκύπριο, του οποίου ο παππούς του είναι από τον Σύσκληπο και ο οποίος δίνει συνέντευξη στην εφημερίδα. Η συνέντευξή του δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη, χθες και προχθές και όπως αναφέρει, από τις πληροφορίες που και ο ίδιος είχε ακούσει, επιβεβαιώνει τα γεγονότα αυτά.

ΤΟΥ ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  

Πηγή: http://eleytherospoliorkimenos.blogspot.com/2009/09/blog-post_7742.htm

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΒΒΙΔΟΥ*

Είναι γενικά αποδεκτό ανάμεσα στις τάξεις του Ελληνισμού, ότι η Εκκλησία ήταν και είναι πανταχού παρούσα. Έχοντας παράλληλα τη γνώση ότι η Εκκλησία ήταν αυτή που κατάφερε να διατηρήσει την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων και να απομακρύνει κάθε ενδεχόμενο για αλλοτρίωση του ελληνικού γίγνεσθαι, δεν μένει τίποτα άλλο παρά μόνο ο σεβασμός και η εκτίμηση προς το ενάρετο έργο της.

Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τις κορυφαίες προσωπικότητες του Παπαφλέσσα και του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού, του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Παπασταύρου. Παρόλα αυτά, κάποιοι σήμερα προσπαθούν να φιμώσουν την Εκκλησία και να της αφαιρέσουν το δικαίωμα λόγου.

Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει μέσα από την ιστορία -που όσο και να τη διαβάζουμε δεν παραδειγματιζόμαστε ποτέ από αυτήν- είναι αν τελικά θα πρέπει ακόμα οι κυβερνήσεις του κόσμου να κλείνουν τα στόματα των σωστά διαφωνούντων και αν αυτή τους η πράξη συνταυτίζεται με τις αρχές του πολιτεύματός τους.

Τέτοια καθεστώτα γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι -αν και πολλές φορές κατάφεραν να εξουσιάσουν ολόκληρο τον κόσμο- απέτυχαν παταγωδώς να επιβιώσουν και να παραμείνουν στην εξουσία.

Πιο συγκεκριμένα, κανείς δεν μπορεί να αποτελεί μέρος μιας δημοκρατίας και ταυτόχρονα να αφαιρεί το δικαίωμα λόγου οποιουδήποτε.Εν κατακλείδι, θα ήταν καλό και για την κοινωνία ευρύτερα, οι κρατούντες να αφήσουν την Εκκλησία να κρίνει η ίδια τον παρεμβατικό της ρόλο και πότε αυτή θα τον χρησιμοποιεί, γιατί απλά η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να λέει πάντα την αλήθεια και να δακτυλοδείχνει τους παραστρατημένους, με απώτερο στόχο την αποφυγή οποιασδήποτε εθνικής διολίσθησης.

*Υπεύθυνη Μαθητικών και Φοιτητικών Τμημάτων Ευρωπαϊκού Κόμματος

Η  Σημερινή –  12/09/2009

Σωστά. Αγνοούμενοι δεν υπάρχουν. Νεκροί υπάρχουν. Δολοφονημένοι, αν και αιχμάλωτοι πολέμου, από τούρκους στρατιώτες που δεν έμαθαν τους κανόνες του πολέμου και της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ότι, για παράδειγμα, δεν δολοφονείς αιχμάλωτους, άοπλους και ανυπεράσπιστους.

Πώς αυτό διέλαθε της προσοχής των τούρκων αξιωματικών, γόνων της αστικής κεμαλικής τάξης, που διαπνέονται από τις αρχές του πολιτισμού, της ευαισθησίας και του σεβασμού του αντιπάλου; Ή μήπως δεν διέλαθε; Εκτός κι αν δεν ήταν κανονικοί τούρκοι στρατιώτες οι εισβολείς της Κύπρου, αλλά τίποτα… βάρβαροι, τίποτα απολίτιστοι και παράξενοι λαοί της Ανατολής που κατοικούν από την Κωνσταντινούπολη και πέρα και φτάνουν μέχρι τα σύνορα του Ιράκ και της Συρίας. Τίποτα δυστυχείς που χρησιμοποιούνται από το βαθύ κράτος σε εισβολές με την υπόσχεση πως από αυτό που θα κατακτηθεί θα τους δοθεί μέρος για να φτιάξουν το σπίτι τους, να αποκτήσουν περιουσία. Ή μήπως δεν τα κάνει αυτά το πολιτισμένο τουρκικό κράτος, που αποτελεί συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Τελικά δεν ήταν και τόσο τρελός, τόσο «νούμερο», εκείνος ο τούρκος ηθοποιός και σκηνοθέτης που είπε «ζωντανά», μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή τουρκικού καναλιού, ότι συμμετείχε όταν εστάλη στην Κύπρο κατά την εισβολή του 1974 σε εκτελέσεις κυπρίων αιχμαλώτων κατόπιν εντολής ανωτέρων του. Για να το ανακαλέσει μετά και να ισχυριστεί ότι όλα αυτά είναι μέρος ταινίας που φτιάχνει και μπερδεύτηκε μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Το τουρκικό κράτος βιάστηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι έτσι όπως τα λέει διότι δεν υπηρετούσε σε μονάδα μάχιμη αλλά βοηθητική. Δεν πειράζει όμως, μπορεί να μην εκτέλεσε αιχμαλώτους ο ηθοποιός, εκτέλεσαν όμως άλλοι. Αυτοί πού υπηρετούσαν άραγε και τι εντολές είχαν; Θα απαντήσει το τουρκικό κράτος;

Και ο ευφυής πρωθυπουργός Ερντογάν; Αυτός που έχει την ευφυΐα και την ικανότητα να μιλάει για θέματα-ταμπού στην Τουρκία και να τα καταδικάζει, όπως οι γενοκτονίες πληθυσμών, μήπως πρέπει να πει κάτι και γι’ αυτό; Στο κάτω κάτω μπορεί και να του κάνει καλό πολιτικά. Όπως του έκανε η δήλωση-καταδίκη της (όχι και τόσο) παλαιάς τουρκικής πολιτικής να εξοντώνει μειονότητες. Ή όπως του έκανε καλό η επίθεση στον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες για τη σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Επίθεση πολύ πιο αποδοτική από τις ανθρώπινες βόμβες των Αράβων κατά του Ισραήλ, που προκαλούν σοκ στην κοινή γνώμη.Πολύ περισσότερο αφού ο Ερντογάν, μετά την κίνησή του αυτή (στο Νταβός της Ελβετίας), έγινε σημείο αναφοράς των Αράβων. Θα έχει ενδιαφέρον η τοποθέτηση της τουρκικής ηγεσίας – αν υπάρξει τοποθέτηση και δεν παραπέμψει η τουρκική κυβέρνηση το θέμα της εκτέλεσης αιχμαλώτων πολέμου σε υπηρεσιακούς παράγοντες του στρατεύματος ή της δικαιοσύνης.

Όλα αυτά τα χρόνια ήξεραν όλοι ότι, όπως το είχε υπαινιχθεί με σχετική σαφήνεια και ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς, αγνοούμενοι δεν υπήρχαν. Νεκροί ναι, υπάρχουν, αλλά κανείς δεν ήξερε πού είναι θαμμένοι. Ίσως να υπήρχαν και ορισμένοι, λίγοι, αγνοούμενοι που θα ζουν, αν ζουν ακόμα, στα βάθη της Τουρκίας, χαμένοι και σε κατάσταση που είναι αμφίβολο αν θα θυμούνται τι τους συνέβη το 1974. Θα έπρεπε μετά από ένα εύλογο διάστημα, αφού ο πόλεμος είχε τελειώσει, οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, στη βάση της αξιοπρέπειας και του ανθρωπισμού, να είχαν ανταλλάξει πληροφορίες και να είχε λάβει τέλος το δράμα των ανθρώπων που χάθηκαν τότε. Να αποδοθούν τα λείψανα, τα οστά, στις οικογένειές τους, για να πενθήσουν όσους και όσα χάθηκαν το καλοκαίρι του 1974. Δεν έγινε όμως αυτό, και τυχαίες αυθαίρετες επεκτάσεις οικιών που κατελήφθησαν από εποίκους στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου έφεραν στο φως τα οστά των δολοφονημένων αγνοουμένων «κάτω από τη λεμονιά», όπως γράφτηκε και ειπώθηκε στα σχετικά ρεπορτάζ, των αιχμαλώτων πολέμου.

Ο πόλεμος τελειώνει μόνο όταν θαφτούν οι νεκροί. Αυτό είναι αρχαία αρχή, παλαιότατη αξία την οποία γνωρίζουν καλά και οι τούρκοι γείτονες. Το ίδιο θα επιθυμούσαν και αυτοί για τους δικούς τους νεκρούς.

Σε κάθε περίπτωση, για μια ακόμα φορά, και με μια ακόμα –δραματική– ευκαιρία, φαίνεται πως για την Τουρκία η Ενωμένη Ευρώπη είναι πολύ μακριά. Μακρύτερα απ’ όσο απέχουν χιλιομετρικά, που και αυτό δεν είναι λίγο…    

Πηγή:.paron.gr/v3/new.php?id=44200&colid=29&dt=2009-08-16

Στην άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι τόποι λατρείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου στα κατεχόμενα, αλλά και στον κίνδυνο εκτουρκισμού της Κύπρου, αναφέρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος σε αντιφώνησή του, η οποία εκφωνήθηκε στο τέλος Δοξολογίας, που τελέστηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου Bialystok στην Πολωνία, όπου πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου υπογράμμισε, ότι η ανθρωπότητα αδιαφορεί για τις αξίες και θωπεύει τον κατακτητή, προσβλέποντας σε οικονομικά οφέλη από αυτόν και ζήτησε την παρέμβαση τόσο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Πολωνίας όσο και των πολιτικών της χώρας.

«Η «πολιτισμένη» ανθρωπότητα αδιαφορεί για τις αξίες, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Θωπεύει τον κατακτητή, γιατί προσβλέπει σε ανταλλάγματα και οικονομικά οφέλη από αυτόν.

Ζητούμε από όλους βοήθεια. Πρώτα τις προσευχές σας στο Θεό και μετά την, κατά το δυνατό, παρέμβασή σας στους πολιτικούς της χώρας σας. Μια αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται σήμερα σε πραγματικό κίνδυνο επιβίωσης», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος.

Στην αντιφώνησή του, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι «στην Κύπρο μια επαίσχυντη κατοχική γραμμή κρατά χωρισμένη τη χώρα μας. Εδώ και 35 χρόνια οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που αποτελούν το 82% του συνολικού πληθυσμού της χώρας μας, διώχτηκαν, ύστερα από μια αιματηρή στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, από το 37% του εδάφους μας».

Το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου, συνέχισε, εποικίζεται με Μουσουλμάνους που μεταφέρει συνεχώς η Τουρκία από την Ανατολία.

Αναφέρθηκε και στους κατεχόμενους ναούς, λέγοντας ότι περισσότεροι από 500 βεβηλώθηκαν, άλλοι κατεδαφίστηκαν, άλλοι μετετράπησαν σε μουσουλμανικά τεμένη, άλλοι σε στάβλους ζώων και άλλοι αφέθηκαν στην καταστροφική παρέλευση του χρόνου.

«Δεν μπορούμε να επισκεφθούμε τα σπίτια και τις περιουσίες μας ούτε και να λειτουργήσουμε, ακόμα ούτε και να επιδιορθώσουμε, τις εκκλησίες μας. Δεν μπορέσαμε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του να ξεναγήσουμε τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη σας και την τιμία συνοδεία του στον τάφο του ιδρυτή της Εκκλησίας μας Αποστόλου Βαρνάβα, στον τάφο του Αγίου Σπυρίδωνος και την εκεί μονή του, στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, στους Καθεδρικούς μας ναούς στην Αμμόχωστο, την Κερύνεια, τη Μόρφου. Η θλίψη διαπερνά την ψυχή μας μπροστά στην άθλια κατάσταση των τόπων λατρείας μας, αλλά και στον κίνδυνο εκτουρκισμού της πατρίδας μας», συνέχισε ο Αρχιεπίσκοπος.

Πηγή: ΚΥΠΕ  

/www.romiossini.com/

Η εκτέλεση των πέντε αιχμαλώτων της γνωστής φωτογραφίας που τράβηξε ο Τούρκος δημοσιογράφος Εργκίν Κονούκσεβερ δεν είναι η μοναδική και δεν σχετίζεται με την οργή κάποιων Τουρκοκυπρίων «μαχητών», όπως λένε τώρα οι Τούρκοι. Το 1974 είχαν συλληφθεί 35 εθνοφρουροί οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.

Η Φρόσω Δήμου από τη Βώνη κατέθεσε ότι στις 14/8/1974, ημέρα που άρχισε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της στη μαζί με το σύζυγο και τα παιδιά της, 37 Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί ήρθαν και ζήτησαν καταφύγιο. Τους έδωσε πολιτικά ρούχα να φορέσουν κι εξαφάνισαν τα στρατιωτικά ρούχα και τον εξοπλισμό τους. Τη νύκτα έμειναν στο σπίτι της καθώς και σε δύο παρακείμενα σπίτια που ανήκουν σε συγγενείς της. Κατά τη διάρκεια της νύκτας οι 35 κατέγραψαν τα ονόματά τους σε χαρτί και της το έδωσαν για να το παραδώσει στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Επίσης τοποθέτησαν άσπρες σημαίες στις πόρτες των σπιτιών όπου διέμεναν, για να δείξουν την πρόθεσή τους ότι παραδίδονται. Το πρωί της επόμενης μέρας δύο από τους εθνοφρουρούς έφυγαν από το σπίτι με σκοπό να διερευνήσουν αν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Ύστερα από λίγη ώρα, γύρω στις 8 με 9 το πρωί, ένοπλοι Τούρκοι έφθασαν έξω από το σπίτι κι άρχισαν να πυροβολούν. Αναγνώρισε μεταξύ των ενόπλων τους Τουρκοκύπριους Ασσάσι Φαχρί από το Μπέυκογιου και τους βοσκούς Χαλίλ και Σαλλάχι, γιους του κοινοτάρχη από την Επηχώ. Οι 35 εθνοφρουροί βγήκαν με τα χέρια ψηλά και παραδόθηκαν. Οι Τούρκοι ένοπλοι τους έβαλαν στη γραμμή και τους οδήγησαν περπατητούς προς την κατεύθυνση του τουρκικού χωριού Επηχώ. Από εκείνη τη στιγμή όλοι τους αγνοούνται.

Εξάλλου, ο Λαμπής Ηλία από τη Χάρτζια κατέθεσε ότι:« Στις 13/9/1974(σ.σ. ένα μήνα μετά τη λήξη των εχθροπραξιών) οι Τούρκοι συνέλαβαν τους δυο μου γιους, Μιχάλη 17 χρόνων και Ηλία 19 χρόνων, και τους πήραν στο στρατόπεδό τους, που βρίσκεται κοντά στο χωριό μας. Την ίδια μέρα συνάντησα τον Τουρκοκύπριο Ναζίμ Αχμέτ, 60 χρονών, που ήταν φίλος μου και τον παρακάλεσα να με πάρει στον Τούρκο στρατιωτικό διοικητή. Πράγματι με πήρε και με οδηγίες του Τούρκου αξιωματικού μου επέτρεψαν την επόμενη μέρα 14/9/1974 να δω τα παιδιά μου. Το ίδιο έγινε και την επαύριο, 15/9/1974, επέτρεψαν τόσο σε μένα όσο και στη σύζυγό μου να δούμε τα παιδιά μας. Στις 16/9/1974 γύρω στις 2 μ.μ. επισκέφθηκε το χωριό μας κλιμάκιο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Τους ανέφερα τη σύλληψη των παιδιών μου και τους οδήγησα στο στρατόπεδο που τους κρατούσαν οι Τούρκοι. Δυστυχώς ο ίδιος Τούρκος αξιωματικός αρνήθηκε πως κρατούσε οποιονδήποτε και δεν επέτρεψε στους ανθρώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού να μπουν στο στρατόπεδο. Έκτοτε καμιά πληροφορία δεν υπήρξε για την τύχη των παιδιών μου και αγνοούνται».

Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/08/blog-post_456.html

Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει φέρει την μικρή μας πατρίδα σ’ ένα νέο πλαίσιο, όχι μόνο οικονομικό και πολιτικό, αλλά και πολιτισμικό.Η Ευρώπη, που κάποτε ξεκίνησε θέλοντας να ισοπεδώσει τη διαφορετικότητα των άλλων λαών, με τις Σταυροφορίες ή την αποικιοκρατία, έφτασε σήμερα να προσπαθεί να φτιάξει ένα σύνολο που να υπερβαίνει τις εθνικές διαφορές.

 Μεσολάβησε βέβαια μια διαδικασία που κράτησε αιώνες και πέρασε από πολλές ματαιώσεις, που ήσαν οδυνηρές και πολλές φορές αιματηρές. Μετά από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, μετά από το φασισμό και το ναζισμό, η Ευρώπη είναι σήμερα ένας χώρος που προσπαθεί, μέσα από τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να χτίσει μια ενότητα που να ξεπερνά τις εθνικές διαφορές και αντιπαραθέσεις. Θέματα που σε παλαιότερες εποχές γίνονταν αφορμές αιματηρών πολέμων μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, επιλύονται σήμερα με τη μέθοδο του συμβιβασμού.

Όλη αυτή η προσπάθεια καθοδηγείται από μια ιδέα που θέλει την Ευρώπη ένα χώρο πολυπολιτισμικό, όπου διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες και νοοτροπίες, διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, συνυπάρχουν. Ένα χώρο όπου οι 25 εθνικές παραδόσεις, αλλά και άλλες, τοπικές παραδόσεις είναι σεβαστές. Θα μπορούσε, βέβαια, να πει κάποιος ότι η ιδέα αυτή παραμένει ακόμα ιδέα. Αφού στην πραγματικότητα υπάρχουν ακόμα εθνικές διαφορές, αλλά και φαινόμενα όπως η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, οι διακρίσεις εις βάρος των μειονοτήτων.

 Πρόσφατο δε παράδειγμα είναι ένας νόμος της γαλλικής κυβέρνησης που απαγορεύει στους μαθητές των δημόσιων σχολείων να φέρουν θρησκευτικά σύμβολα όπως η μαντίλα για τις Μουσουλμάνες και ο Σταυρός για τους Χριστιανούς. Μπορεί να έχει βάση μια τέτοια κριτική. Παρ’ όλα αυτά, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ένα πλαίσιο αρχών, αξιών.Έχει έναν ξεκάθαρο στόχο: να επιτευχθεί μια σύνθεση μέσα από τη διαφορετικότητα. Το αν ο στόχος επιτυγχάνεται, εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από την ωριμότητα των κοινωνιών της Ευρώπης αλλά και των ίδιων των πολιτών. Γιατί η εφαρμογή αυτών των αρχών δεν είναι μόνο θέμα νόμων και κανονισμών αλλά και θέμα διάθεσης, πολιτικής ωριμότητας.

 Και πνευματικής ωριμότητας, θα έλεγα εγώ. Κι αυτό μας φέρνει στη δική μας περίπτωση, της Κύπρου. Η οποία ως πλήρες μέλος της Ευρώπης θα πρέπει πλέον να εναρμονιστεί και σε αυτό το ζήτημα. Από την 1η του περασμένου Μαΐου, οποιοσδήποτε πολίτης της Ευρώπης μπορεί να εγκατασταθεί και να εργαστεί στην Κύπρο. Δηλαδή ανά πάσα στιγμή, μπορεί να έχουμε στην Κύπρο, νόμιμα πια και με τα ίδια δικαιώματα με μάς, μια πολωνική, γερμανική, ή όποια άλλη κοινότητα. Είμαστε έτοιμοι, ως κοινωνία, να αντιμετωπίσουμε αυτό το ενδεχόμενο;

 Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τη διαφορετικότητα και να την οδηγήσουμε σε μια γόνιμη σύνθεση; Θεωρητικό το ερώτημα, θα μπορούσε να πει κάποιος. Τουλάχιστον για την ώρα… Ωστόσο η νέα αυτή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, μας αναγκάζει ως κοινωνία να στρέψουμε το βλέμμα στον εαυτό μας. Και πέρα από το θέμα των Ευρωπαίων που πιθανόν να εγκατασταθούν αύριο στην Κύπρο, να δούμε τι κάνουμε και τι σκεφτόμαστε σήμερα, στις παρούσες συνθήκες που περνά η πατρίδα μας. Ποια είναι η στάση μας απέναντι στον ʼλλον που ζει σήμερα δίπλα μας;

 Πριν όμως επιχειρήσουμε μιαν απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, θα ήταν καλό να δούμε πώς αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα μέσα από τη δική μας παράδοση. Πρώτ’ απ’ όλα, ο ίδιος ο Θεός εισήγαγε τη διαφορετικότητα στον κόσμο, με τον να δημιουργήσει τον άνδρα και τη γυναίκα: «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς και ευλόγησεν αυτούς» μάς λέει το βιβλίο της Γενέσεως.

 Η διαφορετικότητα όμως αυτή, δεν έγινε με σκοπό το χωρισμό, αλλά την ένωση: «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», λέει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Θεός δημιουργεί τη διαφορά, δημιουργεί δύο ξεχωριστές ταυτότητες. Αλλά αυτό δεν γίνεται για να κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και στην μοναξιά του. Οι διαφορετικές ταυτότητες είναι μονάχα ένα εργαλείο για να κατευθυνθούμε προς τον άλλον. Τα διαφορετικά έλκονται. Και με την ένωσή τους δημιουργείται μια νέα ενότητα.

 Το αξίωμα αυτό διατρέχει όλη μας την παράδοση. Βλέπουμε για παράδειγμα πώς η πρώτη Εκκλησία της Ιερουσαλήμ ανοίγεται στα έθνη και ξεπερνά τους παλιούς διαχωρισμούς: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού», λέγει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Ο λόγος του Χριστού είναι για όλους, δεν είναι προνόμιο ενός έθνους. Δεν υπάρχει περιούσιο έθνος για την Εκκλησία. Στη συνέχεια βλέπουμε το ήθος του Βυζαντίου. Όπου μέσα σε μια πολυεθνική κρατική οντότητα συνυπάρχουν ειρηνικά πολλές εθνότητες, φυλές και γλώσσες. Χτίζοντας μάλιστα μια αξιοθαύμαστη κοινή ταυτότητα.

Στο πλαίσιο της πολυεθνικής αυτής αυτοκρατορίας, όλοι μπορούσαν να έχουν την εθνική, γλωσσική, ταυτότητά τους. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε τη σύνθεση.Από το 19ο αιώνα και μετά έχουμε την επικράτηση του έθνους-κράτους. Που φέρνει ένα άλλο ήθος στο προσκήνιο. Το κράτος πρέπει να αποτελείται από ένα έθνος που μιλάει την ίδια γλώσσα και έχει την ίδια θρησκεία. Η λογική αυτή οδήγησε σε απίστευτες θηριωδίες. Για να επιτευχθεί η καθαρότητα του έθνους-κράτους έπρεπε να εξοντωθούν όσοι διαφέρουν, όσοι ανήκουν σε άλλη εθνότητα, ή μιλούν άλλη γλώσσα, ή πρεσβεύουν άλλη θρησκεία, όσοι τελοσπάντων δεν ανήκουν στο εκάστοτε περιούσιο έθνος. Οι λέξεις «γενοκτονία» ή «εθνικό ξεκαθάρισμα» είναι συνέπειες αυτής ακριβώς της λογικής.

 Ο εθνοφυλετισμός, με τοπικές παραλλαγές, έπαιξε δυστυχώς τον καταστρεπτικό του ρόλο και στο νησί μας, στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα. Οι σειρήνες του εθνοφυλετισμού μάγεψαν και Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Που περί τα μέσα του περασμένου αιώνα ξέχασαν το ειρηνικό τους παρελθόν και άρχισαν να μαζεύουν όπλα. Και με ενθουσιασμό δέχτηκαν να γίνουν «βαποράκια» έξωθεν εθνικισμών και συμφερόντων.

 Μάλιστα εδώ να αναφέρομε ότι ο Σεφέρης τονίζει πριν το 1955 στον Νίκο Κρανιδιώτη την ανάγκη να κερδίσουν την υποστήριξη των Τουρκοκυπρίων, αν θέλουν να είναι επιτυχής η εκστρατεία για την ένωση.Σήμερα όμως η Ευρώπη έρχεται και μας λεει ότι τα έθνη θα πρέπει να συνοικούν εν ειρήνη μέσα στο ευρωπαϊκό έδαφος, εκφράζοντας ελεύθερα την ταυτότητά τους, μιλώντας τη γλώσσα τους και ασκώντας τη θρησκεία τους.

 Μερικοί λένε ότι αυτή η στάση είναι μια ιδεολογία την οποία έχει ανάγκη ο σύγχρονος καπιταλισμός προκειμένου να πετύχει την ενοποίηση των αγορών και του κεφαλαίου. Ακόμα, όμως, κι αν είναι έτσι, την ιδεολογία αυτή μπορούμε να την δούμε από την πλευρά των λαών. Να εξυπηρετήσει δηλαδή τα πραγματικά συμφέροντα των ίδιων των λαών της Ευρώπης και του κόσμου. Όπως και να ‘χει, αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία η Ευρώπη μας καλεί σήμερα να προσαρμοστούμε. Αρχίζουμε λοιπόν από τα του οίκου μας: Ο ʼλλος σήμερα για μας τους Ορθόδοξους Έλληνες της Κύπρου, ανήκει σε διάφορες κατηγορίες: Είναι πρωτίστως οι Τουρκοκύπριοι. Ύστερα είναι η πραγματικότητα των Τούρκων εποίκων. Είναι ακόμα οι ξένοι εργάτες, κυρίως Σριλανκέζοι και Φιλιππινέζοι και λίγοι ʼραβες. Και τέλος οι Πόντιοι που σήμερα ξεπερνούν τις 15 χιλιάδες.

 Μπροστά σ’ αυτό το φάσμα των ʼλλων που ζουν σήμερα στον τόπο μας, υπάρχουν διάφορες συμπεριφορές. Επικρατεί όμως ένα γενικό αρνητικό αίσθημα που ξεκινά από μια απλή επιφύλαξη και μερικές φορές καταλήγεις στη φοβία, στην ξενοφοβία –όπως λέει εύστοχα αυτή η ελληνική λέξη που χρησιμοποιήθηκε πρώτα στην ίδια την Ευρώπη. «Θα μας καταβροχθίσουν η ξένοι», λένε μερικοί, «θα διαλύσουν την κοινωνία μας», «θα μας απορροφήσουν και θα χάσουμε την ταυτότητά μας». Μια από τις κυριότερες πτυχές αυτής της επιφύλαξης αφορά τους Τουρκοκύπριους. Από τις επαφές μου με απλούς ανθρώπους και τις δύο μεριές των οδοφραγμάτων έχω διαπιστώσει ότι υπάρχουν αρνητικά συναισθήματα εκατέρωθεν. Μπροστά στο ενδεχόμενο της συνύπαρξης σε μια κοινή πατρίδα, κινητοποιούνται διάφορες άμυνες: οι Τουρκοκύπριοι νοιώθουν καχυποψία, δεν εμπιστεύονται την πλειοψηφία και κυρίως «τους παπάδες», όπως λεν, αφού η Εκκλησία της Κύπρου στο παρελθόν είχε διαδραματίσει έναν εθνοφυλετικό ρόλο, δείχνοντας ακατάδεχτη για όσους δεν ήσαν Έλληνες.

 Ενώ οι Ελληνοκύπριοι νοιώθουν φοβία, έχοντας ταυτίσει τους Τουρκοκύπριους με τον κατοχικό στρατό και τις ωμότητες του 1974, αδυνατώντας να κάνουν τη διάκριση μεταξύ των εθνικιστών και της μεγάλης μάζας των Τουρκοκυπρίων οι οποίοι είναι κι εκείνοι θύματα της εισβολής και της κατοχής. Για πολλούς Ελληνοκύπριους, οι Τουρκοκύπριοι είναι κι αυτοί Τούρκοι, επομένως «είναι όλοι το ίδιο», όπως λένε.Μια σοβαρή διάσταση του προβλήματος, είναι το θέμα της ταυτότητας των δυο κοινοτήτων. Μιλώντας με πολλούς Τουρκοκύπριους και ρωτώντας τους «τι είστε;», οι περισσότεροι μου απαντούν απλώς «Κύπριοι». Διότι αφ’ ενός δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν μια ταυτότητα μέσα από το Ισλάμ και να δηλώνουν Μουσουλμάνοι, ούτε και μπόρεσαν να ταυτιστούν με το τουρκικό έθνος και να λένε ότι είναι Τούρκοι.

 Κι όταν τους ρωτάς σε τι πιστεύουν, οι περισσότεροι απαντούν «σε μια ανώτερη δύναμη». Γι’ αυτό και πολλοί Τουρκοκύπριοι είδαν τις πρόσφατες προσπάθειες λύσης του Κυπριακού σαν μια μοναδική διέξοδο, προσδοκώντας να αρπαχτούν από την Ευρώπη για να δημιουργήσουν μια ταυτότητα. Με αυτά τα δεδομένα, φαίνεται ότι το κυριότερο ζητούμενο σήμερα στον τόπο μας είναι να αποκατασταθεί η τρωθείσα εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο βασικές κοινότητες του νησιού. Πέρα από τις προσπάθειες λύσης του Κυπριακού, η οποία σίγουρα πρέπει να εγγυάται ένα πλαίσιο σταθερότητας και λειτουργικότητας, υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει στο επίπεδο της κοινωνίας. Θα πρέπει να ξεπεραστούν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, να μην κληροδοτηθούν και στις νέες γενιές.

 Από την άλλη φαίνεται ότι η ιδιόρρυθμη αυτή αναζήτηση ταυτότητας από τους Τουρκοκύπριους, είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι έποικοι δεν έχουν αφομοιωθεί στα κατεχόμενα. Εκτός από τις περιπτώσεις των γάμων με Τουρκοκύπριους, οι έποικοι εξακολουθούν, τριάντα χρόνια μετά την εισβολή να παραμένουν ξένοι για την Κύπρο. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εθνική ομάδα μη αφομοιώσιμη. Παρ’ όλα αυτά, η προσέγγιση μας απέναντι στους εποίκους-ανθρώπους δεν πρέπει να συγχέεται με την πολιτική μας τοποθέτηση απέναντι στον παράνομο εποικισμό. Ναι, ο εποικισμός είναι ένα έγκλημα πολέμου που βαρύνει την Τουρκία. Που τις συνέπειές του, όμως, υφίστανται οι Κύπριοι, για την ώρα κυρίως οι Τουρκοκύπριοι. Από την άλλη όμως πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι έποικοι ως απλοί άνθρωποι είναι κι αυτοί κατά κάποιο τρόπο πιόνια στη σκακιέρα μιας επεκτατικής πολιτικής.

 Γι’ αυτό η λύση που θα βρεθεί στο πρόβλημα του εποικισμού θα πρέπει αφ’ ενός να αναστρέφει όσο είναι δυνατόν τις συνέπειες της παρανομίας, αφ’ ετέρου δε να προνοεί για τον έποικο-άνθρωπο ούτως ώστε αν θα φύγει να φύγει με οικονομική εξασφάλιση μέσα σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Την άλλη πτυχή της διαφορετικότητας στην Κύπρο του σήμερα, την γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ. Είναι οι ξένοι εργάτες και οι Πόντιοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι πια μόνιμα εγκατεστημένοι στην Κύπρο. Και γι’ αυτούς, δυστυχώς, έχουν αναπτυχθεί κάποιες έτοιμες συμπεριφορές. Αν τύχει, για παράδειγμα, να κάνει μια παράβαση ένας Σριλανκέζος, τότε ακούμε γενικεύσεις που λένε: «είδες οι Μαυρήες. Είναι όλοι εγκληματίες, αποβράσματα της κοινωνίας», κλπ.

 Το ίδιο και για τους Πόντιους. Αν συλληφθεί ένας νεαρός Πόντιος διαρρήκτης, αυτό σημαίνει ότι όλοι οι Πόντιοι είναι κλέφτες, ναρκομανείς, κλπ. Φυσικά δεν λέμε ποτέ ότι όλοι εμείς είμαστε κλέφτες αν συλληφθεί ένας Ελληνοκύπριος νεαρός να κάνει κάποιο ποινικό αδίκημα. Αυτές οι γενικεύσεις πηγάζουν από ένα γενικότερο αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στο ξένο, σ’ αυτό που δεν γνωρίζουμε.Τόσο οι διάφοροι ξένοι εργάτες, όσο και οι Πόντιοι, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι ταλαιπωρημένοι μεν από την φτώχια και τη μετανάστευση, αλλά αξιοπρεπείς και εργατικοί.

 Που συνήθως πίσω στη χώρα τους έχουν πολύ δεμένες οικογένειες, ανήκουν σε κοινότητες και κοινωνίες όπου μαζί με τη φτώχια υπάρχει ακόμα ήθος και απλότητα. Όπως ήταν κάποτε οι Κύπριοι που μετανάστευαν στην Αγγλία και στην Αμερική για να πλένουν πιάτα…Όλα αυτά τα αισθήματα, η φοβία απέναντι στους Τουρκοκύπριους, η ανασφάλεια απέναντι στους ξένους και τους Ποντίους, δείχνουν ότι υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει στην κοινωνία μας μέχρι να προσαρμοστούμε στους ευρωπαϊκούς στόχους. Φαίνεται ότι, όπως και η ίδια η Ευρώπη, δεχόμαστε αυτές τις ωραίες ιδέες για συνύπαρξη, για πολυπολιτισμική κοινωνία, αλλά στην πράξη δυσκολευόμαστε. Αυτή η δυσκολία, χαράσσει έναν ρόλο για την Εκκλησία της Κύπρου. Επειδή τα προβλήματα που αναφέραμε, τόσο αναφορικά με τους Τουρκοκύπριους που είναι συμπατριώτες μας μιας άλλης εθνικότητας, όσο και αναφορικά με τους ξένους, είναι κατά βάθος προβλήματα πνευματικά. Είναι κατά βάθος προβλήματα αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας. Για να νοιώθω ανασφάλεια απέναντι στον άλλον, τον ξένο, σημαίνει ότι έχω έλλειψη αυτοπεποίθησης, σημαίνει ότι η δική μου ταυτότητα έχει κενά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα ζευγάρια.

 Έχω δει πολλά ζευγάρια να χωρίζουν από έλλειψη ανοχής, από αδυναμία να δεχτεί ο ένας την ιδιαιτερότητα του άλλου. Αυτό όμως σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ταυτότητα. Δεν ξέρουν οι ίδιοι ποιοι είναι, επομένως η διαφορετικότητα του άλλου είναι γι’ αυτούς κίνδυνος και απειλή. Ενώ όποιος είναι σίγουρος για την ταυτότητά του, ούτε απειλείται, ούτε καταβροχθίζεται. Έργο της Εκκλησίας λοιπόν είναι να δημιουργεί τις πνευματικές εκείνες προϋποθέσεις που θα οδηγήσουν στην ανοχή και την ειρηνική συνύπαρξη όλων των εθνοτήτων που ζουν σήμερα στην Κύπρο ή που πιθανόν να ζουν στο εγγύς μέλλον.Η Εκκλησία πρέπει να καλλιεργεί την ελληνική και ορθόδοξη ταυτότητα στους Ελληνοκύπριους έτσι ώστε να ξέρουν ποιοι είναι και από ποια παράδοση έρχονται.

 Μια ταυτότητα που επειδή ακριβώς θα είναι πλήρης, θα είναι αγαπητική και ανεκτική προς τους άλλους. Ως η πλειοψηφία στο νησί, θα πρέπει με το λόγο και τα έργα μας να δώσουμε το μήνυμα σε όλους, ντόπιους και ξένους πως δεν πρεσβεύουμε μια πίστη μισαλλοδοξίας και αποκλεισμού αλλά μια πίστη αγάπης και ανοχής. Δεν λεω ότι ο δρόμος αυτός είναι εύκολος, ή ότι η Ευρώπη κατάφερε να υλοποιήσει στην πράξη αυτές τις αρχές. Είναι όμως ένας δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε. Και Υιοθετώντας δε αυτές τις προσεγγίσεις που σήμερα πρεσβεύει η Ευρώπη, θα καταλάβουμε σιγά σιγά ότι αρχίζουμε να βρισκόμαστε σε δικό μας έδαφος.

 Τέτοιες προσεγγίσεις όχι μόνο δεν είναι ξένες για μάς, αλλά αποτελούν μέρος της δικής μας κληρονομιάς, της ορθόδοξης και της ελληνικής μας κληρονομιάς.

 Μ’ αυτό τον τρόπο, η Ευρώπη, δηλαδή ο άλλος, θα γίνει ο καταλύτης για να ξαναδούμε μέσα από τα μάτια του ένα κομμάτι του εαυτού μας που είχαμε χάσει.

πηγή: http://e-politismos.gr/php/articles.php?lng=gr&pg=173

Έκθεση, η οποία δημοσιεύθηκε από την Αμερικανική Επιτροπή Ελσίνκι, υπογραμμίζει ότι τα θρησκευτικά και πολιτιστικά μνημεία στα κατεχόμενα διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Στην έκθεση, επισημαίνεται ότι χιλιάδες εικόνες της ορθόδοξης εκκλησίας, χειρόγραφα, τοιχογραφίες και ψηφιδωτά έχουν κλαπεί από εκκλησίες και εξωκλήσια, καθώς και από μοναστήρια στα κατεχόμενα και κατέληξαν σε διεθνείς δημοπρασίες.

ΕΚΘΕΣΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΛΣΙΝΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

500 εκκλησιές ή ξωκλήσια έχουν λεηλατηθεί

– 133 εκκλησίες, ξωκλήσια και μοναστήρια έχουν βεβηλωθεί

– 15,000 εικόνες έχουν εξαφανιστεί

– 77 εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε τεμένη

– 28 εκκλησιές χρησιμοποιούνται από τον τουρκικό στρατό ως νοσοκομεία ή στρατόπεδα

– 13 εκκλησιές έχουν μετατραπεί σε στάβλους.

Από το 1984, η ΟΥΝΕΣΚΟ καταγράφει την καταστροφή πληθώρας αρχαιολογικών και θρησκευτικών μνημείων στα κατεχόμενα.

Το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας στην κατεχόμενη Λάπηθο, είναι σήμερα το ξενοδοχείο… Anastasia Resort Hotel, με πισίνα και καζίνο.

Έκθεση, η οποία δημοσιεύθηκε από την Αμερικανική Επιτροπή Ελσίνκι, υπογραμμίζει ότι τα θρησκευτικά και πολιτιστικά μνημεία στα κατεχόμενα διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.

Στην έκθεση, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν την Τρίτη στην εφημερίδα The Washington Times, επισημαίνεται ότι χιλιάδες εικόνες της ορθόδοξης εκκλησίας, χειρόγραφα, τοιχογραφίες και ψηφιδωτά έχουν κλαπεί από εκκλησίες και εξωκλήσια καθώς και από μοναστήρια στα κατεχόμενα και κατέληξαν σε διεθνείς δημοπρασίες.Η έκθεση, υπό την επωνυμία «Καταστροφή της Πολιτιστικής Κληρονομιάς στο Βόρειο Τμήμα της Κύπρου και Παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου», είναι το αποτέλεσμα μακροχρόνιας έρευνας της Επιτροπής. «Τριάντα-πέντε χρόνια κατοχής της βόρειας Κύπρου από τουρκικά στρατεύματα έχουν καταστρέψει πληθώρα αρχαιολογικών και θρησκευτικών μνημείων», αναφέρει η έκθεση, για να προσθέσει ότι η ΟΥΝΕΣΚΟ καταγράφει την καταστροφή από το 1984.

Σύμφωνα με την εν λόγω έκθεση, 500 ορθόδοξες εκκλησίες ή εξωκλήσια έχουν λεηλατηθεί, κατεδαφιστεί ή υποστεί βανδαλισμούς, 133 εκκλησίες, ξωκλήσια και μοναστήρια έχουν βεβηλωθεί, 15 χιλιάδες εικόνες έχουν εξαφανιστεί, 77 εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε τεμένη, 28 χρησιμοποιούνται από τον τουρκικό στρατό ως νοσοκομεία ή στρατόπεδα και 13 έχουν μετατραπεί σε στάβλους.Μέλος της Επιτροπής ανέφερε ότι αντίγραφο της έκθεσης έχει σταλεί στην τουρκική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, αλλά εκπρόσωπος της πρεσβείας ανέφερε στην εφημερίδα ότι η πρεσβεία δεν είχε παραλάβει οτιδήποτε.

Κλάπηκαν 60,000 αρχαιολογικά αντικείμενα

Η έκθεση δημοσιεύθηκε ενόψει της συζήτησής της στο Καπιτώλιο ενώπιον της Επιτροπής υπό την προεδρία του Γερουσιαστή Ben Cardin και του βουλευτή Alcee Hastings. Στη συζήτηση πήραν μέρος οι Dr. Klaus Gallas, εμπειρογνώμονας σε θέματα βυζαντινολογίας και ιστορίας της Τέχνης, ο Δρ. Χαράλαμπος Χοτζακόγλου, καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Ελλάδας και η Μάικλ Τζένσεν, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Πόλεμος και Πολιτιστική Κληρονομιά: Η Κύπρος μετά το 1974», οι οποίοι έδωσαν τις δικές τους μαρτυρίες.Σύμφωνα με την κ. Τζένσεν, 16 χιλιάδες εικόνες, τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, καθώς και 60 χιλιάδες αρχαιολογικά αντικείμενα έχουν κλαπεί και φυγαδευθεί από τα κατεχόμενα. Ενώ οι τουρκικές Αρχές έχουν κάνει πολύ λίγα ή τίποτα για να αναχαιτίσουν αυτό το πολιτιστικό ξεκαθάρισμα, οι Τ/κ, αντίθετα, οι οποίοι θεωρούν την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού ως δική τους, έχουν επικρίνει τις «Αρχές» του ψευδοκράτους και έχουν δημοσιοποιήσει τη λεηλασία αυτή.Ο Dr. Gallas, ο οποίος έχει ταξιδεύσει στα κατεχόμενα τόσο πριν όσο και μετά την τουρκική εισβολή, δήλωσε ότι η κλοπή αντικειμένων πολιτιστικής κληρονομιάς στα κατεχόμενα συνήθως ήταν δυνατή μόνον κάτω από την επίβλεψη ή και ανοχή του τουρκικού στρατού. «Η απώλεια για την Κύπρο και για την ΟΥΝΕΣΚΟ είναι απερίγραπτη. Εκτιμάται ότι ο αριθμός της λείας που γνωρίζουμε είναι μόνο ένα ποσοστό του υλικού που έχει κλαπεί από τις ορθόδοξες εκκλησίες στην Κύπρο», είπε.

Και νεκροτομείο…

Ο Δρ. Χοτζάκογλου ανέφερε ότι γύρω στις 500 εκκλησίες και θρησκευτικά μνημεία που ανήκουν στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κύπρου, το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ, το Ιερό Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την Καθολική και Αρμενική Εκκλησία, την εβραϊκή κοινότητα καθώς και την Προτεσταντική Εκκλησία, καθώς και νεκροταφεία έχουν σκόπιμα βεβηλωθεί, λεηλατηθεί και καταστραφεί.Επεσήμανε ότι χριστιανικές εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα, στάβλους, ξενοδοχεία, θέατρα, νυκτερινά κέντρα, αθλητικά κέντρα, ενώ η εκκλησία του Σωτήρος στο χωριό Χρυσηλίου έχει μετατραπεί σε νεκροτομείο.

Οι ευθύνες της Τουρκίας

Συνολικά 77 εκκλησίες, σύμφωνα με την έκθεση, έχουν μετατραπεί σε τεμένη με κομμάτια από το Κοράνι γραμμένα στη θέση όπου βρίσκονταν τοιχογραφίες και εικόνες, ενώ το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας είναι τώρα ξενοδοχείο με πισίνα και καζίνο.Προσθέτει, ότι στην Κύπρο υπάρχουν 660.000 Ε/κ στις ελεύθερες περιοχές, 89.000 τουρκόφωνοι και 43.000 Τούρκοι στρατιώτες, οι οποίοι υπηρετούν ως στρατός κατοχής.Στην έκθεση, υπογραμμίζεται η «νομική ευθύνη της Τουρκίας να απέχει από εχθρικές και καταστροφικές ενέργειες εναντίον της πολιτιστικής κληρονομιάς στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, να απαγορεύσει, να παρεμποδίσει την κλοπή, βεβήλωση ή εκμετάλλευση της πολιτιστικής κληρονομιάς και να προχωρεί στην ποινική δίωξη ατόμων που ενέχονται σε ενέργειες καταστροφής, βεβήλωσης και λεηλασίας».Αναφέρει, επίσης, ότι η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει δαπανήσει 600 χιλιάδες δολάρια από το 2000 για την ανοικοδόμηση 17 ιστορικών τεμενών στις ελεύθερες περιοχές.Καταλήγοντας, η έκθεση σημειώνει ότι σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο, η Τουρκία, ως κατοχική δύναμη, έχει ευθύνη για τις πράξεις εναντίον της πολιτιστικής περιουσίας.

Πηγή:http://alithia.com.cy/alithia_v2/front-end/main.php?action=nptext&page=&design=default&nptext_id=41147

ΥΠΟΓΡΑΦΗΚΑΝ ΧΘΕΣ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ

Κόστος 700.000 ευρώ, περίοδος κατασκευής 16 μήνες

Υπογράφηκαν χθες τα συμβόλαια για τη δημιουργία πάρκου ηρώων της ΕΛΔΥΚ κοντά στην Αλυκή Λάρνακας.

 «Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και εκτίμησης για την προσφορά των Ελλήνων οπλιτών, υπαξιωματικών και αξιωματικών, που υπηρέτησαν και υπηρετούν κατά καιρούς στην ΕΛΔΥΚ, ο Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Λάρνακας σε συνεργασία με το Δήμο Λάρνακας και το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως προώθησαν την ιδέα για τη δημιουργία πάρκου σε χώρο που εκμισθώθηκε από το κράτος στο Σύνδεσμο και ο οποίος βρίσκεται στη Λεωφόρο Αρτέμιδος προς το αεροδρόμιο Λάρνακας, κοντά στην Αλυκή», αναφέρει επίσημη ανακοίνωση, προσθέτοντας ότι «με το σχεδιασμό προβλέπονται μικρής κλίμακας κατασκευές, με τρόπο ώστε να μην διαταράσσεται η ηρεμία του τοπίου».

Βασικός του άξονας, συνεχίζει η ανακοίνωση, «είναι η κατασκευή βάθρου πάνω στο οποίο θα τοποθετηθεί στήλη ή γλυπτό με το οποίο θα συμβολίζεται η διαχρονική προσφορά των Ελλήνων οπλιτών, υπαξιωματικών και αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ, προς την Κύπρο».

 Αναφέρει επίσης ότι «οι διακριτικές κατασκευές πλαισιώνονται από ανάλογη φύτευση με ορθόκλωνα κυπαρίσσια για να συμβολίζουν τη λεβεντιά και την υπερηφάνεια των Ελδυκάριων, αγριοδάφνες και άλλα συμβολικά και αρωματικά φυτά».

 «Ο διακριτικός βραδινός φωτισμός, σε συνδυασμό με την Αλυκή και το ευρύτερο περιβάλλον, μετατρέπουν το πάρκο σε χώρο ξεκούραστης», συμπληρώνει. Αναφέρει ακόμη ότι το κόστος του έργου είναι της τάξεως των 700.000 ευρώ και η περίοδος κατασκευής είναι 16 μήνες.  

Πηγή:http://alithia.com.cy/alithia_v2/front-end/main.php?action=nptext&page=&design=default&nptext_id=36958

Λευκωσία: Αποκαλυπτική είναι η έρευνα της Βυζαντινής Ακαδημίας Κύπρου για την κατάσταση των κατεχόμενων εκκλησιών. Όσες εκκλησίες δεν μετατράπηκαν σε στάβλους, σε νυχτερινά κέντρα, σε αποθήκες, έγιναν μουσουλμανικοί χώροι λατρείας.Σε συνολικά 82 εκκλησίες δεν αφέθηκε ούτε ίχνος χριστιανικό. Μετατράπηκαν σε τεμένη. Οι περισσότερες βρίσκονται στην επαρχία Αμμοχώστου.Ο κατάλογος καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του ψευδοκράτους ότι μόνο 27 εκκλησίες έγιναν μιναρέδες. Ο αριθμός 82 ενδέχεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς δεν κατέστη δυνατό να διαπιστωθεί η κατάσταση κάποιων ιερών ναών που βρίσκονται σε χώρους που είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο του κατοχικού στρατού.Ο μεγαλύτερος ναός της Κύπρου το 1974, του Χρυσοσώτηρου στην Ακανθού ήταν από τους πρώτους που μετατράπηκαν σε τζαμί.

  «Φιλελεύθερος της Κυριακής»

Με την πλήρως ελεύθερη και ανώνυμη ψηφοφορία αυτή επιχειρούμε να αφυπνίσουμε την κοινή γνώμη σε Ελλάδα και Κύπρο,καθώς και τη Διεθνή Κοινότητα με στόχο την τελική εξιχνίαση της τύχης των αγαπημένων μας προσώπων και την επίλυση του πολύπαθου Κυπριακού ζητήματος.

Παρακαλούμε τους απανταχού της Γης Ανθρωπιστές να μας υποστηρίξουν απλά επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας και ψηφίζοντας.Ένα απλό ανώνυμο κλικ.Δεν θα το χρησιμοποιήσουμε σε βάρος ή για την προβολή κανενός.

Δεν γνωρίζουμε αν εμείς το αξίζουμε.Πιστεύουμε όμως πως οι ήρωες του 74 σίγουρα είναι το ελάχιστο που αξίζουν.Είμαστε η πρώτη αναζήτηση που έγινε Κίνημα

Είμαστε το πρώτο Κίνημα που δεν θα γίνει ποτέ Κόμμα.

Η ΦΩΝΗ ΣΑΣ-Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ.

ΨΗΦΙΣΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ  www.agnooumenoi74.gr

Το πλιάτσικο που γίνεται συστηματικά μετά την εισβολή του «Αττίλα» από Τούρκους αρχαιοκάπηλους στα ορθόδοξα χριστιανικά ιερά κειμήλια των κατεχόμενων εδαφών της Κύπρου ήρθε και πάλι στο φως, με την ανεύρεση δύο ακόμη κλεμμένων ιερών κειμηλίων. Οι ελβετικές αστυνομικές αρχές βρήκαν και κατέσχεσαν δύο ανυπολόγιστης αξίας βυζαντινές εικόνες του 17ου αιώνα, οι οποίες κλάπηκαν από το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιακώβου (14ου αιώνα), στο κατεχόμενο Τρίκωμο. Οι εικόνες βρέθηκαν σε αποθήκη του Ρώσου συλλέκτη Αλεξάντερ Κοσίνσκι, ο οποίος ζει στη Ζυρίχη.

  Πηγή:http://www.e-tipos.com/newsitem?id=94325

Την Κυριακή των Μυροφόρων, 3 Μαΐου 2009, η Παγκύπρια Οργάνωση Πολυτέκνων διοργάνωσε εκδήλωση για την εορτή της Πολύτεκνης Μάνας. Την εκδήλωση χαιρέτισε εκ μέρους του Μακαριωτάτου ο Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος κ. Γρηγόριος:Χριστός Ανέστη!Ζούμε μέσα στη χαρά, την ελπίδα και το φως της Αναστάσεως, χαρίσματα τα οποία ευχόμαστε από καρδιάς να πλουτίζουν όλους μας, άρχοντες και αρχόμενους. Οι αναστάσιμες πατρικές ευχές του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος βρίσκεται σε αποστολή στο Πατριαρχείο της Αντιόχειας (στη Συρία), είναι προς όλους τους παρισταμένους και κατεξοχήν στις πολύτεκνες μάνες ολόψυχα θερμές. Έχω το ειδικό προνόμιο να τον εκπροσωπώ και να χαιρετίσω τη σημερινή σας εκδήλωση με τις ακόλουθες λιτές σκέψεις.Κυριακή των Μυροφόρων και Κυριακή των μητέρων και μάλιστα των πολύτεκνων μητέρων η σημερινή ημέρα.Οι Μυροφόρες πήγανε πολύ-πολύ πρωί να τοποθετήσουν τα μύρα τουσεβασμού και της ευγνωμοσύνης τους στο νεκρό σώμα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το έθιμο και μάλιστα την τρίτη ημέρα, αφού η προηγούμενη ήταν Σάββατο ημέρα καταπαύσεως του Θεού αλλά και των ανθρώπων από τα έργα τους.Οι Μυροφόρες μαθήτριες του Ιησού αξιώθηκαν πρώτες εκείνες να δούν το κενό-αδειανό μνημείο, να πληροφορηθούν από τον λαμπροφόρο Άγγελο ότι ανέστη ο Κύριος! Πράγματι ο Θεάνθρωπος, ο Κύριος του σύμπαντος κόσμου γέμισε τα πάντα με φως! και ανέλαβαν οι μαθήτριες το έργο να μεταδώσουν την ευαγγελική πληροφορία στους φοβισμένους μαθητές!Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν ιστορικά, οι πρώτοι μάρτυρες της εκ νεκρών αναστάσεως του Σωτήρα και Λυτρωτή της ανθρωπότητας.Τι τιμή και τι ευλογία για τις γυναίκες! Εξίσου όμως μεγάλη τιμή και ευλογία είναι για τη γυναίκα η γέννα των παιδιών της!Σήμερα λοιπόν κληθήκαμε  να εκφράσουμε την ευαρέσκεια της Εκκλησίας, της νοητής μητέρας όλων, στις μάνες της πατρίδας μας, στις πολύτεκνες μάνες, οι οποίες παρά τις δυσκολίες και τις ταλαιπωρίες αξιώθηκαν της χαράς να φέρουν στο κόσμο τα νέα τους βλαστάρια με πολλή στοργή και υπομονή. Σήμερα τιμούμε όλες τις μητέρες αλλά εξαιρέτως εκείνες που προσέφεραν στην πατρίδα τέσσερις ή περισσότερους λεβέντες ως οπλίτες της Εθνικής Φρουράς.Συγχαίρουμε τους αρμοδίους της οργάνωσης πολυτέκνων για το σκεπτικό της  απόφασης και επιδαψιλεύουμε σε όλους την ευλογία της Εκκλησίας της Αναστάσεως, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, με τις πατρικές ευχές του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας.Είναι παρήγορο και άξιο επαίνου το ό,τι υπάρχουν άνθρωποι και δη μητέρες που υπερβαίνουν τους φόβους και τους ενδοιασμούς και οικοδομούν την οικογενειακή εστία με αγάπη και στοργή. Οπλίζονται με θάρρος που πηγάζει από την απαραίτητη πίστη και εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και με υπομονή συνεργούν στο έργο της φύσης και της συνέχισης του ανθρωπίνου είδους, όχι μόνο με πολυτεκνία αλλά και με καλλιτεκνία.Το τελευταίο, η καλλιτεκνία είναι το δέον. Οι μητέρες που έχουν τη διάθεση, τη δύναμη και τις δυνατότητες της φύσεως να φέρνουν παιδιά στον κόσμο, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν αρκεί η κυοφορία και η γέννα των παιδιών, αλλά η ανατροφή και κατ’επέκταση η διαμόρφωση καλών κ’αγαθών πολιτών. Νέων ανθρώπων που σιγά σιγά καλλιεργούν τις αρετές και τα κληρονομικά ή επίκτητα χαρακτηριστηκά που διέπουν τον χρηστόν άνθρωπο. Δηλ. τον χρήσιμο και ισορροπημένο που ετοιμάζεται κι ο ίδιος, όταν έρθει η ώρα και η ανάλογη ωριμότητα να αναλάβει τις ευθύνες του και να βάλει κι εκείνος το δημιουργικό λιθαράκι μέσα από την επιλογή πορείας της προσωπικής του ζωής, να αποβεί χρήσιμος και δημιουργικός μέσα στην κοινωνία.Είναι γεγονός, το οποίο όλες εσείς οι πολύτεκνες και ηρωίδες μάνες μπορείτε να επιβεβαίωσετε, ότι τα παιδιά που προέρχονται από ένα πολύτεκνο οικογενειακό περιβάλλον  έχουν ενδεχομένως καλύτερες προϋποθέσεις να ανατραφούν ή να ωριμάσουν αρτιότερα και να αναπτύξουν ευχερέστερα την κοινωνικότητα.Σας συγχαίρουμε και πάλι για τον πόνο και τον κόπο της προσφοράς σας, αλλά και τη χαρά που δίκαια νοιώθετε για την   πρόοδο των παιδιών σας.Χαρίστε σας παρακαλώ ακόμη μία προσφορά στην πατρίδα με το παράδειγμά σας προς τις μητέρες και τα νέα ζευγάρια της Κύπρου μας. Μεταδώστε τους με τον ενθουσιασμό σας και την υπερηφάνεια σας την αγάπη για δημιουργία οικογένειας, με την ευλογία της Αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μεταδώστε τους τη μητρική χαρά που νοιώθετε  για τα παιδιά σας, παρά τις δυσκολίες και αντίξοες συνθήκες της σύγχρονης εποχής που ζούμε.Σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δίδετε να επικοινωνήσουμε μαζί σας. Να χαρούμε το μεγαλείο του ανθρώπου που θυσιάζεται για τα παιδιά του, για να τα φέρει στον κόσμο και να προσφέρει στην Πατρίδα, την Κοινωνία και την Εκκλησία.Υποκλινόμαστε στον ηρωϊσμό σας και εκφράζουμε τη συγκίνησή μας για την αγάπη σας για  τη ζωή.Χριστός Ανέστη Αληθώς!

Πηγή:http://www.churchofcyprus.org

Στη διάρκεια ειδικής τελετής, που πραγματοποιήθηκε στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Τύμβου Μακεδονίτισσας, έγινε η παράδοση σε αντιπροσωπεία του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας Ελλάδας, των λειψάνων του Αντιπτέραρχου Βασίλειου Παναγόπουλου, Κυβερνήτη του αεροσκάφους NORATLAS, το οποίο κατερρίφθη κατά την τουρκική εισβολή του 1974.

Με την εθνική συγκίνηση να ξεχειλίζει και όλους να ριγούν στο πέρασμα του φερέτρου, που το έντυνε η γαλανόλευκη, οι αξιωματικοί, οι εκπρόσωποι της ελληνικής και κυπριακής πολιτείας και της Εκκλησίας κατευόδωσαν μετά από 35 χρόνια το παλληκάρι, πριν τα οστά του πετάξουν για να ταφούν στη γενέτειρά του.
Τα λείψανα του Βασίλη Παναγόπουλου, του ηρωικού κυβερνήτη του μοιραίου τρίτου Νοράτλας, παρεδόθησαν μετά από σεμνή τελετή στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας στη ΕΛΔΥΚ, για τη μεταφορά τους στην ελεύθερη Ελλάδα. Πατρίδα του ηρωικού αεροπόρου κατέστη και η Κύπρος. Τα λείψανά του πηγαίνουν στους οικείους του για να νιώθουν πιο άνετα και για να τιμούν όσο συχνά επιθυμούν το δικό τους. Το όνομα του αντιπτέραρχου θα είναι πάντα χαραγμένο στο ανάγλυφο του Τύβμου. Σύμβολο φιλοπατρίας και αυταπάρνησης για τους νεότερους.
Κύπρος και Ελλάδα τίμησαν με κάθε επισημότητα το παλληκάρι που άκουσε τη φωνή της πατρίδας, όταν διατάχθηκε να φέρει σε πέρας το ακατόρθωτο και ασύλληπτο. Να περάσει μέσα από την αποκλεισμένη από τους Τούρκους ζώνη, να ξεγελάσει τα αμερικανικά και βρετανικά ραντάρ, να προσγειωθεί με ασφάλεια στο φλεγόμενο δίαυλο του αεροδρομίου Λευκωσίας και να αποβιβάσει διμοιρία της ηρωικής Α’ Μοίρας Καταδρομών, που ήρθε για να συνδράμει τη μαχόμενη Κύπρο.
Η πατρίδα υπεράνω όλων, και της ζωής μας ακόμη, και όσων αγαπάμε και δεν θέλουμε να χάσουμε, γιατί η έννοια της πατρίδας είναι αιώνια διαχρονική έκφραση ευρύτερης αλληλεγγύης και αυταπάρνησης.   
Τα κύματα στο φινιστρίνι 
Πετώντας πάνω από τα κύματα, όπως λέγει ο μόνος διασωθείς από τη μοιραία πτήση Θανάσης Ζαφειρίου, που οι αφροί των κυμάτων έσκαγαν στα φινιστρίνια του αεροσκάφους, οι ηρωικοί Έλληνες αεροπόροι τα κατάφεραν. Έφτασαν πάνω από το φλεγόμενο δίαυλο του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Εν μέσω τουρκικής επίθεσης προσπάθησαν να προσγειωθούν, για να κρατήσουν το αεροδρόμιο μαζί με τις υπόλοιπες φίλιες δυνάμεις. Δεν τα κατάφερε το Νοράτλας του Παναγόπουλου.Το Νίκη 4 ήταν τρίτο στη σειρά, μια και ένα άλλο Νίκη είχε κάνει αναγκαστική προγείωση στη Ρόδο. Οι σφαίρες από το έδαφος σκότωσαν πρώτα τον ίδιο και το συγκυβερνήτη, και ακολούθως το αεροσκάφος συνετρίβη στο έδαφος μαζί με τους καταδρομείς, στο σημείο ακριβώς που σήμερα βρίσκεται η στήλη του Τύμβου της Μακεδονίτισσας. Το σώμα του Βασίλειου Παναγόπουλου, διάτρητο από εχθρικές και αδελφικές -από λάθος- σφαίρες εκτινάχθηκε έξω από το πιλοτήριο σε μεγάλη απόσταση. Οι άλλοι σύντροφοί του θάφτηκαν βιαστικά μαζί με το αεροσκάφος βαθιά μέσα στο χώμα, για να μην επικρίνουν οι νατοϊκοί την ελλαδική εμπλοκή που είχαν απαγορεύσει ρητά, για να αποφύγουν γενικευμένο ελληνοτούρκικο πόλεμο.
Αυτό το παλληκάρι κηδεύει η Κύπρος και η Ελλάδα.Τα λείψανά του πέρασαν ως θυμίαμα εθνικό μπροστά από ευσταλείς καταδρομείς της Εθνικής Φρουράς και τους αεροπόρους. Δεκάδες στεφάνια στην τελετή, που δεν της έλειπε η νεανική παρουσία. Τα μάτια των παιδιών του πέμπτου Γυμνασίου Αγγλαντζιάς ήταν απορημένα και βουρκωμένα. Δεν γνωρίζουν γιατί το παλληκάρι αυτό σκοτώθηκε στον Τύμβο. Αυτή την πτυχή της ιστορίας που πρέπει να τους εξηγήσει η κυπριακή παιδεία, γιατί αυτή αποτελεί τη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Μέσα από τον εθνικό παροξυσμό εκείνης της εποχής, υπήρξαν μεγάλες στιγμές ασύλληπτου ηρωισμού, που απέδειξαν ότι το ελληνικό έθνος όταν θέλει, όλα τα μπορεί.  
Πώς ήρθε από το Μάλεμε της Κρήτης  
Το αεροσκάφος του Παναγόπουλου, μαζί με 14 άλλα αεροσκάφη NORATLAS, απογειώθηκαν τη νύκτα της 21ης Ιουλίου 1974, από τη Σούδα της Κρήτης, μεταφέροντας την Α’ Μοίρα Καταδρομών στην Κύπρο, με αποστολή την ενίσχυση των δυνάμεων για απόκρουση της τουρκικής εισβολής. Στην εν λόγω επιχείρηση δόθηκε η κωδική ονομασία «Νίκη».
Τα αεροσκάφη έφτασαν στην Κύπρο με προορισμό το αεροδρόμιο Λευκωσίας στις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Ιουλίου, χωρίς να γίνουν αντιληπτά από τις τουρκικές δυνάμεις. Οι φίλιες δυνάμεις που επάνδρωναν τα υψώματα Μακεδονίτισσας, καθώς και άλλες που ήταν επιφορτισμένες με την ασφάλεια του αεροδρομίου Λευκωσίας, δεν ενημερώθηκαν για την επικείμενη άφιξη των ελληνικών αεροσκαφών, με αποτέλεσμα όταν αυτά πλησίασαν το αεροδρόμιο να τα εκλάβουν ως εχθρικά και να κατευθύνουν πυρά εναντίον τους.  
Τελικός απολογισμός ήταν η κατάρριψη του αεροσκάφους με την κωδική ονομασία Νίκη-4, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το Κοιμητήριο του Τύμβου της Μακεδονίτισσας, με αποτέλεσμα όλοι οι επιβαίνοντες σε αυτό, πλην ενός καταδρομέα, να σκοτωθούν. Συνολικά σκοτώθηκαν δύο αξιωματικοί και δύο υπαξιωματικοί, που αποτελούσαν το πλήρωμα, καθώς και 27 καταδρομείς. Άλλα τρία αεροσκάφη, τα Νίκη-3, Νίκη-7 και Νίκη-12 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Από τους επιβαίνοντες υπήρξαν δύο νεκροί και έντεκα τραυματίες.  ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ 
Η επιχείρηση ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια 
«Με συγκλονισμό και συγκίνηση σύραμε τα βήματά μας στο χώρο του θυσιαστηρίου του Τύμβου της Μακεδονίτισσας, για να συμμετάσχουμε στην επιμνημόσυνη ακολουθία και να απευθύνουμε ένα αργοπορημένο ύστατο χαίρε στον Αντιπτέραρχο Βασίλειο Παναγόπουλο», είπε στην ομιλία του ο Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας και συνέχισε: «Τον Έλληνα αεροπόρο, που έπεσε ηρωικά μαζί με άλλα 33 παλληκάρια εδώ σ’ αυτόν τον αιματοβαμμένο χώρο, το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Ο κ. Παπακώστας ανέφερε ότι η επιχείρηση με την κωδική ονομασία Νίκη ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια και τις δυνατότητες.
Θα άρμοζε σίγουρα να ειπωθεί για τον ήρωα Βασίλειο Παναγόπουλο -είπε ο Κώστας Παπακώστας- η ρήση που πριν από αιώνες έγραψε ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή: ‘Ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος’».
Ο κ. Παπακώστας εξέφρασε λύπη για την ταλαιπωρία που υπέστη η οικογένεια του εκλιπόντος, υπομένοντας με «λεβεντιά», όπως είπε, ένα πραγματικό μαρτύριο μέχρι την αναγνώριση.
«Οι συγγενείς και φίλοι του Βασίλη θα πρέπει σίγουρα να νιώθουν υπερήφανοι για το δικό τους άνθρωπο, που με τη θυσία του γράφτηκε αξίως στο μακρύ κατάλογο των ενδόξων ηρώων του Ελληνισμού», πρόσθεσε.
Ευχαριστώντας τους συγγενείς και φίλους του Παναγόπουλου, διαβεβαίωσε εκ μέρους ολόκληρου του κυπριακού λαού τους συγγενείς και των υπολοίπων Ελλαδιτών αξιωματικών και οπλιτών, «ότι η ευγνωμοσύνη μας για όσους συνέτρεξαν από την Ελλάδα και έδωσαν μαχόμενοι τη ζωή τους τις δραματικές μέρες του ’74 θα είναι αιώνια».
«Γιατί αυτοί οι εξ Ελλάδος αδελφοί μας, με τη θυσία τους για την ελευθερία της Κύπρου, σφράγισαν με το αίμα τους τις σχέσεις αλληλεγγύης και αδελφικότητας που πάντοτε χαρακτηρίζουν την Ελλάδα και την Κύπρο», κατέληξε ο Υπουργός Άμυνας.
Στην τελετή παρέστη ο Επίτροπος Προεδρίας Γιώργος Ιακώβου, ο Πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο Βασίλειος Παπαϊωάννου, ο Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Μπισμπίκας, ο Προϊστάμενος της Υπηρεσίας Αγνοουμένων Ξενοφών Καλλής, εκπρόσωποι της πολιτικής, θρησκευτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.  
Την Κυριακή το πρωί η πτήση για την Αθήνα 
Το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας της Ελλάδας, σε ανακοίνωσή του, αναφέρει ότι την Κυριακή 5 Απριλίου, στις 11:30, θα πραγματοποιηθεί στην 132 Σμηναρχία Μάχης (Α/Δ Αγρινίου), παρουσία του Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας Αντιπτεράρχου Ιωάννη Γιάγκου, η τελετή υποδοχής των λειψάνων του Σμηναγού Βασιλείου Παναγόπουλου, ηρωικώς πεσόντα κατά τη διάρκεια της αποστολής «ΝΙΚΗ» στην Κύπρο το 1974.

 Πηγή:sigmalive

Ήταν το καλοκαίρι του 1974… 

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:

Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις! Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει: Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;

Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη: Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαρειά.

Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμα φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του: Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα! Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους! Χρειάζονται σχόλια; Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.

Αρχιμ. Γρηγόριος Λίχας Ι. Μ. Προφήτου Ηλίου Πρεβέζης.
Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2005, ΤΕΥΧΟΣ 40   

Πηγή: http://anaplastiki.blogspot.com/

Επίσημη επίσκεψη στο Βατικανό, πραγματοποιεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας. Ο Κύπριος πρόεδρος θα γίνει δεκτός το μεσημέρι της Παρασκευής από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ’.

Ο πρόεδρος της Κύπρου αναμένεται θα θέσει και το ζήτημα της καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς, στο κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου.

Ο προκάτοχος του κ. Χριστόφια, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, κατά την επίσκεψή του στην Αγία Έδρα, το Νοέμβριο του 2006, είχε δωρίσει στον πνευματικό πατέρα των ρωμαιοκαθολικών, λεύκωμα, στο οποίο παρουσιάζονταν οι φθορές και καταστροφές, που υπέστησαν οι χριστιανικοί ναοί -ορθόδοξοι και καθολικοί- στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου.

Ο Πάπας Ράτσιγκερ είχε δείξει τότε έντονο ενδιαφέρον και είχε, μάλιστα, ζητήσει αναλυτική ενημέρωση επί του θέματος.

Το απόγευμα της Παρασκευής ο κ. Χριστόφιας πρόκεται να τιμηθεί από το δήμαρχο της Ρώμης, Τζάννι Αλεμάνο, με τη διάκριση της Lupa Capitolina, της Λύκαινας, που αποτελεί το σύμβολο της ιταλικής πρωτεύουσας.

 Πηγή:http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=998915

«Ακρωτηριασμένη» (χωρίς τη μορφή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου) επέστρεψε μεταβυζαντινή εικόνα στην Εκκλησία της Κύπρου ο πρώην συνεργάτης του Τούρκου αρχαιοκάπηλου Αϊντίν Ντικμέν, Μισέλ Βαν Ριν.

Δέκα χρόνια αφότου είχε διακόψει κάθε επαφή με τις κυπριακές Αρχές, ο Ολλανδός Βαν Ριν εμφανίστηκε στο γραφείο της Εκκλησίας της Κύπρου στις Βρυξέλλες και παρέδωσε μια μεταβυζαντινή εικόνα της Μικρής Δέησης, που χρονολογείται στο δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα. Είπε δε στον επίσκοπο Νεαπόλεως Πορφύριο ότι αγόρασε πρόσφατα την εικόνα από οίκο δημοπρασιών του Λονδίνου, με την πρόθεση να την επιστρέψει στη νόμιμη κάτοχό του, την Εκκλησία της Κύπρου.

Η επανεμφάνιση του Μισέλ Βαν Ριν έρχεται παραμονές της ακρόασης (1η Απριλίου) στο δικαστήριο του Μονάχου, της αγωγής της κυπριακής Δημοκρατίας με αίτημα την επιστροφή εικόνων, ψηφιδωτών και τοιχογραφιών από ναούς στα κατεχόμενα (κυρίως Κανακαριά και Αντιφωνητής), που σύλησε ο Αϊντίν Ντικμέν και κατασχέθηκαν από τις γερμανικές Αρχές, οι οποίες έκαναν έφοδο σε διαμέρισμά του στο Μόναχο τον Οκτώβριο του 1997.

Ο κατάλογος των κατασχεθέντων κειμηλίων αποτελείται, σύμφωνα με δημοσίευμα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, από 60 σελίδες και η αξία τους είχε εκτιμηθεί τότε περίπου στα 60 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα.

Αν και πρώην φίλοι και συνεργάτες στο γιγαντιαίο λαθρεμπόριο των κυπριακών κειμηλίων από τα κατεχόμενα, ο Μισέλ Βαν Ριν ήταν ο άνθρωπος που κατέδωσε στις γερμανικές Αρχές τον Τούρκο αρχαιοκάπηλο, λόγω «κάποιας παρεξήγησης» που υπήρξε μεταξύ τους.

Το ζήτημα τώρα είναι κατά πόσο η Γενική Εισαγγελία και η Εκκλησία της Κύπρου θα ζητήσουν από τον Μισέλ Βαν Ριν να καταθέσει στη δίκη του Μονάχου ως βασικός μάρτυρας και αν αυτός θα αποδεχθεί.

  Πηγή http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11380&subid=2&tag=8796&pubid=2520786

Υστερα από 35 χρόνια την άλλη Κυριακή θα γίνει στην Κύπρο η κηδεία δύο οικογενειών που σχεδόν ξεκληρίστηκαν, τον πυρωμένο Αύγουστο του ’74, όταν μια ομάδα φανατικών Τουρκοκυπρίων τις έστησε στον τοίχο. Είναι οι οικογένειες Λιασή και Σουπουρή που μακελεύτηκαν στο χωριό Παλαίκυθρο της Μεσσαορίας.

Οι τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές πυροβόλησαν 22 αθώους -οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά -από τους οποίους τέσσερις σώθηκαν: η Γιαννούλα Λιασή (29 ετών τότε), η Χριστίνα Λιασή (23), ο Γιώργος Λιασής (14) και ο Πέτρος Σουπουρής (10). Ενα άλλο αγόρι, ο Κώστας Σουπουρής (9) είχε κατορθώσει να διαφύγει νωρίτερα απ’ τη σφαγή.

Τα δύο ορφανά της οικογένειας Σουπουρή, ύστερα από έρευνες χρόνων, ανακάλυψαν τα οστά του πατέρα, της μάνας, των δύο αδελφών και μιας θείας τους που σκοτώθηκαν δίπλα τους το 1974. Τα οστά βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Παλαίκυθρο και ταυτοποιήθηκαν στο εργαστήριο της Επιτροπής Αγνοουμένων. Ενας ακόμη αδελφός, ο Γιάννης, δεν βρέθηκε στον ίδιο τάφο. Αν και νεκρός, τυπικά θεωρείται ακόμα αγνοούμενος.

Εφυγαν όπως όπως

*Ολα ξεκίνησαν στις 14 Αυγούστου 1974, όταν το τουρκικό Γενικό Επιτελείο έδωσε διαταγή προέλαση μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στη Γενεύη κι ενώ από τις 20 Ιουλίου είχε και καταληφθεί το 10% του νησιού.

*Η προέλαση προς την Αμμόχωστο γινόταν από την 39η μεραρχία, υπό τον στρατηγό Ντεμιρέλ, ο οποίος στα απομνημονεύματά του περιγράφει τι αντίκριζε στα εγκαταλειμμένα ελληνικά χωριά:

«Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ορθάνοιχτες κι όλα είχαν εγκαταλειφθεί όπως ήταν. Μαγειρεμένα φαγητά, κομμένα και μισοφαγωμένα φρούτα. (…)

Τα υπνοδωμάτια και τα καθιστικά εγκαταλείφθηκαν άρον άρον όπως ήταν».

*Το Παλαίκυθρο είναι ένα χωριό στη Μεσσαορία με γεωργούς και κτηνοτρόφους, που το άφησαν όπως-όπως για να σωθούν. Μόνο τρεις φαμίλιες έμειναν για να φροντίζουν τα ζώα τους. Μεταξύ αυτών και η επταμελής οικογένεια του Αντρέα Σουπουρή.

*Μια ομάδα νεαρών Τουρκοκυπρίων από το γειτονικό χωριό Επηχώ έφτασε, τότε, στο Παλαίκυθρο για πλιάτσικο, παίρνοντας από τη φάρμα του Σουπουρή τις αγελάδες και τα σύγχρονα μηχανήματα αρμέγματος. Εφυγαν, αλλά σε λίγο επέστρεψαν οπλισμένοι.

*Είτε για να κλείσουν στόματα για το πλιάτσικο, είτε για λόγους αντεκδίκησης, διέταξαν την οικογένεια Σουπουρή και άλλες δύο οικογένειες να βγουν στην πίσω αυλή. Υστερα άρχισαν να τους πυροβολούν, με τα σώματα να πέφτει το ένα πάνω στο άλλο.

*Από τους 21, οι 17 βρήκαν αμέσως φρικτό θάνατο, οι τέσσερις έμειναν τραυματίες και ο ένας, ο Κώστας Σουπουρής, γλίτωσε τρέχοντας…

*Ο Πέτρος Σουπουρής τραυματίστηκε στην κοιλιά: «Πρώτα σκότωσαν τους μεγάλους και μετά τους μικρούς. Εγώ βγήκα τελευταίος από το σπίτι. Με πυροβόλησαν και έπεσα. Εχασα τις αισθήσεις μου. Οταν συνήλθα χτυπημένος, άκουσα μόνον έναν από τους τραυματίες να ζητάει νερό».

*Ενας τούρκος αξιωματικός που εμφανίστηκε μάζεψε τους τέσσερις τραυματίες και διέταξε να τους περιθάλψουν σ’ ένα κοντινό χωριό το Βόνη.

Τους νεκρούς είπε να τους θάψουν σ’ ένα χωράφι με ελαιόδεντρα. Τα δύο παιδιά που επέζησαν, μεταφέρθηκαν από τον Ερυθρό Σταυρό στην ελεύθερη Κύπρο και μεγάλωσαν με τις θείες τους.

*Ο Πέτρος Σουπουρής πάντα ήθελε να γίνει πιλότος.

Λόγω της οικογενειακής του τραγωδίας απηλλάγη της στρατιωτικής θητείας, στα 20 του χρόνια απέκτησε δίπλωμα πιλότου με σπουδές στη Βρετανία και σήμερα είναι κυβερνήτης στις Κυπριακές Αερογραμμές. Ο αδελφός του Κώστας σπούδασε υπολογιστές και είναι ειδικός στα συστήματα αποκρυπτογράφησης στην κυπριακή αστυνομία.

*Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το 2003, η τουρκοκύπρια δημοσιογράφος Σεβκιούλ Ουλουντάγ δημοσίευσε στην εφημερίδα «Χαλκίν Σεσί» την ιστορία της οικογένειας Σουπουρή και ανέλαβε πρωτοβουλία για ανεύρεση του ομαδικού τάφου.

«Θα τιμωρηθούν απ’ τη ζωή»

Το καλοκαίρι του 2007 ο τάφος εντοπίστηκε και ανοίχτηκε από την Επιτροπή Αγνοουμένων. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ενημερώθηκαν επίσημα και οι συγγενείς.

*«Εκείνοι που έκαναν αυτό το έγκλημα θα τιμωρηθούν από την ίδια τη ζωή», λέει σήμερα ο Πέτρος Σουπουρής, ο οποίος, στο μεταξύ, έχει επισκεφθεί το χωριό του στα κατεχόμενα. «Στο σπίτι μου ζει τώρα ένας καλός άνθρωπος που παραδέχεται ότι ανήκει σε μένα και μάλιστα μου είπε πως αν θέλω να γυρίσω, θα μου το επιστρέψει αμέσως».

*Και συμπεραίνει: «Αυτά όλα συνέβησαν στις συνθήκες εκείνης της εποχής, και το ζήτημα είναι να το αντιληφθούμε αυτό. Αλλοι έχασαν, άλλοι κέρδισαν, άλλοι επηρεάστηκαν από τα γεγονότα και άλλοι όχι. Αυτό που τώρα έχει σημασία είναι τα παιδιά μου, τα παιδιά σας, τα παιδιά μας να μη ζήσουν ποτέ τέτοιες στιγμές. Πρέπει να αντιληφθούμε τι συνέβη για να αποφύγουμε τα ίδια στο μέλλον».

 
Πηγή http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=46085924

Έγγραφο λύσης του Κυπριακού ως το φθινόπωρο θα μπορούσε υπογραφεί μεταξύ των δύο ηγετών της Κύπρου Δημήτρη Χριστόφια και Μεμχέτ Αλί Ταλάτ.

Αυτό δήλωσε ο εκπρόσωπος του κατοχικού ηγέτη Χασάν Ερτσακιτζάν, ο οποίος μιλώντας στον παράνομο τουρκοκυπριακό σταθμό Μπαϊράκ επισήμανε ότι οι συνομιλίες πάνε καλά και ως εκ τούτου μέχρι το φθινόπωρο θα μπορούσε να υπογραφή έγγραφο λύσης!

Όπως επισήμανε ο κ. Ερτσακιτζάν, ο πρώτος γύρος των συνομιλιών προβλέπεται να περατωθεί τον Απρίλιο. Ως τότε, είπε, οι δύο ηγέτες θα συζητήσουν όλα τα κεφάλαια της λύσης, έστω και μία φορά. Στη συνέχεια, πρόσθεσε, θα συνταχθούν λεπτομερή έγγραφα με ό,τι έχει συμφωνηθεί και ό,τι δεν έχει συμφωνηθεί μεταξύ των μερών.

Πάρε-δώσε

Σύμφωνα πάντοτε με το δεξί χέρι του κ. Ταλάτ, ο δεύτερος γύρος των συνομιλιών θα διαρκέσει από τον Απρίλιο ως τον Ιούλιο οπότε και οι δύο ηγέτες θα αρχίσουν τη διαδικασία του πάρε – δώσε. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, τόνισε ο Ερτσακιτζάν, «αναμένεται να δοθούν πιο σκληρές πολιτικές μάχες,και προβλέπεται να διαμορφωθούν οι γενικές γραμμές μιας συμφωνίας κατά τους θερινούς μήνες». Όπως παρατηρεί ο κ. Ερτσακιτζάν, κατά τον τελευταίο γύρο θα συζητηθούν τα μη συμφωνηθέντα, με στόχο ως το φθινόπωρο να σχηματιστεί μια περιεκτική συμφωνία.

Ο στόχος

Ο Χασάν Ερτσακιτζάν τόνισε ότι αυτός είναι ο στόχος της τουρκοκυπριακής πλευράς και ότι δεν υπάρχει καμιά συμφωνία με την ελληνοκυπριακή πλευρά για ένα τέτοιο χρονοδιάγραμμα, προσθέτοντας ότι το αυξανόμενο ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας για τη διαδικασία τούς δίνει ελπίδα.

Εξαρτώμενοι της Τουρκίας

Ο κ. Ερτσακιτζάν επισήμανε ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να εναντιωθούν στην Τουρκία και ότι θέλουν περισσότερη εμπλοκή του ΟΗΕ αφήνοντας έτσι ανοικτό παράθυρο για επιδιαιτησία. Διευκρίνισε, πάντως, ότι ο κ. Ταλάτ εργάζεται σε πλήρη συνεργασία και αρμονία με την Άγκυρα. Στο σημείο αυτό ο κ. Ερτσακιτζάν είπε ότι «ο τουρκοκυπριακός λαός» πιστεύει ότι σε περίπτωση της διαφωνίας του με την Τουρκία, δεν θα μπορέσει να συνεχίσει την ύπαρξή του. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κατέληξε, οι Τουρκοκύπριοι ενεργούν με ελεύθερη βούληση, λαμβάνοντας υπόψη τις βασικές τάσεις στην Τουρκία.

Στο κόλπο και ο Ρεν

Υπενθυμίζουμε ότι ο κοινοτικός Επίτροπος αρμόδιος για θέματα Διεύρυνσης Όλι Ρεν επισκέφθηκε την Κύπρο την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, διότι όπως είπε θεωρεί κρίσιμο για το Κυπριακό το διάστημα από την άνοιξη ως το φθινόπωρο.

Ο κ. Ρεν είχε επαφές και τον Πρόεδρο Χριστόφια και με τον κ. Ταλάτ καθότι εκτός των άλλων συμμετέχει και στην καθοδηγητική ομάδα, η οποία έχει συσταθεί στις Βρυξέλλες με στόχο ενδεχόμενη λύση να είναι συμβατή με το κοινοτικό κεκτημένο.

Τίποτε, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο. Καθετί έχει την ερμηνεία του. Πάντως, ο κ. Ρεν θεωρεί ότι οι δυσκολίες στο Κυπριακό μπορούν να επιλυθούν με την επιστράτευση έγκριτων νομικών, που μπορούν ακόμη και να τετραγωνίσουν τον κύκλο!

  Πηγή http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38110&colid=&catid=48&dt=2009-02-15%200:0:0 

Έρχεται η στιγμή που πρέπει να αφήσεις τα μισόλογα. Να πεις ξεκάθαρα τι θέλεις. Για τον εαυτό σου, τα παιδιά σου, τη ζωή σου. Τη γη που σε γέννησε. Μιλάμε για την Κύπρο μας. Κανείς άλλος δεν αποφασίζει, εκτός από τον λαό. Όμως πρέπει να ξέρει την αλήθεια. Όλη.

Και τα συν και τα πλην. Και μέχρι πού μπορείς να πας. Χωρίς να δέχεσαι τίποτε τετελεσμένο. Πολύ περισσότερο όταν αυτό προέρχεται από πόλεμο. Κατοχή, με τα όπλα. Ακόμη κι αν έχεις κάνει λάθος και έχεις πει κάποιο ναι. Ότι συζητάς όρους. Απαιτήσεις της άλλης πλευράς. Και αυτά πρέπει να τα πουν στον λαό, στους πολίτες, οι ηγεσίες τους. Απ’ όποιο πόστο κι αν βρίσκονται.

Και εδώ μπαίνει το χρέος και η ευθύνη των ηγετών.

Ο κ. Χριστόφιας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δέχεται εναλλασσόμενο Πρόεδρο, με αναλογία 4 χρόνια Ελληνοκύπριος, 2 χρόνια Τουρκοκύπριος. Το ερώτημα έρχεται αυτόματα. Οι άλλοι συμφωνούν; Δεν μιλάμε βέβαια για τον κ. Ν. Αναστασιάδη, τον πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του κόμματος του Κληρίδη. Συμφωνεί, ίσως και να πλειοδοτεί. Όμως ο γενναίος Βάσος Λυσσαρίδης, ο ασυμβίβαστος γιατρός του Μακάριου, ο τελευταίος των Μοϊκανών θα τολμούσαμε να πούμε, συμφωνεί; Δέχεται στην καρέκλα του Αρχιεπισκόπου Μακάριου να καθίσει Τούρκος; Αν όχι, τώρα πρέπει να το διακηρύξει. Και να σηκώσει τη σημαία του «ΟΧΙ». Όπως έκανε ο αλησμόνητος Τάσσος. Συμφωνεί ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ, του κόμματος του Λυσσαρίδη, ο Γιαννάκης Ομήρου; Συμφωνεί ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, κ. Μάριος Καρογιάν, που το παρέλαβε από τον Τάσσο Παπαδόπουλο;

Αν όχι, ας ανοίξουν την πόρτα, παίρνοντας το καπέλο τους από την κυβέρνηση του κ. Χριστόφια. Διαφορετικά, αν μείνουν… Αν η καρέκλα έχει μεγαλύτερη αξία, από την ορατή απειλή της «ειρηνικής» άλωσης της Κύπρου από τον «Αττίλα»… Τότε όλοι τους, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Γιαννάκης Ομήρου, ο Καρογιάν, θα είναι συνένοχοι, συνυπεύθυνοι με τον Χριστόφια για το τουρκικό φέσι που με τη συναίνεσή τους θα βάλει η Κύπρος… Η ώρα του «Ναι» ή του «ΟΧΙ» ξανά μπροστά σε όλον τον Ελληνισμό. Είναι η ιστορική του μοίρα!

  Πηγή http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38107&colid=37&catid=48&dt=2009-02-15%200:0:0

Eνώ η διαδικασία επιλύσεως του Κυπριακού άγεται προς άτυπο μεν, πλην βέβαιο αδιέξοδο, το Λονδίνο παρεμβαίνει αμεσότερα όχι απλώς για να προλάβει αυτό το ενδεχόμενο, αλλά και για να περάσει δικούς του σχεδιασμούς με στόχο η τελική διευθέτηση να κρατηθεί στο πλαίσιο το οποίο προχάραξε η βρετανική πολιτική με το Σχέδιο Ανάν.

Τις απαισιόδοξες προβλέψεις για την πορεία των διαπραγματεύσεων διετύπωσε ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας ακόμη και την περασμένη Πέμπτη, όταν θα συναντούσε τον Ταλάτ για το περιουσιακό, δηλώνοντας ότι πόρρω απέχουν οι θέσεις των δύο πλευρών και υπογραμμίζοντας ταυτοχρόνως ότι εμμένει μεν στην προοπτική του συμβιβασμού, αλλά θα υπερασπισθεί τις αρχές που πρέπει να τον διέπουν. Κάτι που υποστηρίζεται και από τις άλλες δυνάμεις εντός κι εκτός της κυβερνήσεώς του. Επίσης ενώ η Άγκυρα ευθέως επαναλαμβάνει την εμμονή της σε λύση δύο κρατών, ο κύπριος Πρόεδρος δήλωσε με τρόπο δεσμευτικό για τη Λευκωσία, ότι δεν υπάρχει θέμα εντάξεως της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενόσω θα υπάρχει Αττίλας στην Κύπρο. Προεξοφλώντας έτσι κυπριακό βέτο στο άνοιγμα ουσιαστικών κεφαλαίων κατά τις τουρκοκοινοτικές διαπραγματεύσεις.

Αυτό δημιούργησε κάποια δυσφορία στο ελληνικό ΥΠΕΞ, όπως συνάγεται από ακριτομυθίες αρμοδίων πρέσβεων, που ακολουθώντας πολιτική κατευνασμού θεωρούν ότι δεν πρέπει να δημιουργούνται ζητήματα σ’ αυτήν τη φάση με την Άγκυρα.

Η τελευταία σκληρύνει παραπέρα τη θέση της και στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά, ενώ αναμένεται ότι θα δημιουργήσει έως και οξύνσεις, προκειμένου να διευκολύνει αποτροπή ευρωπαϊκών υποδείξεων προς την ίδια σχετικά με την Κύπρο.

Ή από τις Βρυξέλλες επαναφέρεται το θέμα της αναγνωρίσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την εφαρμογή των προνοιών του Πρωτοκόλλου Τελωνειακής Ενώσεως της Τουρκίας. Από πλευράς της η Άγκυρα θ’ αντιδράσει, προτάσσοντας εκβιαστικές προϋποθέσεις και απαιτώντας συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Ενταξιακά μεν από μέρους της Κοινότητος. Γεωπολιτικά δε από πλευράς Κύπρου.

Οι Βρυξέλλες ανησυχούν, γιατί θα υποχρεωθούν ούτως ή άλλως έως το φθινόπωρο να κινηθούν αποφασιστικότερα, ενώ η μη επίλυση του Κυπριακού (ή τουλάχιστον ευοίωνες ενδείξεις ότι αυτό θα γίνει έστω αργότερα) οδηγεί ευθέως σε σοβαρότερες επιπλοκές, που θα δημιουργήσουν απροσδιόριστες εξελίξεις και συνέπειες. Γι’ αυτό και από κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επιδεικνύεται ιδιαίτερο ενδιαφέρον και κατευθύνονται υποδείξεις για την ανάγκη κάποιων «τολμηρότερων βημάτων» όπως χαρακτηρίζεται η διολίσθηση θέσεων, προκειμένου να προκύψουν πλαίσια συμβιβασμού. Τα οποία όπως και αν ιδωθούν, δεν απέχουν από εκείνα που ανεδείχθησαν με το Σχέδιο Ανάν.

Πρέπει να λεχθεί ότι προετοιμάζεται με μεθοδικότητα και ιδιαίτερη παρέμβαση από την Ουάσινγκτον προς τη Λευκωσία, την Αθήνα και την Άγκυρα, με την αποστολή -σε προκαταρκτική φάση- ανωτέρων διπλωματών, με στόχο να υπάρξουν «συναινετικότερες προσεγγίσεις». Και δεν αποκλείεται -ενώ αντιθέτως προεξοφλείται- ο διορισμός στη συνέχεια υψηλόβαθμου απεσταλμένου της Ουάσινγκτον στο Κυπριακό.

  Πηγή :http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38108&colid=37&catid=48&dt=2009-02-15%200:0:0 

Ο τούρκος έποικος Κενάν Ακίν που δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Ελληνοκύπριο Σολωμό Σολωμού το 1996 στη Δερύνεια θα είναι υποψήφιος στις εκλογές που θα διεξαχθούν στα κατεχόμενα. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας ?Φιλελεύθερος? της Κύπρου ο Ακίν θα είναι υποψήφιος στην κατεχόμενη Αμμόχωστο. Εναντίον του, εκκρεμεί διεθνές ένταλμα σύλληψης από την Ιντερπόλ, ενώ καταζητείται και από την Κυπριακή Δημοκρατία.

 Πηγή http://www.newsblog.gr/?p=5225#more-5225

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής-Πάντειο Πανεπιστήμιο

 Εδώ και μερικές εβδομάδες η ελληνική και η κυπριακή δημοσιότητα κυρίως ?και λιγότερο η διεθνής? γίνεται μάρτυρας συγκλονιστικών αποκαλύψεων από τούρκους πολίτες που σήμερα διακρίνονται επαγγελματικά και κατέχουν υψηλές θέσεις στην κοινωνική ιεραρχία του τουρκικού πολιτικού συστήματος και που αίφνης θυμήθηκαν τη δράση τους που είχαν αναπτύξει όταν ήταν στρατευμένοι στον τουρκικό στρατό το 1974 και στο πλαίσιο αυτής της συμμετοχής τους, μεσούσης της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, διέπραξαν εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δολοφονώντας αμάχους, ανυπεράσπιστες γυναίκες, αλυσοδεμένους αιχμαλώτους και αθώα παιδιά.

Το συγκλονιστικό, εν προκειμένω, δεν συνίσταται στην ίδια την αποκάλυψη, γιατί το γεγονός της εθνοκάθαρσης που συντελέστηκε στην Κύπρο το 1974, το ότι ο τουρκικός στρατός διέπραξε εγκλήματα πολέμου δολοφονώντας αθώους και αμάχους ήταν ήδη γνωστό από τότε τόσο από προσωπικές μαρτυρίες όσο και από φωτογραφικό υλικό, που διενεμήθη σε ολόκληρο τον κόσμο και σε διεθνή φόρουμ, στα οποία προσέφυγε η Κυπριακή Δημοκρατία, όπου οι αποκαλύψεις και οι περιγραφές των μαρτύρων ήσαν συγκλονιστικές.

Το εντυπωσιακό, εν προκειμένω, θα λέγαμε το απρόσμενο και ολωσδιόλου αποκαλυπτικό, συνίσταται στην αβίαστη, αυτόκλητη μαρτυρία δρώντων, εν προκειμένω στρατιωτικών, οι οποίοι συνέπραξαν ή υπήρξαν οι φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων. Θα λέγαμε, στην περίπτωση αυτή, πως ο Αττίλας εμφανίστηκε a posteriori αυτοπροσώπως!

Δεν μπορούμε να εξετάσουμε τα κίνητρα της παραδοχής του Ατίλα Ολγκάτς, που παραδέχτηκε δημόσια, κυριολεκτικά on air, ότι δολοφόνησε αιχμάλωτο σιδεροδέσμιο ο οποίος προς τιμήν του, σύμφωνα πάντα με την περιγραφή, πρόλαβε και τον έφτυσε κατά πρόσωπο, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν το έκανε από έπαρση ή από στιγμιαία εκδήλωση ενοχής, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε γιατί θυμήθηκε τώρα ο Τούρκος ταγματάρχης Μεχμέτ Γιουγκιορμούς να περιγράψει εκτενώς το περιστατικό της δολοφονίας 70 Ελληνοκυπρίων.

 Όμως η εντολή «Φορτώστε τους στο τρένο» είναι χαρακτηριστική της στάσης και εγκληματικής συμπεριφοράς του τουρκικού στρατού απέναντι στον ελληνοκυπριακό πληθυσμό κατά τη διάρκεια της εισβολής. Το «Φορτώστε τους στο τρένο» δημιουργεί συνειρμούς που παραπέμπουν στη γενοκτονία των Εβραίων, όπου η εντολή ήταν περίπου η ίδια και τα Ες Ες μετέφεραν τους μελλοθάνατους στα κρεματόρια, στοιβαγμένους στα τρένα του θανάτου. Η εντολή αυτή ήταν μια διαταγή εκτέλεσης εν ψυχρώ.

Όπως ήδη πιο πάνω αναφέραμε, μαρτυρίες για δολοφονίες αμάχων στην Κύπρο και εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας υπήρξαν, από το 1974 και μετά, πολλές. Η πιο συστηματική αναφορά στα εγκλήματα της Τουρκίας με παράθεση προσωπικής μαρτυρίας έγινε περίπου προ δεκαετίας από τον τούρκο καθηγητή και συγγραφέα Γιαλτσίν Κιουτσούκ, ο οποίος, ευρισκόμενος στο Παρίσι ως αντικαθεστωτικός προς τους στρατοκράτες της Άγκυρας και έχοντας βαρύτατες ενοχές από την έμμεση σύμπραξή του σε εγκλήματα που έγιναν, αποφάσισε να μιλήσει αποκαλύπτοντας τα όσα έζησε ο ίδιος ως έφεδρος αξιωματικός του τουρκικού στρατού στην Κύπρο και τα οποία βάρυναν όλα τα επόμενα χρόνια τη συνείδησή του.

 Περιγράφει λοιπόν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα εγκλήματα αυτά στο βιβλίο της δημοσιογράφου Σοφίας Ιορδανίδου, στην οποία και αφηγήθηκε όλο το ιστορικό, δολοφονίες, βιασμούς και πολλά άλλα κακουργήματα αξιωματικών και στρατιωτών του στρατού εισβολής, παραθέτοντας ονόματα, ιδιότητες και αξιώματα.

Χαρακτηριστικά, ο Κιουτσούκ αφηγείται ένα επεισόδιο φόνου μιας Ελληνοκύπριας. «Καθώς αναπαυόμουν σε ένα χωριό άκουσα πυροβολισμούς.

Ένας τούρκος στρατιώτης είχε σκοτώσει μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα που είχε χάσει τα λογικά της και ήταν καθισμένη σε μια καρέκλα. Ο διοικητής του συγχάρηκε τον στρατιώτη και εγώ τους μάλωσα». Σε τηλεοπτική συνέντευξή του είπε ότι ο ίδιος είχε φροντίσει να γίνει η κηδεία της άτυχης Ελληνοκύπριας.

Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό και που αποκαλύπτουν ιδίοις όμμασι και χερσί τη βαρβαρότητα του Αττίλα στην Κύπρο, αποκτούν πολιτική αξία και σημασία μόνο αν μπορέσει η Αθήνα και η Λευκωσία να τα μετατρέψει σε κτήμα της διεθνούς δημοσιότητας και κυρίως της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης με στόχο την ευαισθητοποίηση κοινωνιών και πολιτικών και για την περίπτωση της Κύπρου, όπως συνέβη για τη Βοσνία, το Κόσοβο και άλλες χώρες.

 Η μετουσίωση της πολιτικής ηθικής σε πραγματική πολιτική επιβάλλει την καταδίκη της Τουρκίας από Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου για τα όσα διέπραξε το 1974 στην Κύπρο και την παραπομπή των ζώντων υπευθύνων σε δίκη.

  Πηγή http://www.paron.gr/v3/new.php?id=37865&colid=&catid=48&dt=2009-02-08%200:0:0