kantonopou’s blog

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 – 20

Ευαγγέλιο: Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». (Μάρκ. η΄ 34).

Σήμερα, Κυριακή μετά την Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μάς παρουσιάζονται από τη μια τα αγαθά της σταυρικής θυσίας του Κυρίου και από την άλλη οι δικές μας υποχρεώσεις ως Χριστιανών. Τα πιο πάνω αποτυπώνονται εύστοχα και παραστατικά στον τελευταίο στίχο της σημερινής Αποστολικής περικοπής: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός· ό δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού».

Η Σταυρική θυσία του Κυρίου είναι έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο δια μέσου των αιώνων. Όμως, παρά το ότι τα αγαθά της σωτηρίας προσφέρονται διαχρονικά σε όλους τους ανθρώπους, εν τούτοις έχει ιδιαίτερη σημασία να συνειδητοποιήσουμε σε προσωπικό επίπεδο τη μεγάλη αλήθεια. Ότι, δηλαδή, ο Χριστός δε θυσιάστηκε γενικά και αόριστα για όλο τον κόσμο, αλλά θυσιάστηκε προσωπικά για μένα, για σένα, για τον καθένα ξεχωριστά και για όλους μαζί.

Άρα, ο Χριστός δεν είναι μόνο ο Σωτήρας του κόσμου αλλά είναι και δικός μας Σωτήρας. Ο Χριστός, «ο Υιός του Θεού με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου» μάς είπε σήμερα ο Απόστολος Παύλος. Είναι σημαντικό αυτό το δώρο του Θεού για τούτο συνεχίζει: «Ουκ αθετώ την χάριν του Θεού» (Γαλ. β΄ 21). Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού.

Αυτή η συναίσθηση θα πρέπει να οδηγεί τον άνθρωπο σε τέτοια μορφή ζωής και συμπεριφοράς που να επιβεβαιώνει καθημερινά ότι δεν προσφέρθηκε μάταια η σταυρική θυσία του Χριστού. Και ο Απόστολος Παύλος το επιβεβαιώνει σήμερα με τη δική του προσωπική ζωή. Τον ακούσαμε πριν λίγο να μας λέει: «Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου».

Ο Απόστολος Παύλος καθώς και όλοι οι άλλοι Απόστολοι και οι Άγιοι εκτίμησαν σωστά τη δωρεά του Θεού. Όμως δεν έμειναν μόνο στη σωστή εκτίμηση. Προχώρησαν στην ουσία. Έκαναν βίωμα την πίστη τους και με τον τρόπο της καθημερινής ζωής πρόσφεραν στην πράξη τη δική τους ευχαριστία για τη μεγάλη αυτή δωρεά του Θεού που έγινε στον καθένα τους ξεχωριστά.

«Ουκ αθετώ την χάριν του Θεού», επαναλαμβάνει ο Απόστολος Παύλος. «Δεν μπορώ ν’ αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού». Εμείς θα την αγνοήσουμε; Αν όχι, τότε πώς θα μπορέσουμε εμείς ν’ ανταποκριθούμε σωστά σ’ αυτή τη δωρεά του Θεού; Απάντηση στο σημαντικό αυτό ερώτημα μάς έδωσε σήμερα ο Απόστολος Παύλος: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Ταύτιση της ζωής μας με τη ζωή του Χριστού. Για τούτο από νωρίς, όσοι βίωσαν αυτή τη ζωή του Χριστού ονομάστηκαν «Χριστιανοί».

Όμως, πέρα από τον Απόστολο Παύλο, απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα μάς δίνει σήμερα και ο ίδιος ο Κύριος. Μάλιστα, επειδή η απάντηση είναι όχι μόνο σημαντική, αλλά αφορά όλους και τον καθένα ξεχωριστά, για τούτο ο Κύριος προχωρεί και σε μια κίνηση με ιδιαίτερη σημασία: «Προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς». Ο Ιησούς, λοιπόν, «κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές και τους είπε: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει».

Η σωτηρία είναι δώρο για όλους και άρα όλοι έπρεπε να ενημερωθούν για κάτι τόσο σημαντικό. Όμως, πέρα από την ενημέρωση θα έπρεπε να γνωρίζουν και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα οδηγούνταν στη σωτηρία. Και τέτοιες προϋποθέσεις ήταν η πίστη σ’ Αυτόν. Ακόμα θα έπρεπε ελεύθερα να τον αποδεχθούν και ελεύθερα να τον ακολουθήσουν. Παρά το ότι ο ίδιος, μιλώντας για την αναγκαιότητα της δικής του θυσίας, χρησιμοποιεί τον όρο «δει», πρέπει, εν τούτοις, όταν απευθύνεται στους ανθρώπους τούς προτρέπει με το «όστις θέλει». Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, έστω κι αν πολλές φορές ο άνθρωπος κάνει κακή χρήση αυτής της ελευθερίας.

Ο Χριστός θέλει ο λαός του να αποτελείται από εθελοντές, για τούτο τους λέει το «όστις θέλει». Στη συνέχεια όμως ο πραγματικός ακόλουθός του πρέπει να είναι μιμητής του στο καθήκον για να μπορέσει στη συνέχεια να συνδοξασθεί μαζί του. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει σκοπό στη ζωή του την ωφέλεια της ανθρωπότητας και όχι την ικανοποίηση του εαυτού του. Η ζωή του πρέπει να είναι συνεχώς ζωή αυταπάρνησης, όπως και του Χριστού. Πρέπει, λοιπόν, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας για χάρη των αδελφών μας, των συνανθρώπων μας. Για τούτο, η Χριστιανική ζωή είναι και πρέπει να είναι πρώτιστα πράξη κοινωνική, αφού μέσα από την αγάπη βρίσκει την τέλεια έκφρασή του ο νόμος του Θεού.

Το «απαρνησάσθω εαυτόν» όμως δεν κινείται και δεν περιορίζεται μόνο στην κατεύθυνση της αγάπης. Κινείται στην οριστική διακοπή των σχέσεων με το αμαρτωλό παρελθόν. Ως άνθρωπος ανακαινίζεται. Υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού, υπομένοντας κάθε δοκιμασία, η οποία χαρακτηρίζεται από τον Κύριο ως Σταυρός. Αυτή η αγόγγυστη υποταγή οδηγεί τον άνθρωπο έμπρακτα στο «ακολουθείτω μοι». Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος δεν απαρνείται κάτι από τον εαυτό του, αλλά όλο τον εαυτό του για χάρη του Χριστού, αλλά και των συνανθρώπων του. Για τούτο ο Κύριος, συμπληρώνοντας την εντολήν «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» πρόσθεσε το «καθώς εγώ ηγάπησα υμάς», μετατρέποντας την αγάπη σε πράξη υπέρβασης και θυσίας.

Αδελφοί μου, το «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» δε διακηρύσσει μόνο την κατοχύρωση και το σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας, αλλά οδηγεί τον άνθρωπο σε συνειδητή επιλογή. Άρα, γνωρίζει τι κάνει. Εκτιμά μέσα από τις επιλογές του τα κέρδη, ή τις ζημιές. Γιατί, κατά τον Κύριο: «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσρι τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος σαν αντάλλαγμα για τη ζωή του; Η ζωή δεν ανταλλάσσεται με τίποτε». Κι όμως, στην εποχή μας, οι άνθρωποι δίνουμε περισσότερη σημασία στο «τίποτε» και περιφρονήσαμε την αξία της ζωής, πρόσκαιρης και ιδιαίτερα της αιώνιας. Ο βασικός λόγος αυτής της αποτυχίας του ανθρώπου είναι ότι έμεινε στον εγωκεντρισμό του, αρνούμενος να ακολουθήσει τον Ιησού. Όμως εμείς σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε. Ας συνέλθουμε προτού δημιουργήσουμε μια κατάσταση που δε θα μπορεί να διορθωθεί. Αμήν.

Ιερά Μητρόπολη Πάφου – Θεόδωρος Αντωνιάδης