kantonopou’s blog

Απόστολος: Γαλ. στ΄, 11 – 18,

Το καύχημα του Σταυρού

Προ της μεγίστης εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία μας διδάσκει, με το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αδελφοί μου, ότι η αληθινή Χριστιανική ζωή μάς θέλει στοιχημένους κάτω από τον Σταυρό του Χριστού και όχι προσηλωμένους σε συμβατικούς θρησκευτικούς τύπους, που μάς απομακρύνουν, συχνά, από τη  ουσία της πίστεώς μας. Αφορμή στέκεται ο λόγος του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες, σχετικά με την αξία της περιτομής, μιας καθαρά Ιουδαϊκής συνήθειας, στην νέα εν Χριστώ πραγματικότητα, όπου κυριαρχεί η Σταυρωμένη αγάπη του Ιησού για τον κόσμο. Αυτή η Σταυρωμένη αγάπη πρέπει να είναι το καύχημα της ζωής μας.

Στην εποχή μας πολλοί είναι οι λόγοι και οι αφορμές για τις οποίες ο άνθρωπος επιχειρεί να καυχηθεί. Η αλματώδης πρόοδος της γνώσης και της επιστήμης, η πολιτική εξουσία και η κοινωνική πρόοδος, η κοσμική δύναμη, τα έμφυτα ή επίκτητα χαρίσματα, η οικονομική ευρωστία, είναι μερικές απ’ αυτές. Και ενώ φαντάζουν ιδιαίτερες και σημαντικές, τελικά αποδεικνύονται συμβατικές, περιορισμένες, συνηθισμένες, μάταιες και εφήμερες.

Για τον Χριστιανό ο μόνος λόγος για τον οποίο οφείλει να καυχάται, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι ο Σταυρός του Χριστού. Στον Σταυρό επικεντρώνεται η ακράδαντη πίστη της Εκκλησίας ότι, με τον ατιμωτικό και σκληρό θάνατό Του, ο Κύριος έδωσε στον κόσμο τη δυνατότητα της ψυχικής του σωτηρίας. «Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού είναι το κέντρο της ζωής των Χριστιανών, η οποία αποκτά, μ’ αυτόν τον τρόπο, αξία και γίνεται αληθινά μακάρια, ευτυχισμένη. Όλες οι χαρές και οι δοκιμασίες της καθημερινότητας εξαφανίζονται μπροστά την ευφροσύνη που μάς παρέχει ο Εσταυρωμένος του Γολγοθά. Γινόμαστε, έτσι, ισχυροί και χαρούμενοι, δίνουμε περιεχόμενο στη ζωή μας, λύση στα προβλήματά μας, ασφάλεια στην πορεία μας προς τον ουρανό, όταν έχουμε καύχημά μας τον Σταυρό του Χριστού. Αυτός είναι το καύχημα όχι της υπερηφάνειας, αλλά της ταπείνωσης…»1

Ο Σταυρός είναι, επίσης, το καύχημα του Χριστιανού, γιατί καθίσταται διαρκώς όπλον κατά του διαβόλου, ο οποίος φρίττει και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν. Ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργηται…2 . Κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, ο Σταυρός είναι «Σημείο δυνάμεως. Πριν από αυτόν ο θάνατος ήταν κατάρα, τώρα έγινε τιμιώτερος και αυτής της ζωής. Είναι η άμυνα κατά των δαιμόνων, αυτός που θεραπεύει τα νοσήματα της ψυχής, απροσπέλαστο τείχος που διαλύει τις άγριες φάλαγγες των δαιμόνων»3 . Στην ίδια λογική κινείται και ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων: «Να μην ντρεπόμαστε για τον Σταυρό του Χριστού, αλλά κι αν κάποιος άλλος τον κρύβει, εσύ φανερά να σφραγίζεσαι στο μέτωπό σου, για να φύγουν μακριά οι δαίμονες, τρέμοντας, βλέποντας το βασιλικό σημείο του Σταυρού»4

Στις μέρες μας η καύχηση του Σταυρού και η αγάπη του Ιησού Χριστού αναδεικνύουν νέους Αγίους και μάρτυρες της πίστεως. Σαν τον  Ρώσο στρατιώτη Ευγένιο Ροντιόνωφ, ο οποίος γεννήθηκε κοντά στη Μόσχα το 1977, σε μια περίοδο απαγόρευσης και δίωξης της Χριστιανικής πίστεως. Βαπτισμένος κρυφά από τους γονείς του είχε την ευλογημένη συνήθεια να μη βγάζει ποτέ το Σταυρό από τον λαιμό του. Το 1996, μετά τη στρατιωτική του εκπαίδευση, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια της Τσετσενίας. Το Φεβρουάριο αιχμαλωτίστηκε από τους Μουσουλμάνους Τσετσένους και παρέμεινε για εκατό περίπου ημέρες, δέσμιος. Δεκαέξι φορές διατάχθηκε να βγάλει τον Σταύρο από τον λαιμό του και λόγω της σταθερής άρνησής του και της Χριστιανικής του ομολογίας αποκεφαλίστηκε στις 23 Μαΐου 1996, σε ηλικία 19 ετών. Η Ρωσική Εκκλησία και η ανά τον κόσμο Ορθοδοξία απέκτησαν έναν ακόμα νεομάρτυρα, που έχυσε το αίμα του για την αγάπη του Σταυρωμένου Ιησού5.

Άραγε, αγαπητοί μου, εμείς οι Χριστιανοί του σήμερα καυχόμαστε για τον Σταυρό του Χριστού και την Χριστιανική μας ιδιότητα και, αν ναι, πώς εκδηλώνουμε την καύχησή μας αυτή; Έχουμε το θάρρος να κάνουμε το σημείο του Σταυρού δημοσίως, περνώντας έξω από τους Ναούς ή σε άλλες δημόσιες εκδηλώσεις; Έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε, με σύνεση και διάκριση, κάθε φορά που επιχειρείται η διαστρέβλωση και διακωμώδηση της Σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου; Φορούμε τον Σταυρό στο στήθος μας ως διαρκή ευλογία ή ως κόσμημα τιμαλφές και εξάρτημα της εξωτερικής μας αμφίεσης; Σηκώνουμε τον σταυρό των προβλημάτων μας ή επαναστατούμε κατά του Θεού κάθε φορά που οι δοκιμασίες επισκέπτονται τη ζωή αποσκοπώντας στην πνευματική μας αναγέννηση και αφύπνιση;

Το παράδειγμα του Ρώσου Νεομάρτυρος Ευγενίου ας γίνει υπόδειγμα ζωής για όλους μας. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

1  Κατερίνα Τσακίρη, «Πειραϊκή Εκκλησία», Σεπτέμβριος 2004

2  Στιχηρό Αναστάσιμο των Αίνων. Ήχος πλ. Δ΄

3  «Σημείον δυνάμεως. Προ τούτου θάνατος ην επάρατος, νυν της ζωής αυτής τιμιώτερος γέγονεν. Δαιμόνων αμυντήριον, νοσημάτων ψυχής αναιρετικόν, τείχος άμαχον και αυτών των αγρίων δαιμόνων διαλύον τας φάλαγγας». P.G. 55, 274

4 «Μη τοίνυν επαισχυνθώμεν τω Σταυρώ του Χριστού, αλλά καν άλλος αποκρύπτη σύ φανερώς επί μετώπου σφραγίζου, ίνα οι δαίμονες το σημείον ιδόντες το βασιλικόν μακράν φύγωσιν τρέμοντες»

5 «Η Δράσις μας», Τεύχος 469, Μάιος 2009, σελ. 188