kantonopou’s blog

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Ο λόγος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής (Ματθ. 21, 33-42) είναι παραβολικός, συμβολικός, διδακτικός και συνάμα αναγωγικός. Παραπέμπει σε αλήθειες αυταπόδεικτες και φέρνει ενώπιον των ευθυνών όλους τους ανθρώπους που αποδεικνύονται κακοί διαχειριστές του πλανήτη. Αν και ο Χριστός ανέπτυξε την παραβολή των κακών γεωργών διαλεγόμενος με τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του ισραηλιτικού λαού, εν τούτοις αυτή βρίσκει ευρύτερες εφαρμογές. Μπορεί να προβληματίσει θετικά και να υπομνήσει ευθύνες σε κληρικούς, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς, επιστήμονες, αλλά και κάθε άνθρωπο καλής θέλησης, για τη χρηστή διαχείριση τόσο του πνευματικού όσο και του υλικού πλούτου που εμπιστεύθηκε ο Δημιουργός στον άνθρωπο.

β) Η αμφισβήτηση του έργου του Χριστού εκ μέρους των θρησκευτικών αρχόντων τού ιουδαϊσμού τού έδωσε την ευκαιρία να απαντήσει με δύο παραβολές: των δύο υιών (Ματθ. 21, 28-32) και των κακών γεωργών. Όταν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι άκουσαν τις παραβολές αυτές, κατάλαβαν ότι μιλάει γι’ αυτούς. Κι ενώ ήθελαν να τον πιάσουν, φοβήθηκαν τα πλήθη που τον πίστευαν ως προφήτη. Οπότε, κακοί γεωργοί είναι καταρχήν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, και κατ’ επέκταση, μεγάλο μέρος του ιουδαϊκού λαού, που, κατευθυνόμενο από αυτούς, φόνευσε τους προφήτες, λιθοβόλησε τους απεσταλμένους και αρνήθηκε να αποδεχθεί το ευαγγέλιο της σωτηρίας.

γ) Κακοί γεωργοί αποδεικνύονται και στις μέρες μας πολλοί κληρικοί, οι οποίοι θεωρούν ιδιοκτησία τους τη μητρόπολη ή την ενορία που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός και δεν έχουν ουσιαστική αναφορά στον Χριστό και το Ευαγγέλιό του. Λησμονούν ότι δεν είναι άρχοντες κοσμικοί αλλά διάκονοι εκκλησιαστικοί, που καλούνται καθημερινά, όπως ο Χριστός, να ζώνονται το λέντιο και να πλένουν τα πόδια των ανθρώπων. Ξεχνούν, αφενός, ότι δεν τους χαρίστηκε η ιεροσύνη για να φορτώνουν βάρη δυσβάστακτα στον λαό, δημιουργώντας έναν ιδιότυπο ιουδαϊκό νομικισμό και μετατρέποντας την Εκκλησία σε συναγωγή ζηλωτών. Και, αφετέρου, ότι δεν τους δόθηκε η πνευματική εξουσία για να κινούνται από δήθεν φιλάνθρωπη διάθεση, ρέποντας στην ελευθεριότητα και την ανευθυνότητα. Τέτοιες αντιλήψεις έχουν ως αποτέλεσμα να χάνεται συχνά το εκκλησιαστικό μέτρο και να αφήνεται ουσιαστικά ακαλλιέργητος ο αμπελώνας του Κυρίου.

δ) Αλλά η παραβολή βρίσκει και αλλού εφαρμογές. Ας τεθούν κάποια ερωτήματα κι ας απαντήσει ο καθένας με ειλικρίνεια σε αυτά: Κακοί γεωργοί δεν είναι ορισμένοι εκπαιδευτικοί, που, ενώ η κοινωνία τούς εμπιστεύεται το πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο κομμάτι της, τα παιδιά, εκείνοι μεταδίδουν σε αυτά απλώς κάποιες ξερές γνώσεις, χωρίς να ενδιαφέρονται για τη διάπλαση της προσωπικότητάς τους; Κακοί γεωργοί δεν είναι οι άνθρωποι που συσσωρεύουν πλούτο εκμεταλλευόμενοι τους συνανθρώπους τους και αδιαφορώντας γι’ αυτούς; Κακοί γεωργοί δεν είναι οι πολιτικοί που μετρούν την ευημερία του λαού μόνο με οικονομικούς δείκτες, απαξιώνοντας την πλούσια ορθόδοξη χριστιανική κληρονομιά, με την οποία στηρίχθηκε το γένος σε καιρούς χαλεπούς;

ε) Αλλά τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Ο άνθρωπος σε παγκόσμιο επίπεδο αποδείχθηκε “κακός γεωργός” σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Η σημερινή χρησιμοθηρική στάση απέναντι σε αυτό, που αγγίζει τα όρια της ύβρεως -με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου- αποτελεί επανάληψη και επίταση της αμαρτίας του Αδάμ. Η σημερινή κατασπατάληση των πηγών ενέργειας και η μόλυνση του αέρα, των υδάτων και της γης συνεχίζουν και επιτείνουν την εκτροπή των πρωτοπλάστων. Τότε, ο Αδάμ παράκουσε την εντολή του Θεού και έδρεψε ως καρπό της παρακοής τον θάνατο. Σήμερα, η αλόγιστη χρήση του περιβάλλοντος οδήγησε στην οικολογική κρίση και απειλεί να οδηγήσει σε καταστροφή τον πλανήτη μας.

στ) Όμως, σύμφωνα με τη βιβλική παράδοση, τα όντα πλάστηκαν με τη δημιουργική ενέργεια του Θεού “εκ του μηδενός”, “καλά λίαν”. Ο άνθρωπος είναι ιερέας, βασιλέας και οικονόμος της κτίσεως. Στο φυσικό περιβάλλον βρίσκονται όλα εκείνα που τον τρέφουν, τον συντηρούν και τον θεραπεύουν. Βέβαια, χρειάζεται ο ανθρώπινος κόπος και μόχθος, ο ιδρώτας, για να καρπίσει η γη. Και απαιτείται απόλυτος σεβασμός των κανόνων της φύσεως: Όταν ο άνθρωπος στέκεται υπεύθυνα απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, λαμβάνει μόνο όσα χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του, ακολουθώντας τον κανόνα του μέτρου.

ζ) Η Εκκλησία καλεί σε δοξολογική και ευχαριστιακή θεώρηση του περιβάλλοντος κόσμου. Καλεί να δούμε το φυσικό περιβάλλον όχι από τη συμφεροντολογική σκοπιά του κέρδους, της αλόγιστης εκμετάλλευσης, της υπερκατανάλωσης των υλικών αγαθών, της ασυνειδησίας και της αμετανοησίας, αλλά από τη σκοπιά της ανάνηψης, της αυτοκριτικής, της μετάνοιας και της σύνδεσής του με τον άνθρωπο, “καλό γεωργό” και χρηστό οικονόμο των θείων δωρεών.

http://www.makthes.gr/news/opinions/60083/