kantonopou’s blog

Νικόδημου Αγιορείτου

(14 Ιουλίου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου – Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Νικοδήμος ο εκ Ναξίας

«Τον του Άθω φωστήρα και της Νάξου το βλάστημα και της Εκκλησίας απάσης

τον Θεόπνουν διδάσκαλον Νικόδημον τιμήσωμεν πιστοί».

Σήμερα, ευσεβείς μου αδελφοί, η αγία μας ορθόδοξη Οικουμενική Εκκλησία πανηγυρίζει τη μνήμη του μεγαλυτέρου διδασκάλου των τελευταίων αιώνων αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου.

Γεννήθηκε το 1749 στη χώρα της νήσου Νάξου από γονείς ευσεβείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία.

Από πολύ μικρός γαλουχήθηκε με τα νάματα της αγίας μας πίστεως από τον εφημέριο της ενορίας του.

Εσπούδασε στη Σχολή  του αγίου Γεωργίου Γρόττας Νάξου  και εμαθήτεψε «παρά τους πόδας» σοφών και ενάρετων διδασκάλων.

Ο Μητροπολίτης της Νάξου Άνθιμος Βαρδής τον Ανέλαβεν υπό την προστασία του και τον απέστειλε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης οπού Εσπούδασε εκτός από τη Θεολογία και όλες τις άλλες επιστήμες. Το πέρασμα του από την Ευαγγελική Σχολή ήταν όμοιο με το πέρασμα του Ιερού Χρυσοστόμου από τη Σχολή του Λιβανίου, μοναδικό και απαράμιλλο.

Μετά τις σπουδές του υπηρέτησε στην ιερή Μητρόπολι Παροναξίας σαν Γραμματέας, αλλά η παρουσία ζηλωτών αγιορειτών Πατέρων τον προσήλκυσε στο Μοναχικό βίο. Τον συνέστησαν στον άγιο Μακάριο το Νοταρά και στον άγιο και διορατικό γέρο Σίλβεστρο, οι όποιοι και τον ενεθάρρυναν στην ιερή του απόφασι. Αφού λοιπόν μετά το θάνατο του πατέρα του ανέβασε στο Μοναστήρι του Ιερού Χρυσοστόμου Νάξου την ευλαβέστατη μητέρα του οπού με τη θέλησί της έγινε Μοναχή, το όνομα Αγάθη, ρίχτηκε στη θάλασσα για να προφθάση το πλοίο που από τη Νάξο — σπάνιο’ τούτο — εταξίδευε για το άγιον όρος.

Το 1775, 26 χρόνων, επάτησε τα άγια χώματα του ορούς της Παναγίας, και τα επάτησε και τα κατέβρεξε με τα δάκρυα και τους ιδρώτες της ασκήσεως του όλα. Γι’ αυτό και ωνομάστηκε αγιορείτης και όχι Διονυσιάτης, ή Ιβηρήτης, ή Λαυριώτης, όπως άλλοι όσιοι Μοναχοί του αγιωνύμου ορούς.

Έρωτα είχε με την προσευχή και τη νηστεία, αλλά και με τη μελέτη και τη συγγραφή και τη διδασκαλία.

Όλες τις βιβλιοθήκες του αγίου όρους τις εμελέτησε, τις φιλομέτρησε, τις αφωμοίωσε, τις αξιοποίησε και πολλά άγνωστα και αδημοσίευτα μέσα απ’ αυτές, για πρώτη φορά ο άγιος μας εδημοσίεψε.

Όλες τις Μονές  σχεδόν τις έζησε και μέσα σ΄ αυτές ασκήθηκε, και στα κοινόβια και στις σκήτες και στα κελλιά και στην έρημο επάλαιψε με τον Διάβολο και τα πάθη. Και στη Μονή Διονυσίου, και στο κελλίον «Άγιος Αντώνιος», και στην Έρημο της Καψάλας και στο νησί της Σκυροπούλας και στις Καρυές και στη Μονή της Λαύρας «μετήλθε» βίον όσιο ασκητικό.

«Η ζωοτροφία του πότε μεν ήτο ορύζιον νερόβραστον, πότε δε νερόμελον. Τον δε περισσότερον καιρόν ελαίαι και  μουσκεμένα κουκιά ήτο το προσφάγιόν του». Πρέπει όμως να αναφέρωμε και την ατιμέλητην ενδυμασία του. Τσαρούχια από χοιρόδερμα φορούσε στα πόδια του και μερικά ράκη εσκέπαζαν το απτοστεωμένο σώμα του.

Και πέραν από την ασκησί του και τη σωτηρία της ψυχής του επέτυχεν ο άγιος και τη σωτηρία πολλών αδελφών του Μοναχών και λαϊκών.

Πώς; Με τη διδασκαλία του την «ακραιφνώς» ορθόδοξη και τα θεοφώτιστα και περισπούδαστα συγγράμματα του. Παραπάνω από 120 έργα έγραψε και εδημοσίεψε:  αγιολογικά, απολογητικά, ασκητικά,  εποικοδομητικά,  ηθικά,   ερμηνευτικά,   θεολογικά,  ποιμαντικά,  κανονικά   και ποιητικά, σπουδαιότερα από τα όποια είναι, το Συμβουλευτικόν εγχειρίδιον, το Εορτοδρόμιον, η Χρηστοήθεια, τα Πνευματικά γυμνάσματα, ο Αόρατος πόλεμος, Περί συνεχούς θείας μεταλήψεως, η Φιλοκαλία και ο Ευεργετινός.

Το τέλος του ήταν «άκρως» οσιακό. Με τη Θεία Κοινωνία στο στόμα και τους λόγους «τον Χριστόν έβαλα μέσα μου και ησυχάζω» παρέδωκε το πνεύμα στα χέρια του Ποιητού και Πλάστου.

Αδίστακτα πρέπει, αδελφοί, να ειπούμε οτι κανένας σύγχρονος ή και μεταγενέστερος του αγίου Νικόδημου δεν τον υπερέβαλε στην προσφορά υπέρ του Έθνους και της Εκκλησίας.

Υπήρξε πράγματι, πολυμερής και ισχυρή φυσιογνωμία, διδάσκαλος του δούλου Γένους, υμνητής της ελευθερίας, κρυστάλλινος στο βίο, άμεμπτος στον τρόπο, τιμητής άτεγκτος της αμαρτίας, πλατύτατα αγαπώσα καρδία, ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος, με μια λέξι, άγιος.

Τέτοια αναστήματα σπάνια στο πέρασμα των αιώνων εξαποστέλλει ο Θεός, για να αναζωπυροί — ασφαλώς — το χάρισμα μέσα στις ψυχές των ψυχρών ανθρώπων και να υπενθυμίζη την οδό της ηθικής τελειώσεως και της σωτηρίας.

Άμποτε και στον αιώνα μας να απόκτηση το έθνος μας και η Εκκλησία μας τέτοιου μεγέθους φωστήρες και διδασκάλους και οσίους και αγίους, για να χειραγωγούνται οι αδελφοί μας Έλληνες Ορθόδοξοι αποτελεσματικότερα στο δρόμο του καθήκοντος και της αρετής.

Ευχής έργο θα ήταν εάν κάθε πνευματικό κέντρο και Ίδρυμα της πατρίδος μας αποκτούσε τα ιερά συγγράμματα του μεγάλου του Έθνους και της Εκκλησίας διδασκάλου οσίου Νικόδημου, και τα έθετε στη διάθεσι του ευρύτερου κοινού.

Ακόμη, σωτήριο θα ήταν εάν και πολλοί χριστιανοί δημιουργούσαν την οικογενειακή τους βιβλιοθήκη με πυρήνα τα συγγράμματα του αγίου Νικόδημου.

Τούτο θα απέδιδε την οφειλόμενη τιμή στον άγιο, αλλά, και πολλή την ωφέλεια θα επροσπόριζε στις νεώτερες γενεές των Ελλήνων.

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3849&Itemid=1