kantonopou’s blog

Στὴν ἀνάληψη οἱ ἄγγελοι ἀπόλαυσαν αὐτὸ ποὺ ποθοῦσαν πολὺ καιρό. Τὸν ἄνθρωπο νὰ λάμπει κοντὰ στὸ Θεό. Ἂν καὶ ὁ ἄνθρωπος τιμήθηκε περισσότερο ἀπ’ αὐτοὺς ἐν τούτοις χαίρονται’ δὲν ἔχουν φθόνο καὶ κακία. Ὅπως, κι ὅταν μας ἔδιωξαν ἀπὸ τὸν παράδεισο καὶ φύλαγαν ἐξ αὐτῶν τὰ χερουβὶμ γιὰ νὰ μὴ ξαναμποῦμε, αὐτοὶ ὑπέφεραν. Ὅπως καὶ ἕνας ὑπηρέτης φυλάγει στὴ φυλακὴ τὸν συνυπηρέτῃ του, γιατί τὸν διέταξε ὁ κύριος του, ἀλλὰ συγχρόνως λυπᾶται, ἔτσι καὶ οἱ ἄγγελοι, ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα πιὸ φιλόστοργοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, λυπήθηκαν ὅταν ἐξεδιώχθη ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν παράδεισο.

Τὸ ἴδιο πονοῦν καὶ οἱ ἅγιοι ὅταν βλέπουν ὁ Θεὸς νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀδελφούς τους. Ἔτσι ὁ Μωυσῆς ἐνῷ ἀγανάκτησε μὲ τὴν εἰδωλολατρεία τῶν ὁμοεθνῶν του καὶ ἔσπασε τὶς πλάκες τοῦ νόμου ἀπὸ τὴν ταραχή του, ἐν τούτοις, ὅταν ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ τοὺς καταστρέψει γιὰ τὶς συνεχεῖς πτώσεις τους, τὶς ἀχαριστίες τους καὶ τὶς ἀνυπακοές τους, ἐκεῖνος εἶπε στὸ Θεό’ «Ἐὰν τοὺς συγχωρήσεις τὴν ἁμαρτία , συγχώρεσε τὴν’ σὲ διαφορετικὴ περίπτωση σβῆσε καὶ μένα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς ποὺ μ’ ἔγραψες» (Ἐξ. 32,31-32). Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἰεζεκιήλ, ὅταν εἶδε τὸν ἄγγελο νὰ ἐξολοθρεύει τοὺς ἀνθρώπους, φώναξε δυνατὰ καὶ θρήνησε καὶ εἶπε’ «Ἀλλοίμονο, Κύριε γιατί ἐξολοθρεύεις τοὺς ὑπόλοιπους Ἰσραηλῖτες» (Ἰεζ. 9,8). Καὶ ὁ Ἱερεμίας λέγει’ «Τιμώρησέ μας Κύριε, ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ σκέψη καὶ ὄχι πάνω στὸ θυμό σου, γιὰ νὰ μή μας ἀφήσεις πολὺ ὀλίγους» (Ἱερ.10,24). Χαρακτηριστικὴ εἶναι καὶ ἡ περίπτωση τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τοῦ Λὼτ ὅταν προσπαθοῦν, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, νὰ σώσουν ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τὶς πόλεις τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Ἃς θυμηθοῦμε καὶ τὸν Παῦλο, ὁ ὁποῖος δέχθηκε νὰ γίνει ἀνάθεμα καὶ νὰ τιμωρεῖται αἰωνίως, ἐὰν μ’ αὐτὸ μποροῦσαν νὰ σωθοῦν οἱ ὁμοεθνεῖς του. Ἐὰν τόσο φιλόστοργα καὶ μὲ ἀγάπη ἐνεργοῦν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ πεσόντες ἄνθρωποι πολὺ περισσότερο οἱ ἄγγελοι. Διότι καὶ αὐτοί, ὅπως καὶ οἱ δίκαιοι, θεωροῦν δικά τους τὰ δικά μας. Χαίρονται μὲ τὶς χαρές μας καὶ λυποῦνται μὲ τὶς λῦπες μας. Ἀνήκουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμμετέχουν στὴ ζωή μας. Εἶναι οἱ πιὸ εἰλικρινεῖς καὶ ἄδολοι φίλοι μας. Γι’ αὐτὸ λέμε καὶ στὶς προσευχές μας νὰ μᾶς δώσει ὁ Θεὸς «ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἠμῶν». Διότι οἱ ἄγγελοι δὲν εἶναι ὅπως οἱ δαίμονες ἄγριοι, βλοσυροί, διασπαστικοί, ἐπίβουλοι, φθονεροὶ (Ε.Π.Ε. 36,205).

Τὸ ὅτι χαίρονται οἱ ἄγγελοι μὲ τὴν μετάνοια τῶν ἀνθρώπων τὸ λέγει καὶ ὁ Χριστός. «Ὅτι χαρὰ ἔσται ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ ἐπιστρέφοντι» (Λούκ. 15,7). Συνεπῶς ἀφοῦ χαίρονται οἱ ἄγγελοι ὅταν βλέπουν ἕνα ἁμαρτωλὸ νὰ μετανοεῖ πολὺ περισσότερο σήμερα ποὺ βλέπουν τὴν ἀνθρώπινη φύση δίπλα στὸ Θεό. Ποῦ βλέπουν ὅτι αὐτὸς ποὺ μετανοεῖ, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ ἂν ἦταν, μπορεῖ βάσει τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ νὰ φθάσει δίπλα στὸ Θεό. Γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ.

Κι ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστὸς -δεῖγμα ὅτι ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους- οἱ ἄγγελοι ἔστησαν χορὸ καὶ φώναζαν καὶ ἔλεγαν’ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λούκ. 2,14). Νὰ ποὺ δοξάζουν τὸν Θεὸ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ χάρισε στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὴν εἰρήνη μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ εὔχονται νὰ ὑπάρχει ἀγαθὴ προαίρεση στὸ ἀνθρώπινο γένος ὥστε νὰ λάβουν τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συνεργασθοῦν μαζί του στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν…

Θέλεις νὰ μάθεις ὅτι χαιρόταν καὶ σκιρτοῦσαν ὅταν θὰ ἔβλεπαν τὸν Κύριο νὰ ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανούς; Ἄκουσε τότε αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Κύριος’ «Ἀπάρτι ὄψεσθε τοὺς οὐρανοὺς ἀνεωγμένους καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 1,52). Ἀπ’ αὐτὸ τὸ ἀνεβοκατέβασμα τῶν ἀγγέλων φαίνεται ἡ χαρά τους. Κατεβαίνουν καὶ ἀνεβαίνουν σκιρτῶντες ἀπὸ χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση γιὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ συνήθεια αὐτῶν ποὺ ἀγαποῦν’ νὰ σκιρτοῦν καὶ νὰ χοροπηδοῦν μόλις ἀντιληφθοῦν κάτι τὸ εὐχάριστο γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν.

Γι’ αὐτὸ παντοῦ ὑπάρχουν ἄγγελοι σ’ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Κι ὅταν γεννήθηκε, κι ὅταν ἀναστήθηκε, κι ὅταν ἀνελήφθη. Καὶ στοὺς πειρασμοὺς τῆς ἐρήμου ἐμφανίζονται ἄγγελοι (Μάτθ.4,1) καὶ στὴ Γεθσημανή, ὅταν προσευχόταν ὁ Χριστὸς ἐν ἀγωνίᾳ καὶ ὁ ἱδρῶτας τοῦ ἔτρεχε «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος», τότε «ὤφθη αὐτῶ ἄγγελος ἀπ’ οὐρανοῦ ἐνισχύων αὐτόν» (Λούκ. 22,43). Συντρέχανε καὶ βοηθούσανε τὸ Χριστό, σὰν ἄνθρωπο βεβαίως, σ’ ὅλη τὴ σταυρική του ἐπίγεια πορεία ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐπανασύνδεσή του μὲ τὸ Θεό.

Οἱ ἄγγελοι στὴν ἀνάληψη

Στὶς «Πράξεις τῶν ἀποστόλων 1,10-11» παρουσιάζονται ἄγγελοι νὰ λέγουν’ «Ἄνδρες Γαλιλαίοι, τί ἐστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεῖς ἀφ’ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν». Γιατί τὰ λέγουν αὐτὰ οἱ ἄγγελοι; Μήπως δὲν εἶχαν μάτια οἱ μαθητές; Μήπως δὲν ἔβλεπαν αὐτὰ ποῦ γινόταν;

Τὰ λέγουν γιὰ τοὺς ἑξῆς δυὸ λόγους’

Ἅ)Διότι πάντοτε στενοχωριοῦνταν οἱ μαθητὲς γιὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ φαίνεται σ’ αὐτὸ ποῦ τοὺς εἶπε ὁ Χριστός’ «Κανεὶς ἀπό σας δὲν μὲ ρωτᾷ ποῦ πηγαίνεις; Ἀλλὰ ἡ λύπη ἔχει γεμίσει τὴν καρδία σας ἐπειδή σας εἶπα αὐτά» (Ἰω. 16,5-6). Ἂν ἐμεῖς λυπούμαστε ποὺ ἀποχωριζόμαστε κάποτε, ἀκόμη καὶ γιὰ λίγο, φίλους, γνωστούς, ἢ συγγενεῖς, πόσο θὰ στενοχωριοῦνταν οἱ μαθητὲς ποῦ χάνανε διὰ παντὸς τὴν ὁρατὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ; Γι’ αὐτὸ στέκονται οἱ ἄγγελοι καὶ λέγουν αὐτά’ διὰ νὰ καταπραΰνουν μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ Κυρίου τὴ λύπη ποὺ τοὺς προξένησε ἡ ἀναχώρησή του. Γιὰ νὰ μὴ πάθουν οἱ μαθητὲς ὅτι ἔπαθε ὁ Ἐλισσαῖος, ὅταν εἶδε τὸν διδάσκαλό του, τὸν Ἠλία, ν’ ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανούς. Ἔσκισε τὰ ροῦχα του ἀπὸ τὸν πόνο διότι δὲν ὑπῆρχε κανεὶς νὰ τοῦ πεῖ ὅτι ὁ Ἠλίας θὰ ξαναρθεῖ. Πράγματι, λέγει ὁ Παῦλος, «ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μὲ πρόσταγμα μὲ φωνὴ ἀρχαγγέλου’ κι ἐμεῖς οἱ ζωντανοί, ποὺ θ’ ἀπομένουμε τότε στὴ ζωή, θ’ ἁρπαχθοῦμε μὲ σύννεφα γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸν Κύριο στὸν ἀέρα» (Ἅ΄ Θέσ. 4,15-16).

Β)Γιὰ νὰ τονίσουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει ὄχι ὡς ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὅπως ὁ Ἠλίας, ἀλλὰ ὡς Θεός. Ἐκεῖνος ἀνέβηκε μὲ πύρινο ἅρμα, ὁ Χριστὸς μὲ νεφέλη’ ἡ νεφέλη στὴν ἁγία Γραφὴ εἶναι τὸ ὄχημα καὶ ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ. «Ἰδοὺ Κύριος κάθεται ἐπὶ νεφέλης κούφης» (Ἤσ.19,1), λέγει ἡ Γραφή. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Πατέρας κάθεται πάνω σὲ νεφέλη, γι’ αὐτὸ καὶ στὸν Υἱὸ ἔστειλε τὴ νεφέλη. Εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέγει’ Μὴ στενοχωρεῖσθε ἐὰν ὁ Ἐλισσαῖος πῆρε τὴ μηλωτὴ τοῦ Ἠλία σὰν δῶρο’ ἐσεῖς θὰ πάρετε ἄπειρα θεϊκὰ χαρίσματα.

Νὰ λοιπὸν ποὺ οἱ ἄγγελοι, κι ἐδῶ, φαίνεται νὰ παραμυθοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς διδάσκουν τὴ θεογνωσία, ὥστε ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐτυχία τους νὰ εἶναι συνεχὴς καὶ αἰώνια. Γιατί ἡ χαρά μας εἶναι χαρά τους καὶ ἡ λύπη μας εἶναι λύπη τους.

Τὸ ἀνωτέρω κείμενο, ἐλαφρὰ διασκευασμένο, εἶναι τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου (Ε.Π.Ε. 36, 219-227). Γιὰ τὴν ἀπόδοση’

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ- ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Πηγή: http://pmeletios.com/ar_meletios/aggeloi/i_xara_kai_o_ponos_ton_agelon.html