kantonopou’s blog

«Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον».

Ο Κύριος στην επί γης παρουσία Του άρχισε να φανερώνει στον κόσμο τη δύναμη Του, κηρύττοντας και θαυματουργώντας, αλλά και να μορφώνει τους Μαθητές Του κατά την Εαυτού εικόνα, μεταδίδοντας τους θείο λόγο και πνευματικά χαρίσματα.

Όσοι Τον περιέβαλλαν, κατανοούσαν βέβαια εν μέρει τη θεϊκή Του προέλευση και γι’ αυτό έδιναν ποικίλες απαντήσεις. Ο Εκατόνταρχος στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Δ΄ Ματθαίου ομολογεί την πίστη του στον Χριστό, πριν ακόμα ο Κύριος θεραπεύσει το άρρωστο παιδί του. Το γεγονός αυτό κάνει τον Χριστό να θαυμάσει αυτή την πίστη και λέγει: «Σας βεβαιώνω πώς τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα. Και σας λέγω πώς θα έλθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι…».

Είναι δυστυχώς γεγονός ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι είτε θεωρούμε τον εαυτό μας μεγάλο, είτε αισθανόμαστε ως οι κηδεμόνες των αδελφών μας. Μερικές φορές δε, πλάι στη χριστιανική μας ταυτότητα, αποδίδουμε στον εαυτό μας μια γήινη ταυτότητα που μας γεμίζει έπαρση, και νομίζουμε ότι είμαστε πιο πιστοί από τους άλλους ή τους απορρίπτουμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μάταιο από την επίδειξη ιστορικών τίτλων δόξας για να καυχιέται κανείς γι’ αυτούς απέναντι στους αδελφούς του. Είναι ακριβώς σημείο παρακμής μιας ανθρώπινης ομάδας να αναφέρεται δια μακρών στο παρελθόν της, σαν να φοβάται μήπως δεν εκτιμάται αρκετά στο παρόν. Έτσι δεν αντιδρούν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, όταν έβλεπαν τον Χριστό να θεραπεύει, να συνομιλεί με αμαρτωλούς και αλλοεθνείς; Ο ιουδαϊκός λαός είναι ο πρώτος που δεν πίστεψε το μυστήριο της καθολικότητας της σωτηρίας, την οποία ήλθε να μας χαρίσει ο Θεάνθρωπος Κύριος. Γι’ αυτό και ο Χριστός, όταν οι Ιουδαίοι Του είπαν: «Είμαστε απόγονοι του Αβραάμ…» (Ιω. 8.33). Αυτός τους απάντησε: «Γνωρίζω ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ κι όμως γυρεύετε να με σκοτώσετε» (Ιω. 8.37).

Η πίστη που προκάλεσε τον θαυμασμό του Χριστού δεν ήταν η πίστη ενός μαθητή Του, ούτε κάποιου συμπατριώτη Του Ιουδαίου, αλλά η πίστη ενός ειδωλολάτρη, ενός Ρωμαίου αξιωματικού. Ο Χριστός ανοίγεται στα Έθνη και αποστέλλει προς αυτά τους Μαθητές Του, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας, να βαπτίσουν αυτά στο όνομα της Τριαδικής Θεότητας και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια του λαού του Θεού.

Γ’ αυτό και η Eκκλησία επιτελεί το ιεραποστολικό της έργο σε λαούς που βρίσκονται «εν γη ερήμω, εν δίψει καύματος, εν γη ανύδρω» (Δευτερ. 32.10) για να είναι όλα τα έθνη εμπιστευμένα στον Χριστό και να βρουν τον εαυτό τους μόνο σ’ Αυτόν.

Η καθολικότητα, ως αποδοχή των πάντων εν Χριστώ, είναι για τους χριστιανούς λαούς η μεγαλειώδης διάσταση της οικουμενικότητας τους. Οι Χριστιανοί μέσα στην Εκκλησία είμαστε εκείνοι που κατέχουμε τα πάντα και είμαστε σαν εκείνους που δεν έχουν τίποτα, γιατί η καθολικότητα είναι ουσιαστικά μοιρασιά, μοιρασιά του πνευματικού πολιτισμού που είναι πάντα ταπείνωση, λεπτότητα και τρυφερότητα καρδιάς. Η εκκλησία που ξέρει ότι δέχεται τα πάντα από τον Κύριο της, που πήρε υπόσταση μόνο από το βλέμμα Του, αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τον απόλυτα φτωχό, και ο φτωχός δεν έχει ούτε καν τη συνείδηση μιας υπάρξεως που του ανήκει. Οι Χριστιανοί αισθανόμαστε ότι λαμβάνουμε τα πάντα από τον Κύριο μας και από την παρηγοριά των αδελφών μας.

Η προέκταση του μυστηρίου του Χριστού στη ζωή της Εκκλησίας μέχρι της συντέλειας του αιώνα συνεπάγεται όχι μόνο την πρόσληψη των εθνών στην Εκκλησία με την όλη πολιτιστική τους ταυτότητα, αλλά και την υπέρβαση τους στη λειτουργία του ενιαίου εκκλησιαστικού σώματος.

Η αλήθεια αυτή κάνει την Ορθοδοξία να συμβάλει ουσιαστικά στην πραγματικότητα του κόσμου και στη λειτουργική πληρότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και μέσα σε εποχές δύσκολες, να διακονεί με αγάπη και θυσία τον κάθε άνθρωπο, τον άνθρωπο της εποχής μας, τον όπου γης, ο οποίος καθημερινά αγωνίζεται και αγωνιά για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ενότητα του σύμπαντος κόσμου.

Ιερά Μητρόπολη Πάφου – Γιώργος Σαββίδης