kantonopou’s blog

Ήταν δικαιολογημένη η απορία των μαθητών του Χριστού. Γιατί τόσος πόνος και τόση δυστυχία σ’ αυτόν τον άνθρωπο; Η ανθρώπινη λογική αποδέχεται κάτι που είναι δίκαιο και απορρίπτει το άδικο. Και αναμένει αμοιβές για τους δικαίους και τιμωρίες για τους αδίκους. Ο άνθρωπος, όμως, αυτός δεν έζησε ούτε μια μέρα υγιής. Ήταν «εκ μήτρας πεπηρωμένος», ανάπηρος εκ γενετής. Πότε αμάρτησε για να τιμωρείται με τη στέρηση της όρασης του;

Ο Χριστός, ως παντογνώστης και δημιουργός του παντός, δίνει την απάντηση: Ούτε αυτός αμάρτησε, πώς εξάλλου ήταν δυνατό να αμαρτήσει πριν γεννηθεί, αλλ’ ούτε οι γονείς του. Δεν είναι όλες οι ασθένειες, ούτε όλες οι θλίψεις αποτέλεσμα της αμαρτίας. Πολλές φορές πάσχουν και οι δίκαιοι. Κι ο σημερινός τυφλός στερήθηκε το φως για κάποιο συγκεκριμένο λόγο: Ο Θεός ετοίμαζε την ημέρα της θεραπείας του για να δοξασθεί το όνομα Του.

Η σημερινή μεγάλη θαυματουργία του Χριστού μάς δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε το θέμα των θλίψεων από Χριστιανικής πλευράς. Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ζει το μαρτύριο μιας ισόβιας ταλαιπωρίας, μιας θλίψης που τον ακολουθεί παντού και δεν του δίνει το δικαίωμα ούτε και πρόσκαιρα να ξεχασθεί στη χαρά. Μα πολλές φορές κι εμείς βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση. «Ωδίνες θανάτου» και «κίνδυνοι Άδου» περικυκλώνουν πολλούς. Βίος άλυπος δεν υπάρχει για κανένα. Πολλές φορές λιποψυχούμε και σαν τον Δαβίδ αναφωνούμε: «Ινατί υπνοίς Κύριε; Ανάστηθι και μη απώση εις τέλος». Γιατί στ’αλήθεια, ο Θεός επιτρέπει, πολλές φορές χωρίς να φταίμε, να μας συναντήσουν θλίψεις, πόνος και ταλαιπωρίες;

Με τις θλίψεις δοκιμάζεται αλλά και ενδυναμώνεται η πίστη μας. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται πως ο Θεός «ως χρυσόν εν χωνευτηρίω» δοκιμάζει τους αγίους του. Όταν όλα μάς έρχονται βολικά δεν έχουμε λόγο να μη λέμε «δόξα σοι ο Θεός». Στις θλίψεις θα φανεί η πραγματική πίστη μας. Όπως η δύναμη του δένδρου φαίνεται στους ανέμους, όπως ο κυβερνήτης δείχνει τις ικανότητες του στην τρικυμία κι ο στρατιώτης στον πόλεμο, έτσι κι ο πιστός Χριστιανός αναδεικνύεται στις θλίψεις. Αν ο εκ γενετής τυφλός δεν δοκιμαζόταν σ’ εκείνο το μακροχρόνιο καμίνι των θλίψεων δεν είναι σίγουρο αν θα επιδείκνυε εκείνη την πίστη μπροστά στους γραμματείς και τους φαρισαίους, έστω και αν «εξέβαλαν αυτόν έξω».

Οι θλίψεις έχουν, ύστερα, και παιδαγωγικό χαρακτήρα στη ζωή μας. Είναι γνωστό πως «ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται». Όπως οι γονείς για να συγκρατήσουν τα παιδιά τους από πτώσεις και κινδύνους κάποτε τα τιμωρούν, έτσι κι ο Θεός θέτει εμπόδια σε κάποιες επιδιώξεις μας, των οποίων η έκβαση δεν θα ήτο προς το πνευματικό συμφέρον μας. Ο Θεός γνωρίζει και το μέλλον μας το οποίο εμείς αγνοούμε. Βλέποντας μας να προχωρούμε προς το κακό, θέτει εμπόδια για να μας παρακινήσει σε αλλαγή πορείας. Τέτοια εμπόδια είναι μια ασθένεια, ένα δυστύχημα, κάτι που δεν το προγραμματίσαμε.

Οι θλίψεις, άλλοτε, συμβάλλουν στη δόξα του Θεού, όπως ο ίδιος ο Χριστός μάς αποκάλυψε σήμερα. Τόσα χρόνια στο σκοτάδι και τη δυστυχία, ο ιαθείς τυφλός έγινε αιτία να δοξασθεί ο Θεός και να φανούν τα σωτήρια έργα του στους ανθρώπους. Έγινε αιτία να φανεί πως ο Χριστός, που από το χώμα δημιουργεί τα μάτια που έλειπαν από τον τυφλό, ήταν ο ίδιος που πριν χρόνια πολλά δημιούργησε ολόκληρο τον άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο.

Πολλές φορές το μαρτύριο των αγίων μας έφερε στην πίστη τους ίδιους τους δημίους τους ή ειδωλολάτρες που παρακολουθούσαν την άθληση τους. Αυξανόταν έτσι η Εκκλησία και δοξαζόταν το όνομα του Θεού. Πόσες, εξάλλου, φορές κι εμείς βλέποντας την υπομονή και την καρτερία κάποιων ανθρώπων στις θλίψεις που συναντούν δεν παρακινούμαστε σε θεοσέβεια;

Οι θλίψεις βοηθούν και στην περιστολή του εγωισμού μας και στην καλλιέργεια της ταπείνωσης. Η υγεία, ο πλούτος, τα αξιώματα, οι επιτυχίες, προκαλούν εγωισμό. Αντίθετα οι θλίψεις μάς προσγειώνουν. Μας αναγκάζουν να δούμε τα όρια και τις δυνατότητες μας.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Αν ο Θεός επιτρέπει θλίψεις στους ανθρώπους για τους δικούς Του λόγους, εμείς οφείλουμε, δείχνοντας «σπλάγχνα οικτιρμών» να ανακουφίζουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας. Με τις θλίψεις και τον πόνο των άλλων δοκιμάζεται και η δική μας αγάπη προς τον πλησίον. Προσγειωνόμαστε κι εμείς, αφού «της αυτής κοινωνούμεν φύσεως». Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής «καθήμενος και προσαιτών» δεχόταν και την ευσπλαγχνία της κοινωνίας.

Στις μέρες μας, όσο κι αν η φτώχεια, στα μέρη μας, υποχώρησε, υπάρχουν πολλοί που στερούνται ακόμα και τα αναγκαία. Θα μπορούσε ο Θεός, ως παντοδύναμος, και από το μηδέν να θεραπεύσει τις ανάγκες όλου του κόσμου. Δεν το κάνει γιατί θέλει να παρακινήσει κι εμάς να δείξουμε «το συμπαθές και φιλάνθρωπον» προς τον πλησίον. Όπως ακριβώς όταν χόρτασε τους πεντακισχιλίους στην έρημο ζήτησε πρώτα από τους μαθητές να φέρουν ό,τι είχαν εκείνοι, τα δύο ψάρια και τα πέντε ψωμιά, έστω κι αν του ήταν αχρείαστα. Έδιναν οι μαθητές την συνεισφορά τους για τους συνανθρώπους τους.

Σήμερα, λοιπόν, που διεξάγεται ο καθιερωμένος έρανος για τους τυφλούς, καλούμαστε κι εμείς όλοι, να συμβάλουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στην απάμβλυνση του πόνου και των προβλημάτων της ομάδας αυτής των συνανθρώπων μας. Δεν είναι μόνο τα θέματα διατροφής και συντήρησης, είναι και οι ιατροφαρμακευτικές ανάγκες αυξημένες σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Στο δίσκο που θα περιαχθεί ας δώσουμε όλοι εκ του περισσεύματος της αγάπης μας. Η Ιερά Μητρόπολη Πάφου θα αναλάβει να αποστείλει στον προορισμό τους τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν.

Μετ’ ευχών εγκαρδίων

                                                                                              † Ο Πάφου Γεώργιος.

Εγκύκλιος του Μητροπολίτου Πάφου κ.κ Γεωργίου για διεξαγωγή εράνου υπέρ των τυφλών. 9 Μαΐου 2010