Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Υπάρχει ανάσταση των νεκρών;
Συγγραφέας: kantonopou στις 10 Απριλίου, 2010
Όλα τα βλέμματά σας στρέφονται σε μένα, αγαπητά αδέλφια, εκφράζοντας σήμερα μία μοναδική ερώτηση: Υπάρχει ανάσταση νεκρών; Αυτή την ερώτηση υποβάλατε πολλές φορές στην επιστήμη, στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στην ιστορία, στον πνευματισμό και στη χειρομαντεία.
Με την ψυχή γεμάτη από διαφορετικές αβέβαιες απαντήσεις αμφιταλαντεύεστε και απευθύνεστε σήμερα στην Εκκλησία με την ίδια ερώτηση: Υπάρχει ανάσταση των νεκρών;[…] Όμως εγώ είμαι καλεσμένος για να σας μιλήσω μόνο εν ονόματι της πίστης του Χριστού και θα σας δώσω την απάντηση στο όνομα αυτής της πίστης:
Οι νεκροί χρειάζεται να αναστηθούν, οι νεκροί πρέπει να αναστηθούν και οι νεκροί ήδη αναστήθηκαν.
Οι νεκροί ήδη αναστήθηκαν! Αυτό είναι σημαντικό. Το ισχυρίστηκαν οι Απόστολοι του Χριστού την πεντηκοστή ημέρα μετά το θάνατο του Δασκάλου τους.[…]
Τη φλογερή γλώσσα έλαβαν οι απόστολοι όταν είδαν με τα μάτια τους το Δάσκαλό τους μετά το θάνατο – αυτή είναι η απόδειξή τους.
Αυτοί δεν χρησιμοποιούν στην απόδειξη ούτε τα μαθηματικά ούτε τη λογική, αλλά την πιο σκληρή εμπειρία. Οι αποδείξεις τους είναι εντελώς της φύσης των αισθήσεων. Εάν αυτό που εκείνοι παρατήρησαν με τις αισθήσεις τους είναι μη λογικό και παράδοξο, δεν θέλουν να ξέρουν!
Ξέρουν μόνο εκείνα που και ισχυρίζονται, δηλαδή ότι με τα μάτια τους είδαν ζωντανό τον άνθρωπο που ως νεκρός ήταν θαμμένος στη γη.
Όποιος ζητά απ’ αυτούς να αποδείξουν ότι είδανε, αυτός ζητά η δυνατότερη απόδειξη να αποδεικνύεται με τις πιο αδύναμες αποδείξεις.
Διότι σ’ αυτήν την περίπτωση και τα μαθηματικά και η λογική είναι πιο αδύναμα ως απόδειξη από ένα ορατό γεγονός. Για κάθε ορατό γεγονός φτάνουν σήμερα μόνο δύο μάρτυρες στο δικαστήριο. Όμως εδώ δεν πρόκειται για δύο αλλά για δώδεκα. Αυτοί δεν αποδεικνύουν το ορατό γεγονός με τίποτα, αλλά το βεβαιώνουν μ’ όλη τους τη ζωή και την εργασία. Αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στο κήρυγμα εκείνου που είδαν τα μάτια τους. Εξαιτίας αυτού εγκαταλείπουν τις εστίες τους, τις οικογένειές τους, την πατρίδα τους και εκτίθενται σε φοβερές απαξιώσεις, διώκονται, υπομένουν τα φοβερότατα βασανιστήρια και για χάρη του στο τέλος πεθαίνουν. Εάν οι απόστολοι ισχυρίζονταν την ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς και γι’ αυτό τον ισχυρισμό έπαιρναν μαρμάρινα παλάτια δίπλα στον Ηρώδη στα Ιεροσόλυμα η το επάγγελμα του συγκλητικού στη Ρώμη, αμέσως ο ισχυρισμός τους θα έδειχνε ψεύτικος. Όμως, το κήρυγμά τους παίρνει όψη αλήθειας από τη στιγμή, που ξεκινούν γι’ αυτό τους το κήρυγμα να θυσιάζουν τις περιουσίες τους, το χρόνο, τους φίλους, την υγεία και την ευτυχία τους.
Όταν πρώτη φορά οι απόστολοι μίλησαν περί του αναστημένου Χρηστού, οι άνθρωποι γελούσαν και τους αποκαλούσαν μεθυσμένους.
Όταν μίλησαν για δεύτερη φορά, οι άνθρωποι δεν γελούσαν, αλλά μπόρεσαν να τους αποκαλέσουν πληρωμένους. όταν οι άνθρωποι τους έβαλαν στα μαρτύρια και πάλι άκουσαν τα ίδια λόγια από το στόμα τους, τότε άρχισαν να το σκέφτονται. Και
μόλις είδαν οι άνθρωποι ότι ούτε το αίμα τους δεν λυπούνται να χύσουν προκειμένου να μιλήσουν περί αναστάσεως, τους πίστεψαν. Όχι η λογική αλλά το αίμα των μαρτύρων απέδειξε την ανάσταση του Χριστού.
Αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να νομίζουμε ότι οι απόστολοι θεωρούσαν το κήρυγμά τους περί αναστάσεως των νεκρών σαν κάποιο φανταστικό και γι’ αυτό ελκυστικό σκηνικό στο ηθικό τους κήρυγμα, που, δήθεν, γι’ αυτούς θα ήταν κύριο.
Όχι• αντίθετα, εκείνοι παντού τόνιζαν το γεγονός της ανάστασης του Χριστού ως το κύριο γεγονός, που εκείνοι γνώριζαν ως το μέγιστο νέο, που εκείνοι έφερναν, και ως το πιο σωτήριο ευαγγέλιο, που πρέπει να αποτελέσει τη νέα βάση στο ανθρώπινο δίκαιο και την ευτυχία στη γη.[…]
Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους: Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε εκ νεκρών, τότε είναι παράλογο το κήρυγμά μας. (Α Κορ. 15,4). Κατά τον ίδιο τρόπο και για μας η πίστη στην ανάσταση πρέπει να είναι το κύριο πράγμα.
Αφού, χωρίς αυτό, όλη η υπόλοιπη πίστη μας είναι παράλογη και περιττή. Είναι παράλογο, χωρίς αυτό, και το κήρυγμά μου. Τότε μπροστά σας εδώ θα έμοιαζα με το νερόμυλο, που διώχνει το νερό, ενώ αλέθει τον άνεμο. Θα ήμουν το πιο μίζερο πλάσμα στη γη, εάν σας κήρυττα την ανάσταση, ενώ ο ίδιος δεν πίστευα σε αυτήν. Θα ήμουν ο πιο ασυνεπής άνθρωπος στη γη, εάν σας συμβούλευα να είστε αισιόδοξοι, διότι οι νεκροί είναι πηλός και τίποτα παραπάνω απόπηλός![…]
Εάν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί από τους νεκρούς, τότε κανένας από τους νεκρούς δεν έχει αναστηθεί.[…]
Ο ζωντανός Χριστός είναι εγγύηση της πίστης μας. Ο Χριστός, που έζησε καμιά τριανταριά χρόνια στη Γαλιλαία και στην Ιουδαία, δεν έπραξε ούτε ένα εκατομμυριοστό των θαυμάτων εκείνων που έπραξε ο Χριστός, που μετά το θάνατο εμφανίστηκε στους μαθητές Του. Αυτός ο άλλος Χριστός ακριβώς θεμελίωσε το χριστιανισμό. Αυτός ο άλλος Χριστός είναι η κύρια εγγύηση της πίστης μας στο νόημα της ζωής και στην ανάσταση των νεκρών.[…]
Ο Θεός δεν δημιούργησε τη ζωή για να έχει τι νακαταστρέφει. Ο Θεός αγαπά να δείχνει τη δημιουργική Του δύναμη και όχι την καταστρεπτική. Όλα όσα δημιούργησε, τα δημιούργησε για να εξελίσσονται και να ζουν.[…]
Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά παρότρυνση στη ζωή. Ο θάνατος κάνει τη ζωή πιο δυναμική. Ο θάνατος δεν είναι το αφεντικό αλλά ο υπηρέτης, υπηρέτης του Θεού και της ζωής.[…]
Ας ομολογήσουμε, αδέλφια, τον Θεό ως τον κυρίαρχο της ζωής και όχι τον θάνατο. Αυτή η ομολογία θα μας οδηγήσει στην εμπιστοσύνη προς τον ουράνιο Πατέρα μας, που θα γεμίσει την ψυχή μας με χαρά και προσευχή.[…] «…Δημιουργέ των ζωντανών ανάστησε τους νεκρούς, δημιούργησε σε μας τους ζωντανούς την πίστη στην ανάσταση, αφού χωρίς αυτή την πίστη είμαστε ζωντανοί νεκροί, και επισκέψου μας μετά το θάνατο, ώστε και εμείς, αν και νεκροί, να έρθουμε στη ζωή…Αμήν».
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.