kantonopou’s blog

Μόλις εμφανίσθηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος στο προσκήνιο της ιστορίας άρχισε να κηρύττει· «μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Το ίδιο έκανε και ο Χριστός μετά τη σύλληψη του Προδρόμου από τον Ηρώδη τον Αντίπα. «Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν· μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4,17).

Παρατηρούν οι ερμηνευτές του ευαγγελίου και οι θεολόγοι της Εκκλησίας μας ότι με την έναρξη του κηρύγματος του Προδρόμου και του Χριστού δύο πράγματα τονίζονται και εξαγγέλλονται. Η μετάνοια του ανθρώπου, που πρέπει να γίνει πάραυτα, και το είδος της βασιλείας του Χριστού. Είναι βασιλεία των ουρανών.

Δεν είναι κοσμική, επίγεια, με μεγαλοπρέπεια, τιμές, δόξες, παρελάσεις στρατούς, μουσικές, χλιδή, πλούτο, επίδειξη δυνάμεως και πυγμής και πατάξεως κάθε αντιτιθεμένου και διαφωνούντος μ’ αυτήν. Έχει μια δόξα ουράνια που λίγοι την αντιλαμβάνονται και είναι ακατανόητη από την ανθρώπινη λογική. Κυριαρχεί η σιωπή, το μυστήριο, η απόκρυψη της θεότητας, η ταπείνωση της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού. Οι χιλιαστικές, υλιστικές, ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις περί ενός κοσμικού Μεσσία πατάσσονται ευθύς εξ αρχής του κηρύγματος του Προδρόμου και του Χριστού.

Πριν το κήρυγμα, η ίδια η μορφή του Προδρόμου αποκαλύπτει την ουσία της βασιλείας των ουρανών. Ασκητής, νηστευτής άνευ προηγουμένου· μέλι και ακρίδες έτρωγε σ’ όλη του την ζωή. Το ένδυμά του, στην απλότητά του, μόνο με το ένδυμα του Αδάμ μπορούσε να συγκριθεί. Η μόνη διαφορά ότι το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλου αντί φύλλων συκής. Ησυχαστής και ερημίτης αλλά συγχρόνως φλογερός προφήτης και κοινωνικός αναμορφωτής. Έζησε και έδρασε κατά τέτοιο τρόπο που χαρακτηρίστηκε ως επουράνιος άνθρωπος και ως επίγειος άγγελος. Καμμία σχέση με αξιώματα, με κοινωνική προβολή, με πλούτο, ανέσεις και ραστώνη. Η αμοιβή, της ουράνιας κυριολεκτικώς ζωής του, υπήρξε το μαρτυρικό του τέλος. Αλλά και η ζωή του Χριστού αποκαλύπτει το είδος της βασιλείας του.

Γεννήθηκε εκ παρθένου διά Πνεύματος αγίου σ’ ένα σταύλο ανάμεσα σε ζώα. Τον υποδέχθηκαν άγγελοι και ποιμένες. Φάνηκε το αστέρι και ήρθαν να προσκυνήσουν οι μάγοι. Τον αναγνωρίζει και ο Συμεών ο Θεοδόχος και η Άννα η προφήτις. Γίνεται φυγάς, μετανάστης και πρόσφυγας, για να σωθεί από τον Ηρώδη. Αυτός που θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες, περιμένει να σωθεί από το δίκαιο Ιωσήφ. Γυρίζει από την Αίγυπτο και ζη στην αφάνεια, υποτασσόμενος στους φαινομενικούς γονείς του μέχρι τα 30 του χρόνια. Βα-πτίζεται όπως όλοι, ασκείται στην έρημο και επί τέλους αρχίζει την δημόσια δράση. Κηρύττει, κάνει θαύματα παντοειδή, κάποια στιγμή ξηραίνει μια συκιά, στέλνει στο γκρεμό τα γουρούνια που έτρεφαν παράνομα οι Γαδαρηνοί και δύο φορές παίρνει το φραγγέλιο και διώχνει τους εμπόρους από το ναό.

Υπάρχουν λοιπόν στη ζωή και δράση του Χριστού θεϊκά σημεία, αποκαλύψεις της θείας δόξας και δυνάμεως, ενδείξεις του ποιος είναι ο Χριστός και ποια είναι η βασιλεία του, αλλά όλα αυτά είναι συγκρατημένα και λίγα άτομα τα αντιλαμβάνονται. Και εάν εξαιρέσει κανείς τις ελάχιστες τιμωρίες του Χριστού απουσιάζει εντελώς ο κομπασμός, η έπαρση, η ανθρώπινη δόξα, η ηγεμονική συμπεριφορά, η απόσταση και το επίσημο πρωτόκολλο από τη ζωή του. Κυριολεκτικά ο Χριστός κρύβει τη θεία του δόξα και δύναμη. Επιπλέον η δράση του συνοδεύεται από αναρίθμητες περιπτώσεις εξευτελισμού, διαπομπεύσεως, ταπεινώσεως, συκοφαντίας και μιας άνευ προηγουμένου κακίας.

Ο Χριστός επιδεικνύει αφάνταστη ανοχή, υπομονή, αυτοσυγκράτηση και αγάπη σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Δεν τιμωρεί κανένα. Μένει συνεχώς στην αφάνεια. Υποχωρεί στην έρημο, όταν κάποιες ελάχιστες φορές, οι άνθρωποι διηγερμένοι από την ικανοποίηση των ζωτικών ενστίκτων τους πάνε να τον κάνουν βασιλιά. Απαγορεύει σ’ αυτούς που κάνει ιάσεις να τις εξαγγέλλουν, μιλά με παραβολές ώστε να τον καταλαβαίνουν μόνο όσοι ψάχνουν και ενδιαφέρονται.

Εκτός των όσων προαναφέραμε υπάρχουν και τέσσερα ξεχωριστά σημεία του ευαγγελίου που δείχνουν ξεκάθαρα τι είδους βασιλεία είναι η βασιλεία των ουρανών.

Στο πρώτο ο Χριστός λέγει στον Πιλάτο που τον κατηγορεί ότι θέλει να γίνει βασιλιάς ότι «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (Ιω. 18,36).

Στο δεύτερο μαλώνει τον Πέτρο που έκοψε το αυτί του δούλου του αρχιερέως και τον ενημερώνει ότι αν ήθελε βοήθεια θα φώναζε χιλιάδες αγγέλων και ότι όσοι παίρνουν μαχαίρι για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους θα πεθάνουν με μαχαίρι (Ματθ. 26,52-53 και Ιω. 18,11).

 Στο τρίτο ξεκαθαρίζει στους μαθητές του που θέλουν πρωτοκαθεδρίες ότι όποιος θέλει να γίνει μέγας να γίνει διάκονος και όποιος θέλει να είναι πρώτος να γίνει δούλος διότι στη βασιλεία του τα πράγματα είναι αντίθετα με τα όσα συμβαίνουν στις κοσμικές βασιλείες (Ματθ. 20,25-28).

 Στο τέταρτο ξευτελίζει το ίνδαλμα των Ιουδαίων περί κοσμικού Μεσσία ανεβαίνοντας σ’ ένα γαϊδουράκι όταν αυτοί τον υποδέχονται σαν βασιλιά στα Ιεροσόλυμα.

Το γαϊδουράκι αυτό θα θυμίσει στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο «το άσαρκο και ανήμπορο άλογο του δον Κιχώτη» και θα τον αναγκάσει να πει ότι· «Ήταν πραγματικά ασύλληπτα απόμερη και ιστορικά ουδέτερη η ζωή του Ιησού… Ο Μωϋσής ήταν ηγέτης λαού, ο Δαυίδ ήταν βασιλιάς και ήρωας, ο Μωάμεθ πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης. Τι ήταν ο Ιησούς; ‘‘Ιστορικά’’ τίποτα. Ο Μωϋσής, ο Δαυίδ, ο Μωάμεθ υπήρξαν νικητές. Ο Ιησούς νικήθηκε· νικήθηκε μάλιστα, χωρίς να προσέξει κανένας λαός ούτε αυτή την ήττα του, γιατί δεν είχε την ευθύνη της ιστορικής ζωής του λαού του. Έζησε απόμερα κι από τον ίδιο τον λαό του και πέθανε χωρίς κανένας ιστορικά συνειδητός σύγχρονός του να προσέξει τον θάνατό του…Μόνο οι φτωχοί και οι άρρωστοι ακουμπούσαν επάνω του και κάτι περίμεναν αλλά κι αυτό έγινε έξω από το πλαίσιο της ιστορίας, γιατί ο Ιησούς δεν ήταν Σπάρτακος για να ξεσηκώσει τους σκλάβους και τους άμοιρους κάνοντάς τους θηρία κι εγκληματίες. Ο Ιησούς ήταν το αρνίον, ο αμνός. Τι θέση μπορεί να έχει στην ιστορία ένας αμνός;» (Ο χριστιανισμός και η εποχή μας, βιβλιοπωλείο Εστίας, Ιανουάριος 2004, σελ.71-72).

* * *

Δυστυχώς αυτά τα αυτονόητα για πολιτικούς και φιλοσόφους και διανοητές αλλά και για όλους τους απλούς αναγνώστες της Γραφής, δεν τα πρόσεξε η δυτική χριστιανοσύνη. Έτσι ιδρύθηκε το Βατικανό, ένα κοσμικό θρησκευτικό κράτος, με στρατό, αστυνομία, φυλακές, δικαστήρια, ιερά εξέταση, μηχανισμούς προπαγάνδας-μη ξεχνάμε ότι η λέξη προπαγάνδα εισήλθε στη σημερινή της σημασία από τη πράξη του Βατικανού-πρεσβείες, διπλωματία, πολιτικά δρώμενα, τράπεζες, επισημότητες και μεγαλοπρέπεια, δημοσιότητα και διαφήμιση και άλλα τινά. Το Βατικανό είναι ο εξευτελισμός και η διαστροφή του αρχέγονου χριστιανισμού. Και δυστυχώς θεμελιώθηκε σ’ ένα μέρος που αφθονούν οι κατακόμβες, σ’ ένα μέρος που το αίμα που έχυσαν κρατικοί άρχοντες για πολιτικούς λόγους και κρατικές βιοθεωρίες δεν στέγνωσε ακόμη. Υποστηρίζουν μεγάλοι θεολόγοι της Εκκλησίας μας, ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι άλλες αιρετικές αποκλίσεις του Παπισμού και ήμασταν ενωμένοι ακόμη, και μόνο το Βατικανό, θα έπρεπε να μας κάνει να χωρισθούμε απ’ αυτούς και να τους στιγματίσουμε σαν αιρετικούς πρώτης τάξεως.

Δυστυχώς η τακτική του Βατικανού, όπως και η αδυναμία του ανθρώπου για εφήμερη και επιφανειακή δόξα, αρχίζει να επηρεάζει και τους ορθόδοξους εκκλησιαστικούς ηγέτες. Κάνουν επισκέψεις βιτρίνας και δέχονται να τους υποδέχονται «με τιμές αρχηγού κράτους». Aνταλλάσσουν πολυτελή δώρα και μιμούνται τα επίσημα πρωτόκολλα των κρατών και των μεγάλων διεθνών και οικονομικών οργανισμών. Αυτοί που έχουν τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών (Ματθ.16,19) εναβρύνονται να παίρνουν τα κλειδιά των πόλεων που τους δίνουν οι δήμαρχοι. Αποφεύγουν να διδάξουν και να συστήσουν στις κρατικές αρχές το «ενός δε έστι χρεία» (Λκ. 10,42).

Αυτοί που βρίσκονται «εις τύπον και τόπον Χριστού» καταναλίσκουν το πρόγραμμά τους κυρίως σε τραπέζια με κοσμικούς ηγέτες, σε δεξιώσεις και επίσημες τελετές, σε συναντήσεις με κοινωνικούς φορείς, και αποφεύγουν να συναντήσουν εργάτες, φυλακισμένους, τσιγγάνους, περιθωριακούς, αποκλήρους και περιφρονημένους. Και αν κάποτε αυτό γίνει, γίνεται υπό το φως της δημοσιότητας, τους προβολείς των Μ.Μ.Ε., τα εύγε των ανθρώπων του κόσμου. Πουθενά δεν βρίσκει κανείς τη φυγή του Χριστού στην έρημο, τη μυστικότητα και τη σιωπή που διέκρινε τη δημόσια δράση του, το απλούν και ανεπιτήδευτο της διαβιώσεως του. Οι δημόσιες δηλώσεις και τα ανακοινωθέντα τους μιμούνται και αντιγράφουν τις δηλώσεις των πολιτικών ηγετών. Περί εγκοσμίου ειρήνης, περί ατομικών δικαιωμάτων, περί καταπαύσεως πολέμων και τρομοκρατίας, περί αποφυγής της φτώχειας και άλλων τινών χωρίς όμως να στηλιτεύεται η κτηνωδία των μεγάλων δυνάμεων, των ισχυρών του κόσμου, και η παντοειδής ροπή προς την αμαρτία όλων των ανθρώπων που έχουν ως αποτέλεσμα τα προαναφερόμενα κακά.

Εκτός τούτων όμως, ο Χριστός μιλά για ειρήνη με το Θεό, για υποχρεώσεις και όχι για δικαιώματα, για δικαιώματα του Θεού που συνεχώς παραθεωρούνται από το σύγχρονο πολιτισμό, για θυσία αθώων για να ζήσει και να σωθεί ο κόσμος, για κένωση των πλουσίων και δυνατών από το πλούτο τους και τη δύναμή τους, αλλά και για κατά Θεό αντιμετώπιση των διαφόρων κακών και συμφορών με υπομονή, ελπίδα, πίστη. Τέλος μιλά για σταυρό, για αυταπάρνηση, για θάνατο του εγώ, για ανάσταση και αιώνια ζωή. Αυτές όμως οι αναφορές σπάνια, αν όχι καθόλου, εμφανίζονται στα επίσημα ανακοινωθέντα των εκκλησιαστικών ηγετών. Δείγμα και αυτό ότι η εξουσία τους κατάντησε να είναι «εκ του κόσμου τούτου».

 ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ  – ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Πηγή:http://www.pmeletios.com/