kantonopou’s blog

Είναι φανερή στη ζωή όλων μας η αναζήτηση της ανέσεως. Επιδιώκουμε αυτό που δεν θα μας ταλαιπωρήσει, αυτό που θα εξασφαλίσει συνθήκες άνετης και ευχάριστης ζωής. Στην εποχή μας μάλιστα, που η επιστήμη και η τεχνική με τις εκπληκτικές προόδους τους έχουν κάνει υπόθεση λίγων απλών ενεργειών και μερικών λεπτών της ώρας εργασίες που άλλοτε ήταν και κοπιαστικές και χρονοβόρες, η άνεση και η ευκολία δεν αποτελούν απλή επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά επίμονη απαίτηση. Αν είναι δυνατόν όλα να γίνουν με το απλό πάτημα ενός κουμπιού.

Η νοοτροπία αυτή, που επικρατεί ευρύτατα σήμερα, επηρεάζει δυστυχώς και τους ανθρώπους της Εκκλησίας, τους πιστούς χριστιανούς, που βέβαια άλλο ήθος καλούνται να καλλιεργούν στη ζωή τους.

Μέσα στην Αγία Γραφή ο άνθρωπος που επιθυμεί να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου, παρουσιάζεται άλλοτε σαν μαθητής, σαν στρατιώτης πολεμιστής, άλλοτε σαν αθλητής, δρομέας, πυγμάχος, παλαιστής. Εικόνες έντονες, πολύ εκφραστικές του κόπου και της μεγάλης προσπάθειας που απαιτεί η στράτευση στο στρατό του Χριστού. Ο αυθεντικός χριστιανός, ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος είναι αγωνιστής.

«Ἀγών ἐστιν ὁ παρών καιρός· οὐκοῦν τοῦ πυκτεύειν χρεία· πόλεμός ἐστι καί μάχη. Οὐδείς ἐν πολέμῳ ζητεῖ ἄνεσιν, οὐδείς ἐν πολέμῳ ζητεῖ τρυφήν…», λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η παρούσα ζωή είναι αγώνας. Ανάγκη λοιπόν να παλεύουμε, να πυγμαχούμε. Έχουμε πόλεμο και μάχη. Κανείς στον πόλεμο δεν ζητεί ανέσεις.

Έτσι είναι. Ο μαχητής του μετώπου αγόγγυστα υπομένει τον κόπο, την αγρυπνία, το κρύο, τη ζέστη, την πείνα, τη στέρηση, την κακουχία, τον κίνδυνο, τα πάντα. Ένα τον ενδιαφέρει: η νίκη. Και για τη νίκη είναι έτοιμος τα πάντα να υπομένει, τα πάντα να δώσει, ακόμη και τη ζωή του.

Για τους πιστούς χριστιανούς η άνεση, οι απολαύσεις, οι δόξες και τιμές δεν είναι σ’ αυτή τη ζωή. Αυτά όλα μας περιμένουν στον μέλλοντα κόσμο. Τώρα είμαστε στα σκάμματα, στο στάδιο, στον αγώνα, «τά δέ μέλλοντα, ἔπαθλα καί στέφανοι καί βραβεῖα», λέγει ο ιερός Πατήρ. Στη μέλλουσα ζωή μας περιμένουν τα βραβεία, που πλούσια θα τα δώσει ο αγωνοθέτης και στεφανοδότης Κύριος στους πραγματικούς αγωνιστές. Όπως λοιπόν ο αθλητής στο σκάμμα και με ιδρώτα και σκόνη και με κόπους πρέπει να μάχεται, έτσι και ο δίκαιος άνθρωπος εδώ πολλά πρέπει να υπομένει και όλα να τα υποφέρει με γενναιότητα, «εἰ γε μέλλοι λαμπρούς ἀπολήψεσθαι τούς στεφάνους ἐκεῖ», αν βέβαια επιθυμεί να βραβευθεί με λαμπρά στεφάνια εκεί.

Ας μη ραθυμούμε λοιπόν, αλλά «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἡμῶν τόν λογισμόν ἀκμάζοντα καί νεαρόν ἔχωμεν», κάθε μέρα να έχουμε δυνατή και ακμαία τη σκέψη μας και με αποφασιστικότητα να διεξάγουμε τη μάχη, για να έχουμε και την «ἄνωθεν συμμαχίαν», την ακαταμάχητη βοήθεια του Θεού, ώστε «τοῦ πονηροῦ τούτου θηρίου, τοῦ ἐπιβούλου λέγω τῆς σωτηρίας τῆς ἡμετέρας, την κεφαλήν συντρῖψαι δυνηθῶμεν».

Παλεύουμε με τον διάβολο, που με μανία πολεμά τη σωτηρία μας, και προκειμένου να συντρίψουμε την κεφαλή αυτού του πονηρού θηρίου, χρειάζεται αγώνας σφοδρός και πόλεμος μεγάλος.

Ο απόστολος Πέτρος παρουσιάζει τον διάβολο σαν λιοντάρι που βρυχάται και περιπατεί ανάμεσά μας με μανία ζητώντας ποιον να κατασπαράξει. «Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8). Η εικόνα είναι φοβερή. Ας φαντασθούμε ένα λιοντάρι να έχει ξεφύγει από το κλουβί του ζωολογικού κήπου κάποιας πόλεως και να τρέχει στους δρόμους της πεινασμένο και άγριο, έτοιμο να κατασπαράξει όποιον βρει μπροστά του. Φόβος και τρόμος!

Υπάρχει όμως πολύ πιο άγριο λιοντάρι, που είναι μάλιστα και αόρατο, γι’ αυτό και είναι πολύ φοβερότερο. Το λιοντάρι αυτό, ο πονηρός δαίμων, δεν απειλεί το σώμα, αλλά ζητεί με μανία να καταστρέψει ψυχές.

Παλεύουμε ακόμη με τον κόσμο της αμαρτίας, που «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», βρίσκεται παραδομένος στην εξουσία και επίδραση του πονηρού δαίμονος (Α΄ Ιω. ε΄ 19). Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ολέθρια νοοτροπία του, τις αντίθεες διαθέσεις του, την πονηρία, την έχθρα του, την υψηλοφροσύνη, τη σαρκικότητα και την υλοφροσύνη του.

Παλεύουμε πιο πολύ μ’ έναν ακόμη χειρότερο εχθρό, με τον κατώτερο, τον εμπαθή εαυτό μας, που επαναστατεί συχνά κατά του νόμου του Θεού, που είναι διχασμένος και αντιφατικός, ώστε μας εξωθεί στο να εργαζόμαστε αυτό που δεν θέλουμε, να κάνουμε αυτό που μισούμε.

Πώς μπορούμε λοιπόν να εφησυχάζουμε, όταν τόσοι σκληροί και ασυμβίβαστοι εχθροί μας πολεμούν και ζητούν να μας οδηγήσουν στην αιώνια απώλεια και καταστροφή;

«Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενής πύλης», μας προτρέπει ο Κύριος (Λουκ. ιγ΄ 24). «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως», λέγει στο μαθητή του Τιμόθεο και στον καθένα από μας ο απόστολος Παύλος (Α΄ Τιμ. στ΄ 12).

Όλοι μας καλούν σε αγώνα· όχι σε καλοπέραση. Σε πάλη· όχι σε άνεση, σε νήψη και προσοχή· όχι σε εφησυχασμό και χαλάρωση.

Διότι «ἀγών ἐστιν ὁ παρών καιρός». Αγώνας που θα οδηγήσει με τη χάρη του Θεού στην αιώνια απόλαυση και μακαριότητα του ουρανού. Γι’ αυτό και με προθυμία να τον αναλάβουμε και με τη βοήθεια του Θεού να τον διεξάγουμε, ώστε να απολαύσουμε «τα μέλλοντα έπαθλα και στεφάνους και βραβεία».

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1989 

Πηγή:http://www.xfd.gr