kantonopou’s blog

Τό βλέπουμε. Τό ζούμε. Μας προβληματίζει και μας θλίβει. Κρίση άξιων τό ονομάζουμε. Πνευματική άκαρπία. Ηθική ξηρασία. Θρίαμβο του κακού. Ή κοινωνία, ή οικογένεια, τα άτομα μοιάζουν μέ έρημη χώρα. Κοιτάζουμε γύρω μας και τί αντικρίζουμε; Δεν είναι μόνο ή κοινωνική αθλιότητα.

Είναι ή κυριαρχία της απανθρωπιάς, της εκμεταλλεύσεως. Ή αδιαφορία γιά τον συνάνθρωπο και τά προβλήματα του. Ή περιθωριοποίηση τής καλοσύνης, της στοργής, τής συμπάθειας. Τό πάγωμα τής αγάπης μέσα στις ψυχές, οι πέτρινες καρδιές πού ανέχονται τό «ός μεν πείνα, ός δέ μεθύει» (Α’ Κορινθ. ια’ 21).

Και τό ερώτημα: Γιατί αυτή ή ερημιά; Γιατί αυτή ή παγωνιά, ή άκαρπία; Έπαψαν οί άνθρωποι νά καλλιεργούν τούς αγρούς τής αγάπης; Χάθηκε ό καλός σπόρος; Εξαφανίσθηκε ό ζωογόνος ήλιος τής καλοσύνης; Στέρεψαν οί καταρράκτες τού ουρανού; Τήν απάντηση μάς τήν έδωσε ό Κύριος μέ τήν θαυμάσια παραβολή τού Σπορέως: «Έξήλθεν ό σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. Και έν τω σπείρειν αυτόν ό μεν έπεσε παρά τήν όδόν, και κατεπατήθη, και τά πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό· και έτερον έπεσεν έπί τήν πέτραν, και φυέν έξηράνθη δια τό μή έχειν ίκμάδα· και έτερον έπεσεν έν μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αί άκανθαι άπέπνιξαν αυτό» (Λουκ. η’ 5-7).

Πλούσιος και εκλεκτός ό σπόρος, άκαρπη ή γή. Ό λόγος, δηλαδή, τού Θεού, παντοδύναμος και καρποφόρος, δεν έλειψε άπό τή γή μας. Ή πρόσφορη και καρπερή γή έλειψε άπό τον Λόγο. Απουσίασε ή πρόθυμη αποδοχή τού λόγου τού Θεού άπό τούς ανθρώπους.

Ό Θεός δέν άφησε τούς ανθρώπους. Οί άνθρωποι άφησαν και απομακρύνθηκαν άπό τον Θεό. Ή αναγεννητική χάρη Του δέν έπαυσε μυστικά και φανερά νά εργάζεται μέ τρόπους θαυμαστούς μέσα στις ψυχές. Ή ανθρώπινη κακία αντιδρά και άπωθεί τις επισκέψεις τής αγάπης τού Θεού. Τό έλεος τού ουράνιου Πατέρα δέν σταμάτησε νά μάς καταδιώκη κάθε ήμερα τής ζωής μας. Έμείς φεύγουμε άπό κοντά Του, αποδημούμε «εις χώραν μακράν» και δέν ανταποκρινόμαστε στά προσκλητήρια Του γιά επιστροφή στο ευλογημένο σπίτι τού Πατέρα.

«Έξήλθεν ό σπείρων του σπείραι τον σπόρων αυτού». Σπέρνει ό ακούραστος Σποριάς στις ψυχές μας. Κι εμείς δεν αφήνουμε τον πανσθενουργό και γόνιμο σπόρο νά δώση πλούσιους καρπούς. Τον αφήνουμε στήν επιφάνεια, «παρά τήν όδόν». Και έρχονται τά πουλιά και τον τρώνε. Χάνεται ό πολύτιμος σπόρος άπό τήν αμέλεια και αδιαφορία μας. Και έδώ βρίσκεται τό δράμα του σύγχρονου άνθρώπου.

Ή κοινωνία μας θά μπορούσε μέ τήν αποδοχή και τή βίωση του λόγου του Θεού να είναι ένας Παράδεισος. Μέσα σ’ αυτή θά μπορούσε νά βλαστάνη πλούσια ή καλοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Νά κυβερνάη ή δικαιοσύνη. Νά κυρίαρχη ή ειρήνη. Νά ομαλοποιούνται οί ανθρώπινες σχέσεις. Νά φυγαδεύονται τό άγχος, ή ανασφάλεια.

Και όλα αυτά δέν γίνονται, γιατί ό λόγος του Θεού ηχεί στά αυτιά μας, άλλά δέν αγγίζει τήν καρδιά μας. Δέν τον αφήνουμε νά τήν άγγίξη. Μένουμε συχνά σέ μιά ψυχρή ακρόαση. Δέν προχωρούμε στήν εφαρμογή. Αφήνουμε τον Σατανά με τις πανουργίες του νά μάς εξαπατά και νά μάς παίρνη τον σπόρο και νά μάς άφήνη στήν πνευματική άκαρπία.

Και δέν είναι μόνο ό δρόμος. Είναι και τό πέτρινο έδαφος. Πώς νά ριζώση ό σπόρος σέ πετρώδη γή; Άνθρωποι σκληροί δέν μπορούν νά αναπτύξουν πνευματική ζωή, νά δώσουν καρπούς αρετής. Αν δέν αφαιρέσουμε τήν πέτρινη καρδιά, πώς θά ριζώση μέσα μας ή αγάπη; Πώς θά συμμετέχουμε στή χαρά και στον πόνο των συνανθρώπων μας, χωρίς συμπάθεια και ψυχική ευαισθησία;

Ύστερα είναι και τά αγκάθια. Ή αγωνιώδης μέριμνα, οί περιττές φροντίδες, οί αδικαιολόγητοι φόβοι, ό αγχώδης τρόπος ζωής γιά τήν κατάκτηση τής γής και τών αγαθών της.

Ή προσκόλληση στήν ύλη δέν αφήνει τήν ψυχή νά χαρή αληθινά, νά άναπτυχθή ομαλά, νά άναπνεύση ελεύθερα. Συμπνίγεται άπό τά αγκάθια τής βασανιστικής μέριμνας, τής απληστίας, τής ακόρεστης επιθυμίας.

Ό Κύριος μάς προειδοποίησε. Νά αφήσουμε τον σπόρο νά μπή στήν καρδιά μας. Νά ετοιμάσουμε τήν καρδιά μας νά τον δεχθή. Νά τήν μεταβολή σέ όαση, σέ παράδεισο.

Τότε θά διαπιστώσουμε, πώς γιά τήν άκαρπία μας, τήν δυστυχία μας, δέν φταίνε οί συνθήκες τής ζωής. Φταίει ή κακότροπη γνώμη. Δέν φταίει ή παρούσα ζωή, άλλά ή προσκόλληση σ’ αυτή. Όχι ό πλούτος, ή άπατη του πλούτου. Όχι ή τροφή, άλλά ή τρυφή.Αυτά τά αγκάθια, πού «συμπνίγουν τον λόγον και άκαρπος γίνεται», πρέπει νά ξεριζωθούν. Θά τό επιχειρήσουμε;

“ΖΩΗ” 08/10/2009