kantonopou’s blog

Ακριβής και κοφτερός- αληθινός και τολμηρός- ελευθερογόνος και αποκαλυπτικός ο λόγος του στοχαστή αγγίζει την φλεγμαίνουσα πληγή φανερώνοντας το πρόβλημα σ΄όλες του τις εκρηκτικές διαστάσεις. Έτσι μας τοποθετεί όλους μπροστά στις ιστορικές μας ευθύνες. Ενώ ταυτόχρονα μας προκαλεί για αναστάσιμες ανατροπές μέσα από την διαβεβαίωση της ιστορικής του μαρτυρίας. «Ο κόσμος αυτός που ζούμε, καθημερινά όλο και περισσότερο, όλο βαθύτερα απογυμνώνεται από τις αξίες και τις καθιερωμένες αυθεντίες και μας παρουσιάζεται γεμάτος φρικτά έλκη, πληγές ανυπόφορες που πυορροούν και μας βρωμίζουν όλους, και μας μολύνουν όλους, και θέτουν σε κίνδυνο και σε δοκιμασία δεινή, ό,τι πιο καθαρό, πολύτιμο, πνευματικό, κατορθώσαμε να διαφυλάξουμε ζώντας μέσα σ΄ αυτή την άσωτη εποχή.Είναι, βέβαια, ένας κόσμος με διαστημικά πετάγματα, με μυθικά επιτεύγματα, ένας κόσμος που μέσα σε τριάντα χρόνια φαίνεται να έχει οριστικά ακυρώσει τον παληό κόσμο, και τον παληό τρόπο ζωής. Κόσμος, λοιπόν, προηγμένος, κόσμος ευνοημένος, κόσμος σε μεγάλην ανθοφορία. Όχι, δυστυχώς.

 Ο κόσμος αυτός που ζούμε είναι κόσμος απελπιστικά διεφθαρμένος. Ας εξηγήσουμε τον αφορισμό: Τον τόνο της προόδου μέσα στην κλίμακα της πολιτιστικής κίνησης παρέχει, όχι η μηχανή αλλά ο άνθρωπος. Αυτό δεν πρέπει να το λησμονήσουμε ποτέ γιατί τότε είναι που θα βουλιάξουμε ολοκληρωτικά στον παραλογισμό. Κι αυτός ο Άνθρωπος που είναι ο αμετακίνητος δείκτης της προόδου, βρίσκεται σήμερα στο «μηδέν», χωρίς υπερβολή» (Κώστας Ε. Τσιρόπουλου, «Αυτοψία της Εποχής», οι εκδ. των φίλων, Αθήνα 1966, σελ.38).

Κάτω από αυτό το αδηφάγο πλέγμα επιβιώνουν οι νέοι μας. Άγευστοι από την εύχυμη μαρτυρία της ιστορίας και ανίδεοι για τον διαρκή ανασασμό της αγάπης του Θεού, που συντηρεί και διατηρεί τις αξίες αμόλευτες απεργάζεται την ζωοτρόφο ελευθερία του προσώπου προσθέτει την εσωτερική ειρήνη και ισορροπεί ψυχονευρωτικά την εικόνα Του τον άνθρωπο. Αποπροσανατολισμένα από την μοναδικά αληθινή πηγή των αξιών και αποσυντονισμένα εσωτερικά σπρώχνονται ύπουλα στο ασυγκράτητο ρεύμα της «αντίδρασης για την αντίδραση», της άγονης επίθεσης.

 Θα πρέπει μέσα από τον χαλασμό της ευπιστίας, τον τρόμο της αδηφάγου αιχμαλωσίας, την αγωνία της «αντίδρασης για την αντίδραση» να κινηθούμε ερμηνευτικά των ανήσυχων γεγονότων. Να κοιτάξουμε πέρα από τις «κουκούλες» και τις βαιοπραγίες. Να γνωρίσουμε τα παιδιά στην διδακτική τους αντίδραση και να τους ακούσουμε στην επίμονη δίψα τους για αληθινη οικογένεια, για σχολείο πρότυπο παιδείας και όχι αποστραγγευτικό αγωγό, για αλήθεια, αξιοπρέπεια και ελευθερία, όπως εκταμιεύεται από τους υπέροχους ταμιευτήρες της Εκκλησίας. Να αισθανθούμε το επίμονο ρίγος της αγωνίας τους και να σεβαστούμε, αν μπορούμε να το σεβαστούμε, την επίμονη επιλογή τους για αληθινή ελευθερία.

Ούτε μπορούμε τον υποκριτικό λόγο και τον ένοχο ρόλο κάποιων, που επιχειρούν να επενδύσουν στην ζωή των νέων μας τα δικά τους αποτυχημένα ή επικίνδυνα οράματα τις δικές τους ιδιόμορφα προκλητικές αγωνίες. Γι αυτό, άλλοτε χειροκροτούν τα «ώριμα» νειάτα και άλλοτε τα πετροβολούν με το ίδιο θράσος. Άλλοτε, όταν νομίζουν πως οι νέοι σέρνοναι στα μονοπάτια των δικών τους επιλογών, ανερυθρίαστα επισημαίνουν οι η «αντίσταση πήγε στα σχολεία» και «οι νέοι ξύπνησαν», ενώ άλλες φορές θα γυρίζουν την πλάτη τπυς στους νέους που αγωνίζονται και μοχθούν με φρόνημα ελευθερίας και δύναμη αλήθειας. Δυστυχώς!

 Ο Φώτης Κόντογλου παρατηρούσε: «Οι άνθρωποι βρίσκονται σε ακατάπαυστη κίνηση, σαν μανιακοί. Άλλοι τρέχουν από δω, άλλοι από κει.Όλοι βιάζονται. Δοξάζω τον Θεό άμα δω κανέναν να πορεύεται ήσυχα, χωρίς να βιάζεται. Όλοι καταγίνονται με όλα για να ξεχάσουνε τον εαυτό τους, για να μην απομένουνε μοναχοί και δούνε τη γύμνια τους, τη μιζέρια τους, το χάος, που τους ζώνει! Μέσα σ΄ αυτή την αλόγιστα ανοημάτιστη και αδιέξοδη κίνηση στροβιλίζονται, άνευρα, άγονα, ασυντόνιστα και απαξιωτικά, οι νέοι μας».

Θα επικαλεστούμε την μαρτυρία του Σαράντη Καργάκου, που σε πρόσφατο άρθρο παρατηρεί:«Τούτα τα παιδιά έχουν μια ψυχή «γυάλινη», διότι είναι διαπαιδαγωγημένα από τη χυδαία τηλοψία και όχι από τα άθλα των προγόνων τους που είναι ουσιαστικά απαγορευμένα στα σχολεία. Όπου υπέρ παν άλλο διδάσκεται το μίσος κατά της Ελλάδος, εν ονόματι της παγκοσμιοποίησης, του πολυφυλετισμού και του πολυπολιτισμού, που εξαχνώθηκαν προτού αναφανούν. Αυτό που ονομάζεται πολυπολιτισμός στην Ελλάδα είναι η «λετσαρία», ιθαγενής και εισαγόμενη, που πλασάρει «παλιατσαρία». Δείτε το κατάντημα των προαυλίων της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, Ότι ήταν κόσμημα για την Αθήνα έγινε αχούρι, για να συντηρεί το εθνικό μας πρότυπο, το γαϊδούρι. Και με αυτό εννοώ τον Έλληνα φορολογούμενο, που πρέπει να συντηρεί όλα τα άντρα της καταστροφής. Με το μόχθο του, χωρίς να τολμά να διαμαρτυρηθεί. Όλοι κραυγάζουν στην Ελλάδα, όλοι ζητούν και μόνον οι φορολογούμενοι σιωπούν. Ως πότε;Είχα διαβάσει παλαιά ότι στην Αγγλία μπορούσες να διαγράψεις από τη φορολογική σου δήλωση το ποσό για την παιδεία, αν δεν έμενες ικανοποιημένος από την ποιότητά της. Αν τέτοιο δικαίωμα είχαν και οι Έλληνες φορολογούμενοι, όχι το 15% που πρότεινε το 1960/61, δεν θα έδιναν αλλ΄ ούτε «σέντσι».

 Γιατί στη συνείδηση όλων (κυρίως στα κοράκια που τρέφονται από τις σάρκες της) η παιδεία είναι ένας χρεοκοπημένος θεσμός. Ένας νεκρός που προσφέρει μέλλον στους νεκροθάφτες της.«Σκοτωθήτε όλα τα΄ άλλα τα΄αναλαμβάνουμε εμείς». Και πρώτοι νεκροθάφτες της παιδείας ήταν τα κόμματα. Το σαράκι του κομματισμού έφαγε την παιδεία τώρα άρχισε να τρώει και τα παιδιά που από δική μας κακοκεφαλιά νομίζουν ότι παίζουν το παιχνίδι της επαναστάσεως, όπως έπαιξαν λίγα χρόνια πριν με τις κορδέλες τους…Από τη στιγμή που το σχολείο, για να καταπολεμηθεί δήθεν ο ιός του εθνικισμού, καλλιέργησε ένα αντιπατριωτικό φρόνημα που το εισπράττουμε σήμερα, που τα παιδιά μπρος στα αδιέξοδα που τους δημιούργησε ο ανεμοστρόβιλος της παγκοσμιοποίησης, η αλογίκευτη διεύρυνση της «ευρωπαϊκοποιήσεως», έχουν τρελαθεί.

Έτσι συμβαίνει και με τα σκυλιά ντόμπερμαν, όταν διογκώνεται ο εγκέφαλός τους κι αρχίζουν να δαγκώνουν αυτούς που τα έθρεψαν και τα ανέθρεψαν. Τα παιδιά γκρεμίζουν, αφού το σχολείο τα έκανε ανίκανα να κτίζουν και να βρίσκουν ένα λόγο υπάρξεως. Τώρα πια τα «παιδία δεν παίζει». Τα παιδία βεβηλώνει, μουντζουρώνει και πρώτα απ΄όλα το μέλλον τους. Όσο για τους υπουργούς του παραπληγικού υπουργείου κακοπαιδείας, τι να πεις; Οι πλείστοι, όταν δεν ιδιωτεύουν (με την αρχαία σημασία του όρου), θωπεύουν. Νομίζουν πως χαϊδεύουν πεκινουά αλλά χαϊδεύουν ντόμπερμαν.

Ως παλαιός δάσκαλος καλώ τους νέους να προσέξουν. Να μην αγνοούν ότι τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» επακολούθησε η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».

 Στην πρώτη φάση οι αόρατοι «καθοδηγητές» τους χρησιμοποιούν ως θύτες στη δεύτερη ως θύματα. κι εύχομαι να μην έλθει ποτέ η στιγμή να πουν πως δεν υπάρχει τίποτε πιο ικανοποιητικό από το να σε πυροβολούν και να επιβιώνεις, όπως το είπε η δική μου γενιά» (περιοδικό «Ευθύνη», Ιανουαρ. 09, τ.445, σελ. 34).

Απαιτείται, λοιπόν, άμεση αναβάθμιση των νέων μας μέσα στο ιερό κώδικα των αξιών, που διαμορφώνει ύφος και ήθος ανθρώπου. Αυτό το αναστηλωτικό και αναγεννητικό έργο μονάχα η Ελληνορθόδοξη παράδοση είναι δυνατόν να επιτελέσει. Αυτή όμως βρίσκεται σε δρόμο εξορίας. Δυστυχώς! Και να τα αποτελέσματα.

Πρωτοπρεσβύτερος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΜΠΕΛΗΣ