kantonopou’s blog

Ο άνθρωπος της ταλαίπωρης και πολύμορφα αινιγματικής εποχής μας αυτός ο εκρηκτικός αποστάτης της παραδείσιας ευτυχίας και τολμηρά γοητευτικός ταξιδευτής της εγκόσμιας αγωνίας, στην καθημερινότητά του επιλέγει και υπηρετεί συχνά το άστοχο, το άσχετο, το ύποπτο, το λαθεμένο και το προβληματικό.«Εισπράττει» αχόρταγα την πρόκληση, από όπου και αν προέρχεται, την μεταφέρει στους άτυπους «μηχανισμούς» της λογικής και αφού την επεξεργαστεί, μερικά ή και καθόλου, την επενδύει με το ελαττωματικό και άκαρδο σχήμα των προσωπικών ή ατομικών του συμφερόντων.Έτσι η σύγχυση, η παραχάραξη, η νόθευση και η άδικη απλούστευση σημαντικών πνευματικών αξιών και αξιολογικών στοιχείων αποτελεί ένα από τα καθημερινά του γεγονότα. Μια έντονα απορρυθμιστική στάση ζωής.Αυτή η θέση και η στάση φαίνεται στις καθημερινές δραματικές του επιλογές, που στη συνέχεια επιτείνουν το μαρτύριο και αποδυναμώνουν την προσωπικότητά του. Τότε οι αποφάσεις του διαχέουν στο ταλαίπωρο κοινωνικό μας σώμα την αλλοτρίωση, την εξαγρίωση και την φθορά.

Ο Απόστολος Παύλος, βιώνοντας δραματικά αυτή την τρομαχτική αλλοίωση, έρχεται να διερωτηθεί έντονα και καυτερά: «Είμαι ελεύθερος να κάνω όλα, αλλά δεν συμφέρουν όλα. Είμαι ελεύθερος να κάνω όλα, αλλ΄ εγώ δεν θα γίνω δούλος σε κάτι» (Α΄Κορινθ. 12,1). Μέσα, λοιπόν, από την έμπονη και βαθειά προβληματική του λόγου του μεγάλου Αποστόλου και Ευαγγελιστού των Εθνών Παύλου ήρεμα ή εκρηκτικά, αυθόρμητα ή επιτακτικά, απλοϊκά ή σύνθετα αναδύεται το μεγάλο θέμα – πρόβλημα της ελευθερίας.

Ο γέροντας Παϊσιος, ο σύγχρονος αθλητής του Χριστού στο ιερό πνευματικό χαράκωμα της άσκησης, βιώνοντας την παραφθορά της ελευθερίας από τον άνθρωπο σήμερα, σημείωνε επίμονα:«Δεν είναι ελευθερία, όταν πούμε στους ανθρώπους ότι όλα επιτρέπονται, Αυτή είναι σκλαβιά. Για να προκόψει κανείς πρέπει να δυσκολευτεί. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Έχουμε ένα δεντράκι. Το περιποιούμαστε, του βάζουμε πάσσαλο και το δένουμε σε σχοινί. Δεν το δένουμε φυσικά με σύρμα, γιατί θα του κάνουμε κακό.Με τους τρόπους αυτούς δεν περιορίζουμε το δέντρο; Και όμως δεν γίνεται αλλιώς. Για κοιτάξτε και το παιδάκι. Του περιορίζουμε την ελευθερία από την αρχή.Μόλις συλλαμβάνεται είναι περιορισμένο το κακόμοιρό στη κοιλιά της μητέρας του, μένει εκεί εννιά μήνες.Ύστερα γεννιέται, το φασκιώνουν με τα πανιά, το δένουν, μόλις αρχίσει να μεγαλώνει του βάζουν κάγκελα κλπ. Όλα αυτά είναι απαραίτητο για να μεγαλώσει. Φαίνονται ότι του στερούν την ελευθερία, αλλά δίχως αυτά τα προστατευτικά μέτρα το παιδί θα πέθαινε από την πρώτη στιγμή».Ο Όσιος γέροντας επισημαίνει πως η ελευθερία, σαν δωρεά και ευλογία της αγάπης του Θεού, προϋποθέτει δεσμεύσεις, που όμως είναι σωτήριες  προϋποθέτει ξεπεράσματα, που φαινομενικά δεν διευκολύνουν την καθημερινότητά μας, όμως γονιμοποιούν τις δυνάμεις της λογικής και ευαισθητοποιούν τα ιερά κύτταρα της καρδιάς, ώστε οι αποφάσεις μας να αποβλέπουν στην πνευματική μας πρόοδο και την ηθική μας ολοκλήρωση.Εκείνος που τολμά να βρίσκεται όρθιος και ανυπότακτος από τις βλάσφημες και βέβηλες επιδράσεις του περιβάλλοντός του και προτιμά να επιλέγει τον δύσκολο και μαρτυρικό δρόμο της ελευθερίας, αυτός ζει το θέλημα του Χριστού και απολαμβάνει τις θείες δωρεές Του. Θα το αποκαλύψει ο Απ. Παύλος λέγοντας: «Πάντως ο δούλος, που εκλήθη από τον Κύριο, είναι απελευθερωμένος από τον Κύριο. Επίσης και ο ελεύθερος, που εκλήθη, είναι δούλος του Χριστού» (Α΄Κορινθ. 7,22).

Ο ελεύθερος πνευματικά άνθρωπος είναι ευλογημένος από τον Θεό. Μπορεί κάποιες στιγμές, ανθρώπινες και δύσκολες στιγμές, μπροστά στον όγκο του χρέους της ελευθερίας του να προβληματίζεται και να τρομάζει για το αποτέλεσμα της επιλογής, που πρέπει να κάνει.Όταν όμως ακολουθεί σταθερά τον δρόμο, που ο Μεγαλομάρτυρας της ελευθερίας Χριστός άνοιξε, τότε η Χάρη και η ευλογία του Σταυρωμένου και Αναστημένου Κυρίου είναι σ΄αυτόν άφθονη, ζωηφόρα και σταθερή. Και φυσικά αυτό γίνεται, γιατί η ελευθερία, σαν δώρο του Ουρανού είναι αποτέλεσμα προσωπικής εκλογής,  δυνατής υπακοής, σκληρής άσκησης και ταπεινής πίστεως. Αυτή ακριβώς η ελευθερία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την υποκρισία, το φτηνό συμφέρον την προδοτική αφιλία, την ανάδελφη πρακτική ζωής και τον μολυσματικό εγωισμό, είναι ιερός γόνος ελπίδος και αδιαπραγμάτευτο κύτταρο σωτηρίας. Αποτελεί την σφραγίδα της καθαρής γνώσης του μέτρου και των ορίων των καθημερινών μας επιλογών.Προκειμένου ο καθένας μας να αισθάνεται μέσα του, έντονα και αληθινά, τον ζωηφόρο ανασασμό της ελευθερίας του Χριστού είναι άμεση ανάγκη να θυσιάζει πολλά από τα εύκολα ή περιττά της ζωής Του. Ο χώρος της ελευθερίας είναι χώρος στέρησης και άσκησης. Είναι τόπος παρουσίας του Χριστού και απουσίας των δαιμονικών δυνάμεων.

 Ο ιερός Χρυσόστομος, ακριβής μαγνητικός τομογράφος της ανθρώπινης ψυχής, θα σημειώσει: «Όταν ο άνθρωπος αρκείται στα λίγα, τότε είναι πραγματικά ελεύθερος. Όταν όμως έχει ανάγκη από πολλά, τότε είναι δούλος και χειρότερος από αιχμάλωτο». Τότε ακριβώς οι αχαλίνωτες ορέξεις και οι αλόγιστες επιθυμίες γίνονται ισχυρό βαρίδι και τον σπρώχνουν στην δίνη της αστοχίας, στο πνικτικό μαρτύριο της ασωτίας και του αφαιρούν τα φτερά της ελευθερίας.Μεταβάλλεται σε παγιδευμένο αητό και σε αδίστακτο γύπα, αναζητώντας επίμονα και επίπονα το θήραμά του.Πως μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, όταν πνιγόμαστε στην αιθαλομίχλη των αμαρτωλών επιλογών μας; Όταν το θέλημα του Θεού υπάρχει πεισματικά καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος, το ασθενικό, του εγκεφάλου μας;

 Όταν πρώτη θέση στις επιλογές μας δεν έχει η αγάπη στον Θεό και την αγία Του Εκκλησία, αλλά το άτομό μας και οι ορέξεις του; Εξάλλου, εύστοχα παρατηρήθηκε πως «την πνευματική ελευθερία», που είναι η βρυσομάνα της ζωής, «δεν την χάνουμε μονομιάς. Σταγόνα-σταγόνα με τον κάθε συμβιβασμό μας».Ο Ιερός Αυγουστίνος δίδασκε: «Αγάπα το Θεό και κάμε ότι θέλεις».Η αληθινή στο Θεό αγάπη είναι ο δείκτης, ο ακριβής και υπεύθυνος, της ελευθερίας μας. Και η ελευθερία μας είναι ο καθρέφτης της ανθρωπιάς μας.

 Όσο αληθινά ελεύθεροι είμαστε, τόσο τίμια φιλόθεοι και έντιμα φιλάνθρωποι εκφραζόμαστε. Δεν μας εξουσίαζε η καταθλιπτική μέγγενη της υπερβολής, της φιληδονίας, του προδοτικά φτηνού συμφέροντος και του άκαρδου παραλογισμού. Είμαστε ελεύθεροι, με διάκριση και μεταμορφωτική αγωνία, μέσα στην χάρη του Χριστού.

Πρωτοπρεσβύτερος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΜΠΕΛΗΣ