kantonopou’s blog

Γράφει ένας σοφός ιεράρχης της Εκκλησίας μας ότι οι διάφορες θεωρίες και ιδεολογίες μάλλον εξελίσσονται παρά στρέφονται προς τις πηγές τους.Δεν ισχύει, όμως, αυτό για το Χριστιανισμό.Διότι εκεί, στις πηγές, στέκει Εκείνος, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», ο Χριστός, η αναλλοίωτη Aλήθεια, και Τον ακολουθούν οι άγιοι Aπόστολοι. Πρώτοι ανάμεσά τους οι κορυφαίοι Πέτρος και Παύλος. Σ΄ αυτούς τους γνήσιους μαθητές τού Χριστού, στη ζωή και στο κήρυγμά τους, ας εγκύψουμε με πνεύμα μαθητείας. Ο λόγος τους είναι σοφός, χαριτωμένος και πάντα επίκαιρος.Καταρχήν, όλο το έργο τους είναι μιά διαρκής μαρτυρία τού Θεανθρώπου Χριστού, καθώς προβάλλει Εκείνον ως το τέλειο πρότυπο τού ανθρώπου. Τους ακούμε από τα βάθη των αιώνων να διαλαλούν: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού», (Α΄ Κορ. ια΄ 1).

Ο Aπόστολος των εθνών γράφει για τους χριστιανούς όλων τών εποχών: «Εί τις εν Χριστώ καινή κτίσις» και ο απόστολος Πέτρος συμπληρώνει: «κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε», (Α΄ Πέτρ.α΄15).Ο αληθινός Χριστιανός δεν είναι απλώς ένας «καλός»άνθρωπος, αλλά βιώνει με όλη του την ύπαρξη το «προσκλητήριο αγιότητος» τών Aποστόλων: «… ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης… ως φωστήρες εν κόσμω».Μα μπορεί κανείς να αγιάσει σήμερα, στην εποχή της σαρκολατρίας, της μόδας,του άγχους, της απληστίας;Ναι, λέγει ο απόστολος Πέτρος, εάν καταθέσετε τον αγώνα και τη θέλησή σας,ενθυμούμενοι κάθε στιγμή ότι «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίςυπάρχει», τότε «τελείως ελπίσατε»,ελπίσατε χωρίς τον ελάχιστο δισταγμό, πως θα λάβετε τη Χάρη του Θεού, που θα αναπληρώσει κάθε σας έλλειψη.Άσβεστη φλόγα πίστεως και αγάπης διακατείχε τους Πρωτοκορυφαίους.

Ο απόστολος Πέτρος είναι «η ασάλευτη πέτρα της πίστεως», πρότυπο για μας θάρρους, τόλμης και ομολογίας της πίστεως,κάτι που φθάνει στις μέρες μας. H δε ζωή του αποστόλου Παύλου είναι μία διαρκώς θυσιαζόμενη αγάπη, «τοις πάσι τα πάντα».Συχνά ο απόστολος Παύλος γράφει για όλους τους συναγωνιστές του Χριστιανούς:«…την αυτήν αγάπην έχοντες, σύμψυχοι, το εν φρονούντες, αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντες εαυτών… μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά τα ετέρων…» (Φιλιπ. Β΄) και ο απόστολος Πέτρος:«ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι,εύσπλαχνοι, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού…», (Α΄ Πέτρ. γ΄).Πόσο ελέγχει την εποχή μας το πνεύμα της αδελφοσύνης, της άμιλλας, της διακονίας, της ανιδιοτέλειας, πού στέλνει το μήνυμά του σαν σάλπισμα εγερτήριο στη σημερινή παγκόσμια πνευματική και ηθική κατάπτωση;

Οι Aπόστολοι μας καλούν να αντιδράσουμε στην αρρωστημένη φιλαυτία μας και να γίνουμε από Σαύλοι (=ζάλη, εξαιτίας του μίσους προς τους πλησίον μας) Παύλοι (=ανάπαυλα,ανάπαυση για τους αδελφούς μας).«Δούλος Iησού Χριστού»ήταν ο αγαπημένος τίτλος των Aποστόλων. Ταπεινοί διάκονοι και υπηρέτες τού Κυρίου και τών πιστών, ποτέ δεν επεδίωξαν τιμές, πρωτεία, εξουσίες.«Ουκ εγώ, αλλ΄ η χάρις του Θεού η σύν εμοί» τόνιζε με έμφαση ο Παύλος εκείνον τον καιρό αλλά και σήμερα ως αντίβαρο στην αυτάρκεια και την αυθάδεια του σύγχρονου ανθρωποκεντρισμού.Άγρυπνοι συνιστά να είμαστε ο απόστολος Πέτρος,γιατί “ο διάβολος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη“,(Α΄ Πέτρ. ε΄) σα να βλέπει προφητικά τα πλήθη των θυμάτων τών συγχρόνων αιρέσεων, ειδωλολατριών, μαγειών κ.λπ.

Στους θλιμμένους αδελφούς δίνει κουράγιο και ελπίδα, που πηγάζει από την Aνάσταση του Χριστού, ενώ ο απόστολος Παύλος παράλληλα απευθύνει το χαιρετισμό:«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε»και συνεχίζει:«η ειρήνη του Θεού φρουρήσει τας καρδίας υμών» (Φιλ. δ΄). Ως αντίδοτο για τήν αγχωτική κοινωνία μας γράφει: «μηδέν μεριμνάτε» (με αγωνιώδη φροντίδα), παραδίδοντας πρώτος αυτός τη ζωή του στην πρόνοια του Θεού και λέγοντας: «το θέλημα του Κυρίου γενέσθω» (Πράξ. κα΄ 14) μπροστά στις πολλές δοκιμασίες.Οι μεγάλοι Ποιμένες της Εκκλησίας Πέτρος και Παύλος, οι Aπόστολοι, οι θεολόγοι, οι ασκητές, οι στύλοι τού χριστιανικού πολιτισμού, οι ακάματοι εργάτες του Ευαγγελίου, απευθύνουν ιδιαίτερη πρόσκληση προς όλους μας: να αφήσουμε τη νωθρότητα, τήν παθητικότητα και τήν ανοχή μας στό ρεύμα της αμαρτίας,πού μας παρασύρει, ως πρόσωπα, ως Έλληνες, ως κατοίκους της πολύπαθης γής μας, ώστε πολιτευόμενοι με ιερό ζήλο και ενθουσιασμό,«θερμοί» και όχι «χλιαροί», να μεταμορφωθούμε, να αναγεννηθούμε και μαζί τους να ομολογήσουμε: « ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Εμπνευστές μας εκείνοι. Πρότυπό μας Εκείνος…

 (I. MONH ΠAMMEΓIΣTΩN TAΞIAΡXΩN, ΠHΛIOY–ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ- ΙΟΥΝΙΟΣ 2004)