kantonopou’s blog

α. Το νόημα του Μυστηρίου

 Καθένας πού αποφασίζει να εξομολογηθεί, πρέπει προηγουμένως να έχει μετανοήσει. Δηλαδή να έχει αλλάξει νού τρόπο σκέψεως καί συμπεριφοράς καί να προσαρμοστεί στον Ευαγγελικό Νόμο. Να πάψει να ενεργεί όπως ήξερε, όπως συνήθιζε ή όπως του είπαν καί να εφαρμόζει πλέον ο,τι λέει καί καθορίζει ό Χριστός, παρουσιάζοντας καρπό άξιο της μετανοίας (Ματθ. γ, 8).

 Β. Ή σύσταση του Μυστηρίου

 Το μυστήριο της Μετανοίας ίδρυσε καί παρέδωσε ό Κύριος στους Αποστόλους Του μετά την Ανάσταση, όταν τους είπε: «…Λάβετε Πνεύμα Αγιον αν τίνων άφήτε τας αμαρτίας, άφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ίω. κ’, 22-23).

 γ. Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου

 Τα σημεία αυτά είναι τρία: 

    (1) Ή εξομολόγηση των αμαρτιών μπροστά στον Πνευματικό με ειλικρινή μετάνοια. 

    (2) Ή επίθεση της χειρός του Πνευματικού στον Εξομολογούμενο. ,

    (3) Ή συγχωρητική ευχή πού διαβάζει ό Ιερέας, αλλά ό Χριστός είναι ό συγχωρών.

 δ. Ή τέλεση του Μυστηρίου

 Το Μυστήριο είναι «απόρρητο». Δεν έχει δικαίωμα ούτε ο Πνευματικός να ανακοινώσει τίποτε άπ’ όσα ακούσε στην Εξομολόγηση, ούτε άλλος κανείς να ζητήσει ή ν’ απαιτήσει πληροφορίες. Κανονικά ούτε καί ό Έξομολογουμένος πρέπει ν’ ανακοινώνει όσα ακούσε, διότι αυτά ισχύουν μόνο για τη δική του περίπτωση. Σ’ άλλον, άλλο φάρμακο, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, καί την ιδιαιτερότητα του θα δώσει ό Πνευματικός.

Το «καταφύγιο» της Έξομολογήσεως «πάντων των κοπιώντων καί πεφορτισμένων» έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν ό Έξομολογούμενος δεν ντρέπεται καί φανερώνει την πληγή του στον Πνευματικό, όπως καί στον ιατρό των σωμάτων. Καί την ώρα αύτη, αποδίδοντας τίς αμαρτίες του μόνο στον εαυτό του καί στην αμέλεια του, αισθάνεται σαν κατάδικος καί στην όψη καί στο λογισμό καί, με σκυφτό το πρόσωπο στη γη, βρέχει, εάν μπορεί, με δάκρυα τα πόδια του Πνευματικού, σαν να είναι τα πόδια του Χριστού. Ετσι «άφίενται αί άμαρτίαι», έτσι αποδίδεται λευκός καί ανάλαφρος, για να συνεχίσει τον ωραίο αγώνα της ζωής καί σωτηρίας του. Τα έπιτίμια πού μερικές φορές επιβάλλει ό Πνευματικός δεν είναι ποινές, αλλά απαραίτητα φάρμακα θεραπείας των παθών. Τον Πνευματικό πατέρα μας τον διαλέγουμε. Τον σαρκικό πατέρας μας δεν τον επιλέξαμε. Εξομολογούμαστε λοιπόν σ’ αυτόν πού αναπαυόμαστε. Καί είναι τελείως απαραίτητη ή ύπαρξη ενός Πνευματικού, όπως είναι απαραίτητη ή ύπαρξη πολλές φορές καί του Δικηγόρου, Ιατρού, Προπονητού, Φοροτεχνικού κ.λπ. τους οποίους συμβουλευόμαστε κατά κανόνα χωρίς αντιρρήσεις η ενστάσεις. Όποιος κάνει υπακοή στον Πνευματικό του, όχι μόνο λύει συνήθως όλα τα προβλήματα του, αλλά έξασφαλίζει καί τη σωτηρία του. Ή υπακοή αυτή είναι ταπείνωση καί οί ταπεινοί «τον Θεόν όψονται»!

Στό εξομολογητήριο λέμε αμαρτίες καί όχι ιστορίες! Λέμε τα δικά μας αμαρτήματα καί όχι τίς αμαρτίες των άλλων. Στό εξομολογητήριο δεν αναμένουμε κήρυγμα από τον Πνευματικό. Μπορούμε όμως να ρωτάμε, να λύουμε απορίες καί να λαμβάνουμε απαντήσεις, για να ρυθμίζουμε τη στάση καί συμπεριφορά μας, ώστε να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού καί του Ευαγγελίου. Ή καθοδήγηση αυτή πρέπει να γίνεται στην αρχή της πνευματικής ζωής σε τακτικά διαστήματα. Διαφορετικά ό Έξομολογούμενος επανέρχεται στα ίδια καί χειρότερα μερικές φορές.

 Του πρ. Γεωργ. Κουγιουμτζόγλου

  Από το βιβλίο “Λατρευτικό Εγχειρίδιο”