kantonopou’s blog

Με μια κορυφαία διάκριση, που επισφράγισε τη μακροχρόνια σχέση της με τη Γαλλία, η διακεκριμένη οικονομολόγος Μαρία Δελιβάνη-Νεγρεπόντη χάρισε τίτλους τιμής στη χώρα μας και δικαίωσε το έργο μιας ολόκληρης ζωής που στρέφεται γύρω από τη γαλλοφωνία. Η Ελληνίδα πανεπιστημιακός, που υπήρξε -μεταξύ άλλων- και η πρώτη Ελληνίδα πρύτανης, συμπεριλαμβάνεται από τις 17 Ιουλίου στη λίστα των Ιπποτών της Legion d? Honneur της Γαλλικής Δημοκρατίας με διάταγμα υπογεγραμμένο από τον Νικολά Σαρκοζί.

 Η επιθυμία προσφοράς της ήταν στραμμένη ωστόσο ανέκαθεν στην Ελλάδα, η οποία αποτελεί και την έδρα της, όταν δεν μοιράζει το χρόνο της μεταξύ της Ρουμανίας, της Φλωρεντίας, του Παρισιού και πολλών άλλων πόλεων, όπου δίνει διαλέξεις στο πλαίσιο συνεδρίων ή πανεπιστημιακών συνεργασιών. Αν ζούσε όμως εκτός Ελλάδας; «Θα επέλεγα σαφώς το Παρίσι! Προτιμώ όμως να έχω την έδρα μου στην Ελλάδα. Φυσικά, η Μακεδονία με συγκινεί και οι ανιστόρητες γελοιότητες που ακούγονται από το γειτονικό κράτος με εξοργίζουν!» καταθέτει με σιγουριά.

 Οσον αφορά το πέρασμα της έγκριτης πανεπιστημιακού και συγγραφέως από τη γαλλική γη και τη σχέση που εγκαθιδρύθηκε ανάμεσα σε εκείνη και τους Γάλλους, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι Γάλλοι καθηγητές μου με εξέλαβαν πάντοτε ως δική τους, το ίδιο και οι Γάλλοι συνάδελφοί μου.
Ετσι, με τίμησαν, με πολυάριθμες προσκλήσεις για μαθήματα, σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, ως μέλος επιτροπών κρίσης διδακτόρων, ως μέλος ερευνητικών ομάδων, ως βασική εισηγήτρια σε επιστημονικά συνέδρια, ως συγγραφέα βιβλίων και άρθρων αλλά και δίνοντάς μου τη θέση της αντιπροέδρου στις δύο σημαντικές γαλλόφωνες ενώσεις τους οικονομικών επιστημών, την AIELF και το CEDIMES». Πόσο δύσκολο ήταν όμως για μια γυναίκα να πείσει και να διαπρέψει στην επιστήμη της οικονομίας, η οποία συχνά δεν θεωρείται τόσο συμβατή με τη γυναικεία φύση;

 «Γυρίζοντας προς τα πίσω και αναπαράγοντας τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν στο ξεκίνημά μου, συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι το εγχείρημα ήταν αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο.

 Ουδέποτε όμως χρησιμοποίησα τη γυναικεία μου ιδιότητα προκειμένου να υποβαθμίσω τυχόν σφάλματα ή αδυναμίες και ουδέποτε επιδίωξα ευνοϊκότερη μεταχείριση επειδή ήμουν γυναίκα». Εχει ήδη πίσω ένα πλούσιο έργο, βιβλίων και συγγραμμάτων μεταφρασμένων σε διάφορες γλώσσες καθώς επίσης και συνεργασίες και διαλέξεις σε ξένα πανεπιστήμια. Σε ποιο σημείο άραγε του πλανήτη η εργασία ενός πανεπιστημιακού στο συγκεκριμένο τομέα αναγνωρίζεται; «Οφείλω να παραδεχτώ ότι είχα σημαντική αναγνώριση, και εγώ και το έργο μου, και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Δεν είναι δυνατή όμως η εξαγωγή γενικών κανόνων και συμπερασμάτων σ? αυτό το χώρο. Θα έλεγα ότι η αναγνώριση ενός επιστήμονα διευκολύνεται γενικά όταν τα πορίσματα των ερευνών, ειδικά για τις κοινωνικές επιστήμες, βρίσκονται στα ίδια μήκη και πλάτη με τις επιλογές της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, όταν η αναγνώριση στη χώρα του επιβάλλεται, κατά κάποιον τρόπο, από τη διεθνή αναγνώρισή του και όταν διαθέτει στηρίγματα ως μέλος διεθνών επιστημονικών οργανώσεων».

 Στην Ελλάδα υπάρχει ωστόσο η υποδομή για έρευνα που οδηγεί σε διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο; «Η Ελλάδα, όπως είναι δυστυχώς γνωστό, διαθέτει για επιστημονική έρευνα το χαμηλότερο ποσοστό στο ΑΕΠ της στο πλαίσιο της Ε.Ε. Συνεπώς, και η ερευνητική της υποδομή δεν προσφέρεται, καταρχήν, για διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οταν όμως οι Ελληνες το αποφασίζουν, θαυματουργούν!»

 Το παρανοϊκό σύστημα Θάτσερ και Ρέιγκαν αίτιο της κρίσης

 Τα μέτρα είναι ανεπαρκή και προκλητικά γιατί εξασφαλίζουν τη σωτηρία των ενόχων (τραπεζών)H υφιστάμενη κρίση έχει αποτελέσει για την κυρία Νεγρεπόντη αντικείμενο μακροχρόνιας έρευνας, συγγραμμάτων, σεμιναρίων και συνεδρίων. «Είναι πολύ σοβαρότερη από απλή χρηματοπιστωτική η τρέχουσα παγκόσμια κρίση που σπαράζει την παγκόσμια οικονομία.

 Είναι πρωταρχικά κρίση ενός παρανοϊκού συστήματος, που επιβλήθηκε στην ανθρωπότητα στα μέσα της δεκαετίας του ?80, από την κυρία Μ. Θάτσερ και τον Ρ. Ρέιγκαν? Οι ομοιότητες των συνθηκών και των αιτίων που προκάλεσαν τη μεγάλη οικονομική κρίση των ετών 1929-32 με τις αντίστοιχες τωρινές είναι συντριπτικές».

 Αναφερόμενη δε στα μέτρα που λαμβάνονται σε παγκόσμιο επίπεδο σχολιάζει πως «είναι ανεπαρκέστατα για την αντιμετώπιση κρίσης αυτής της εμβέλειας.

 Αλλά, επιπλέον, είναι και προκλητικά, γιατί αποδεικνύουν την ευκολία με την οποία εξασφαλίστηκαν τα απαραίτητα κονδύλια για τη σωτηρία των ενόχων, που είναι κατεξοχήν οι τράπεζες, ενώ αντίθετα επί χρόνια δεν λαμβανόταν κανένα μέτρο για να αυξηθούν οι ?παγωμένοι? μισθοί ή να βοηθηθούν οι λιμοκτονούντες της υφηλίου».

 Για την έξοδο από την κρίση προτείνει πως «το μοναδικό μέτρο που θα ήταν σε θέση να περιορίσει την ένταση, την έκταση και τη διάρκεια της ύφεσης είναι, ακριβώς, αυτό που de facto απορρίπτεται, δηλαδή μια γενναία ενίσχυση των χαμηλών εισοδημάτων, που θα ενισχύσει τη ζήτηση και αργότερα τις επενδύσεις»!

 Οσο για τις περιβόητες καταστροφικές συνέπειες, η διακεκριμένη οικονομολόγος υπογραμμίζει πως «τα θύματα αυτής της εγκληματικής ιδεολογίας είναι περισσότερα από όλους τους πολέμους μαζί και η δημόσια ομολογία του πρώην διοικητή της Fed κ. Γκρίνσπαν καθώς και άλλων πρωτεργατών της ότι έκαναν λάθος δεν τα επαναφέρει στη ζωή ούτε αποτρέπει τις καταστρεπτικές συνέπειες της κρίσης που προκλήθηκαν από τις ατυχέστατες επιλογές τους».

 Ονειρο η δημοσιογραφία, ρεαλισμός τα οικονομικά

 Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη ζώντας «άνετα παιδικά χρόνια, εκτός από την περίοδο του πολέμου που μου άφησε τραυματικές αναμνήσεις». Υπήρξε άριστη μαθήτρια ενώ όνειρό της ήταν οι σπουδές στη δημοσιογραφία και η συγγραφή. «Τελικά, έγινα κάτι άλλο, που όμως συχνά εμπεριέχει κατά κάποιο τρόπο τις δύο αρχικές μου προτιμήσεις», μας εξομολογείται με χαμόγελο. Εφτασε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης και εγγράφηκε στο πιο απαιτητικό διδακτορικό πρόγραμμα της Ευρώπης, το κρατικό της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών της Σορβόννης. Η υποστήριξη της διατριβής της στη Σορβόννη βραβεύθηκε με άριστα και δημοσιεύθηκε με δαπάνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Ερευνας της Γαλλίας (C.N.R.S.). Οσον αφορά στην ίδρυση και την προεδρία του Ιδρύματος Δελιβάνη, μας καταθέτει: «Το 1997 έχασα τον άνδρα μου και η έλλειψή του εξακολουθεί να είναι αφόρητη. Ιδρυσα το ίδρυμα Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη, για να έχω την ψευδαίσθηση ότι διατηρώ ζωντανό το πέρασμά του από τη Γη».

 
Πηγή http://www.e-tipos.com/newsitem?id=74457