kantonopou’s blog

H κυρα-Διονύσαινα – όλοι στο χωριό το μολογάνε – είναι άνθρωπος του Θεού! Αγαπάει την Εκκλησία και είναι πρόθυμη σε καλοσύνες. Όμως η μεγάλη της αρετή είναι που, ενώ νέα χήρεψε κι είχε καλή περιουσία, έμεινε πιστή και πέρα από το θάνατο του στο σύντροφο της ζωής της, το δραστήριο όσο και καλοκάγαθο Διονύση της.

 Α, τι άνθρωπος ήταν ο Διονύσης, που ένα βράδυ της τον πήγαν μαχαιρωμένο από χέρι Κάιν, φίλου τάχα και γείτονα! Ω, τούτος ο άδικος σκοτωμός, η δολοφονία!

 Όμως ο Θεός, προστάτης των χηρών και ορφανών, στάθηκε στο πλευρό της Διονύσαινας και των δύο ορφανών της, που μεγάλωσαν, σπούδασαν, αποκαταστάθηκαν περίφημα. Η μία της έγινε φαρμακοποιός και πήρε άνδρα μηχανικό. Η άλλη δασκάλα και παντρεύτηκε γιατρό. Την κάλεσαν οι θυγατέρες τη μάννα τους να πάει κοντά τους να χαίρεται χαριτωμένα εγγονάκια. Τις ευχαρίστησε, άλλα το σπίτι της, είπε, δεν εννοούσε ποτέ νάτο εγκαταλείψει. Και δεν ήταν μόνο το σπίτι που δεν αποχωριζόταν, ήταν και ο τάφος του αξέχαστου Διονύση της. Αυτή κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή θα ?κανε το πρόσφορο να το πάει στον παπα-Δημήτρη να μνημονέψει «τον αδίκως σφαγιασθέντα δούλο του Θεού Διονύσιον». Αυτή φρόντιζε τον τάφο του. Όλοι θαύμαζαν την τριανταφυλλιά με τα μεγάλα βελούδινα τριαντάφυλλα, που παράστεκε στο κεφάλι του κοιμηθέντος. Όμως και τα ψυχικά «εις μνημόσυνον του δούλου του Θεού Διονυσίου» ήταν πυκνά. Και σε ώρες ήσυχες άλλοτε ορθή άλλοτε γονατιστή δεόταν για την ψυχή του κοιμηθέντος Διονυσίου κι ένιωθε σα να τον έβλεπε ζωντανό και να μιλούσε μαζί του κάτω από τη σκέπη και το βλέμμα του Σωτήρος Χριστού.

 Κυριακή μετά την εκκλησία κι ενώ ετοίμαζε το μεσημεριανό της έρχεται η γειτόνισσα της η Ευγενία.

-Κυρα-Βασιλική μου, καλημέρα σου.

-Καλημέρα, Ευγενία μου, και Κυριακή σήμερα, λειτουργηθήκαμε, έγώ η ανάξια και κοινώνησα, μπορεί να μην είναι καλή και πάγκαλη η ημέρα;

-Καλή και άγια η ήμερα, κυρα-Διονύσαινα, το νέο είναι κακό και ανάποδο. Βασανίσθηκα αν έπρεπε να σ? το πω, άλλα το τολμάω. Καλύτερα να το μάθεις από μένα, που την καρδιά μου την ξέρεις.

-Τι συμβαίνει, Ευγενία μου; Και μίλα ελεύθερα.

-Μιλάω. Από προχτές, λέει, ήρθε στο χωριό- δηλαδή τον έφεραν κι είναι κατάκοιτος, έχει πάθει ημιπληγία κι είναι καταμόναχος και κανείς δεν πήγε να τον δει.

-Ποιος, Ευγενία μου;

-Ποιος; Ο καταραμένος, ο φονιάς!

-Φονιάς τίνος;

-Του Διονύση σου, κυρα-Βασιλική!

-Τον δυστυχή! Ο παπάς το ξέρει;

-Δε θα το ξέρει και πως να του το πουν, που αυτός μεγάλος κακούργος και το σπίτι του παπα το έχει αδικήσει;

-Και είναι έρμος και μοναχός και άρρωστος! Τα παιδιά του βρίσκονται στην Αυστραλία.

-Ναι, και τ? ανίψια του φτωχαδάκια στην Αθήνα, είπαν – το άκουσαν όλοι στην αγορά του χωριού – εμείς ο,τι μπορούσαμε το κάναμε, ολόκληρο χωριό ας τον βοηθήσει.

 Έφυγε η γειτόνισσα η Ευγενία. Η Διονύσαινα έμεινε μόνη. Θα τον άφηναν στο έλεος του Θεού το φονιά, άνθρωπο όμως κι αυτόν, μάλιστα βαφτισμένο;

-Χριστέ μου, βόηθα με. Τι να κάμω;

Στάθηκε αντίκρυ στη φωτογραφία του ανδρός της.

-Διονύση μου, του είπε, το πόσο σε αγαπώ το ξέρεις. Κάθε φορά και σήμερα ο παπάς μας σε μνημόνεψε μπροστά στα Τίμια Δώρα, μπροστά στον σταυρωμένο, αναστημένο και δοξασμένο Χριστό μας. Τώρα, βόηθα και συ με τις δεήσεις σου να σου κάμω κι εγώ η αμαρτωλή άλλο μνημόσυνο. Το Άγιον Πνεύμα δίνει παραγγελία, λέει ο παπα-Δημήτρης: «Εάν πεινά ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν». Θα τον αναλάβω, Διονύση μου, και ο άγιος Θεός βοηθός.

Δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα της και μια και δυο στου εχθρού της το σπίτι. Με χτυποκάρδι χτύπησε την πόρτα. Δεν πήρε απάντηση. Με τα χέρια τρεμάμενα άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στο πρώτο δωμάτιο με την ολάνοιχτη πόρτα. Ο κατάκοιτος ανασήκωσε το κεφάλι.

-Ποιος είναι;

-Καλημέρα, Γιώργη. Από την εκκλησία έρχομαι. Σήμερα έχω κοινωνήσει, εμπιστέψου με και μη βάλεις κακό με το μυαλό σου.

-Ποια είσαι συ;

-Είμαι η Βασιλική η Διονύσαινα.

-Εσύ; Κι ήρθες να δεις την κατάντια μου, να χαρεί η καρδιά σου και να εκδικηθείς;

-Όχι, Γιώργη, δεν ήρθα να σ? εκδικηθώ. Ήρθα να σου πω ότι είμαστε όλοι μας βαφτισμένοι Χριστιανοί. Ότι όλοι έχουμε μεγάλο μας αδελφό το Χριστό και Πατέρα μας το Θεό. Ακόμη οι άνθρωποι όλοι μας είμαστε με τα λάθη μας, αν θέλεις με τα εγκλήματα μας, και όλους μας καλεί ο Θεός να μετανοήσουμε, για να σωθούμε και μην καταλήξουμε στην Κόλαση με τους αμετανόητους δαίμονες. Λοιπόν, δώσε προσοχή στο λόγο μου. Σου ?φερε κανείς φαγητό σήμερα;

-Σήμερα? ούτε χτες.

-Καλά, θα σου φέρω εγώ φαγητό. Θα φροντίσω να ?χεις και συντροφιά. Άνθρωποι, είπαμε, είμαστε, αδέλφια είμαστε?

Επιστράτεψε δύο – τρεις κυρίες και του συμμόρφωσαν το σπίτι. Αυτή καθημερινά του πήγαινε περιποιημένο φαγητό.

Το χωριό βούιξε. Η κυρα-Διονύσαινα νοσοκομεί και γεροκομεί το δολοφόνο τ? ανδρός της! Καθένας προθυμοποιήθηκε να κάμει το καθήκον του.

Είχαν περάσει δεκαπέντε – είκοσι μέρες που ο Γιώργης, ο φονιάς ο μισητός, είχε γίνει ο αγαπητός του χωριού. Και ο ίδιος απορούσε. Κι ένα μεσημέρι που του πήγε το φαγητό η Διονύσαινα, αποφασιστικός της λέει:

-Βασιλική, υπάρχει Θεός, εσύ μου το απόδειξες ότι υπάρχει δίκαιος και σπλαχνικός Θεός. Πήγαινε, σε παρακαλώ, και φώναξε τον παπα-Δημήτρη να ?ρθει να με ξομολογήσει?

Το ίδιο εκείνο μεσημέρι βρέθηκε πλάι του ο ιερέας του Θεού του υψίστου. Ο Γιώργης ο φονιάς με δάκρυα και λυγμούς είπε τα κρίματά του τα πολλά και βαριά. Κέρδισε τη συγχώρηση των ανομιών του. Το επόμενο πρωινό κοινωνούσε Σώμα και Αίμα Χριστού. Προς το μεσημέρι, που τον είχε επισκεφθεί η τροφοδότριά του της είπε:

 -Αγία ψυχή, μ? έσωσες τον κακούργο. Σ? ευχαριστώ.

 Ήταν τα στερνά του λόγια?

  ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, η οποία δημοσιεύτηκε στο Ορθ. περιοδικό ΣΩΤΗΡ, της 1ης Δεκεμβρίου 2008

  Πηγή :http://ierapostoli.wordpress.com/2009/01/09/proseyxi/