kantonopou’s blog

Τεύχος 454, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ: 2007 Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ

«Βήμα-βήμα με χαρά και ενθουσιασμό χάναμε τα βιώματα τραγούδιακαι λευτερώθηκε ο καημός. Για το Ελληνικό παρελθόν, το τραγικό παρόν, για τον αγνοούμενο,για τη γυναίκα της Κύπρου και τα κλεμμένα μνημεία μας».¹ 

Από χρόνια είχα ακούσει για τον Στέλιο. Ο πατέρας του ο Κλείτος, παλιός συμφοιτητής και φίλος, μου είχε μιλήσει με πολύ καμάρι γι’αυτόν.

 Ο Στέλιος ήταν το παιδί της υπομονής, ο Άγγελος που είχε χαρίσει ο καλός Θεός στην οικογένεια τους. Από έξι χρόνων εμφάνισε σπάνια μυοπάθεια, η οποία σύντομα τον καθή­λωσε στο αναπηρικό καροτσάκι. Οι ιατροί πρό­βλεψαν σταδιακή επιδείνωση και τερματισμό της ζωής στα 21 χρόνια Για χάρη τού Στέλιου οι γονείς του θυσίασαν τη σταδιοδρομία τους ώστε να έχουν χρόνο να τον εξυπηρετούν.

Ο Θεός στέρησε πολλά από τον Στέλιο, τού χάρισε όμως το δώρο να κατανοεί τούς μουσι­κούς ήχους και να συνθέτει. Καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του με τον synthesizer και ένα βοηθητικό ξυλάκι που κουνούσα με δυσκο­λία έπαιρνε τούς στίχους που έγραφε ο πατέρας του και τους έδινε μουσική πνοή, τους έδινε φτερά για να πετάξουν μακριά, να χτυπήσουν τις κλεισμένες πόρτες των ψυχών, να μεταδώσουν το μήνυμα της ελπίδας, της θέλησης, της πίστης. Εκεί είχαν μείνει οι πληροφορίες μου για τον Στέλιο και τα χρόνια περνούσαν και οπότε τον έφερνα στο μυαλό μου τον φανταζόμουν πάντα έτσι καθισμένο στο αναπηρικό αμαξίδιονα κινεί με τα βοηθητικά ξυλάκια τις νότες του synthesizer.

Έτσι τον φανταζόμουν και τώρα καθώς πετούσα πάνω από το Αιγαίο κατευθυνό­μενος προς τη μαρτυρική Κύπρο με προορισμό τη Λεμεσό. Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στο ηρωικό νησί για το οποίο είχα διαβάσει και ακούσει αμέτρητα. Πολλά θα ήθελα να επισκε­φθώ και να προσκυνήσω. Όμως ιό πρόγραμμα συρρικνώθηκε την τελευταία στιγμή ασφυκτικά. Η επίσκεψη στην Κύπρο περιορίστηκε σε ένα μόνο εικοσιτετράωρο.

 Πολλά έφυγαν από το πρόγραμμα .Έμεινε το σύντομο προσκύνημα στην Ι Μονή Σταυροβουνίου, η ξενάγηση στην όμορφη Λεμεσό από τον αγαπητό φίλο Γιάννη Γ., η εξ αποστάσεως ατένιση του σπιτιού που έκρυβε στο υπόγειο του επί τέσσερα χρόνια τον θρυλικό Διγενή και προ παντός η συγκινητική επικοινωνία με τους πολλούς αδελφούς και παλιούς συμφοιτητές και φίλους.

 Όταν χωρίσα­με είμαστε νέοι επιστήμονες, με όνειρα για το μέλλον και ιούς ορίζοντες ανοιχτούς μπροστά μας. Σήμερα ξανασυναντιόμαστε ώριμοι οικογε­νειάρχες, κουβαλώντας μια ζωή με απροσδόκη­τες εμπειρίες, σκληρές δοκιμασίες και ξεριζω­μούς για μερικούς, επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές και λύπες, αλλά ελπίδα και τη συγκινητική διαπίστωση ότι ξανασυναντιόμαστε στον ίδιο δρόμο, αυτόν που με υπομονή και αγάπη μας δίδαξαν οι πνευματικοί μας πατέρες στα φοιτητικά μας χρό­νια έστω και αν μερικοί ξεμείναμε πίσω.

Όμως, παρά την πίεση τού χρόνου, είμαι απο­φασισμένος να μην θυσιάσω την επίσκεψη στον Στέλιο. Σχεδόν το απαιτώ από τον ευγενικό μου ξεναγό και παλιό φίλο Χαράλαμπο Λ. και από τους γονείς τού Στέλιου.Ο Στέλιος, διαφορετικός απ’ ότι τον φαντα­ζόμουν. Δεν κάθεται πλέον σε καροτσάκι, δεν βαστάει τα ξυλάκια που του επιτρέπουν να λει­τουργεί τον synthesizer. Είναι ξαπλωμένος ανά­σκελα με τον αναπνευστήρα να του καλύπτει μονίμως τη μύτη. Μοιάζει αδύναμος, όμως όταν αρχίζεις να συζητάς μαζί του ξαφνιάζεσαι.

Διαπιστώνεις μια απεριόριστη ψυχική δύναμη, συν­δυασμένη με σπάνιο εσωτερικό πλούτο, ετοιμότητα λεπτότητα και ευγένεια. Τα λόγια του αποπνέ­ουν γαλήνη, αισιοδοξία δύναμη, ωριμότητα. Το πρόσωπο φωτεινό. Τα μάτια ζωηρά. Πάνω από το κεφάλι του, σαν οριζόντιο ανα­λόγιο, η οθόνη ενός υπολογιστή. Πιο πέρα κι άλλες οθόνες και δύο υπολογιστές.

 Η τεχνολογία στο αποκορύφωμα της, άλλα και στον ύψιστο προορισμό της, τη δικαίωση της: στην υπηρεσία τού άνθρωπου! 

– Στέλιο, συνεχίζεις να γράφεις μουσική;

– Αμε!

– Και να τραγουδάς;

– Μου αρέσει πολύ να τραγουδώ.

– Θα μπορούσες να μου τραγουδήσεις κάτι; Ρωτάω με δισταγμό, αλλά και κρυφή προσδοκία

– Μετά χαράς.Ξαφνικά από τα ηχεία τού computer ακούγε­ται μία θαυμάσια ορχήστρα και σε λίγο αρχίζει ο Στέλιος να τραγουδάει με την ευλύγιστη συγκι­νητική φωνή του.

 Αφουγκράζομαι με όλες μου τις αισθήσεις, κρατώ την αναπνοή μου, συγκι­νούμαι, ενθουσιάζομαι, τον φιλώ στο μέτωπο.

– Στέλιο, δική σου είναι η μουσική;

– Ναι.

– Και η ενορχήστρωση;

 -Ναι.

? Η ορχήστρα που ακούσαμε ήταν ηχογρα­φημένη;

?Όχι. οι νότες για κάθε όργανο γράφτηκαν μία μία στον υπολογιστή ηλεκτρονικά.

-Πώς;

? Με το ποντίκι.

? Και το ποντίκι ποιος το κινεί;

? Το δάχτυλό μου.

 Ο Στέλιος είναι 30 χρόνων σήμερα. Η ασθέ­νεια νέκρωσε σταδιακά τα μέλη του. Τώρα πιά κινεί μόνο το ένα του δάχτυλο! Με το δάχτυλο αυτό συνθέτει μουσική, κάνει την ενορχήστρωση (πρόσφατα Ρωσική ορχήστρα επισκέφθηκε τηΛευκωσία και εκτέλεσε μουσικές συνθέσεις του Στέλιου), έχει κυκλοφορήσει τρία CDμε δική του μουσική, έχει αναπτύξει και διατηρεί ιστοσελίδα στο διαδίκτυο (www.steliospissis.com.cy). επικοι­νωνεί και ενισχύει με ηλεκτρονικά μηνύματα όλο τον κόσμο.

 Το σπίτι του κέντρο διερχομένων. Περνούν επιστήμονες, διανοούμενοι, καλλιτέ­χνες. αθλητές…, επώνυμοι και ανώνυμοι. Έρχο­νται να ενισχύσουν και φεύγουν ενισχυμένοι. Ξαφνικά αρχίζεις να κάνεις οδυνηρές συγκρίσεις. Βλέπεις στον Στέλιο, τη θαυμαστή τελείωση της δυνάμεως «εν ασθένεια» και τη δική σου ψυχική αδυναμία εν υγεία «Όνομα έχεις ότι ζης αλλά νεκρός ει» Η χρόνια εσωτερική μυοπάθεια έχει εξασθενήσει τις δυνάμεις της ψυχής σου.

 Αισθά­νεσαι ανώριμος, πολύ ανώριμος, και ας έχεις τα διπλάσια χρόνια από τον Στέλιο. Ο Στέλιος στα 30 χρόνια της ζωής του έχει «πληρώσει χρόνους μακρούς» διά μέσου θλίψεων και δοκιμασιών,έχει φθάσει σε ωριμότητα ζηλευτή, έχει πολλαπλασιάσει το τάλαντο, που τού χάρισε ο Θεός. Εσύ, που καταχώνιασες τα δικά σου τάλαντα; …

Πόσα έκανες με τα δέκα σου δάκτυλα όταν ο Στέ­λιος με το ένα του δάχτυλο έκανε και κάνει τόσα πολλά;² Β. Π.

____________________________________________________________________________________________1. Απόσπασμα από συνοδευτικό έντυπο μουσικής τού Στέλιου. 2. Επιστρέφω στην Αθήνα με έντονες εντυπώσεις και με ένα dvdστο χέρι, το οποίο ανυπομονώ να παρακολουθήσω. Το 2006 ο Στέλιος βραβεύτηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με το Βραβείο Θέλησης κατά τη διάρκεια των «Leader of the Year Awards». Το dvd είναι από την τελετή απονομής και περιέχει τη συγκινητική ομιλία της μητέρας τού Στέλιου Αγλαΐας Πισσή, καθώς και συνέντευξη της στην τηλεόραση. Παραθέτουμε μικρά αποσπάσματα:«… Μέχρι τα έξι του χρόνια ο Στέλιος ήταν ένα υγιέ­στατο παιδάκι ταλαντούχο, ιδιοφυΐα στην μουσική… κι εμείς κάναμε πολλά όνειρα. Ωστόσο η μυϊκή δυστροφία άρχισε να φθείρει τούς μυς, να αδυνατίζει τα άκρα και ο Στέλιος στα εννιά του χρόνια κάθισε στο αναπηρικό τροχοκάθισμα. Κάπου εδώ πιστέψαμε πώς τελείωσαν και τα όνειρα. Κι όμως, κάπου εδώ ξεκίνησε το θαύμα..… Πιστεύω ότι ο Θεός που επιτρέπει τα προβλήματα δίνει και τη δύναμη, φθάνει να Τον εμπιστευθούμε πλή­ρως… Εκεί που δεν μπορούσαμε να σταθούμε όρθιοι ερχόταν με κάποια ευλογία με κάποια δύναμη να μας σηκώνει, να μας στήνει ορθούς.

 Δεν πιστεύω ένα τέτοιο πρόβλημα να μπορεί να αντιμετωπιστεί με ανθρώπινες δυνάμεις. Για μένα αποκλείεται. Πρέπει να αντλήσεις από Εκείνον που είναι η πηγή της δύναμης και δεν είναι άλλος από τον Θεό…… Στο εργαστήρι τού πόνου πλάι στον Στέλιο, που το μετέτρεψε σε εργαστήρι χαράς, είδαμε και μάθαμε πολλά. Μαζέψαμε πλούτη ζωής, ανείπωτα βιώματα συμπυκνωμένη πείρα και ωριμότητα πολλών χρόνων…

 Ο Στέλιος μας οδήγησε μέσα από την ασθένεια του σε μια υπέρβαση και έγινε η ζωή μας ένα τραγούδι, μία μελω­δία.. και μας χάρισε πολλή ευτυχία (ο Στέλιος μόνο ευτυχία μας χαρίζει!). Τα τελευταία 5 χρόνια ο Στέλιος δεν έχει βγει από το δωμάτιο του γιατί δεν μπορεί… Ένα δωμάτιο, για το οποίο ο ίδιος έγραψε: «σε ένα δωμάτιο χωρούν όλα. Σε ένα δωμάτιο χώρεσε όλη η αγάπη. Σε ένα δωμάτιο χώρε­σε η ζωή. Σε ένα δωμάτιο χώρεσε ο Θεός»…… Ευχαριστώ τον Στέλιο γι’ αυτό που είναι, το τόσο υπέροχο, όχι μόνο γιατί αγόγγυστα υπομένει, αγωνίζε­ται, δημιουργεί και μοιράζει την ψυχή του, αλλά και γιατί έχει κάνει τη λύπη χαρά την αδυναμία δύναμη, τον πόνο προσφορά … Στέλιο, … σε ευχαριστώ, είμαι περήφανη για σένα, σ’ αγαπώ!