kantonopou’s blog

        Οι εθνικές επέτειοι μάς θυμίζουν ξεχωριστά ή και καθημερινά πρόσωπα, τα οποία διακρίθηκαν σε μεγάλους εθνικούς αγώνες και έδωσαν τη δυνατότητα στο έθνος μας να ακολουθήσει ελεύθερη πορεία. Μπορεί η σύγχρονη ιστορική προσέγγιση να δίνει έμφαση στα αίτια και την έκβαση των ιστορικών συγκρούσεων, ωστόσο τα πρόσωπα δεν θα πάψουν να συγκινούν τον οιονδήποτε θέλει να δει τον κόσμο από την πλευρά του ανθρώπου και όχι μόνο από την όψη της εξουσίας, της νίκης, της ήττας.

                Στην πραγματικότητά μας η νέα γενιά ολοένα και απομακρύνεται από τους εθνικούς μας ήρωες. Ίσως  έρχεται σε κάποια επαφή μαζί τους κατά τις σχολικές γιορτές ή μέσα από κάποιες ταινίες, παρωχημένες, αλλά και τελικά αναντικατάστατες. Όμως αυτοί οι ήρωες δεν εμπνέουν τους νεώτερους, ελλείψει χρόνου και διάθεσης σπουδής στα μηνύματα τα οποία η ζωή των ηρώων προβάλλει, αλλά και εξαιτίας του ότι οι ήρωες μοιάζουν ξεπερασμένοι, καθώς δεν είναι  ντυμένοι με την εικόνα του υπερανθρώπου που συναντάμε στους σύγχρονους ήρωες των διαδικτυακών παιχνιδιών, των κινηματογραφικών ταινιών, των κόμικς και του  παγκόσμιου εμπορικού συστήματος, το οποίο κερδίζει πολλά από αυτούς.

                Αν συγκρίνουμε, για παράδειγμα, τους ήρωες της πρόσφατης κινηματογραφικής τριλογίας Hobbit, τους οποίους χιλιάδες νέοι άνθρωποι στην πατρίδα μας, αλλά και αντίστοιχα τόσοι και περισσότεροι στον υπόλοιπο κόσμο, παρακολούθησαν, με τις μορφές του αγώνα του ’40,  τους στρατηγούς και τους συνταγματάρχες,  τους απλούς στρατιώτες και τις γυναίκες της Πίνδου,  εκείνους που πάλεψαν εναντίον των κατακτητών στα χρόνια της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, τους Μητροπολίτες που έκρυβαν τους Εβραίους για να τους γλιτώσουν από το ολοκαύτωμα, θα διαπιστώσουμε ότι οι σύγχρονοι ήρωες παλεύουν για την εξουσία, το χρήμα, τη δόξα, τον έρωτα, για να νικήσουν τις δυνάμεις του κακού, όχι όμως για την ελευθερία μιας πατρίδας, ενός τόπου, ενός τρόπου που έχει μέσα του πίστη, αρχές, ανθρώπους, ιστορία, νόημα ζωής. Οι σύγχρονοι ήρωες παλεύουν για τους εαυτούς τους και για λίγους άλλους που είναι οι οικείοι τους, όχι όμως για να νικήσουν την αδικία, την τυραννία, την υποδούλωση του ανθρώπου στην απληστία των Ισχυρών. Χωρίς να αρνείται κάποιος την ανάγκη για νέα αφηγήματα, μοντέρνα, προσαρμοσμένα στο σήμερα, δεν μπορεί παρά  να σημειώσει την αδιαφορία μας για ό,τι διασώζει την ιστορική μας συνέχεια και μπορεί να γεννήσει αξίες που θα μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας στο σήμερα, να παλέψουμε για μία άλλη ελευθερία, της ανάστασης και της αγάπης!

                Αυτήν πρότεινε ένας από τους λιγότερο προβεβλημένους Έλληνες ποιητές, ο Γιώργος Σαραντάρης, ο οποίος πολέμησε στον αγώνα του ’40 και πέθανε από τις κακουχίες. Ἐλεγε: «Η Ευρώπη δεν έχει Αγάπη και δεν πιστεύει στην Ανάσταση!».  Αυτός είναι ο δρόμος της Ελλάδας. Σπουδάζοντας την παράδοσή της, τον Χριστό και την Εκκλησία, μη λησμονώντας   την φιλοσοφία και το αρχαιοελληνικό πνεύμα, να προσφέρει στην Ευρώπη της τυραννίας των ισχυρών την Ανάσταση και την Αγάπη! Αυτός ο αληθινός ήρωας παραμένει άγνωστος. Ας αναρωτηθούμε αν αυτό συμβαίνει μόνο διότι το παγκόσμιο σύστημα μάς κατακλύζει με τους δικούς του ήρωες ή επειδή φοβόμαστε ότι  αυτές οι δύο έννοιες θα θέσουν το ερώτημα  της αληθινής μας ταυτότητας και αντίστασης στην αλλοτρίωση των ψυχών μας!

(δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”, στο φύλλο της 28ης Οκτωβρίου 2015)

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/