«Παντελής αγνωσία γνώσις εστί του υπέρ πάντα».
Συγγραφέας: kantonopou στις 12 Σεπτεμβρίου, 2014
Σπουδαία θεολογικά συγγράμματα αποτελούν τα λεγόμενα «Αρεοπαγιτικά», τα οποία μας μεταφέρουν -όσο το κατά δυνατό- την εμπειρία της Εκκλησίας όσων αφορά την θεογνωσία. Τελικά, μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό στην ουσία Του, ή μόνο από τις άκτιστες ενέργειές του; Στοχεύουμε να αναρτήσουμε πολλά αποσπάσματα από τα έργα αυτά, τα οποία απαντούν στα ερωτήματα αυτά.
«Το σκότος αφανίζεται από το φως, και μάλιστα από το πολύ φως· η αγνωσία αφανίζεται από τις γνώσεις, και μάλιστα από τις πολλές γνώσεις. Αφού εκλάβεις αυτούς τους όρους όχι με την έννοια της στερήσεως αλλά της υπεροχής [1], διακήρυξε με βεβαιότητα ότι η κατά Θεόν αγνωσία διαφεύγει από εκείνους που έχουν αισθητό φως και γνώση των αισθητών όντων, και το υπερβατικό του φως, αφ’ ενός μεν καλύπτεται για όλο το φως, αφ’ ετέρου δε αποκρύπτει όλη τη γνώση. Όποιος λοιπόν, βλέποντας τον Θεό, κατάλαβε τι είδε, αυτός δεν είδε τον Θεό, αλλά κάτι από τα δικά του τα όντα και γινωσκομένα [2]. Αυτός όμως ο ίδιος, ο Θεός, εδραιωμένος επάνω από νου και ουσία, με το ότι δεν γνωρίζεται καθόλου και δεν υφίσταται, με αυτό ακριβώς υφίσταται υπερουσίως και γνωρίζεται υπέρ νουν. Και η τέλεια αγνωσία, με την υψηλότερη σημασία της λέξεως, συνιστά την γνώση αυτού που ευρίσκεται επάνω από όλα τα γνωριζόμενα».
(1η Επιστολή, «Προς Γάιο», Φ. ΕΠΕ 3, σελ. 493).
Σημειώσεις:
[1] Κατά την κοινή έννοια, το σκότος οφείλεται σε στέρηση του φωτός και η αγνωσία σε στέρηση της γνώσεως. Υπεροχικά όμως, στο Θεό, το σκότος οφείλεται στο άφθονο φως και η αγνωσία στο πλήθος γνώσεων.
[2] Βλ. Γρηγορίου Νύσσης, «Εις τον βίον του Μωυσέως», PG 44,377 Α, «εν τούτω ιδείν, εν τω μη ιδείν».
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.