kantonopou’s blog

«Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν πολιτικός επιπέδου, αυθεντικός άνθρωπος. Επιθυμούσε να υπηρετήσει την πατρίδα του. Δε ζητούσε θώκους προσωπικής ικανοποίησης», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Χρυσόστομος Β’ στον  αποχαιρετιστήριο λόγο του στην κηδεία του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας στον Στρόβολο, στην οποία προέστη.

Χαρακτηρίζοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως μοναδική προσωπικότητα της πατρίδας μας, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι η απώλεια είναι ανυπολόγιστη. «Ανερμήνευτη η συμφορά. Μια από τις ελάχιστες ορθές φωνές για το εθνικό μας θέμα, έσβησε. Οι ελπίδες πως, στην κατάλληλη στιγμή, αν χρειαζόταν, θα συνήγειρε και θα συσπείρωνε τα πλήθη για αποτροπή επικίνδυνης λύσης, εξανεμίστηκαν. Οι ανησυχίες αρχίζουν να μας κυκλώνουν».

Στο άκουσμα της αδυσώπητης ασθένειας του τέως Προέδρου, συνέχισε, ο λαός υπέστη φρικτό κλονισμό και στο μήνυμα του θανάτου, μέγα πένθος ξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη την Κύπρο. Βιώνουμε, τώρα, είπε, τον οδυνηρό χωρισμό. «Στ’ αλήθεια «πώς εγνόφωσε Κύριος», την Κύπρον, σήμερα, όπως θα ‘λεγε και ο προφήτης Ιερεμίας;».

Θα μπορούσε, πρόσθεσε, να προσφέρει ακόμα, ιδιαίτερα στους δύσκολους και χειμέριους καιρούς που περνούμε, αφού ήταν μόλις 74 ετών, όμως, άλλος είναι «ο χρόνους μετρών τοις ζώσι και καιρούς θανάτου ιστών».

Ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που ανεδείχθη άξιος συνεχιστής του έργου του Μακαρίου, θα μας καθοδηγεί πλέον στους δύσκολους δρόμους, για εξεύρεση μιας υποφερτής λύσης που να ‘ναι βιώσιμη και θα εξασφαλίζει την φυσική, αλλά και εθνική παραμονή μας στις πατρογονικές εστίες μας.

Αναφερόμενος στην ζωή του κ. Παπαδόπουλου, είπε ότι η εντιμότητά του, το μεγαλείο της αξιοπρέπειάς του, η ευθύτητά του, η καθαρότητα της σκέψης του, η εσωτερική του ευγένεια, το ακίβδηλο, απέριττο και δωρικό του χαρακτήρα του, το υψηλότατο ήθος του, η αυθεντικότητα της προσωπικότητάς του, η γνησιότητά του, τον ανέδειξαν ως τον κατ’ εξοχήν Ανθρωπον (με Α κεφαλαίο) της εποχής μας. «Πολύς το φαινόμενον, πλουσιότερος το κρυπτόμενον», κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο», όπως είπε.

Κατέστη, πρόσθεσε, το τέλειο παράδειγμα προς μίμηση στην εποχή μας, όπου τα μικρά αναστήματα – κατά την εκκλησιαστική γλώσσα οι Ζακχαίοι του πνεύματος – υπερτιμούν τον εαυτό τους και την αξία τους, ενώ μόλις και φτάνουν τα φτωχά φυλλώματα μιας απλής συκομορέας.

Ηταν, όπως είπε, άριστος μαθητής, με έμφυτη εξυπνάδα. Η ζωή του ταυτίστηκε με τους αγώνες της Κύπρου και του λαού της. Δεν ήταν μόνον ο αγώνας της ΕΟΚΑ, πρόσθεσε. Σύμβουλος του Μακαρίου στη διάσκεψη για τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, υπουργός σε αλλεπάλληλα υπουργεία και αργότερα βουλευτής, άφηνε παντού το στίγμα της παρουσίας του, είπε. Υπενθύμισε ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέλαβε συνομιλητής στο Κυπριακό, αναδείχθηκε Πρόεδρος της Βουλής, τίμησε το υπουργικό και το βουλευτικό αξίωμα.

Δεν υποκατέστησε ποτέ την αλήθεια του προσώπου του, τον αληθινό του χαρακτήρα, με το προσωπείο του αξιώματός του, τόνισε. Αυτή η εμμονή του σε αρχές και η άρνησή του να υπόσχεται στο λαό πράγματα ανέφικτα, αντισυνταγματικά ή επικίνδυνα για την ασφάλεια του τόπου, του στοίχισαν την Προεδρία στις πρόσφατεςΠροεδρικές εκλογές, ανέφερε ο Μακαριώτατος. Ηταν – είπε – πολιτικός επιπέδου, αυθεντικός άνθρωπος. «Επιθυμούσε να υπηρετήσει την πατρίδα του. Δε ζητούσε θώκους προσωπικής ικανοποίησης».

Η έπαλξη από την οποία, με τους λαμπρούς προσωπικούς αγώνες του, καθιερώθηκε στη συνείδηση όχι μόνο του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και όλων των Ελλήνων, ήταν η θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, σημείωσε. «Κι ήταν ευτύχημα που η Πρόνοια του Θεού, που πάντα μεριμνά για τους ανθρώπους, σε ώρες κρίσιμες για τον τόπο, όταν ετοιμάζονταν τα σχέδια για την κατάλυση της κρατικής μας οντότητας και την, χωρίς όρους, παράδοσή μας στη διάθεση της Αγκυρας, «ανήγειρε», κατά το Γραφικόν, «κέρας σωτηρίας εξ εχθρών ημών και εκ χειρός πάντων των μισούντων ημάς», τον Τάσσον Παπαδόπουλο, που ηγήθηκε του λαού του στην απόρριψη των ξένων σχεδιασμών, και του επανέφερε το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειας».

Κορυφαία στιγμή του το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, είπε, «τότε που έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από τη διάλυση, και εμάς από την αναζήτηση εκτός Κύπρου νέας πατρίδας», ισάξιο – όπως είπε – προς το διάγγελμα του Μακαρίου στην πλατεία Ελευθερίας στις 20 Ιουλίου 1977.

Κάθε μεγάλη προσωπικότητα, πρόσθεσε, έχει και άσπονδους εχθρούς, φέροντας ως παράδειγμα ότι ο Βενιζέλος που δημιούργησε την μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, δεν εξελέγη καν βουλευτής στις εκλογές του 1920. Τον Μακάριο, συνέχισε, προσπάθησαν πολλές φορές να τον δολοφονήσουν και στο τέλος μια θλιβερή μειοψηφία τον ανέτρεψε. «Αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν συναντούσε την αμφισβήτηση, θα ‘πρεπε να αμφιβάλουμε για την αξία και τη μεγαλοσύνη του. Τώρα που έφυγε από τον κόσμο τούτο, όλοι αναγνώρισαν την αξία του».

Καταθέτοντας στην άφθιτη μνήμη του τα αισθήματα του θαυμασμού και της αγάπης μας, ανανεώνουμε όλοι σήμερα, σημείωσε, την απόφασή μας για αγώνα μέχρι τη δικαίωση, μέχρι την εξασφάλιση των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέπουν τη διαβίωσή μας, μέσα σε συνθήκες ελευθερίας, στη γη των πατέρων μας. «Θα είναι, η απόφασή μας αυτή, το καλύτερο στεφάνι και το καλύτερο μνημόσυνο για τον αξέχαστο ηγέτη μας», κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.  Πηγή :http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=334&id=596224