kantonopou’s blog

     Ο σημερινός άνθρωπος βρίσκεται κάτω από ψυχολογική πίεση,την οποία προκαλεί με χίλιους τρόπους και από χίλια κανάλια το προβαλλόμενο όραμα της καταναλωτικής “ευτυχίας”. Το αδιάκοπο κυνήγι του φευγαλέου αυτού οράματος -μιας τελείωσης μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών και την κατανάλωση-δημιουργεί ποικίλα κοινωνικά προβλήματα με ανυπολόγιστες πολλές φορές ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις.
      Τα κοινωνικά προβλήματα που προωθεί η “κοινωνία της αφθονίας” είναι κατ’ εξοχήν αντιπνευματικά, διότι συνδέουν την αυτοεκτίμηση και την αυτοεπιβεβαίωση του ανθρώπου με την ικανότητα του να καταναλώνει και να επιδεικνύει αυτήν για την κατανάλωση υλικών αγαθών. Κάθε μέσο για την απόκτηση της δυνατότητας αυτής γίνεται “θεμιτό”, από τη στιγμή που κοινωνικά αναγνωρίζεται και “καταξιώνεται”.
      Ειδικότερα, η χυδαία ευδαιμονιστική αντίληψη της ζωής λειτουργεί αποδυναμωτικά και αφήνει, ιδιαίτερα το νέο άνθρωπο, ανέτοιμο να αντιπαλαίσει σε κάθε κατάσταση με την οποία δεν έχει εξοικειωθεί. Από το άλλο μέρος συντείνει σε μια αγωγή, η οποία συγχέει τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ελευθεριότητα και κάνει τους νέους ανθρώπους ανίκανους και για τα στοιχειώδη ακόμη αυτοπειθαρχία, ενώ παράλληλα δεν τους μαθαίνει το στοιχειώδη νόμο της ζωής, που αναφέρεται στο δικαίωμα να παίρνεις, αλλά και στην υποχρέωση να δίδεις στον άλλον, το συγκεκριμένο άνθρωπο και την ολότητα.
      Επιπλέον ο πολύτιμος χρόνος της πεπερασμένης ζωής φορτίζεται με το άγχος, όχι πάντοτε της επιβίωσης, αλλά με την αγωνία για την απόκτηση υπερπληθώρας αγαθών συχνά περιττών ή και αχρήστων. Παρασύρεται ο άνθρωπος στο παιχνίδι της “αφθονίας” και εισέρχεται στο χορό της σπατάλης, όταν ακόμη δεν έχει ανταπεξέλθει στις βασικές ανάγκες της ζωής.
      Αλήθεια, έχει ποτέ σκεφθεί μέχρι ποιου σημείου έχει παύσει ο σημερινός άνθρωπος να ελέγχει τη ζωή του και να τη διαμορφώνει ανάλογα με τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες και κυρίως με τις βαθύτερες εφέσεις της αθάνατης ψυχής του ; Είναι γεγονός ότι ανύπαρκτες ανάγκες κατευθύνουν τη ζωή του και τον μεταβάλλουν όλο και περισσότερο σε καταναλωτική μηχανή.
      Γι’ αυτό και η ορθολογιστική χρησιμοποίηση των επιτεύξεων της τεχνολογίας μπορούσε να συντελέσει, ώστε να μένει στον άνθρωπο περισσότερο ελεύθερος χρόνος και καλύτερη διάθεση για να ασχοληθεί με κάτι. ουσιαστικότερο: την πνευματική ζωή, ως στροφή προς το θεό, αλλά και προς τον συνάνθρωπο.
      Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Από τη στιγμή που χωρίς να το αντιλαμβάνεται υποδουλώνεται στα υλικά αγαθά και αντί να τον υπηρετούν τα υπηρετεί και υπάρχει για αυτά, η ζωή του φτωχαίνει. Καταντά να ζει με το άγχος της αποκτήσεως πραγμάτων, τα οποία γίνονται κύριος στόχος της ζωής του.
      Το πιο “μοντέρνο” θεωρείται ότι είναι και το καλύτερο και χίλια δυο παλιά και ωραία πράγματα τα παραγκωνίζει και τα πετά, επειδή δεν ταιριάζουν στις τυποποιημένες αξιώσεις, τις οποίες “σερβίρει” η μαζική βιομηχανική παραγωγή.
      Όλα αυτά ταυτόχρονα πληγώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Εξαφανίζονται π.χ. σιγά-σιγά πολύτιμες ανθρώπινες σχέσεις, διάφορες εκδηλώσεις και επικοινωνίες με πρόσωπα γνωστά και προσφιλή, οι οικογενειακές επισκέψεις και συναναστροφές, οι οποίες αυτές και μόνο αυτές, αποτελούν τη βάση και το θεμέλιο για την επίτευξη μιας ανώτερης σε ποιότητα ζωής.
      Μέσα σε μια φρενίτιδα “νεωτερισμού” εγκαταλείφθηκε η αξία της ανθρώπινης χειρονομίας -που έχει η εγκαρδιότητα της επικοινωνίας-και επικοινωνούμε με δώρα “αποδεικτικά” των καλών μας αισθημάτων και προθέσεων, εκεί που μια γνήσια επαφή έχει πια εκλείψει. Εκείνο που τελικά αποδεικνύεται είναι ότι ο άνθρωπος της εποχής μας “φτασμένος” και “επιτυχημένος”, έχοντας τη δυνατότητα, κάνει δώρα ανάλογα της θέσης του.
      Συγκεντρώνονται κάπου όχι για να συζητούν και να διασκεδάσουν πραγματικά, αλλά για να θορυβήσουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη από επιθυμίες και ιλαρότητες. Και εκεί πάλι απορροφώνται από το κλίμα της υπερκατανάλωσης υλικών αγαθών, που έχει γίνει δεύτερη φύση, με αποτέλεσμα συχνά να μην μπορούν πια να σκεφθούν, ούτε και να αντιδράσουν όμως.
      Στέκονται βουβοί και παθητικοί μπροστά στην τηλεόραση και δέχονται κάθε ανόητη φαντασμαγορία, κάθε ηλίθιο φίλμ και κάθε ασυνάρτητο “σόου”. Οι έμποροι του ελεύθερου χρόνου “σερβίρουν” αποβλακωτικά “υπερθεάματα”, τα οποία φαίνονται διασκεδαστικά, επειδή αρνήθηκαν σιγά-σιγά την άνετη φυσιολογική επικοινωνία και αισθάνονται την απειλή της πλήξης και μοναξιάς να τους κυκλώνει από παντού.
      Αλλά, εκείνος ο οποίος σταδιακά καταργεί την ανθρώπινη επικοινωνία, σταθερά αλλοιώνει και τον ανθρώπινο λόγο. Γι’ αυτό, ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του σημερινού ανθρώπου είναι ότι χάνει βαθμιαία την επαφή με τον ανθρώπινο λόγο. Ο γραπτός λόγος τον κουράζει, ο προφορικός περιορίζεται μόνο στα απολύτως αναγκαία και καθημερινά. Η αλλοίωση αυτή επί του παρόντος ελέγχεται σ’ ένα βαθμό, οι συνέπειες όμως της αποστροφής του ανθρώπινου γραπτού και προφορικού λόγου παραμένουν.
      Ο κλονισμός λοιπόν, των διαπροσωπικών σχέσεων και η πτώχεια της επικοινωνίας δηλώνουν ηθική καθίζηση, την οποία, διαδέχεται με τη σειρά της η ακόλουθη κοινή διαπίστωση : ότι δηλαδή η κοινωνία μας, αφού πέρασε μια φάση γενικής χαλάρωσης των ηθών -με την έννοια ότι κάθε τι, που δεν ερχόταν απ’ ευθείας σε αντίθεση με το νόμο κατάντησε να είναι κοινωνικά ανεκτό- οδηγήθηκε στη φάση του πολλαπλασιασμού των φαινομένων ανοικτής παρανομίας, που αντιμετωπίζομε σήμερα: Η ηθική αδιαφορία (αμοραλισμός), η κυνικότητα και η ανομία, φαινόμενα τα οποία και προετοιμάζουν το έδαφος, όπου τελικά φυτρώνει το έγκλημα. Είναι όμως καρποί της σημερινής καταναλωτικής και υλιστικής κοινωνίας μας.  Πηγή :http://www.i-m-attikis.gr/html/gr/prosvasis/58/3.html