kantonopou’s blog

Σε όλους είναι γνωστό το προπατορικό αμάρτημα δηλ. η ανυπακοή ή η ανταρσία τού ζεύγους των Πρωτοπλάστων μέσα στον παράδεισο. Χρειάζεται εδώ όμως να διευκρινίσουμε μερικά βασικά σημεία για να αποφύγουμε παρανοήσεις.

α) Άρσεν και θήλυ

Κατ? αρχήν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, πρώτα τον άνδρα και ύστερα από την πλευρά τού άνδρα, τη γυναίκα. «Αρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» μας βεβαιώνει η Αγ. Γραφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη σκέψη τού Θεού για τη δημιουργία της γυναίκας πρυτάνευσε η ανάγκη να μην είναι ο άνθρωπος δηλ. ο άνδρας μόνος του πάνω στη γη. Το κοινωνικό στοιχείο εδώ κυριαρχεί και η κοινωνία με το άλλο φύλο γίνεται ταυτόχρονα μία δύναμη ζωής που συντηρεί ύστε-ρα και διαιωνίζει τη ζωή, πάλιν κατά την επιθυμία τού Θεού: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής» (Γεν. 1,28). Στα δύο φύλα ο Θεός έδωσε σε σμικρογραφία τις δικές του ιδιότητες. Πρώτες από αυτές το λογικόν και το αυτεξούσιον. Το ένα σημαίνει τη δύναμη της σκέψης και το άλλο τη δύναμη της ελευθερίας. Η «εικόνα» τού Θεού στον άνθρωπο υποδηλώνει τη δυνατότητά του να ζήσει μέσα στο Θεό, ενώ η «ομοίωση» σημαίνει τη συνειδητοποίηση αυτής της δυνατότητας. Ο Ωριγένης παρατηρεί: «Ο άνθρωπος έλαβε την τιμή της εικόνας στην πρώτη του δημιουργία, αλλά η πλήρης τελείωση στην ομοίωση τού Θεού θα τού παρασχεθεί στη συντέλεια των πάντων». Ο άγ. Ειρηναίος λέγει ότι ο άνθρωπος στην πρώτη του δημιουργία έμοιαζε με ένα μικρό παιδί, ήταν αθώος και ικανός να αναπτυχθεί σε μια πνευματική οντότητα. Αυτή όμως η ανάπτυξη δεν ήταν αναπόφευκτη ή αυτόματη. Περνούσε μέσα από τον ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος σαν εικόνα του Θεού δεν μπορούσε να γίνει αντικείμενο εκβιασμού, ούτε προς το καλό, ούτε προς το κακό, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είχε πάρει από το Θεό τον προσανατολισμό προς την τελείωση, τώρα έπρεπε να τον εφαρμόσει αξιοποιώντας τον.

β) Η σχέση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα

Όπως είδαμε ο άνδρας δεν ήταν ανεξάρτητος από τη γυναίκα. Και οι δύο μαζί επλάσθησαν για να έχουν κοινωνία μεταξύ των. Το «κατ’ εικόνα» περιλαμβάνει και το στοιχείο αυτό, μια και ο Θεός, εικόνα του οποίου είναι ο άνθρωπος, δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά τρία. Η τριαδικότητα είναι μια κοινωνικότητα και αυτή η κοινωνικότητα σφραγίζει τον κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος ζη κοινωνικά δηλ. επηρεάζεται από την κατάσταση των άλλων και συμμετέχει στη χαρά και στη λύπη των. «Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μοναδική, άλλ? όμως ο καθένας μέσα στη μοναδικότητα έχει δημιουργηθεί για να επικοινωνεί με τους άλλους» (Καλλίστου Γουέαρ: Ο ορθόδοξος δρόμος σ. 62) Μέσα στον παράδεισο ο Θεός τοποθετεί το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι και του δίνει οδηγίες: να εργάζεται και να φυλάει τον κήπο της Εδέμ. Σ’ αυτή την πρώτη φάση η εργασία δεν είναι κατάρα, αλλά ευλογία, δεν είναι «δουλειά» δηλ. δουλεία, αλλά δημιουργία. Ο άνθρωπος διασώζει έτσι την εικόνα του Θεού, παραμένει πρόσωπο.

Συνεχίζεται??.

Πηγή:http://www.egolpio.com/APOLOGITIKA/propatoriko_amarthma.htm