kantonopou’s blog

Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός  28 Μαΐου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Οι διά Χριστόν σαλοί είναι μιά κατηγορία αγίων μέ πολλά πνευματικά χαρίσματα καί κυρίως μέ τό ξεχωριστό χάρισμα τής σαλότητας γιά τόν Χριστό. Δέν είναι σαλοί (τρελλοί), αλλά παριστάνουν τόν τρελλό γιά νά μήν επαινούνται καί δοξάζονται από τούς ανθρώπους. Έχουν βαθειά ταπείνωση, μεγάλη αγάπη γιά τόν Θεό καί τούς ανθρώπους καί μέ έναν ιδιαίτερο τρόπο βοηθούν τούς καλοπροαιρέτους νά θεραπευθούν από τά πάθη, καί τούς κατευθύνουν στήν οδό τής προκοπής καί τής σωτηρίας.

Η σαλότητα είναι πνευματικό χάρισμα, τό οποίο δίδεται από τόν Θεό σέ εκείνους οι οποίοι έχουν πύρινο ζήλο καί φλογερή αγάπη γιά τόν Θεό, αλλά καί τήν δυνατότητα νά βαδίσουν αυτήν τήν οδό μέχρι τό τέλος. Σίγουρα, όμως, τούς βοηθά στό έργο τους αυτό καί ο χαρακτήρας τους. Εμπαίζουν τόν κόσμο, δηλαδή τό κοσμικό φρόνημα, καί τόν διάβολο, ο οποίος τούς μισεί θανάσιμα. Καί προκειμένου νά βοηθήσουν ουσιαστικά τούς ανθρώπους, καί νά τούς ελευθερώσουν από τήν καταδυναστεία τών παθών καί τού διαβόλου, μετaχειρίζονται διάφορα μέσα, τά οποία στά μάτια τών «λογικών» ανθρώπων φαντάζουν παράλογα.

Ο άγιος Ανδρέας καταγόταν από τήν Σκυθία καί έζησε κατά τούς χρόνους τού αυτοκράτορα Λέοντος Στ’ τού Σοφού (886-912 μ.Χ.). Από τήν παιδική του ηλικία πωλήθηκε ως δούλος σέ κάποιον στρατηλάτη τής Ανατολής, ευσεβή καί ενάρετο, ο οποίος τόν αγάπησε καί τόν μεταχειρίσθηκε σάν παιδί του. Τόν έστειλε μάλιστα καί στό «Διδασκαλείο», γιά νά σπουδάση τά ιερά γράμματα. Mελετούσε τούς βίους τών αγίων, διαίτερα, όμως, αγαπούσε τούς μάρτυρες καί ήθελε νά μιμηθή τόν ζήλο καί τήν αγάπη τους γιά τόν Χριστό. Ήταν φιλόθεος καί φιλάνθρωπος. Μοίραζε ό,τι είχε στούς φτωχούς καί ο ίδιος έμενε πολλές φορές γυμνός καί νηστικός. Αλλά τόν παρηγορούσε ο Θεός, ο οποίος τόν αξίωσε υψηλών πνευματικών θεωριών καί μεγάλων χαρισμάτων.

Στήν συνέχεια θά αναφερθούν, μέ συντομία, περιστατικά από τήν ζωή του, γιά νά φανερωθή, μεταξύ τών άλλων, καί ο τρόπος ποιμαντικής τών Αγίων.

– Ο άγιος Ανδρέας συνήθιζε νά προσεύχεται μέσα στούς Ιερούς Ναούς ή σέ μέρη ερημικά, σέ ώρες πού οι άνθρωποι ήταν απασχολημένοι καί δέν τόν πρόσεχαν. Κάποιο πρωΐ (χαράματα) πού πήγε νά προσευχηθή στόν Ιερό Ναό τής Παναγίας καί οι πύλες του ήταν κλειστές, σταύρωσε τήν κεντρική πύλη καί αυτή άνοιξε αμέσως. Ένας νέος πού έτυχε νά περνά από εκεί καί τόν είδε είπε: «Ποιόν δούλο τού Θεού ονομάζουμε τρελλό εμείς οι ανόητοι. Καί πόσους άλλους τέτοιους κρυφούς δούλους έχει ο Θεός πού κανένας δέν τούς γνωρίζει!». Ο άγιος Ανδρέας τόν φώναξε κοντά του, τόν νουθέτησε κατάλληλα καί τού δίδαξε τό πώς θά πρέπει νά πορεύεται στήν ζωή του, προκειμένου νά προκόψη καί νά σωθή. Επίσης, τού είπε νά μή φανερώση σέ κανέναν τά όσα είδε μέχρι τήν ημέρα τού θανάτου του, διαφορετικά θά δοκίμαζε μεγάλους πειρασμούς.

– Μεγάλη ευλογία τού Θεού απετέλεσε γιά τόν Επιφάνιο, έναν ενάρετο νέο, η γνωριμία του μέ τόν άγιο Ανδρέα. Ο Επιφάνιος, επειδή είχε εσωτερική καθαρότητα, κατάλαβε ότι πρόκειται γιά όσιο καί όχι γιά τρελλό καί δαιμονισμένο, όπως τόν αποκαλούσαν πολλοί. Στόν βίο τού αγίου Ανδρέα καταγράφονται περιστατικά από τίς συναντήσεις τους, αλλά καί υψηλές θεολογικές αναλύσεις τού αγίου, πού αποτελούν απαντήσεις σέ απορίες τού Επιφανίου. Σέ κάθε πρόβλημά του ο Επιφάνιος κατέφευγε στόν άγιο Ανδρέα, ο οποίος τού έδινε λύση, αλλά καί τόν προστάτευε από τούς πειρασμούς καί τίς επιθέσεις τού διαβόλου.

Σέ μιά συνάντησή τους ο Επιφάνιος έσκυψε νά τού φιλήση τό χέρι καί τότε ο άγιος Ανδρέας γονάτισε μπροστά του καί τού είπε: «Ευλόγησέ με εσύ, Δέσποτα!». Καί στήν συνέχεια τόν συμβούλευσε γιά τό πώς θά πρέπει νά ποιμαίνη τό λογικό ποίμνιο, τό οποίο επρόκειτο νά τού εμπιστευθή ο Χριστός διά τής Εκκλησίας. Καί όντως ο Επιφάνιος έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως μετά από 40 περίπου χρόνια.

– Μιά μέρα καθώς περιφερόταν στούς δρόμους συνάντησε έναν μοναχό τόν οποίο οι άνθρωποι θεωρούσαν ευλαβή καί ενάρετο. Ο άγιος Ανδρέας, όμως, μέ τό πνευματικό του χάρισμα, κατάλαβε ότι ο μοναχός αυτός είναι φιλάργυρος, επειδή είδε τόν δαίμονα τής φιλαργυρίας νά είναι τυλιγμένος γύρω από τόν λαιμό του, αλλά καί τόν φύλακα άγγελό του νά τόν εγκαταλείπη λυπημένος. Ο μοναχός αυτός εκμεταλλευόταν τό μυστήριο τής εξομολογήσεως γιά νά πλουτήση καί λάμβανε δώρα από όσους προσέρχονταν νά εξομολογηθούν. Καί όσο αυξάνονταν τά πλούτη του χαιρόταν λές καί είχε γίνει μοναχός γιά τόν χρυσό καί όχι γιά τόν Χριστό. Ο άγιος Ανδρέας τόν πλησίασε καί μέ τόν θεραπευτικό του λόγο προσπάθησε νά τόν οδηγήση στήν μετάνοια καί τήν σωτηρία.Τού είπε, μεταξύ τών άλλων, καί τά εξής: «Δοκιμάζω μεγάλη θλίψη γιά χάρη σου καί ανυπόφορη οδύνη. Πώς τό έπαθες καί από φίλος τού Θεού έγινες δούλος τού διαβόλου; Εσύ πού είχες φτερά όπως τά Σεραφείμ, πώς τά ξερίζωσες καί τά παρέδωσες στόν σατανά; Εσύ πού ήσουν αστραπόμορφος, πώς έγινες σκοτεινός;.. Πώς έκανες φίλο τόν δράκοντα τής φιλαργυρίας; Τί τό θέλεις αδελφέ τό χρυσάφι; Γιατί τό μάζεψες; Γιατί τό αγαπάς; Πώς τό απέκτησες καί προξένησες τήν καταστροφή σου;.. Άλλοι πεινούν καί διψούν, άλλοι πεθαίνουν από τό κρύο, κι εσύ βλέπεις νά αυξάνη ο πλούτος σου καί ευφραίνεσαι; Αυτά είναι τά σημάδια τής μετανοίας; Αυτή είναι η μοναχική σου ζωή;.. Άκουσα τόν Κύριο νά σέ αποδοκιμάζη καί νά λέη: “Η βασιλεία μου είναι γιά τούς ελεήμονες…”. Άν παρακούσης τά λόγια μου θά πώ στόν διάβολο νά σέ ταράξη. Καί τότε θά γίνης περίγελως όχι μόνο σ’ αυτή τήν πόλη, αλλά σέ όλον τόν κόσμο».

Ο μοναχός μέ όσα άκουσε συγκλονίσθηκε. Ζήτησε από τόν άγιο νά προσεύχεται γι’ αυτόν καί υποσχέθηκε ότι θά αγωνισθή μέ όλες του τίς δυνάμεις γιά τήν διόρθωσή του. Τελικά λυτρώθηκε από τά δεσμά τού δαίμονα τής φιλαργυρίας καί ξαναβρήκε τόν αληθινό σκοπό τής ζωής του.

Η λογική τρέλλα τών διά Χριστόν σαλών, θεραπεύει τήν άλογη τρέλλα τής εμπαθούς ζωής, τής υποκρισίας καί τής αλαζονείας.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση Απρίλιος 2013

http://www.parembasis.gr/2013/frames_13_04.htm