kantonopou’s blog

     “άφετε τα παιδία  και ΜΗ κωλύετε αυτά ελθείν  προς με” (Ματθ.ΙΘ΄14).

Όσοι καταδικάζουν τον νηπιοβαπτισμό, εμποδίζουν τα παιδιά από τον Χριστό και την βασιλεία του Θεού.
Η περιτομή της Παλ. Διαθήκης ήτο τύπος του βαπτίσματος, το οποίο είναι περιτομή “αχειροποίητος”, πνευματική.(Κολ.Β΄11) “εν ω και περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω”. Η περιτομή εκείνη, στην Παλ.Διαθήκη, εγίνετο την ογδόη ημέρα από της γεννήσεως του παιδιού (Γέν.ΙΖ΄12). Γιατί η ΝΕΑ περιτομή, το βάπτισμα, δεν θα έπρεπε να γίνεται σε νηπιακή ηλικία; Ο χριστιανός συγγραφέας Τερτυλλιανός, ο οποίος έζησε στη βόρειο Αφρική στα τέλη του δευτέρου αιώνα και στις αρχές του τρίτου, στο έργο του για το βάπτισμα αντιτίθεται στο βάπτισμα των νηπίων. Άρα στην εποχή του ήταν διαδεδομένος ο νηπιοβαπτισμός.
Σύμφωνα με το πνεύμα της αντιρρήσεως περί νηπιοβαπτισμού, και προεκτείνοντας την λογική της συνέπεια στα άκρα, δεν θα έπρεπε κανείς να φέρνει στον κόσμο παιδιά, αφού δεν έχει εξασφαλίσει προηγουμένως την συγκατάθεσή τους. Η αντίρρησις μπορεί να προβληθεί και για μια σειρά πράξεων των γονέων προς το παιδί από την απλή διατροφή, και το είδος της, την μέριμνα για την υγεία και τα εμβόλια, την αγωγή, την εκπαίδευση μέχρι τον οικονομικοκοινωνικό προσαναταλισμό, τον αριθμό των αδελφών του και τέλος, γιατί όχι, την κληρονομικότητά του. Οι παραπάνω πράξεις, που σύμφωνα με το πνεύμα της αντιρρήσεως δεσμεύουν την ελευθερία, γίνονται αποδεκτές διότι πραγματοποιούνται κάτω από το “καλώς εννοούμενο συμφέρον” για το παιδί.
Κάτω από το πνεύμα του “καλώς εννοουμένου συμφέροντος” τελείται και το βάπτισμα. Βαπτίζουμε το παιδί όχι από έλλειψη σεβασμού της ελευθερίας του, αλλά με σκοπό την διασφάλιση της ελευθερίας του και της σωτηρίας του.
Τα λόγια του Χριστού είναι ξεκάθαρα, όποιος δεν βαπτίσθηκε, δεν θα σωθεί. Οι ανάδοχοι αναπληρώνουν την πίστη και τη συνείδηση των παιδιών, γιατί πρέπει να σηκώνουμε ο ένας τα βάρη του άλλου. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού” (Γαλ.ΣΤ΄2).
Είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας και ο ένας αναπληρώνει τον άλλον. Και έπειτα, ας υποθέσουμε ότι μερικά παιδιά δεν ζουν αρκετά ώστε να μεγαλώσουν. Τι θα συμβεί τότε, αφού δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς βάπτισμα;
Πρέπει τα παιδιά να βαπτίζονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ώστε η χάρη του βαπτίσματος να ενεργεί σωστικά επάνω τους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Αργότερα, όταν μεγαλώσουν, θα παρουσιαστούν η πίστη και η συνείδηση Έστω κι αν στην παιδική ηλικία η πίστη τους είναι ασυνείδητη, αργότερα η μια κατάσταση θα αναπληρώσει την άλλη. Και αν μου πείτε ότι παιδιά που βαπτίσθηκαν μικρά μπορεί αργότερα να διαφθαρούν – πράγμα που συμβαίνει – θα σας απαντήσω ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα γιατί και όσοι βαπτίσθηκαν μεγάλοι μπορούν επίσης να διαφθαρούν. Και αν ισχυριστεί κανείς ότι δεν αναφέρεται ρητά στο Ευαγγέλιο ότι πρέπει τα παιδιά να βαπτίζονται μικρά, αυτό είναι απλώς μια αναφορά στο γράμμα. Το πνευματικό νόημα του Ευαγγελίου είναι ότι πρέπει να βαπτίζεται όλος ο κόσμος γιατί το βάπτισμα είναι αυτό που σώζει τους ανθρώπους, αυτό που ανοίγει τις πύλες της ουράνιας Βασιλείας. Κι ακόμα το Ευαγγέλιο λέει: το γράμμα σκοτώνει ενώ το πνεύμα ζωοποιεί. “το γαρ γράμμα αποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεί” (Β΄Κορ.Γ΄6).
Η κατά γράμμα κατανόηση του Ευαγγελίου αλλοιώνει το νόημα του. Εξ άλλου, αν η Αγία Γραφή δεν λέει καθαρά ότι πρέπει να βαπτίζουμε τα παιδιά μικρά, πολύ περισσότερο δεν λέει ότι δεν πρέπει. Η σωστή χριστιανική αντίληψη μας ψιθυρίζει ότι το βάπτισμα είναι υποχρεωτικό για όλους. Όποιος αντιτίθεται στο βάπτισμα των μικρών παιδιών έχει μεγάλη ευθύνη γιατί πρέπει πάντα να θυμόμαστε τα λόγια του Χριστού “άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με” (Ματθ.ΙΘ΄14). “Πορευθέντες ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΤΕ πάντα τα έθνη, ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν” (Ματθ.ΚΗ΄19-20).
Στο εδάφιο αυτό υπάρχει αντίθεσις μεταξύ του αορίστου χρόνου “μαθητεύσατε” και του ενεστώτος χρόνου “διδάσκοντες”. Η αντίθεσις αυτή δεικνύει, ότι εδώ το “μαθητεύω” δεν έχει την αυτήν σημασίαν με το “διδάσκω”. Aξιον παρατηρήσεως επίσης είναι, ότι προηγείται το “βαπτίζοντες” και έπετε το “διδάσκοντες”.
Και τούτο, όχι μόνον διότι χριστιανός γίνεται τις κυρίως διά του μυστηρίου του βαπτίσματος, αλλά και διότι ο Κύριος αποβλέπει εις τα νήπια, τα οποία πρώτον βαπτίζονται και ύστερον διδάσκονται. Aξιον παρατηρήσεως και ότι αι μετοχαί του χωρίου τίθενται παραλλήλως και ασυνδέτως. Δεν λέγει δηλαδή “βαπτίζοντες και διδάσκοντες”, αλλά “βαπτίζοντες, διδάσκοντες”. Τούτο σημαίνει, ότι είτε το βάπτισμα ή η διδαχή πρέπει να εφαρμόζωνται αναλόγως της περιπτώσεως. Το βάπτισμα εις τα νήπια, η διδαχή εις τους μεγάλους (ακολουθουμένης βεβαίως υπό του βαπτίσματος).Το “μαθητεύσατε” δεν έχει την έννοιαν της διδαχής, αλλά της ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΕΩΣ, αυτό αποδεικνύεται από τα κάτωθι χωρία. Εκ του χωρίου Πράξ.ΙΔ΄21 “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΑΜΕΝΟΙ τε την πόλιν εκείνην και ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΝΤΕΣ ικανούς, υπέστρεψαν εις Λύστραν”. Δηλαδή “και αφού εκήρυξαν το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ εις την πόλιν εκείνην και ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΑΝ αρκετούς, επέστρεψαν εις την Λύστραν”. Ότι το “μαθητεύσατε” σημαίνει “εκχριστιανίσατε” φαίνεται και εκ του ότι εις τας Πράξεις των Αποστόλων το “μαθητής” σημαίνει “πιστός”, “οπαδός του Χριστού”, “μέλος της Εκκλησίας”, “χριστιανός”. Ούτω εν Πραξ.Θ΄26 γράφεται:
“Παραγενόμενος δε ο Σαύλος εις Ιερουσαλήμ επειράτο κολλάσθαι ΤΟΙΣ ΜΑΘΗΤΑΙΣ, και πάντες εφοβούντο αυτόν, μη πιστεύοντες ότι έστι ΜΑΘΗΤΗΣ”. Δηλαδή, “όταν ο Παύλος έφθασε στην Ιερουσαλήμ, προσπαθούσε να προσκολληθή εις τους χριστιανούς, αλλά όλοι τον εφοβούντο, διατί δεν πίστευαν ότι είναι χριστιανός. Εν Πράξ. ΙΑ΄26 γράφεται, ότι “Εγένετο ……χρηματίσαι τε πρώτον εν Αντιοχεία τους ΜΑΘΗΤΑΣ χριστιανούς”. Διά πρώτην φοράν εις την Αντιόχειαν “οι μαθηταί”, τα μέλη της Εκκλησίας, ωνομάσθησαν – συνωνύμως – “χριστιανοί”.

  Πηγή :http://www.geocities.com/nikodhmos2001/2008.html