Ὁ Ὃσιος Φιλόθεος ὁ ἐν Πάρῳ, κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Ζερβάκος, γεννήθηκε στούς Μολάους τῆς Λακωνίας τό ἔτος 1884. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἄνθρωποι πιστοί στόν Θεό καί ἐνάρετοι.
Ἀπό τήν παιδική του ἡλικία φάνηκε μία ἔμφυτη κλίση του πρός τήν Ἐκκλησία καί ἓνας ἱερός ζῆλος τόν διακατεῖχε. Ἐκκλησιαζόταν τακτικά, προσευχόταν κατά μόνας καί μελετοῦσε τά ἱερά κείμενα. Τήν Ἁγία Γραφή, τούς Βίους τῶν Ἁγίων καί ἄλλα ψυχωφελῆ βιβλία τά ὁποῖα ἐπίμονα ἀναζητοῦσε.
Ὃσο μεγάλωνε στήν ἡλικία, αὐξανόταν και ὁ πόθος του νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στόν Θεό. Ἐπειδή ἀγαποῦσε τά γράμματα, ὃταν τελείωσε τό Δημοτικό Σχολεῖο, οἱ γονεῖς του τόν ἒστειλαν στό Διδασκαλεῖο. Μετά τήν περάτωση τῶν σπουδῶν του, διορίσθηκε διδάσκαλος στά δεκαεπτά του χρόνια. Αὐτό ἦταν ἀρκετά σημαντικό γιά τήν ἐποχή του. Ἀνταποκρινόταν μάλιστα πολύ καλά στά καθήκοντά του, ὃπως καί σέ ὃλη τήν μετέπειτα ζωή του στήν ὁποία διακρίθηκε πάντα γιά τό ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης πού τόν συνεῖχε καί τήν συνέπεια στίς ὑποχρεώσεις του.
Ὅμως ὁ νεαρός Κωνσταντίνος, δέν δενόταν μέ τά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου. Εἶχε ἄλλες ἐπιθυμίες. Μέσα του δυνάμωνε ὅλο καί περισσότερο ὁ πόθος γιά τήν ἀναχώρηση. Λαχταροῦσε νά μιμηθεῖ τήν ζωή τῶν Ἀγγέλων, ὅσο γινόταν πιό σύντομα.
Ὅπως ἦταν φυσικό, οἱ γονεῖς του τόν ἀγαποῦσαν καί ἐπιθυμοῦσαν νά μείνει κοντά τους. Νόμιζαν πώς ἔπρεπε νά ἀξιοποιήσει τίς σπουδές του καί νά διαπρέψει στόν κόσμο. Προσπαθοῦσαν μέ κάθε τρόπο νά τόν ἐμποδίσουν καί νά τόν πείσουν ὅτι τό μέλλον του θά ἦταν λαμπρό στήν κοινωνία.
Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὁ πονηρός τόν πολέμησε μέ λύσσα. Ὁ Κωνσταντίνος προσπαθοῦσε νά ὑπερνικᾶ τίς ἐπιθέσεις του μέ προσευχές, νηστεῖες καί ἀγρυπνίες. Διαρκῶς ἔφερνε στόν νοῦ του τά παραδείγματα τῶν Ἁγίων καί ἰδιαίτερα τῶν μεγάλων Ὁσίων. Ἀναλογιζόταν τά ἀθέατα κάλλη τοῦ Παραδείσου καί διαπίστωνε ὅτι δέν συγκρίνονταν μέ τίς πρόσκαιρες ὀμορφιές τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ θεῖος ἔρωτας νικοῦσε τήν φυσική ἀγάπη πού αἰσθανόταν γιά τούς γονεῖς καί τά ἀδέλφια του.
Πέρα ἀπό τόν προσωπικό του ἀγώνα προσπάθησε νά βρεῖ ἐναρέτους ἀνθρώπους καί ἔμπειρους πνευματικούς ὥστε νά τόν καθοδηγήσουν σωστά. Σέ κάθε του ἀπόφαση ἔπρεπε νά εἶχε τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ πνευματικοῦ του.
Κάνοντας ὑπακοή ὑπηρέτησε πρῶτα στόν στρατό ὡς ὑπαξιωματικός. Ὑπηρετώντας τήν πατρίδα δέν ἀμέλησε καθόλου καί τά πρός τόν Θεόν καθήκοντά του. Βρῆκε τόν τρόπο νά συμμετέχει ἔντονα στήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶχε τήν μεγάλη εὐλογία νά βρεθεῖ κοντά στόν Ἅγιο Νικόλαο τόν Πλανᾶ. Στόν Ναό τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου πῆρε μέρος σέ πολλές ἀγρυπνίες. Ἔψαλλε μέ τούς πιστούς χριστιανούς καί φημισμένους λογοτέχνες Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη καί Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη.
Ὅταν τελείωσε ἡ ὑπηρεσία του στόν ἐπίγειο Βασιλέα, ἦταν πιά ἐλεύθερος νά ὑπηρετήσει τόν Ἐπουράνιο. Ἡ ἀπόφασή του νά γίνει μοναχός ἦταν πλέον ἀμετάκλητη. Ὁ Θεός ἔφερε τά βήματα του κοντά στόν Ἅγιο Νεκτάριο. Ἄνοιξε τήν καρδιά του στόν σοφό καί διακριτικό ἱεράρχη. Ὅπως ἦταν φυσικό, ὁ Ἅγιος χάρηκε γιά τήν ἀπόφασή του. Τόν συμβούλεψε μάλιστα νά ἀφιερωθεῖ στήν ξακουστή Μονή Λογγοβάρδας. Ὁ Κωνσταντίνος φανέρωσε τήν ἔντονη ἐπιθυμία του νά μονάσει στό Ἅγιον Ὄρος. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος δέν τοῦ ἔκλεισε αὐτό τό δρόμο. Τόν προειδοποίησε ὅμως, ὅτι ὅπου καί νά πάει, θά καταλήξει στήν Λογγοβάρδα.
Προσπάθησε νά μεταβεῖ στό «Περιβόλι τῆς Παναγίας», μά στάθηκε ἀδύνατον. Βρέθηκε μπροστά σέ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια. Κινδύνεψε ἡ ζωή του ἀπό τούς Τούρκους πού τότε κατεῖχαν τήν Θεσσαλονίκη. Σώθηκε κατόπιν θαυματουργικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου. Ἔτσι κατάλαβε ὅτι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν νά μονάσει στήν Λογγοβάρδα καί ὄχι στόν Ἄθωνα.
Ἡ Ζωοδόχος Πηγή τόν δέχθηκε στό ὀνομαστό Μοναστήρι της στήν Πάρο. Ἔμεινε πολύ ἱκανοποιημένος ἀπό τήν ἀγάπη πού τοῦ ἔδειξαν οἱ Πατέρες καί ἀπό τήν τάξη τῆς μονῆς.
Τό ἔτος 1907 ἔγινε μοναχός καί ὀνομάσθηκε Φιλόθεος. Μετά ἀπό λίγο, κάνοντας ὑπακοή στόν Γέροντά του, μέ φόβο καί τρόμο δέχθηκε τόν πρῶτο βαθμό τῆς ἱερωσύνης. Ὡς διάκονος ἀξιώθηκε νά ἐκπληρώσει τήν ἔντονη ἐπιθυμία του νά προσκυνήσει στό Ἅγιον Ὄρος. Νά ἔλθει σέ ζωντανή ἐπαφή μέ τούς ἱερούς ἐκείνους τόπους, στούς ὁποίους ἀγωνίστηκαν μεγάλες μορφές τοῦ ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ. Τούς ὑπέροχους αὐτούς ἄνδρες ὕμνησε ἐπάξια ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μέ τά ἑξῆς λόγια: «Ὦ πληθύς ὁσίων ἡγιασμένη, καί πεποθημένη Θεῷ! Ὦ μελισσών θεοσύλλεκτε, ὁ ἐν ὀπαῖς καί σπηλαίοις τοῦ Ὄρους, καθάπερ ἐν σίμβλοις νοητοῖς, τό γλυκύτατον μέλι τῆς ἡσυχίας κηροπλαστήσας! Τριάδος ἡδύσματα˙ Θεοτόκου ἐντρυφήματα˙ τοῦ Ἄθω καυχήματα˙ καί τῆς Οἰκουμένης σεμνολογήματα. Πρεσβεύσατε πρός Κύριον, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».
Τό 1912 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί ἀκολούθησε ἡ χειροθεσία του σέ πνευματικό καί ἀρχιμανδρίτη. Προσπάθησε ὅσο μποροῦσε νά ὑπηρετήσει ἐπάξια στό ἱερό θυσιαστήριο. Ταυτόχρονα ἐξελίχθηκε σέ ἕναν πολύ ἔμπειρο καί φωτισμένο πνευματικό. Χιλιάδες ψυχές ἀπό ὁλόκληρη σχεδόν τήν Ἑλλάδα καί ἀπό τό ἐξωτερικό ἀκόμη, ἐμπιστεύθηκαν τήν σωτηρία τους στήν διακριτική του καθοδήγηση, καθώς ἐνεργοῦσε μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τό 1924 τόν ἀξίωσε ὁ Θεός νά ἐκπληρώσει καί ἕναν ἄλλο πόθο του. Προσκύνησε τούς Ἁγίους Τόπους καί τό Θεοβάδιστο Ὄρος Σινᾶ. Ἐκεῖ ἔζησε ἀπερίγραπτες στιγμές καί εἶχε ἀνεπανάληπτες ἐμπειρίες. Μέ πολύ δέος καί ἱερή συγκίνηση περπάτησε στά ἅγια μέρη ὅπου στάθηκαν τά ἄχραντα πόδια τοῦ Κυρίου. Ἄν ἦταν δυνατόν θά ἔμενε γιά πάντα ἐκεῖ! Κοντά στόν φρικτό Γολγοθᾶ καί στόν Ζωοδόχο Τάφο τοῦ Λυτρωτῆ τῶν ψυχῶν μας. Εἶναι πολύ συναρπαστικές οἱ περιγραφές πού μέ γλαφυρότατο ὕφος ἐκθέτει στό βιβλίο πού δημοσίευσε μετά τήν περιήγησή του. Στό Ὄρος Σινᾶ ἀσκήθηκαν κατά Θεόν μεγάλοι ἡσυχαστές καί νηπτικοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν θαυμαστή πολιτεία τους προσπάθησε νά μιμηθεῖ στήν μετέπειτα πορεία του, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ραϊθοῦ: «Μιμησώμεθα τούς πατέρας ἡμῶν μετά ποίας σκληραγωγίας καί ἡσυχίας ἐκάθησαν ὧδε».
Τό 1930 κοιμήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῆς Μετανοίας του καί πολυσέβαστος Γέροντάς του Ἱερόθεος Βοσυνιώτης. Μέ διαθήκη του τόν ὅρισε διάδοχό του. Οἱ Πατέρες τῆς Λογγοβάρδας μέ μεγάλη χαρά τόν δέχθηκαν ὡς νέο τους ἡγούμενο. Τοῦ ἔκαναν ἀπεριόριστη ὑπακοή καί μέ κάθε τρόπο τοῦ ἔδειχναν τόν σεβασμό τους.
Ὅμως, ἡ διοίκηση μιᾶς Μονῆς δέν εἶναι καθόλου εὔκολη ὑπόθεση. Ὁ κάθε ἡγούμενος ἔχει πολλά προβλήματα νά ἀντιμετωπίσει. Οἱ μοναχοί, ὅσο καί νἀ ἀσκοῦνται κατά Θεόν, δέν παύουν νά ἔχουν μέσα τους τόν παλαιό ἄνθρωπο. Ὁ σατανᾶς τούς πολεμεῖ πολύ περισσότερο ἀπό τούς κοσμικούς. Ὁ Ὃσιος Φιλόθεος συνάντησε ἀρκετές δυσκολίες. Πικράθηκε καί λυπήθηκε κατά τήν διάρκεια τῆς διαποίμανσης τῆς Μονῆς. Εἶδε μερικά ἀπό τά παιδιά του νά φεύγουν. Ἄλλοι ἐπειδή δέν ἄντεξαν τό ὑγρό κλίμα τῆς Λογγοβάρδας. Ἄλλοι γιατί δυσκολεύθηκαν να προσαρμοστοῦν στήν ἀσκητική ζωή τοῦ Μοναστηριοῦ. Κάποιοι ἀκολούθησαν τό παλαιό ἑορτολόγιο καί ἄλλοι ἔφυγαν γιά ἄλλους λόγους.
Δέν κάμφθηκε ὅμως ἀπό τίς δυσκολίες. Βάδιζε σταθερά καί ἀταλάντευτα ἀκολουθώντας τήν γραμμή τῶν προκατόχων του καί τηρώντας τίς ἀρχές τοῦ ἀναγεννητικοῦ κινήματος τῶν Κολλυβάδων. Ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἡ Λογγοβάρδα ἀναδείχθηκε σέ ἕναν φωτεινό φάρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό Μοναστήρι συνέχισε τό θαυμάσιο πνευματικό καί κοινωνικό του ἔργο. Κάτω ἀπό τήν ἐμπνευσμένη καθοδήγησή του ὅλοι οἱ Πατέρες φρόντιζαν μέ ἐπιμέλεια ὅσους ζητοῦσαν ὑλική καί πνευματική ἐνίσχυση.
Παράλληλα μέ τό ἔργο τοῦ ἡγουμένου, ὁ Ὃσιος Φιλόθεος ἐπιτελεῖ καί ἕνα ἐξαιρετικό ἱεραποστολικό ἔργο στόν κόσμο. Κάνει πολλές καί κοπιαστικές περιοδεῖες σέ ἀρκετά μέρη τῆς πατρίδας μας. Ἔχει τήν εὐλογία νά ἀποκτήσει πολλά καί ἐκλεκτά πνευματικά παιδιά. Ἀρκετά ἀπό αὐτά ἀναγεννῶνται πνευματικά μέ τά φλογερά του κηρύγματα, καλλιεργοῦνται ψυχικά καί ἀφιερώνονται στόν μοναχισμό. Ὁ Ὃσιος Φιλόθεος διακόνησε μέ ἐπιτυχία τήν Ἐκκλησία καί τό Ἔθνος μας.
Σέ ὅλη του τήν ζωή βίαζε τόν ἑαυτό του νά κερδίσει τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εἶχε τό πολίτευμά του στόν οὐρανό. Μιμούμενος τούς Ἁγίους ἀγωνιζόταν διά βίου γιά τήν νέκρωση τῶν παθῶν. Θεωροῦσε ὅτι ἦταν ἕνας ταπεινός ὁδοιπόρος πού ἔσπευδε νά φθάσει στό τέλος τοῦ δρόμου.
Πλήρης ἡμερῶν κοιμήθηκε ὁσιακά στήν Ἱερά Μονή Θαψανῶν στίς 8 Μαΐου τοῦ ἔτους 1980. Ἡ λύπη τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, λόγῳ τῆς ἀναχωρήσεώς του, μετριάζεται ἀπό τήν βεβαιότητα ὅτι βρῆκε παρρησία στόν Θεό. Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι δέν εἶναι μόνο σεσωσμένος, ἀλλά καί ἕνας νεώτερος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπαλλαγμένος πλέον ἀπό τήν βαρύτητα τοῦ σώματος, μᾶς βοηθᾶ πιό ἀποτελεσματικά πρεσβεύοντας στόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς γιά τήν σωτηρία μας.
Ὁ μεγάλος ἀσκητής καί σύγχρονος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ χαρισματικός Γέροντας π. Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924 – 1994), πληροφορήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ θαυμαστό τρόπο, τήν πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ Ἁγίου Γέροντος. Τόν εἶδε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς του νά φεύγει ἀπό τήν ματαιότητα καί νά πορεύεται πρός τήν ἀληθινή μας Πατρίδα. Τό γεγονός αὐτό, τό ἔκανε γνωστό σέ πνευματικό του παιδί, πού ἔτυχε νά εἶναι κοντά του, λέγοντας :« Αὐτή τήν στιγμή φεύγει γιά τήν αἰωνιότητα ἕνας μεγάλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος! ».
Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, σέ ὁμιλία του κατά τήν τελετή τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀβάνας στήν Κούβα ( 25 Ἰανουαρίου 2004 ), τόνισε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔπαυσε ποτέ νά ἀναδεικνύει Ἁγίους. Ἀφοῦ ἀνέφερε ἀρκετά ὀνόματα Ἁγίων πού ἀνακηρύχθηκαν πρόσφατα, συνέχισε: «Ὑπάρχουν ἀκόμη καί ἐκεῖνοι τούς ὁποίους τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὁμοφώνως ἀναγνωρίζει ὡς Ἁγίους, ἄν καί ἐπίσημος πρᾶξις ἀναγνωρίσεως τῆς Ἁγιότητος αὐτῶν δέν ἔχει εἰσέτι ἐκδοθῆ, ὅπως οἱ Γέροντες Παΐσιος, Πορφύριος καί Ἐφραίμ, ὁ συμπατριώτης τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἰάκωβος τῆς Εὐβοίας, ὁ Φιλόθεος Ζερβάκος καί εἴ τις ἕτερος. Πέριξ τῶν μορφῶν αὐτῶν χιλιάδες ψυχαί εἰρήνευσαν, ἐγλυκάνθησαν, ἐχαροποιήθησαν, ἐζωοποιήθησαν. Τά στοιχεῖα τῆς φύσεως τούς ὑπήκουον. Τά ζῶα τούς ἐσέβοντο. Οἱ πάντες καί τά πάντα ἔνιωθαν τήν ἀγάπην των καί τήν χάριν τοῦ ἐν αὐτοῖς κατοικοῦντος Ἁγίου Πνεύματος. Τό βλέμμα των ἦτο βλέμμα Χριστοῦ. Αἱ χεῖρές των χεῖρες φιλανθρωπίας. Ἡ καρδία των πλήρης θυσιαστικῆς ἀγάπης. Ὀ νοῦς των εἰρηνικός. Τό φρόνημά των ἅγιον. Ἡ καθημερινή ζωή των «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Πολλοί ὀφείλουν εἰς τούς γνησίους τούτους ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ πολλά. Εἶναι οἱ μεγαλύτεροι εὐεργέται ἡμῶν. Ἡ προσευχή των διεσκέδαζε βουλάς Ἐθνῶν, ἔφερε τό ἔλεος καί τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον, ἐφυγάδευεν ἀκάθαρτα πνεύματα, ἀποκαθίστα τήν ὑγιείαν τῶν ἀσθενούντων, ἔλυεν ἀνθρωπίνως ἄλυτα προβλήματα».*
Τούς Ἁγίους στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τούς φανερώνει ὁ Θεός. Τά θαύματα πού γίνονται ἀπό τούς Ἁγίους μας εἶναι ἔνδειξη ὅτι ὁ Θεός ἀναδεικνύει τούς ἀνθρώπους ἐκείνους ὡς Ἁγίους. Μέχρι τώρα ἔχουμε ἀρκετά σημεῖα τά ὁποῖα ἀποκαλύπτουν τήν ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου. Θαύματα τά ὁποῖα ἐπιτελεῖ ὁ Θεός μέ τήν μεσολάβησή του. Πολλοί πιστοί τόν ἐπικαλοῦνται καί ὁ Ὃσιος Φιλόθεος ἀνταποκρίνεται. Εὐχόμαστε νά ἔλθει σύντομα ἡ λαμπρή ἡμέρα, πού ἡ Ἐκκλησία μας θά διακηρύξει ἐπίσημα τήν ἁγιότητά του. Αὐτό πού εἶναι βέβαιο στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, νά γίνει καί ἐπίσημα δεκτό εἰς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ἀμήν.

http://www.ekatontapyliani.gr/magazine.html?ID=135&IID=22&back=3&sub=9