Το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Πάσχα
Συγγραφέας: kantonopou στις 23 Απριλίου, 2011
Το σταυροαναστάσιμο Πάσχα
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Ο Σταυρός οδηγεί στην Ανάσταση, η Μεγάλη Παρασκευή κυοφορεί τη λαμπροφόρο Κυριακή του Πάσχα. Τη λύπη, την αθυμία και την απόγνωση διαδέχεται η χαρά και ειρήνη της αναστάσεως. Χωρίς τον Σταυρό δεν νοείται Ανάσταση και χωρίς Ανάσταση δεν έχει νόημα ο Σταυρός. Γι’ αυτό και το ορθόδοξο Πάσχα είναι σταυροαναστάσιμο. Και κάθε άνθρωπος μετέχει ολόσωμα και ολόψυχα στη μεγάλη εορτή της πίστης και της συνάντησης με τον Αναστημένο Κύριο. Η συμπόρευση και η συσταύρωση με Αυτόν τον καθιστά μέτοχο του θείου φωτός και τον φέρνει σε πραγματική κοινωνία με τους εν Χριστώ αδελφούς.
β) Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στη σημερινή περικοπή (Ιωάν. 1,1-17) αναφέρει ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος. Προσέλαβε ανθρώπινη σάρκα και σκήνωσε ανάμεσα στους ανθρώπους, φανερώνοντας έτσι τη θεϊκή Του δόξα. Είναι το φως το αληθινό, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Για να αναγνωρίσει όμως ο άνθρωπος τη θεϊκή παρουσία, χρειάζεται καταρχήν να έχει οικειωθεί το θείο φως διά του βαπτίσματος στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Οπότε η ένταξη στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και η μέθεξη των ιερών μυστηρίων τον καθιστά δεκτικό του θείου φωτισμού.
γ) Παράλληλα απαιτείται και η διαρκής ανθρώπινη συναίνεση και προσπάθεια διά της ασκήσεως. “Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως”, ψάλλει ο ιερός υμνωδός. Σε αυτό συμβάλλει και η νηστεία, η μετάνοια, η εγκράτεια, η εσωτερική συντριβή αλλά και η έμπρακτη άσκηση της αγάπης. Ορισμένοι βλέπουν τον Χριστό μόνο ως Θεό, ενώ άλλοι τον βλέπουν μόνο ως άνθρωπο. Οι πρώτοι τον τοποθετούν τόσο ψηλά που δεν τον φτάνουν. Οι δεύτεροι τον απογυμνώνουν από τη θεότητα, στερώντας ουσιαστικά στον άνθρωπο τη δυνατότητα να γίνει θεός κατά χάριν και να υπερβεί τη φθορά και τον θάνατο.
δ) Ο Χριστός όμως ως θεάνθρωπος ανοίγει την οδό της νίκης εναντίον του θανάτου και γίνεται “πρωτότοκος εκ των νεκρών”. Την πορεία αυτή μπορεί να ακολουθήσει και ο χριστιανός. Σταυρώνει τα πάθη του, για να συναναστηθεί με τον Χριστό. Πεθαίνει διά της μετανοίας και των δακρύων για τη ζωή της αμαρτίας, και γεύεται από την παρούσα ζωή τα αγαθά της ανάστασης. Τηρεί φιλότιμα τις θείες εντολές και οικειώνεται τις αρετές που τον ελευθερώνουν από τη φθορά και τον θάνατο. “Θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει” (Ρωμ. 6,9).
ε) Το φως της αναστάσεως εκχέεται πλουσιοπάροχα στον κόσμο. Απαιτούνται όμως καθαρά αισθητήρια και καθαροί οφθαλμοί για να αναγνωρίσουν την ενέργεια του αναστάσιμου φωτός. Συχνά η πνευματική τύφλωση εμποδίζει αυτή την κοινωνία. Αλλά αυτές τις άγιες ημέρες όλοι αισθάνονται, έστω αμυδρά, μια αχτίδα του θείου φωτός να φωτίζει τον νου και την καρδιά τους. Στην ορθόδοξη ανατολική παράδοση, παρά την αλλοτρίωση, διασώζονται ακόμη και λαϊκά έθιμα που δηλώνουν ότι οι άνθρωποι δεν έχουν λησμονήσει παντελώς το φως της βαπτίσεώς τους. Η λαμπάδα, ο αναστάσιμος χαιρετισμός, το κοινό τραπέζι, το κόκκινο μαντήλι της Μ. Πέμπτης, ο εν Χριστώ ασπασμός της αγάπης, η επίσκεψη στα μνήματα κ.ά. είναι ορισμένα από αυτά.
στ) Η αναστάσιμη λαμπάδα, που σύμφωνα με το έθιμο είναι δώρο του αναδόχου, λιώνει, λάμπει και φωτίζει, παραπέμποντας στο σταυροαναστάσιμο χριστιανικό ήθος. Επίσης ο χαιρετισμός “Χριστός Ανέστη”, “Αληθώς Ανέστη”, που σε ορισμένες περιοχές αντικαθιστά κάθε άλλο χαιρετισμό για σαράντα ημέρες, είναι εκφραστικός του αναστάσιμου βιώματος. Αλλά και η επίσκεψη στα μνήματα των κεκοιμημένων τις άγιες αυτές ημέρες δείχνει την πίστη του λαού ότι η Ανάσταση του Χριστού αναψύχει τις ψυχές τους και αποτελεί πρόκριμα για την ανάσταση ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους.
ζ) Εκείνο όμως που αποτελεί την κορύφωση της προσπάθειας του ανθρώπου να γίνει κοινωνός του πάθους και της Ανάστασης του Κυρίου είναι η εσωτερική ανάγκη για συμμετοχή στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Αρκεί αυτή να γίνεται μετά “καθαρού συνειδότος”, “πεφωτισμένης καρδίας”, βαθιάς πίστης και αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Τότε, σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο, “όλοι απολαμβάνουν το συμπόσιο της πίστεως. Όλοι γεύονται τον πλούτο της χρηστότητας. Κανείς δεν θρηνεί για την πνευματική του πενία, διότι φανερώθηκε η κοινή βασιλεία. Κανείς δεν οδύρεται για τα πταίσματά του, διότι συγγνώμη από τον τάφο ανέτειλε. Κανείς δεν φοβάται τον θάνατο, γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Αναστήθηκε ο Χριστός, και χαίρουν οι άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και η ζωή βασιλεύει”. Αναστήθηκε ο Χριστός και υπερβαίνεται ο μωσαϊκός νόμος, αλλά και η χάρη του Αναστάντος πλημμυρίζει τις καρδιές των ανθρώπων!
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.