Τρίτη ηλικία…

«Εάν μια μέρα με δεις “χαμένο” και ανήμπορο να μην καταλαβαίνω τόσα όσα θα

ήθελες… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή.

Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις,

άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να

σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι

ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν

ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς

ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε

μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο

σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί

σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου

συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου

μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι

είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία

μου χρειάζομαι αγάπη και υπομονή.