Παρανοϊκή Ψύχωση

Μαρτυρία απο το PsyNet.gr

Χθες επιτέλους πήρα μια βαθιά ανάσα. Αισθάνομαι σαν έχω κρατήσει την αναπνοή μου για τρία χρόνια. Ζω με ένα άτομο που θα ονομάσω Γιώργο, του οποίου η πραγματικότητα είναι ότι ακούει τρομακτικές φωνές μέσα στο κεφάλι του κάθε ημέρα. Ζει κάθε ημέρα με την πεποίθηση ότι τρεις άνθρωποι, χωρίς να είναι βέβαιος για ποιους δουλεύουν, ” ελέγχουν ηλεκτρονικά ” την κάθε κίνησή του. Αυτές οι φωνές είναι η μισή από την καθημερινή ζωή του. Ο Γιώργος έχει επίσης έντονους πόνους σε όλους τους μυς του, οι οποίοι είναι τόσο έντονοι που τον αναγκάζουν να μένει στο κρεβάτι. Η εξήγησή του για αυτούς τους πόνους είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια συσκευή που τη χρησιμοποιούν για να στέλνουν κύματα ενέργειας από χιλιόμετρα μακριά, στοχεύουν στο σώμα του και του προκαλούν τους ανυπόφορους πόνους.

        Ο Γιώργος είναι 33 ετών, και ζει με αυτό για επτά χρόνια. Η άμεση οικογένειά του το γνωρίζει αυτό αλλά θεωρούν ότι εάν δεν το φέρνουν στην επιφάνεια, θα φύγει μόνο του. Κάνουν λάθος.

        Τον συνάντησα τρία έτη πριν μέσω ενός φίλου. Ήμαστε δεσμευμένοι και τρεις μήνες αργότερα ήμουν έγκυος. Αφότου τον ήξερα για κάποιο διάστημα, μου είπε ότι είχε μια αντιδικία με κάποιους ανθρώπους, και ότι αυτό θα τελείωνε. Μόλις ενημερώθηκα για τις λεπτομέρειες, αμέσως ήξερα ότι κάτι δεν ήταν σωστό και ότι θα χρειαζόταν κάποια επαγγελματική βοήθεια. Ήδη, είχε δώσει αρκετά χρήματα σε δικηγόρους και ντεντέκτιβ με στόχο την αναζήτηση των πληροφοριών για αυτούς τους ανθρώπους.

          Αφού τον ικέτευα καιρό για να πάει να ζητήσει βοήθεια από έναν ψυχίατρο, αποφάσισε τελικά μέσα και έκλεισε ένα ραντεβού. Διαγνώστηκε αμέσως ότι πάσχει από παρανοϊκή ψύχωση. Του χορηγήθηκε Zyprexa και σε ακριβώς 4 ημέρες πήγε στο γιατρό και παραπονέθηκε ότι ήταν πάρα πολύ εξαντλημένος για να λειτουργήσει και δεν μπορούσε να εργαστεί.

       Ο γιατρός άλλαξε το φάρμακό του σε Risperdal. Αυτό έδωσε ακόμα περισσότερο στο Γιώργο το συναίσθημα της κατάπτωσης. Τρεις εβδομάδες αργότερα ο Γιώργος επέλεξε να σταματήσει οποιοδήποτε φάρμακο. 

         Τα συμπτώματά του παρέμειναν και επέστρεψε στην εργασία. Στα ημερολόγια που έγραφε για χρόνια, αναφερόταν συνεχώς στις βρισιές που του λένε αυτές οι φωνές. Μπορώ να καταλάβω από μακριά πότε ο Γιώργος ακούει φωνές, καθώς τον βλέπω να αλλάζει έκφραση, να σκληραίνει το πρόσωπό του, ή άλλοτε να γελάει χωρίς λόγο. 

      Δεν εμπιστεύεται τίποτα, ούτε τους φίλους του. Είχα απογοητευτεί μέχρι που αποφάσισα να κάνω η ίδια ότι μπορώ. Άρχισα να διαβάζω για τις ψυχώσεις, τα συμπτώματά τους, επισκέφθηκα πολλές φορές ειδικούς, και  με κάθε ευκαιρία συζητούσα μαζί του για αυτό, τον παρακάλεσα, τον απείλησα και συζήτησα πολύ μαζί του για το φόβο του για τα φάρμακα. Τελικά δέχτηκε να πάει πάλι στο γιατρό.

           Είναι διστακτικός να ξαναπάρει  φάρμακα. Ξέρει ότι  όταν θα πάμε στο γιατρό, θα τεθεί σε αγωγή. Είναι φοβισμένος  για την εργασία του. Είναι φοβισμένος για την καταστολή που μπορεί να του φέρουν. Μου υποσχέθηκε ότι θα συνεχίσει. Έχει χάσει πολλά χρόνια. Είναι η μόνη ελπίδα να συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι μια ασθένεια, και μπορεί να βοηθηθεί.

      Μετανιώνω που είχα απογοητευτεί και τα είχα παρατήσει και εγώ για πολύ καιρό.

Πηγή:http://www.psynet.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=81:—-&catid=36:-&Itemid=43