Προτού η στάθμη της θάλασσας ανεβεί κατά 120 μέτρα, οι Κυκλάδες ήταν ένα νησί και ο Κορινθιακός λίμνη, αποκαλύπτει ο αρχαιολόγος- ιστορικός Γεώργιος Σταϊνχάουερ.
Oι σημερινοί φόβοι των κλιματικών αλλαγών έγιναν πραγματικότητα τουλάχιστον δύο φορές στο παρελθόν. Όπως εξηγεί ο αρχαιολόγος και ιστορικός Γεώργιος Σταϊνχάουερ, στο Πλειστόκαινο (παλαιολιθική περίοδος) η στάθμη της θάλασσας που ακολούθησε την τήξη των πάγων ανέβηκε κατά τουλάχιστον 120 μέτρα. Προτού συμβεί αυτό, υπολογίζεται ότι η Κέρκυρα και η Λευκάδα στο Ιόνιο και η Σαλαμίνα και η Αίγινα στον Σαρωνικό ήταν ακόμη μέρος της ξηράς. Κάτι που σημαίνει ότι τα βαθύτερα σημεία του Κορινθιακού και του Σαρωνικού ήταν απλώς λίμνες…

Αλλά και στην ιστορική περίοδο η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε κατά 2-2,5 μέτρα. Αυτό δείχνουν ερείπια αρχαίων λιμένων (Πειραιάς, Επίδαυρος, Λακωνικό Γυθείου) με εγκαταστάσεις βυθισμένες στη θάλασσα ή και ολόκληρες πόλεις όπως το Παυλοπέτρι κοντά στην Ελαφόνησο. Λιμενικές εγκαταστάσεις βυθίστηκαν και στην Ανατολική Κρήτη, αντίθετα στη Δυτική υπήρξε ανύψωση, λόγω τοπικών γεωλογικών φαινομένων και το λιμάνι της Φαλάσαρνας βρίσκεται μερικά μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Το βιβλίο του Γ. Σταϊνχάουερ «Ιστορική Γεωγραφία του Αρχαίου Κόσμου. Ελλάδα- Ρώμη» αποτελεί μια συναρπαστική περιδιάβαση στη γεωγραφία του παρελθόντος. Η έκταση και ο πληθυσμός των ελληνικών και των ρωμαϊκών πόλεων, η ναυσιπλοΐα στη Μεσόγειο, η καταγωγή των Ελλήνων, η οικονομική λειτουργία της πόλης-κράτους, ακόμη και οι δρόμοι των καραβανιών έχουν θέση στο πολυσέλιδο έργο.

Για τους γεωγράφους, σημειώνει, τα όρια του μεσογειακού κόσμου είναι κλιματικά. Στον Βορρά ταυτίζονται με το βόρειο όριο της καλλιέργειας της ελιάς και στον Νότο με το βόρειο όριο του συμπαγούς φοινικοδάσους. Οι συμπαγείς φοινικοφυτείες είναι μια αδιάκοπη γραμμή που συνδέει τον Ινδό με τον Ατλαντικό περνώντας από Ιράκ, Συρία, Κάτω Αίγυπτο, Κυρηναϊκή και Άτλαντα. «Ωστόσο, ούτε αυτά ούτε, ακόμα λιγότερο, τα όρια των γεωλόγων (τεκτονικές ρωγμές) είναι τα ευρύτερα ιστορικά όρια της Μεσογείου. Γύρω από την κεντρική θάλασσα δημιουργούνται επάλληλοι κύκλοι ακτινοβολίας, πεδίο που απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις και σβήνει όσο απομακρύνεται από τα παράλια». To BHMA

Το σενάριο της εφιαλτικής μετατόπισης του φλοιού της Γης είναι αυτό που διεκτραγωδεί με εξαιρετικά εφέ η ταινία «2012». Πέρα από το απαραίτητο σενάριο πολιτικής συνωμοσίας, αντλεί το «επιστημονικό της υπόβαθρο» από έναν συγκερασμό της υποτιθέμενης κορύφωσης της ηλιακής δραστηριότητας λόγω της πλανητικής ευθυγράμμισης με τη θεωρία μετατόπισης του φλοιού της Γης, που είχε υποστηρίξει το 1958 ο καθηγητής Ιστορίας των Επιστημών στο Κολέγιο Κeene των ΗΠΑ, Τσαρλς Χάπγκουντ (Charles Η. Ηapgood). Η θεωρία του Χάπγκουντ δεν έγινε ποτέ δεκτή από τους γεωλόγους, αλλά η χολιγουντιανή επιστήμη συνεισφέρει την εκδοχή ότι η ηλιακή καταιγίδα θα μας βομβαρδίσει με ορυμαγδό νετρίνων που, φθάνοντας ως τον πυρήνα της Γης, θα δράσουν μικροκυματικά και θα «διαλύσουν τα θεμέλια». Το αποτέλεσμα είναι απερίγραπτα καταστρεπτικό και ολοκληρώνεται με κατακλυσμό άχρις Ιμαλαΐων και τους ελάχιστους τυχερούς να σώζονται ελέω κιβωτών. Θα μπορούσε να ονομάσει κανείς το σενάριο αυτό και «

Ακόμη και χωρίς τη θεωρία του Χάπγκουντ, παρόμοιας μορφής ολική καταστροφή «υπόσχονται» δύο συγγενή σενάρια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο- και υφέρπουν στην ταινία-, αυτό της γεωμαγνητικής αναστροφής και εκείνο της αντιμετάθεσης των πόλων. Ας ξεκινήσουμε όμως από την πλανητική ευθυγράμμιση:

Πλανητική ευθυγράμμιση

Η απροσμέτρητη όξυνση των φαινομένων που θα φέρουν την καταστροφή θα επιτελεσθεί, υποτίθεται, στα τέλη του 2012 λόγω ευθυγράμμισης των πλανητών ή και ευθυγράμμισης της Γης, του Ηλιου και του κέντρου του γαλαξία μας. Για το πρώτο η απάντηση είναι απλή: Μας είναι πανεύκολος ο υπολογισμός της θέσης των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος στις 21.12.2012 και επ΄ ουδενί λόγω προκύπτει κάποια στοίχιση του πλανήτη μας με άλλους. Για το δεύτερο πρέπει πρώτα να αποσαφηνίσουμε ότι δεν έχουμε… αποσαφηνίσει ποιο είναι το κέντρο του γαλαξία μας! Αυτό συμβαίνει διότι τα όριά του εξαρτώνται από το σημείο παρατήρησης και την καθαρότητα των συνθηκών παρατήρησης. Εστω όμως ότι συμφωνούμε με το κέντρο που ορίζουν οι θιασώτες της γαλαξιακής ευθυγράμμισης. Υποτίθεται- κατ΄ αυτούς και τις προφητείες- ότι η αυγή του χειμερινού ηλιοστασίου του 2012-δηλαδή της 22ας Δεκεμβρίουθα βρει τον Ηλιο να ανατέλλει ενώ ακριβώς πίσω του στοιχίζεται το κέντρο του γαλαξία μας. Ωραία: αυτό αναμενόταν να συμβεί στα χρόνια μας, αλλά η διαδικασία ευθυγράμμισης είναι τόσο αργή που υπολογιζόταν για οποτεδήποτε μεταξύ των ετών 1980 και 2016. Κανείς δεν έχει τα στοιχεία για να διαλέξει ημέρα και ώρα! Ακόμη περισσότερολένε οι επιστήμονες της ΝΑSΑδεν έχουμε καμία μετρήσιμη ένδειξη ότι «ένα κύμα κοσμικής ακτινοβολίας» ετοιμάζεται να ξεχυθεί από το κέντρο του γαλαξία μας προς το μέρος μας. Αρα, από πού προκύπτει ο πανικός ότι αυτή η ξενόφερτη ενέργεια θα «μπουκώσει» τον Ηλιο και θα τον κάνει να μας μαστιγώσει με διαλυτικά νετρίνα;

Γεωμαγνητική αναστροφή

Το επόμενο υποσενάριο «ομελέτας» είναι αυτό της γεωμαγνητικής αναστροφής. Σύμφωνα με αυτό, η αναμενόμενη κορύφωση της ηλιακής δραστηριότητας το 2012- ένεκα του γνωστού ενδεκαετούς κύκλου συμβάντων στον Ηλιο- θα στείλει τόση ακτινοβολία στη Γη ώστε η μαγνητόσφαιρά μας (η ασπίδα προστασίας που σχηματίζεται από το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας) να συμπιεστεί μέχρις… αντιστροφής των μαγνητικών πόλων μας.

Η γεωμαγνητική αναστροφή ως φαινόμενο δεν μας είναι διόλου άγνωστη: Βάσει των γεωλογικών δεδομένων, έχει συμβεί αρκετές φορές τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια, με την τελευταία να εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 780.000 χρόνια. Ωστόσο οι επιστήμονες επιμένουν ότι αφενός είναι χαοτική (δεν συμβαίνει με ημερολογιακή πειθαρχία), αφετέρου κανένα στοιχείο δεν υπήρξε ως σήμερα που να συνδέει την εκδήλωσή της με τον 11ετή ηλιακό κύκλο. Επιπλέον, μια επιστημονική έρευνα για το μαγνητικό πεδίο της Γης που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2008 του περιοδικού «Science» κατέδειξε ότι, εκτός από το γνωστό μαγνητικό δίπολο Βορρά- Νότου, έχουμε και ένα δευτερεύον μαγνητικό πεδίο γύρω από τον πλανήτη μας. Αυτό είναι ασθενέστερο και παίζει ρυθμιστικό ρόλο για την εκδήλωση αντιστροφής: Αυτή συμβαίνει όταν το κύριο μαγνητικό πεδίο μας μειώνεται τόσο ώστε να αποκτήσει ένταση μικρότερη από εκείνη του ασθενούς δευτερεύοντος. Στα χρόνια που ζούμε αληθεύει ότι η ένταση του κύριου μαγνητικού πεδίου μας μειώνεται, αλλά- εφόσον συνεχίσει να μειώνεται με τον τρέχοντα ρυθμόθα φθάσουμε σε σημείο πιθανής γεωμαγνητικής αντιστροφής σε 500 χρόνια. Οχι σε δύο!

Τέλος, παραπλήσιο αλλά όχι ίδιο είναι το υποσενάριο της αντιμετάθεσης των πόλων (Ρolar Shift). Δεν είναι ίδιο διότι εδώ νοείται η αντιμετάθεση των γεωγραφικών πόλων και όχι των μαγνητικών. Ωστόσο μια τέτοια «τούμπα» του πλανήτη είναι ακόμη πιο απίθανη. Συγκεκριμένα, δεν έχουμε καμία ένδειξη ότι συνέβη ποτέ πριν στη Γη και έχουμε μόνο δύο τέτοιες περιπτώσεις σε όλο το ηλιακό μας σύστημα: Εκείνη της Αφροδίτης, που περιστρέφεται αντίστροφα από τους υπόλοιπους πλανήτες, και εκείνη του Ουρανού, που περιστρέφεται «γέρνοντας». Η πρώτη έπεσε προφανώς «θύμα τροχαίου» από σύγκρουση με άλλον πλανήτη στο παρελθόν, ενώ ο δεύτερος επηρεάζεται βαρυτικά από τον Δία και τον Ποσειδώνα, ή και τον πλανήτη που εντοπίσαμε θεωρητικά στη ζώνη Κuiper. Αρα, για να συμβεί το ίδιο και στη Γη θα έπρεπε να προηγηθεί το σενάριο 1. ΤοΒΗΜΑ

Μεταξύ μας… Σε σύγκριση με αυτά που ζώ προσφάτως, μια χαρά σενάριο μου μοιάζει τούτο!

Η Μεσόγειος γέμισε με νερό σε λιγότερο από δύο χρόνια πριν από 5,33 εκατομμύρια χρόνια, καθώς τα νερά του Ατλαντικού διέρρευσαν στα Στενά του Γιβραλτάρ με ταχύτητα τουλάχιστον χιλιαπλάσια από αυτήν που έχει ο Αμαζόνιος, δείχνει έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature.

Πριν από αυτό, στη διάρκεια του επεισοδίου που ονομάζεται “η κρίση αλμυρότητας του Μεσσηνίου”, η οποία αποτελεί το πιο σημαντικό γεγονός του Ανωτέρου Μειόκαινου και διήρκεσε από 50.000 ως 400.000 χρόνια, η Μεσόγειος αποκόπηκε από τον ωκεανό και τα Στενά του Γιβραλτάρ μετατράπηκαν σε ισθμό.  Η θάλασσα εξατμίστηκε τότε στο μεγαλύτερο μέρος της, αφήνοντας μια λίμνη με αλμυρό νερό μεταξύ των 1.500 ως 2.700 μέτρων κάτω από τη σημερινή στάθμη των θαλασσών.

Στη συνέχεια η Μεσόγειος γέμισε απότομα με νερό, μετά την καθίζηση του ισθμού που συνέδεε την Αφρική με την Ευρώπη, σύμφωνα με τον Ντανιέλ Γκαρθία-Καστεγιάνος, του Ινστιτούτου Γεωλογικών Επιστημών “Jaume Almera” στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, και τους συναδέλφους του.   Περίπου “το 90% του νερού έρρευσε (από τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο) μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μερικών μηνών ως δύο ετών”, σημειώνουν οι ερευνητές.  “Το ξαφνικό αυτό γέμισμα προκάλεσε άνοδο της στάθμης της θάλασσας της Μεσογείου άνω των 10 μέτρων ημερησίως”, υπολογίζουν οι ίδιοι.

Προηγούμενες έρευνες, που στηρίζονταν στο βάθος των Στενών εκείνη την εποχή, είχαν συμπεράνει ότι η Μεσόγειος γέμισε με νερό σε χρονικό διάστημα περίπου δέκα ετών ως μερικών χιλιετιών.   Ωστόσο αυτήν τη φορά οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν νέες τεχνικές μελέτης των διαστρωματώσεων των ιζημάτων (βιοστρωματογραφία και μαγνητοστρωματογραφία).

Η διαπίστωση την επιστημόνων ότι η Μεσόγειος γέμισε με νερό τόσο γρήγορα συμφωνεί με τις ενδείξεις που υπάρχουν στα ιζήματα για τη βιοποικιλότητα της θάλασσας αυτής.  Αυτές υποδεικνύουν μια αλλαγή ανάμεσα στην “κρίση αλμυρότητας του Μεσσηνίου”, η οποία σηματοδοτείται από μεγάλη ένδεια στην θαλάσσια πανίδα, και την αμέσως μεταγενέστερη περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από πληθώρα ειδών.

Πηγή Nooz.gr

Ο επαγγελματίας δύτης-φωτογράφος Anatoly Beloshchin τράβηξε αυτές τις εκπληκτικές φωτογραφίες στο σπήλαιο Cenote Angelita, στο Μεξικό. Όπως το περιγράφει ο ίδιος:
“Στα 30 μέτρα βάθος, γλυκό νερό. Στα 60 μέτρα βάθος, αλμυρό νερό και το πιο παράξενο από όλα, ένα ποτάμι μέσα στο νερό! …Στην πραγματικότητα, το ποτάμι, το οποίο βλέπετε στις φωτογραφίες, είναι ένα στρώμα υδρόθειου”.
Δεν παύει όμως να είναι μαγευτικό το θέαμα…

Ένα τεράστιο παγόβουνο πλέει κοντά στην Αυστραλία. Οι αρμόδιες αρχές εξέδωσαν προειδοποίηση για τους ναυτικούς.

Οι αρχές της Αυστραλίας εξέδωσαν προειδοποίηση για ένα γιγάντιο παγόβουνο που βρίσκεται 1.700 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Αυστραλίας. Η Μετεωρολογική Υπηρεσία ανακοίνωσε ότι το τεράστιο αυτό κομμάτι πάγου που αποκολλήθηκε από την Ανταρκτική πριν από μια δεκαετία και πλέει βόρεια, εντοπίστηκε μέσω δορυφόρου. «Προειδοποιήσαμε τους ναυτικούς στις 9 Δεκεμβρίου ότι ένα παγόβουνο πλέει περίπου 1.700 χιλιόμετρα από τις ακτές τις νοτιοδυτικής Αυστραλίας», επισημαίνεται στην ανακοίνωση της υπηρεσίας στην οποία προστίθεται ότι το παγόβουνο έχει εμβαδόν 140 τμ.

Οι επιστήμονες εκτιμούν πως το παγόβουνο, που ονομάζεται Β17Β, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα κατακερματιστεί όταν φτάσει σε πιο ζεστά ύδατα σε εκατοντάδες μικρότερα κομμάτια, τα οποία επίσης θα είναι επικίνδυνα για τη ναυσιπλοΐα.

Σύμφωνα με τον ειδικό Νιλ Γιάνγκ ένα τέτοιο παγόβουνο, δύο φορές μεγαλύτερο από το Χονγκ Κονγκ, δεν έχει εμφανιστεί στην περιοχή από τον 19ο αιώνα. Ο επιστήμονας προειδοποίησε επίσης ότι το φαινόμενο αυτό θα εμφανίζεται τα επόμενα χρόνια όλο και πιο συχνά εξαιτίας της ανόδου της θερμοκρασίας των υδάτων των θαλασσών. “Κ”

 ποτάμι! Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό αφού εκατοντάδες είναι οι χείμαρροι, τα ρέματα και οι αρχαίοι ποταμοί που βρίσκονται «θαμμένοι» κάτω από σχεδόν κάθε γειτονιά της Αθήνας.

Πολύ πριν δημιουργηθεί το οδικό δίκτυο στην Αθήνα, ένα ρέμα κυλούσε εκεί που σήμερα βρίσκεται η οδός Σταδίου. Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα για να περνούν οι Αθηναίοι από τη μία γέφυρα στην άλλη. Το 1852 μία φοβερή καταιγίδα παρέσυρε την γέφυρα με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.

Κάποια στιγμή το ρέμα κλείστηκε με μπάζα και αργότερα δημιουργήθηκε η σημερινή οδός Σταδίου. Παρόλ’ αυτά το νερό συνεχίζει να κυλάει υπόγεια μέχρι και σήμερα, όπως και δεκάδες χείμαρροι, όπως αυτός του Αγίου Στυλιανού, το Διαβολόρεμα, ο Ελάσσων, ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κηφισός κ.α που εξακολουθούν να διαπερνούν τα έγκατα της πρωτεύουσας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ιλισός, οι πηγές του οποίου εντοπίζονται στην Καισαριανή, ενώ σύμφωνα με τους επιστήμονες, το κύριο ρέμα περνά από τη συμβολή της Μεσογείων με τη Μιχαλακοπούλου.

Ο Ηριδανός είναι άλλο ένα ποτάμι που επιμένει να διαπερνά υπογείως το κέντρο της Αθήνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο ανακαλύφθηκε στο Μοναστηράκι ένα ολοζώντανο τμήμα του αρχαίου ποταμού, το οποίο μπορούν να θαυμάζουν σήμερα όλοι οι Αθηναίοι.

Όαση το Παγκράτι;

Τι θα συνέβαινε άραγε αν απεγκλωβίζαμε τους αρχαίους ποταμούς, παραπόταμους και χείμαρρους που περνούν κάτω απο τους ελεύθερους χώρους, όπως πχ τον Ελάσσονα, που πήγαζε από την περιοχή του Προφήτη Ηλία, στο Παγκράτι.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η σωστή αξιοποίηση και αναβάθμισή τους αποτελεί στοιχείο βιοκλιματικής αναβάθμισης που θα μπορούσε να μετατρέψει πολλές περιοχές σε οάσεις.

Υπολογίζεται ότι μόνο στο λεκανοπέδιο υπάρχουν περίπου 700 ρέματα, από τα οποία μόνο τα 70 φαίνονται. Όλα τα υπόλοιπα έχουν σκεπαστεί, εξακολουθούν ωστόσο να κυλάνε υπόγεια και σε περίοδο έντονων βροχοπτώσεων μεταμορφώνονται σε ποτάμια, προξενώντας καταστροφές, όπως ο Ποδονίφτης στη Νέα Ιωνία.

Η ξαφνική εμφάνιση μιας γιγάντιας τάφρου το 2005 στην Αιθιοπία, εκεί όπου οι υποκείμενες τεκτονικές πλάκες απομακρύνονται η μία από την άλλη, σηματοδότησε την αρχή της γέννησης ενός νέου ωκεανού, επιβεβαιώνει διεθνής ομάδα γεωλόγων. Στις 26 Σεπτέμβριου του 2005, έπειτα από μέρες σεισμικών δονήσεων, το ηφαίστειο Νταμπάχου στην έρημο της κεντρο-δυτικής Αιθιοπία εξερράγη για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία. Μέσα στις επόμενες λίγες ημέρες, το μάγμα που ανέβηκε μέχρι την επιφάνεια δημιούργησε μια νέα τάφρο προς τα νότια, σαν να άνοιγε φερμουάρ.

Το ρήγμα, μέσου πλάτους επτά μέτρων, επεκτάθηκε σε μήκος 80 χιλιομέτρων. Εξαρχής, οι γεωλόγοι υποψιάστηκαν ότι το ρήγμα θα συνεχίσει να διευρύνεται μέχρι να δημιουργήσει μια νέα θάλασσα -στο μακρινό μέλλον, η Αιθιοπία και το γειτονικό Τζιμπούτι θα μετατραπούν σε νησί. Έπειτα από χρόνια μελετών και συνεχών μετρήσεων της σεισμικής δραστηριότητας, οι επιστήμονες βεβαιώθηκαν ότι ο μηχανισμός που γέννησε τη νέα είναι ίδιος με τη διαδικασία που δημιουργεί τις λεκάνες των ωκεανών, όταν οι υποθαλάσσιες τεκτονικές πλάκες αποκλίνουν και αφήνουν μια νέα λωρίδα πυθμένα να στερεοποιηθεί ανάμεσά τους.

«Το ζητούμενο αυτής της μελέτης ήταν να μάθουμε κατά πόσο αυτό που συμβαίνει στην Αιθιοπία μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στον πυθμένα των ωκεανών, όπου είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσουμε» εξηγεί η Σίντι Έμπινγκερ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Ρόσεστερ και μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Γνωρίζαμε ότι, αν μπορούσαμε να επιβεβαιώσουμε ότι αυτό ισχύει, η Αιθιοπία θα ήταν ουσιαστικά ένα μοναδικό εργαστήριο για τη μελέτη της μεσοωκεάνιας ράχης», δηλαδή της οροσειράς που περικλείει τη μεσοωκεάνια τάφρο.

Η πρωτοποριακή μελέτη δημοσιεύεται στο Geophysical Research Letters.

SOS εκπέμπουν οι φοίνικες στη χώρα μας, που απειλούνται από το κόκκινο σκαθάρι (rhynochophous ferrugineus), «εισαγόμενο» έντομο που ενδημεί στους κορμούς των φοινικοειδών και σταδιακά τα καταστρέφει. Σε πολλές περιοχές της χώρας, στην Κρήτη, την Ρόδο, την Ηλεία, αλλά και την Αττική, η ασθένεια διαγιγνώσκεται πλέον διά γυμνού οφθαλμού- οι ειδικοί μιλούν για 3.000 δέντρα που έχουν πληγεί, μεταξύ των οποίων πολλά υπεραιωνόβια. «Η αρχή του κακού έγινε το 2004 με την αθρόα εισαγωγή φοινίκων για καλλωπιστικούς λόγους» εξηγεί στην «Κ» ο κ. Σπύρος Ανδριόπουλος, επικεφαλής της «Κίνησης Πολιτών για τη διάσωση των φοινικοειδών στην Ηλεία». «Χιλιάδες φοίνικες έφθασαν στην Ελλάδα από χώρες της Ε.Ε., αλλά και από την Αίγυπτο, χωρίς όμως να συνοδεύονται από τα απαραίτητα φυτο-υγειονομικά διαβατήρια ή να έχουν ελεγχθεί επισταμένα από τις αρμόδιες Υγειονομικές Υπηρεσίες». Οι φοίνικες αυτοί σε πολλές περιπτώσεις αποδείχθηκαν «Δούρειοι Ιπποι», αφού «κουβαλούσαν» είτε προνύμφες είτε το ίδιο το έντομο και λίγους μήνες αργότερα εκδήλωσαν συμπτώματα μαρασμού. Σύντομα σε πολλά φυτά διαπιστώθηκε αιφνίδια κάμψη και απότομη ξήρανση των κεντρικών φύλλων τους, στην καρδιά του φοίνικα, άνοιγμα του δένδρου σε μορφή ομπρέλας και «φάγωμα» των κεντρικών φύλλων- απομεινάρια από την καταστροφική επέλαση του σκαθαριού.

«Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι το έντομο μεταφέρεται από δένδρο σε δένδρο, ακόμα και όταν απέχουν μεταξύ τους έως και 7 χιλιόμετρα», επισημαίνει ο κ. Ανδριόπουλος. «Τα κρούσματα εντοπίζονται στα δένδρα με μαλακό κορμό, ιδίως δε στα φοινικοειδή, τους κάκτους και τους αθανάτους» συμπληρώνει ο κ. Λειβαδάρας, γεωπόνος από την Κρήτη. «Ωστόσο, όταν το έντομο δεν έχει ακόμα «εντοπίσει» τον επόμενο φοίνικα για να μεταναστεύσει, μπορεί να τραφεί και με κηπευτικά», τονίζει. Σημειώνεται, ότι οι πολυάριθμοι φοίνικες που φυτεύτηκαν κυρίως την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων αφού η αγορά, η μεταφορά και η εγκατάσταση ενός κυμαινόταν από 1.500 έως 6.000 ευρώ. Η θεραπεία τώρα έχει επίσης υψηλό κόστος.
«Εφόσον διαπιστωθεί ότι το φυτό πάσχει, απαιτείται να κοπεί, να πακεταριστεί και να ταφεί άμεσα, μια διαδικασία με κόστος από 500 μέχρι 2.000 ευρώ», υπογραμμίζει ο κ. Λειβαδάρας «έτσι αποτρέπεται κατά 90% η εξάπλωση του φαινομένου. Αλλος τρόπος αντιμετώπισης δεν υπάρχει εκτός από τον προληπτικό ψεκασμό των δένδρων με βιολογικά σκευάσματα, όπως γίνεται σε άλλες χώρες της Ε.Ε.». Στην Ελλάδα, ωστόσο, κανένας φορέας δεν εμφανίζεται πρόθυμος να αναλάβει την προστασία των φοινίκων, με αποτέλεσμα αυτοί να μαραζώνουν πάνω από τέσσερα χρόνια πλέον. «Το υπουργείο παρέπεμψε το θέμα στη Νομαρχία», λέει ο κ. Ανδριόπουλος. «Εμείς κάναμε προσφυγή στην Ε.Ε., η οποία τον Ιούλιο έστειλε τους αρμόδιους επιθεωρητές. Αν αυτοί με το πόρισμά τους επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές θα γίνει σύσταση στη χώρα μας για την αμέλεια που μέχρι τώρα έχει επιδείξει».

Την ανακάλυψη ενός «γιγαντιαίου» κοιτάσματος στον Κόλπο του Μεξικού ανακοίνωσε η ΒΡ, στην πετρελαιοπηγή Tiber Prospect. Ωστόσο, δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί το ακριβές μέγεθος ή η έκταση των δυνατοτήτων εμπορικής εκμετάλλευσής του. Το κοίτασμα βρίσκεται στο Keathley Canyon, 400 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Χιούστον και βρίσκεται σε βάθος 1.259 μέτρων. Οι εξορύξεις στην πετρελαιοπηγή Tiber έχουν φτάσει σε βάθος 10.685 μέτρων, ένα από τα μεγαλύτερα βάθη που έχουν σημειωθεί ποτέ σε εξορύξεις πετρελαίου. Η ΒΡ κατέχει το 62% των μετοχών της Tiber, η Petrobras το 20% και η ConocoPhillips το 18% Πηγη:  AFP

Ο ισχυρότερος σεισμός που έχει καταγραφεί φέτος στον πλανήτη, έντασης 7,8 βαθμών στην κλίμακα Ρίχτερ, κυριολεκτικά τέντωσε τη Νέα Ζηλανδία την περασμένη εβδομάδα και την έφερε λίγο πιο κοντά στη νοτιοανατολική Αυστραλία. Η Θάλασσα της Τασμανίας που χωρίζει τις δύο χώρες, πλάτους 2.250 χιλιομέτρων, στένεψε κατά 30 εκατοστά, ανακοίνωσε την Τετάρτη το νεοζηλανδικό Ινστιτούτο Γεωλογικών και Πυρηνικών Επιστημών. Η Νέα Ζηλανδία μεγάλωσε ελαφρώς, αφού ανατολικό της άκρο μετακινήθηκε δυτικά ένα εκατοστό και το δυτικό της άκρο 30 εκατοστά προς την ίδια κατεύθυνση, εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο σεισμολόγος Κεν Γκλέντχιλ του Ινστιτούτου. Ο σεισμός της 15ης Ιουλίου, ο ισχυρότερος στην περιοχή της Ν.Ζηλανδίας εδώ και 78 χρόνια, προκάλεσε μικρό τσουνάμι και περιορισμένες υλικές ζημιές, καθώς οι δονήσεις είχαν χαμηλή συχνότητα και εκτονώθηκαν προς τα δυτικά στη μεριά της θάλασσας, αντί στα ανατολικά προς τη μεριά κατοικημένων περιοχών. Η Νέα Ζηλανδία είναι γενικά σεισμογενής δεδομένου ότι βρίσκεται στο σημείο όπου συναντώνται οι ηπειρωτικές πλάκες της Αυστραλίας και του Ειρηνικού.Πηγή