Διανύουμε ένα τοπίο πυκνό. Ούτε το δρόμο ξέρουμε, ούτε το πως βρεθήκαμε  ξαφνικά σ’ αυτό το σημείο. Το σίγουρο είναι πως τα πράγματα αλλάζουν. Καθώς φαίνεται θα μιλούμε για το πριν και για το μετά της πανδημίας. Σε όλους του τομείς. Οικονομικό, κοινωνικοπολιτικό, ατομικό κτλ. Το πως ξεκίνησε όλο αυτό θα φανεί στο μέλλον. Ποιοί θα ωφεληθούν κι αυτό θα φανεί αργότερα. Αυτή η αίσθηση του αόρατου εχθρού, η ατμόσφαιρα της απειλής, αυτή η σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση, μ’ έναν εχθρό πανανθρώπινο, είναι για τις γενιές μας τουλάχιστον πρωτόγνωρη. Σε κάθε πόλεμο έτσι κι εδώ, δεν μπορούμε να μιλούμε για ωφέλεια, παρά μόνον για απώλεια. Για τον άνθρωπο ως οντότητα μιλώ κι όχι για συμφέροντα οικονομικά. Υπάρχει κάτι μέσα μας όμως που ενεργοποιείται στις πολύ δύσκολες καταστάσεις. Μία δύναμη που εκπλήσσει κι εμάς τους ίδιους. Όπως και να μπήκαμε σ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο αργά η γρήγορα κατανοούμε πως αν δεν συνεργαστούμε αν δε βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, τότε μόνο σκοτάδι έχουμε μπροστά μας. Είναι μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει μάχη με αντίπαλο άνθρωπο παρά μόνο μάχη με πανανθρώπινο εχθρό. Κι αυτό είναι ικανό να μας οδηγήσει στην αλληλοβοήθεια πιστεύοντας σε μας κι οτι έχουμε μέσα μας στοιχεία που θα μας κάνουν ξανά να νιώσουμε περήφανοι για το είδος μας κι όχι να ντρεπόμαστε γι αυτό. Αντί λοιπόν να μας απομονώσει κάτι τέτοιο να μας ενώσει. Είναι καινούργιο το στοίχημα. Ως τώρα έχουμε την εμπειρία  δύο παγκόσμιων πολέμων. Έχουμε δει πως ανακατανεμήθηκε ο πλούτος, πως χαράχτηκαν σύνορα, πάντα παίζοντας στην γεωπολιτική σκακιέρα με τον συσχετισμό και την σύγκρουση οικονομικών και στρατιωτικών δυνάμεων. Τώρα ζούμε μιαν άλλη μορφή πολεμικής ατμόσφαιρας που όμως πέρα απο τ αρνητικά της, είναι αόρατος ο εχθρός, υπάρχει κλίμα φόβου, άγνωστη και σκοτεινή αιτία, απομόνωση, έλλειψη σκοπού αυτής της πολεμικής κατάστασης παρά μονο αυτόν της επιβίωσης. Σε κάθε πόλεμο του παρελθόντος πάντα υπήρχαν ιδανικά και ιδέες για να πιστέψει ο άνθρωπος και να θυσιαστεί ίσως γι’ αυτά. Τώρα παλεύει απλώς με το θάνατο. Με την αρρώστια. Απο την άλλη μπορούμε ν αναδείξουμε τα θετικά ενός τέτοιου πρωτόγνωρου κλίματος τα οποία είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων σαν είδος πια και η αλληλοβοήθεια. Η κατανόηση πως είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι. Η αφύπνιση και η επαγρύπνηση μας να βγούμε πέρα δημιουργώντας κοινωνίες αλληλεγγύης κι αληθινού πολιτισμού που θα βασίζεται σε αξίες ακλόνητες. Ας πάρουμε λοιπόν ο καθένας αποστάσεις απ’ αυτή την ατμόσφαιρα κι ας δούμε ψύχραιμα πως θα βγούμε πέρα. Κι όταν βγούμε πέρα, τι θα έχουμε στα χέρια μας. Τι θα μας μείνει απ ‘αυτή την περιπέτεια. Μόνο έτσι θ ανακτήσουμε τον ενεργό ρόλο που πρέπει να έχει ο άνθρωπος  στην κοινωνία την οποία μετέχει. Πέρα από το σώμα το πνεύμα μας τσακίζεται όταν παραδεχόμαστε πως τίποτα πια δεν είναι στο χέρι μας. Πως είμαστε έρμαια σκοτεινών δυνάμεων και συμφερόντων. Όποιο κι αν είναι το σκοτάδι γύρω, νικιέται με την αδιαφορία. Που λεγε κι ο θείος Νίτσε. “Όσο κοιτάς την άβυσσο τόσο κι αυτή κοιτάζει μέσα σου”. Ας βρούμε το φως που θα ξημερώσει. Κάνοντας σχέδια. Έχοντας προοπτική. Συνεχίζοντας να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Προφυλάσσοντας βεβαία τους εαυτούς μας και τους άλλους απ τη μετάδοση του ιού. Κοινωνούμε με τους γύρω  ιδέες και προτάσεις για το μετά. Ο κόσμος ειναι εδώ. Στέρεος όπως πάντα. Απο τη φύση να παραδειγματιστούμε και να καθησυχάσουμε. Πάντα θα βγαίνει ο ήλιος.

Αναστασία Θεοδωρούδη