«Να μιλήσω για ήρωες…»
Μια ακόμη γιορτή ριγμένη μες στη μαβιά μελαγχολία του Νοέμβρη,
θύμηση σπαρμένη με αιμάτινα γαρύφαλλα και παιδικές ζωγραφιές
κεντημένες με ήλιο, ελευθερία και όνειρο,
ορθάνοιχτη η πύλη θα ξορκίσει τους ολονύχτιους ήχους του χαμού
-μεταλλικοί τριγμοί από ερπύστριες και σπαρακτικές κραυγές
κοριτσιών-
και οι αίθουσες θ` αντηχήσουν με ωραία τραγούδια, επαναστατικά
και με κούφιες, ανιαρές ρητορείες.
Απόψε σκαλώσανε οι δεκαεφτά Νοέμβρηδες της ζωής μου
πάνω σ` έναν ξένο στίχο…
«Να μιλήσω για ήρωες, να μιλήσω για ήρωες….».
Η σκέψη μου τρέχει σ` εκείνες τις όμορφες παρέες
σκορπισμένες στους δρόμους, στα κάγκελα και στις πλατείες
ν` ανεμίζουνε λάβαρα, στιχάκια και συνθήματα
και στις τρεμάμενες φωνές του ραδιοφώνου
τις καρδιές ν` ανταριάζουν των Ελλήνων Χριστιανών.
Τι ν` απογίνανε άραγε εκείνα τα πύρινα βλέμματα, υποσχέσεις της
άνοιξης μέσα στην καταχνιά του φθινόπωρου;
«Ορέστη απ` το Βόλο, Μαρία απ` τη Σπάρτη…»
λουλούδια π` ανθίσανε στις λάσπες
και γεμίσανε μουσικές οι γειτονιές
και δονήθηκαν ως τα βάθη οι ψυχές με «ψωμί , παιδεία, ελευθερία».
Και ύστερα, σκέφτομαι, μεγαλώσανε εκείνα τα παιδιά….
Κάποιοι δεν ξεχάσανε ποτέ…
Κάποιοι θυμούνται αραιά και πού τις αποκοτιές της νιότης
χορτάτοι πια απ` το γλυκό ψωμί της δημοκρατίας.
Κάποιοι καταχωνιάσαν τις σημαίες βαθιά μες στα μπαούλα
και ριχτήκανε στα πλούτη και στις τιμές της εξουσίας.
Έχει περάσει μισός σχεδόν αιώνας.
Τώρα φεγγοβολάει η δική μας η νιότη…
Μετράμε τις ίδιες λαχτάρες, τα ίδια αστέρια, τα ίδια φιλιά
και γράφουμε στιχάκια φωτιές που θα σαρώσουν
την ψευτιά και την υποκρισία.
Ίσως μας μέλλονται μεγάλοι αγώνες
ίσως χρειαστεί να σταθούμε με ατρόμητα μάτια
μπροστά σε σιδερόφραχτες πύλες
ίσως χρειαστεί να φτάσουμε το σύνθημά μας
μέχρι τα πέρατα τ` ουρανού
και ίσως στο τέλος χρειαστεί
να μιλήσουμε και πάλι για ήρωες.
Αγγελική Παπαγεωργιάδου