Αέναη Δόξα

Γαλάζιοι πλέον είναι οι ουρανοί
Αμέριμνα κελαηδούν τα πουλιά στου ήλιου το βασιλεμα, σαν περιλουζονται μέσα στης ζεστές ακτίνες του
Με χαρά κοιτάμε έξω από το παραθύρι, χωρίς φόβο, δίχως έγνοια καμιά
Μα δε ήταν πάντα έτσι
Το χαμόγελο ήταν κάποτε παρανομία
Η διαφορετικότητα αφορμή για κατάκριση
Η έκφραση αδίκημα, η αγάπη βέβαιος θάνατος
Ζούσαμε καταπατημενοι, χτυπημένοι από καθεστώτα ενάντια του ανθρώπου
Μονοι μας, με μόνη συντροφιά την αμείωτη φλόγα της δικαιοσύνης, της διεκδίκησης του αύριο
Όσο όλα βυθίζονταν στην ανυπαρξία, εκείνη ούτε που τρεμοπαιζε, όπως των αγωνιστών η γενναιοτις
Το ήθος τους στεκόταν όπλο ασύλληπτο, η αυταπάρνηση ασπίδα αδιαπέραστη
Πως να του πειράξουν τα τουφέκια;
Χαθήκανε χιλιάδες, μα αθάνατοι στις μνήμες μας θα μείνουν, στο άφθαρτο σώμα του ουρανού, στης σημαίας το απέραντο γαλάζιο
Περήφανοι κοιτούν τα εδάφη τους, τον ενδόξου τούτο τόπο
Τον τόπο που δε γνωρίζει από κτήτορες, ούτε από κυριαρχία
Μονάχα από αυτό που σήμερα υμνούμε, την γλυκιά ελευθερία !

Νικόλαος Τσιολάκας