Μετρώ ελιές  στα κλαδιά του δέντρου

Συνθέτουμε λέξεις

Το μάζεμα της ελιάς πάνω σε αρχαίους αμφορείς

Οι δικοί μας αμφορείς

Αμφορείς που βρέθηκαν σε αρχαιολογικές  ανασκαφές

Δοκιμάσαμε φρεσκοφρυγανισμένο  ψωμάκι  με ελαιόλαδο,αλάτι και ρίγανη.

Το ψωμάκι δεν το πετάμε. Το σεβόμαστε… Ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι δίπλα μας κάποιοι το στερούνται.Αν και το ψωμί –ειδικά το ψωμί- πάντα το σεβόμασταν στην πατρίδα μας. Δύσκολα οι παλιότεροι το έβαζαν στον σκουπιδοτενεκέ μαζί με τα άλλα σκουπίδια. Μεγάλη αμαρτία το είχαν…Ακόμη και τα ψίχουλα από το τραπέζι δεν τα πετούσαν. Δεν τίναζαν τα τραπεζομάντηλα έξω από το σπίτι γιατί η πρόληψη έλεγε ότι πέταγαν τα καλά έξω από την πόρτα τους. Ούτε χάμω δεν το άφηναν να πέσει.  Πολλοί ηλικιωμένοι αν τους πέσει κάτω ψωμί, το σηκώνουν με ευλάβεια και το φιλούν, το προσκυνούν .

Δεν είναι τυχαίο που η φράση «άντεστε να φάμε ψωμί» σημαίνει κάλεσμα σε τραπέζι , η φράση «έχουμε φάει μαζί ψωμί κι αλάτι» παραπέμπει σε βαθιές φιλίες, και η φράση «δεν έχει ψωμί να φάει» σηματοδοτεί την απόλυτη φτώχεια.

Από κλαδάκι κρέμεται

στην αγορά πουλιέται

το εξωτερικό της τρώγεται

το κόκκαλο  πετιέται. Τί  είναι.

Ένα αίνιγμα, μας δίνει την ευκαιρία  για πολλές πολλές δραστηριότητες με ένα κλαδί ελιάς .

Η Αθηνά και ο Ποσειδώνας διεκδικούσαν την ίδια πόλη. Ανέβηκαν λοιπόν στον βράχο της Ακρόπολης και ενώπιον των Αθηναίων αποφάσισαν ότι όποιος προσέφερε στους κατοίκους το ωραιότερο δώρο, θα την αποκτούσε. Ο Ποσειδώνας χτύπησε σε μια πλευρά του λόφου με την τρίαινά του και αμέσως ανάβλυσε μια πηγή με νερό. Ο λαός θαύμασε, αλλά το νερό ήταν αλμυρό σαν το νερό της θάλασσας, που ήταν το βασίλειο του Ποσειδώνα κι έτσι δεν ήταν πολύ χρήσιμο. Το δώρο της Αθηνάς ήταν ένα δέντρο ελιάς, κάτι που ήταν καλύτερο, μιας και παρείχε στην πόλη τροφή, λάδι και ξυλεία. Έτσι, κέρδισε τη μονομαχία η Αθηνά και ονόμασε την πόλη της Αθήνα.

Μαθαίνουμε για την ελιά ,βλέποντας  διάφορα ενδιαφέροντα βίντεο  στον υπολογιστή της τάξης μας.

 Τα δάκρυα του Χριστού

Τον καιρό, που οι Εβραίοι κυνηγούσαν το Χριστό να τον πιάσουν και να τον σταυρώσουν βρέθηκε σε πολύ μεγάλη στενοχώρια. Ζητούσε ησυχία μα δεν την εύρισκε, γιατί οι παράνομοι τον ακολουθούσαν κατά πόδι. Τέλος, έφτασε σε μια ελιά, κάθισε από κάτω κι ακούμπησε το κεφάλι του στον κορμό της, ύπνο  λίγο για να πάρει. Όμως, να του κολλήσει ύπνος ήταν αδύνατο. Από τη μεγάλη του στενοχώρια ξέσπασαν τα δάκρυά του και σαν  δροσοσταλιές έσταζαν στη ρίζα της και την πότισαν. Ποτισμένη με τα δάκρυα του Χριστού είναι ευλογημένο δέντρο η ελιά κι αυτός είναι ο λόγος που βγάζει το λάδι, το πιο νόστιμο άρτυμα των φαγητών μας, που δίνει και φως στα καντήλια τα κρεμασμένα σ’ εκκλησιές και μοναστήρια.