Μαθητές κι εκπαιδευτικοί του 10ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ,
Νιώθοντας επιτακτική την ανάγκη να απονείμουμε ελάχιστο φόρο τιμής
στους – ελπίζουμε- τελευταίους νεκρούς,
της τραγικής πρόσφατης σύγκρουσης τρένων στα Τέμπη, στις 28-02-23,
την Τρίτη 06-03-23 και κατά την διάρκεια της τέταρτης ώρας, ,
συνδιοργανώσαμε στο σχολείο μας κάποιες δράσεις:
- Τα παιδιά , ανά τμήμα σχημάτισαν με τις σχολικές τους τσάντες συμβολικά το ερώτημα:
ΕΦΤΑΣΕΣ ?
- Ακούστηκε από τα μεγάφωνα του σχολείου το τραγούδι Στην κοιλάδα των Τεμπών
( Σωκράτης Μάλαμας):
https://youtu.be/UZ1Zjq6o6ak?t=31
- Οι μαθήτριες του Γ1: Γουρνάρη Ναταλία και Κουνίδη Αγάπη απήγγειλαν με κατάνυξη τους εξής στίχους:
Σχήμα της απουσίας – ΙΙ
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.»
[Γιάννης Ρίτσος, Σχήμα της απουσίας
Αθήνα, Φεβρουάριος – Μάρτης 1958]
- Ακούστηκε το αντίστοιχο:
https://youtu.be/yesWJ99yzxA?t=55
- Συνεχίστηκε η απαγγελία με ποίηση Κ. Καρυωτάκη:
Yστεροφημία
και
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος
- Ήχησε το:
https://youtu.be/Cu7fmLhCfXE?t=7
Για που το ‘βαλες καρδιά μου : Περίδη Ορφέα, Μεσσήνη Νατάσσας
- Τα κορίτσια συνέχισαν :
Με απόσπασμα από την ποιητική συλλογή Σχήμα της απουσίας:
«…Ζει η απουσία λοιπόν,
………………………………………….
Και πρέπει να προσέχουμε
την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη γιατί,
για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.»
- Τέλος σε κλίμα πλήρους συγκίνησης το αφιέρωμα-δρώμενο έκλεισε με την ακρόαση του ποιήματος:
Μονόγραμμα του Οδ. Ελύτη: https://youtu.be/u09Zaog2bzM?t=6
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
ΜΕ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ, ΑΣ ΣΚΥΨΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ-ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ , ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ Β ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΡΚΟΛΕΦΑ
ΠΟΥ ΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ:
Έφτασες;
Ήταν ένα βράδυ, ένα συνηθισμένο βράδυ.
Μια παρέα παιδιών πήγαιναν τους φίλους τους στον σταθμό, χωρίς να ξέρουν πότε θα ξαναδούν ο ένας τον άλλον, γιαγιάδες-παππούδες διάβαζαν την εφημερίδα τους, μικρά παιδιά έπαιζαν ανέμελα στον σταθμό μέχρι να έρθει το τρένο τους και να επιβιβαστούν. Μια μαμά ετοίμαζε φαγητό γιατί πίστευε πως όταν γυρνούσε το παιδί της θα πεινούσε, θα ήταν κουρασμένο μετά από ένα πολλών ωρών ταξίδι με το τρένο. Άλλη μάνα έστειλε μήνυμα στο παιδί της «όταν φτάσεις πάρε με αμέσως τηλέφωνο», άλλη μάνα είπε «πες μου πότε είναι για να ξεκινήσω για τον σταθμό», ένας σύντροφος είπε στην σύντροφό του «σε περιμένω πως και πως … μου έχεις λείψει τόσο πολύ». Ένα παιδί ακούστηκε από το παρά δίπλα κάθισμα να λέει: «μπαμπά δεν έχω μπαταρία θα τα πούμε όταν φτάσω».
11:22 μ.μ., ηλικιωμένοι, φοιτητές, γυναικόπαιδα, όλοι περίμεναν να φτάσουν, να μοιραστούν τα νέα τους, να δουν τους δικούς τους ανθρώπους μετά από τόσες μέρες… μετά από τόσους μήνες. Δυο κρότοι ακούστηκαν μόνο και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε, όλα πάγωσαν, το φως έγινε σκοτάδι και 57 άγγελοι άνοιξαν τα φτερά τους με προορισμό όχι την Θεσσαλονίκη αλλά τον ουρανό, χωρίς να συνειδητοποιήσουν τι τους είχε συμβεί, χωρίς να ξέρουν τι τους στέρησε την ζωή, χωρίς να ξέρουν εάν οι άνθρωποί τους είναι καλά, χωρίς να καταλάβουν ότι πριν από λίγα λεπτά μίλαγαν με τους αγαπημένους τους και τώρα γιατί;
Μια μάνα πόνεσε, ένας σύζυγος φώναξε, ένας πατέρας έκλαψε, μια γιαγιά και ένας παππούς έγιναν χίλια κομμάτια. Ένας Ελληνικός πολιτισμός που τόσα χρόνια χτίζαμε έπεσε και τελικά όλοι κλάψαμε, όμως κανένα δάκρυ, καμία πίκρα δεν συγκρίνεται με αυτή της μάνας. Κανένας δεν ένοιωσε το άγχος της μάνας, κανένας δεν ένοιωσε την οργή της μάνας. Κανένας μας δεν σταμάτησε να ελπίζει, ωστόσο αυτή η μάνα σταμάτησε να ζει, να ελπίζει και να νιώθει. Ναι ήταν η ίδια μάνα που έστειλε το παιδί της για σπουδές, περήφανη, κανείς δεν μπορούσε να της χαλάσει την χαρά, αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό της. Ένα τηλεφώνημα, ναι ήταν εκείνο το τηλεφώνημα το μοιραίο βράδυ της σύγκρουσης που την έκανε να μην το ξανά το ξανά βάλει πάνω της. Τώρα αυτό το χαμόγελο της το στέρησαν με το χειρότερο τρόπο… της το πήραν στον ουρανό και της το στόλισαν δίπλα από τα σύννεφα. Ποιος θα δώσει κουράγιο σε εκείνη την μάνα; Ποιος θα της πει εγώ φταίω που δεν έχεις στην αγκαλιά σου το παιδί που με τόσο κόπο και στοργή μεγάλωσες; Ποιος θα την βοηθήσει ψυχολογικά τα επόμενα χρόνια όταν αυτή η τραγωδία θα έχει γίνει η πιο κακιά ανάμνηση για όλους; Ποιος θα την στηρίξει για τα επόμενα τα πιο βασανιστικά και βαριά χρόνια που θα πάρει στην πλάτη της για το υπόλοιπο της ζωής της. Η δικιά σου ζωή, η δικιά μου θα προχωρήσει αλλά εκείνης της μάνας η ζωή της είχε ήδη τελειώσει 11:22. Ο πόνος για αυτή την μάνα δεν θα γίνει ανάμνηση γιατί για αυτή την μάνα η ζωή της είχε ήδη τελειώσει 28/02/2023.
Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, μα δεν ήμουν. Θα μπορούσες να ήσουν εσύ, αλλά δεν ήσουν, ήταν όλοι αυτοί οι φοιτητές που γυρνούσαν σπίτια τους, όλοι εκείνοι που ήθελαν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους, ήταν όλοι εκείνοι που έφυγαν για το τετραήμερο μα δεν τελείωσε ποτέ. Ήταν όλοι αυτοί που βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έφυγαν άδικα από αυτόν τον κόσμο αφήνοντας πίσω τους ένα Ελληνικό κράτος να συνειδητοποιήσει τι πολιτισμό έχει φτιάξει, διορθώνοντας όλο το κακό που προκάλεσε, ώστε άλλη τέτοια μέρα να μην ξανά ξημερώσει για την Ελλάδα. Άλλο τέτοιο ξημέρωμα με τέτοια μαύρα πανιά να μην ξανά σηκώσει η Ελλάδα, άλλη μάνα να μην ξανά πονέσει, ένα Ελληνικό κράτος να μην μείνει ίδιο. Γιατί την επόμενη φορά αυτή η μάνα μπορεί να είναι η δική σου, η δική μου, αυτόν τον φόβο, τον τρόμο να τον νιώσω εγώ, εσύ. Αυτά τα πολλαπλά χτυπήματα στο σώμα μπορεί να τα έχουμε εμείς. Εμείς όμως σήμερα γιατί ζούμε; Γιατί δεν ήμασταν εκεί; Λοιπόν γιατί η μοίρα αποφάσισε αυτοί οι άνθρωποι να θυσιαστούν, ώστε άλλες τέτοιες τραγωδίες να μην ξανά συμβούν ποτέ. Εγώ, εσύ, δεν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο και ξέρεις γιατί; Γιατί κανένας δεν είναι σε θέση να μας ακούσει, να μας δώσεις σημασία, αυτά τα παιδιά όμως εκείνο το βράδυ με τον θάνατό τους έκαναν τον λαό να μάθει να στέκεται στα πόδια του, να σφίξει το στομάχι του και να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες που του αναλογούν, να μην γυρίσει την πλάτη σε ένα ακόμη σιδηροδρομικό δυστύχημα, να ακούει και να απορεί. Όλα αυτά τα γράφω στα Ελληνικά αλλά δεν ξέρω ένα θεωρούμαι Ελληνίδα. Αυτή δεν είναι η Ελλάδα που ήξερα, αγάπησα και μεγάλωσα. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί η Ελλάδα πάει και όπου βγει…
Η μαθήτρια της Β τάξης
του 10ου Γυμνασίου Αχαρνών
Κατερίνα Μαρκολέφα