kantonopou’s blog

Από προχθές, Κυριακή του Πάσχα, βιώνουμε το μεγαλύτερο, από άποψη θεολογική και εορτολογική, εκκλησιαστικό γεγονός, που δεν είναι άλλο από την  εκ νεκρών Ανάσταση του Χριστού. Για μας τους Ορθοδόξους, η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί τη βάση της χριστιανικής διδασκαλίας, διότι αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, γράφει ο Απ. Παύλος, τότε το χριστιανικό κήρυγμα θα ήταν χωρίς πραγματικό περιεχόμενο και χωρίς νόημα, όπως κούφια θα ήταν και η ίδια η πίστη μας. Ολόκληρη η Ορθόδοξη Θεολογία εδράζεται πάνω στην Ανάσταση του Χριστού και αυτήν έχει ως άξονα περιστροφής. Το ίδιο ισχύει και για το Εκκλησιαστικό Έτος, το οποίο λειτουργικά διαπνέεται από την Ανάσταση του Χριστού. Προς την Ανάσταση του Χριστού προσβλέπουμε, σ’ αυτήν αναφερόμαστε και από αυτήν αντλούμε τα τεκμήρια και τα εχέγγυα της Πίστεώς μας και τα ερείσματα του χριστιανικού μας βίου.

Παρά το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν και πιστεύουμε ότι η Ανάσταση του Χριστού ήταν ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, ωστόσο δεν ήταν λίγοι αυτοί, κατά τη διαρρεύσασα δισχιλιετή περίοδο, οι  οποίοι την αμφισβήτησαν και τη χαρακτήρισαν ως αποκύημα της φαντασίας μερικών “οπαδών” του Χριστού και κάποιων “ευφάνταστων”, κατά τη σκέψη, “γραϊδίων” μελών της συσταθείσας Εκκλησίας του. Κι αυτό που επιδιώχθηκε με την πληρωμένη σπερμολογία των αρχιερέων και πρεσβυτέρων της εποχής του Χριστού, ότι δηλ. το σώμα του κλάπηκε από τους μαθητές του την ώρα που οι στρατιώτες – φρουροί του εκοιμώντο, από μερικούς επαναλαμβάνεται έως σήμερα. Από τη στιγμή δε που κάποιος αμφισβητεί την Ανάσταση του Χριστού, κλονίζει και την πίστη στην ανάσταση των νεκρών, διότι αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν, ούτε και οι νεκροί θα αναστηθούν ποτέ. Η άποψη αυτή μπορεί να οδηγήσει και στο έωλο συμπέρασμα ότι και οι χριστιανοί που πέθαναν, χάθηκαν. Αν η χριστιανική μας ελπίδα περιοριζόταν μόνο σ’ αυτήν τη ζωή, τότε θα ήμασταν οι  πιο αξιοθρήνητοι από όλους τους ανθρώπους. Όμως δεν είναι δυνατόν να είμαστε αξιολύπητοι, διότι πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού. Για μας η Ανάσταση του Χριστού είναι η απαρχή και της δικής μας ανάστασης. Την Ανάσταση του Χριστού, εκτός πολλών άλλων αποδεικτικών στοιχείων, επιβεβαιώνουν και οι εμφανίσεις που έκανε. Η πρώτη εμφάνιση του Χριστού μετά την  Ανάσταση έγινε στη Μαρία τη Μαγδαληνή, όταν αυτή μετέβη στον τάφο για να τον κλάψει. Δεν τον αναγνώρισε. Όταν όμως αντελήφθη ότι ήταν ο Χριστός, έτρεξε στους μαθητές του και τους ανήγγειλε ότι είδε τον Κύριο. Την  ίδια ημέρα ο αναστάς Κύριος εμφανίστηκε σε δύο μαθητές του, που ανήκαν στον κύκλο των Εβδομήκοντα. Η εμφάνιση αυτή του Χριστού έγινε μέσα στα πλαίσια της λεγόμενης “Πορείας προς Εμμαούς”. Οι δύο αυτοί μαθητές επέστρεψαν στα Ιεροσόλυμα και ανήγγειλαν στους εκεί συναθροισμένους ένδεκα μαθητές και στους άλλους που ήταν μαζί τους, ότι πραγματικά αναστήθηκε ο Κύριος. Το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Χριστός παρουσιάστηκε στους μαθητές του, ενώ ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώον, με τις πόρτες κλειστές, “διά τον φόβον των Ιουδαίων”. Τους χαιρέτισε με τη φράση “Ειρήνη υμίν” και τους έδειξε τα χέρια του με τους τύπους των ήλων, καθώς και τη λογχισμένη πλευρά του. Κατά την εμφάνιση αυτήν του Χριστού απουσίαζε ο Θωμάς. Μία εβδομάδα αργότερα ο Χριστός εμφανίστηκε ξανά στους μαθητές του, στους οποίους, αυτήν τη φορά, περιλαμβανόταν και ο Θωμάς. Ο Χριστός εμφανίστηκε ακόμη μία φορά, όταν επτά από τους μαθητές του βρίσκονταν στην όχθη της λίμνης της Τιβεριάδος. Στην προτροπή του Χριστού “ελάτε να φάτε”, μετά την  πλούσια ψαριά που είχαν, κανείς δεν τολμούσε να τον ερωτήσει, “εσύ ποιος είσαι”, διότι ήξεραν πως είναι ο Κύριος. Κατά τη μαρτυρία του Απ. Παύλου, ο Χριστός πέθανε, τάφηκε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε. Μετά την Ανάστασή του εμφανίστηκε στον Κηφά, έπειτα στους Δώδεκα Αποστόλους, σε περισσότερους από πεντακόσιους αδελφούς συγχρόνως, στον Ιάκωβο και πάλι σε όλους τους Αποστόλους, καθώς και στον Απ. Παύλο ξεχωριστά. Όπως ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε τους μαθητές του, πριν από το πάθος του κι ενώ ακόμη βρίσκονταν στο όρος των Ελαιών, μετά την  Ανάστασή του θα πήγαινε στη Γαλιλαία νωρίτερα απ’ αυτούς και θα τους περίμενε εκεί για να συναντηθούν. Και οι  ένδεκα μαθητές του, συμμορφούμενοι με αυτήν  την  υπόδειξή του, πήγαν στη Γαλιλαία, στο όρος που τους παρήγγειλε. Και αφού τον είδαν, τον προσκύνησαν, μερικοί όμως δοκίμασαν κάποια αμφιβολία, αν δηλ. ήταν αυτός ο Ιησούς. Η αμφιβολία όμως αυτή, μετά την Πεντηκοστή, μετατράπηκε για τους Αποστόλους, και το νέφος των μαρτύρων, σε ακράδαντη πίστη στον αναστάντα Χριστό, για χάρη του οποίου διέθεσαν τα πάντα, περιλαμβανομένης και αυτής της ζωής τους. Και ο λόγος είναι, ότι: Πολλοί νεκροί αναστήθηκαν πριν από τον Χριστό, όμως κανείς απ’ αυτούς δεν απέφυγε τελικά το θάνατο. Όλοι υπέκυψαν στην τυραννική εξουσία του. Μόνο το δεσποτικό σώμα του Χριστού δεν επέστρεψε στη γη, αλλ’ ανέβηκε στους ουρανούς, ανασταίνοντας μαζί του ολόκληρη την  οικουμένη. Τώρα ο Κύριος κάθεται στο θρόνο τον βασιλικό.

ΑΝΔΡΕΑΣ Ν. ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ- Διδάκτωρ Θεολογίας

ΠΟΛΙΤΗΣ – 06/04/2010, Σελίδα: 14