kantonopou’s blog

ολίγο   ολίγο   η    καταχνιά,   που   τα   βουνά  στολίζει.

Λαλεί   τ΄  ορνίθι    της   αυγής,   το   πρόβατο    βελάζει.

Ξυπνούν στα πλάγια οι πέρδικες, η μια την άλλη κράζει.

και  μουρμουρίζοντας   σιγά,  στην   εκκλησιά   πηγαίνει,

την  άγια  εικόνα  της  Κυράς  σκυφτά  να  προσκυνήσει.

του   κάστηκε     πως     έλειπε     –  παράδοξη    ιστορία –

απ΄ το   θρονί   της   το   χρυσό   η    Δέσποινα  Μαρία

χτυπά   το   μέτωπο   στη   γη,   παρακαλεί,  δακρύζει .

Με  μιας  αστράφτ΄  η  εκκλησιά  κι  αισθάνεται ένα χέρι

όπου    τον    ανασήκωνε   Μοσχοβολάει   τ΄   αγέρι

το   δακρυ  του  εσταζε  βροχη..  Κυττάζει  καθισμένη

στο   θρόνο   βλέπει  την   Κυρά,  που  του  χαμογελούσε

και  το  Παιδί,  που  εχαίρετο   και  που  τον  ευλογούσε.

να    πέρασες    τη    νύχτα   Σου,   Κυρά   Φανερωμένη;

Ποιό   μαραμένο  λούλουδο   η   χάρη    Σου,   Κυρούλα,

κρυφά   ν΄    ανάστησε,   σαν   ουρανού   δροσούλα;  >>