Βιβλία και βιντεοπαιχνίδια

Ποια σχέση μπορεί να έχουν τα βιντεοπαιχνίδια με τα βιβλία; Στενή απαντά ο Ρικ Ριόρνταν, συγγραφέας διάσημης σειράς βιβλίων στις ΗΠΑ. «Νομίζω ότι οι gamers και οι αναγνώστες ψάχνουν το ίδιο πράγμα. Και οι δυο θέλουν μία δυνατή ιστορία της οποίας θα είναι ο κεντρικός χαρακτήρας». Αρκετοί θεωρούν ότι τα βιντεοπαιχνίδια είναι ένα αναπτυσσόμενο μέσο που δεν έχει ακόμη πραγματοποιήσει την επανάστασή του. «Δεν θα μου προκαλούσε καμία έκπληξη αν σε δέκα ή είκοσι χρόνια τα βιντεοπαιχνίδια δημιουργούν φανταστικούς κόσμους τόσο πολύπλοκους όπως αυτοί του Ντίκενς ή του Ντοστογιέφσκι» ανέφερε ο Τζέι Παρίνι, καθηγητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Μίντλμπερι.Από την άλλη, και κάποιοι συγγραφείς έχουν ξεκινήσει να υιοθετούν χαρακτηριστικά των βιντεοπαιχνιδιών όπως ο ρυθμός εξέλιξης της ιστορίας, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο ενδιαφέρον σε gamers που συναρπάζονται από τον νέο τρόπο αφήγησης στα βιβλία.
Παράλληλα, οι εκδότες σπεύδουν να αναλάβουν δράση. Η Scholastic, εκδότρια εταιρεία της σειράς «Χάρι Πότερ», πρόσφατα κυκλοφόρησε τον «Λαβύρινθο των Οστών», το πρώτο από τα δέκα συνολικά βιβλία μυστηρίου, που συνδέεται με διαδικτυακό παιχνίδι. Ταυτόχρονα, ο εκδοτικός οίκος Random House, ανέπτυξε και κυκλοφόρησε ένα διαδικτυακό παιχνίδι βασισμένο στην τρίτη συνέχεια του βιβλίου φαντασίας «Inheritance», στο οποίο έχουν ήδη συμμετάσχει 51.000 χρήστες για να παίξουν και να συμμετάσχουν στις συζητήσεις του site.
Πολλοί ερευνητές που έχουν ξεκινήσει να μελετούν τις μαθησιακές επιδράσεις των βιντεοπαιχνιδιών, έχουν συμπεράνει ότι, σε συνθήκες εργαστηρίου, οι παίχτες βιντεοπαιχνιδιών έχουν καλύτερους χρόνους αντίδρασης και συγκέντρωσης σε εργασίες αγνοώντας άσχετα εξωτερικά ερεθίσματα. «Τα παιχνίδια έχουν τη δυνατότητα να διδάξουν κριτική σκέψη και αίσθηση του βάρους των επιλογών που κάνει ο παίκτης» αναφέρει ο Τζέιμς Πολ Γκι, σε σχετικό του βιβλίο.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

HTTP 403, Out of memory κλπ

Εδώ και κάποιες ώρες το ΠΔΣ δοκιμάζει (πάλι) τα νεύρα μας. Δυσοίωνα προειδοποιητικά μηνύματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Τι Http 403 (απαγορεύεται κύριε η πρόσβασις), τι Http 404 (δε μένω πια εδώ), τι ψάχνω για λίγη μνήμη και δεν βρίσκω (ωχ, έπαθε Αλτσχάιμερ το καημένο το blog μου), τι εικαστικές παρεμβάσεις στην εμφάνιση (άλλο ψάχνω, άλλο βρίσκω κι αλλιώς μοιάζει).

Τα έχουμε ξαναπεί… Η αξιοπιστία κρίνει κάθε δικτυακή υπηρεσία κι όχι τόσο το εύρος και οι δυνατότητές της. Και η αξιοπιστία του ΠΣΔ πάσχει. Και θα πάσχει όσο οι υπηρεσίες προς εκπαιδευτικούς (και μαθητές;) θα θεωρούνται μάλλον πάρεργο παρά αυτονόητη υποχρέωση.

Μάλλον ήρθε η ώρα να το δούμε λίγο πιο ζεστά (και συλλογικά). Υπάρχει βέβαια και η πλευρά του θέματος που ανέδειξε η Terra Computerata σε ανάρτησή της. Απλήρωτοι δουλεύουν εδώ και μήνες οι άνθρωποι…

Διαδικτυακός χαφιεδισμός

Η συγγραφέας και σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη, δημιούργησε το ιστολόγιο you ?my mirror. Σκοπός του ιστολογίου είναι να φιλοξενήσει ένα μέρος της έρευνας για τη νέα της ταινία Εσύ ο καθρέφτης μου. Η ιδέα μού είχε φανεί ενδιαφέρουσα και το είχα σχολιάσει μάλιστα σε προηγούμενη ανάρτηση. Καθώς επισκέφτηκα σήμερα το ιστολόγιο της κ. Ρικάκη με έκπληξη είδα να με υποδέχεται ένα προειδοποιητικό μήνυμα “Ορισμένοι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου επικοινώνησαν με τη Google επειδή θεωρούν ότι το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου είναι απρεπές. Γενικά, η Google ούτε αναθεωρεί ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε ιστολογίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές περιεχομένου, επισκεφθείτε τους Όρους υπηρεσίας του Blogger…”. Κι από κάτω δυο κουμπιά “Κατανοώ κι επιθυμώ να συνεχίσω” και “Δεν επιθυμώ να συνεχίσω”. Έκανα ότι κατανόησα και προχώρησα. Δεν πιστεύω άλλωστε ότι η αρετή μου κινδυνεύει στο διαδίκτυο. Κι αν κινδύνευε είναι βέβαιο ότι δε θα κινδύνευε στο blog της κ. Ρικάκη. Διάβαστε περισσότερα “Διαδικτυακός χαφιεδισμός”

50 μέρες μετά…

Πάντα αγαπούσα τα ημερολόγια. Όχι ότι κατάφερα ποτέ να κρατήσω ένα με κάποια στοιχειώδη συνέπεια. Στα παιδικά μου χρόνια και αργότερα στην εφηβεία κάποια τετράδια στέγαζαν για λίγο μια σχεδόν ψυχαναγκαστική προσήλωση στην καταγραφή της καθημερινότητας.

Γρήγορα όμως βαριόμουν… Οι εγγραφές αραίωναν και το τετράδιο ξεχνιόταν κάπου μέσα στο γενικό χαμό της βιβλιοθήκης. Όταν μετά από καιρό ξανάπεφτε στα χέρια μου αρκούσαν λίγα λεπτά ανάγνωσης για να αναζωπυρωθεί η ανάγκη της συνέχειας.

Ο λόγος απλός: οι προηγούμενες σκέψεις εξηγούσαν τις κατοπινές πράξεις, αποφάσεις στο χαρτί επέστρεφαν ως Ερινύες για κάθε μελλοντική ματαίωση, ξεχασμένοι προβληματισμοί πάσχιζαν να συμβιώσουν με τις επιλογές του παρόντος. Το σημαντικότερο όμως. ο χρόνος αποκτούσε νόημα, σημασία και συνέχεια, γωνιές και σταυροδρόμια κρίσιμα αναδεικνύονταν έστω και εκ των υστέρων, η αλλαγή και η εξέλιξη δεν ήταν πια αποτέλεσμα τυχαίων επιλογών.

Υποθέτω ότι για τους ίδιους λόγους  με κέρδισαν από την αρχή και τα ιστολόγια. Δικτυακά ημερολόγια είναι μην το ξεχνάμε. Τις σκέψεις μας (κατα)γράφουμε μέρα με τη μέρα δε γράφουμε αριστουργήματα. Τη βάσανο της κριτικής αποζητούμε και τη συνάντηση με την άλλη γνώμη. Κυρίως, όμως, προσωπικές διαδρομές διευθετούμε, οδικούς χάρτες σκέψεων και προβληματισμών. Τα κείμενά μας βρίσκονται στον κυβερνοχώρο για να υπενθυμίζουν και σε μας τους ίδιους τους δρόμους που βαδίσαμε, για να νοηματοδοτούν τον χρόνο μας και (γιατί όχι) να λειτουργούν ως οδόσημα σε κάθε προσπάθεια επανασύνδεσής μας με μια προηγούμενή μας εκδοχή. Διάβαστε περισσότερα “50 μέρες μετά…”