Πάντα αγαπούσα τα ημερολόγια. Όχι ότι κατάφερα ποτέ να κρατήσω ένα με κάποια στοιχειώδη συνέπεια. Στα παιδικά μου χρόνια και αργότερα στην εφηβεία κάποια τετράδια στέγαζαν για λίγο μια σχεδόν ψυχαναγκαστική προσήλωση στην καταγραφή της καθημερινότητας.
Γρήγορα όμως βαριόμουν… Οι εγγραφές αραίωναν και το τετράδιο ξεχνιόταν κάπου μέσα στο γενικό χαμό της βιβλιοθήκης. Όταν μετά από καιρό ξανάπεφτε στα χέρια μου αρκούσαν λίγα λεπτά ανάγνωσης για να αναζωπυρωθεί η ανάγκη της συνέχειας.
Ο λόγος απλός: οι προηγούμενες σκέψεις εξηγούσαν τις κατοπινές πράξεις, αποφάσεις στο χαρτί επέστρεφαν ως Ερινύες για κάθε μελλοντική ματαίωση, ξεχασμένοι προβληματισμοί πάσχιζαν να συμβιώσουν με τις επιλογές του παρόντος. Το σημαντικότερο όμως. ο χρόνος αποκτούσε νόημα, σημασία και συνέχεια, γωνιές και σταυροδρόμια κρίσιμα αναδεικνύονταν έστω και εκ των υστέρων, η αλλαγή και η εξέλιξη δεν ήταν πια αποτέλεσμα τυχαίων επιλογών.
Υποθέτω ότι για τους ίδιους λόγους με κέρδισαν από την αρχή και τα ιστολόγια. Δικτυακά ημερολόγια είναι μην το ξεχνάμε. Τις σκέψεις μας (κατα)γράφουμε μέρα με τη μέρα δε γράφουμε αριστουργήματα. Τη βάσανο της κριτικής αποζητούμε και τη συνάντηση με την άλλη γνώμη. Κυρίως, όμως, προσωπικές διαδρομές διευθετούμε, οδικούς χάρτες σκέψεων και προβληματισμών. Τα κείμενά μας βρίσκονται στον κυβερνοχώρο για να υπενθυμίζουν και σε μας τους ίδιους τους δρόμους που βαδίσαμε, για να νοηματοδοτούν τον χρόνο μας και (γιατί όχι) να λειτουργούν ως οδόσημα σε κάθε προσπάθεια επανασύνδεσής μας με μια προηγούμενή μας εκδοχή.
Οι σκέψεις αυτές υποβάλλονται από μια αναγκαστική όσο και αθέλητη απουσία περίπου πενήντα ημερών από το ιστολόγιο.
Σιγά, τι είναι πενήντα μέρες; Μια ανάσα δρόμος είναι…
Αν το μέτρο είναι, ας πούμε, η σχολική χρονιά, είναι δεν είναι το διάστημα από το άνοιγμα των σχολείων ως την 28η Οκτωβρίου…
Προσπαθώ να πιάσω το νήμα από κει που το άφησα. Μέσα στη θερινή ραστώνη είχα διάθεση για πειραματισμούς. Με απασχολούν νέα λογισμικά, η εγκύκλιος του Υπουργείου για τον προγραμματισμό, ο παραλογισμός των τοποθετήσεων. Έχω πάρει ανάποδες με τον αμοραλισμό του υπουργού Βουλγαράκη και αναδημοσιεύω το κείμενο του Ν. Ξυδάκη από την Καθημερινή. Βρίσκω ενδιαφέρουσα την ιδέα της Ρικάκη για συμμετοχική συγγραφή σεναρίου.
Προσπαθώ να πιάσω το νήμα και διαπιστώνω ότι είμαι αλλού. Κι όχι μόνο εγώ. Έχω την αίσθηση ότι όλοι είμαστε αλλού.
Πενήντα μέρες μετά ο Βουλγαράκης δεν είναι πια υπουργός, τα σχολεία άνοιξαν, καταλήφθηκαν και ξανάνοιξαν, ο υπουργός Επικρατείας είναι πλέον γιος ταχυδρόμου, ο Εφραίμ από προφήτης της Παλιάς Διαθήκης αναβαπτίστηκε σε πρύτανη του Βατοπέδιον Σκουλ οφ Εκονόμικς, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον τέως επόμενο νυν προηγούμενο, η κρίση των στεγαστικών δανείων έχει αναβαθμιστεί σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και μια γεύση σήψης, γενικευμένης παρακμής και αγωνίας για την επόμενη μέρα φαίνεται να έχει απλωθεί παντού.
Τι είναι λοιπόν πενήντα μέρες;
Από την απόσταση που το βλέπω τώρα και με τη διάθεση της επανασύνδεσης με τα πράγματα από κει που τα άφησα, χρόνος αρκετός για να έρθουν τα πάνω κάτω και μαζί τους να πάρουμε κι εμείς τούμπες. Μόνο που καθώς ζούμε τις ζωές μας μέρα με τη μέρα η περιδίνηση είναι τόσο αργή ώστε να μην καταλαβαίνουμε την αλλαγή μέσα στη συνέχεια της καθημερινότητας.
Στα ιστολόγια μας κρατάμε αυτές τις πολύτιμες στιγμές και καταγράφοντας τη θέση μας μπορούμε να κατανοήσουμε την αλλαγή αλλά και πόσο πολύτιμη είναι κάθε στιγμή μας χωριστά.
Καλώς σας (ξανα)βρίσκω…